text_structure.xml
7.81 KB
<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?>
<teiCorpus xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude" xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<xi:include href="PPC_header.xml"/>
<TEI>
<xi:include href="header.xml"/>
<text>
<body>
<p xml:id="div-1">Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając w zakresie kompetencji Ministra Transportu na przekazane przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismo nr SPS-024-3364/07 z dnia 19 września 2007 r. zawierające interpelację posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie transportu materiałów niebezpiecznych oraz parkingów dla samochodów je przewożących, uprzejmie informuję, że warunki transportu materiałów i przedmiotów niebezpiecznych reguluje ustawa z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199, poz. 1671, z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia.</p>
<p xml:id="div-2">Wskazane przepisy wprowadzają do prawa krajowego wymagania zawarte w umowie europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR) (Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 667), stanowiące powszechnie akceptowany standard bezpieczeństwa stosowany obecnie we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. Określają one w sposób jednolity wszystkie składniki przewozu istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa, w tym w szczególności dotyczące: badań, klasyfikacji i dopuszczania towarów do przewozu, konstrukcji i doboru opakowań, konstrukcji cystern i pojazdów, ich eksploatacji, oznakowania i wyposażenia oraz specjalistycznego szkolenia pracowników. Oznacza to w praktyce, że polski przewoźnik jak również producent, nadawca i odbiorca towaru niebezpiecznego muszą spełnić takie same surowe rygory techniczne i organizacyjne jak ich odpowiednicy w pozostałych państwach UE.</p>
<p xml:id="div-3">Przewóz każdego towaru niebezpiecznego może być dokonany jedynie po spełnieniu przez wszystkich uczestników przewozu szczegółowych wymagań wskazanych dla danego towaru w przepisach, o których mowa na wstępie. Warunkiem ustalenia takich wymagań jest ciążąca na nadawcy klasyfikacja transportowa towaru, której wynikiem jest m.in. ustalenie jego numeru rozpoznawczego (UN) oraz prawidłowej nazwy przewozowej. Na podstawie danych klasyfikacyjnych następuje dobór sposobu przewozu (w opakowaniu, w cysternie lub luzem), opakowania lub cysterny, pojazdu, oznakowania i wyposażenia. Każdej operacji transportowej towarzyszy dokument przewozowy zawierający dokładne informacje o załadowanych towarach, pisemne instrukcje dla kierowcy dotyczące jego postępowania na miejscu wypadku oraz zaświadczenie o ukończeniu odpowiedniego szkolenia przez kierowcę. W przypadku przewozów w cysternach kierowca posiada również ˝świadectwo dopuszczenia pojazdu do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych˝ wydane przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego na podstawie pozytywnych wyników specjalistycznych badań pojazdu i cysterny. Ponadto każdy podmiot wykonujący przewóz lub związany z nim załadunek lub rozładunek obowiązany jest prowadzić nadzór wewnętrzny nad tymi czynnościami i wyznacza w tym celu odpowiednio przeszkolonego doradcę do spraw bezpieczeństwa (DGSA).</p>
<p xml:id="div-4">Istniejący od dziesiątków lat w Europie system bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych nie opiera się na wyznaczaniu i koordynowaniu tras przewozu, lecz na konsekwentnym egzekwowaniu stosowania standardów zawartych w umowie ADR, które tworzone są przy założeniu, że pojazd z towarem niebezpiecznym uczestniczy w normalnym ruchu drogowym - wjeżdża na obszary zabudowane, tankuje na stacjach benzynowych i korzysta z ogólnodostępnych parkingów - a w przypadku gdy nie można zapewnić wymaganego poziomu bezpieczeństwa, przewóz jest zabroniony (wykazy towarów niedopuszczonych do przewozu zawiera załącznik A do umowy ADR). Podejście takie pozwala na skuteczne przeciwdziałanie zagrożeniom już w miejscu produkcji towaru i jego załadunku, a wsparcie w postaci profesjonalnej kontroli drogowej eliminuje błędy popełniane przez przewoźników i kierowców.</p>
