text_structure.xml
5.68 KB
<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?>
<teiCorpus xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude" xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<xi:include href="PPC_header.xml"/>
<TEI>
<xi:include href="header.xml"/>
<text>
<body>
<p xml:id="div-1">Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie Pana Posła Tomasza Latosa z dnia 2 stycznia 2006 r. nr SPS-024-215/06 w sprawie wypłacenia przez Szpital w Inowrocławiu pielęgniarkom pieniędzy z tytułu ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45) uprzejmie informuję, co następuje.</p>
<p xml:id="div-2">Zgodnie z art. 173 i 178 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) sądy są władzą odrębną i niezależną od innych władz, a sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Wyroki wydawane przez sądy wiążą strony biorące udział w postępowaniu sądowym, a Minister Zdrowia nie ma wpływu na zmianę wydanego przez sąd orzeczenia. Natomiast nadzór nad działalnością sądów powszechnych sprawuje w świetle art. 183 Konstytucji Sąd