<p xml:id="div-5">Zdecydowana większość towarów niebezpiecznych pojawiających się na naszych drogach, w tym w szczególności na obszarach miast, to paliwa płynne (materiały ciekłe zapalne klasy 3 według ADR) oraz gazy palne (skroplone mieszaniny węglowodorów gazowych klasy 2 według ADR). Dystrybucyjny charakter tych przewozów uniemożliwia wykorzystanie w ich przypadku transportu kolejowego. Należy również podkreślić, że ryzyko związane z przewozami kolejowymi może okazać się w wielu miastach nieporównywalnie większe od występującego na drogach. Przemawiają, za tym następujące fakty:</p>
<p xml:id="div-6">- skład jednego pociągu może zawierać towary niebezpieczne o bardzo zróżnicowanych właściwościach, w ilościach przewyższających kilkadziesiąt razy pojemność cysterny drogowej, a szlaki kolejowe przebiegają z reguły przez centra miast;</p>
<p xml:id="div-7">- dostęp służb ratowniczych do miejsca ewentualnego wypadku może być w znacznym stopniu utrudniony (tunele, tory na nasypach, w wykopach itp.).</p>
<p xml:id="div-8">Wjazd pojazdu z towarem niebezpiecznym na każdą drogę publiczną, w tym na drogę położoną w mieście, może być regulowany przez organ zarządzający ruchem, określony w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Organem zarządzającym ruchem na drogach publicznych położonych w miastach na prawach powiatu i w mieście stołecznym Warszawie (z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych) jest prezydent miasta. W celu wprowadzenia zakazu wjazdu lub nakazu jazdy w określonym kierunku organ zarządzający ruchem umieszcza odpowiednie znaki drogowe (przewidziane w przepisach ruchu drogowego znaki zakazu B-13, B-13-a i B-14 oraz znak nakazu C-17). Decyzje w tym zakresie podejmowane są w trakcie sporządzania i rozpatrywania projektów organizacji ruchu. Taki sposób oddziaływania na ruch pojazdów pozwala na racjonalne stosowanie zakazów i nakazów, odpowiednio do warunków miejscowych oraz z uwzględnieniem wszystkich grup (klas) towarów niebezpiecznych występujących w transporcie, bez powodowania zakłóceń w dostawach wielu ważnych produktów (paliw, gazów do celów medycznych itp.) lub wzrostu zagrożeń w wyniku kumulowania przewozów na niektórych drogach.</p>
<p xml:id="div-9">W przypadku stwierdzenia przez organ uprawniony do kontroli nieprawidłowości związanych z przewozem towaru niebezpiecznego, mających wpływ na bezpieczeństwo tego przewozu, na koszt właściciela lub posiadacza pojazdu, pojazd ten wraz z ładunkiem zostaje usunięty i zdeponowany w miejscu postojowym umożliwiającym bezpieczne jego pozostawienie. Do usuwania pojazdów, o których mowa, stosuje się przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie parkingów, na które usuwane są pojazdy przewożące towary niebezpieczne (Dz. U. Nr 161, poz. 1567), oraz zasady i warunki usuwania pojazdów określone w przepisach ruchu drogowego. Ponieważ wskazane parkingi przeznaczone są dla pojazdów, które ze względu na istotne naruszenie przepisów bezpieczeństwa nie mogą uczestniczyć w ruchu drogowym, np. ze względu na ryzyko uwolnienia przewożonej substancji do środowiska, postulowane złagodzenie określonych dla nich warunków technicznych lub lokalizacyjnych nie znajduje uzasadnienia.</p>
<p xml:id="div-10">Łączę wyrazy najwyższego szacunku</p>
<p xml:id="div-11">Podsekretarz stanu</p>
<p xml:id="div-12">Piotr Stomma</p>
<p xml:id="div-13">Warszawa, dnia 3 października 2007 r.</p>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>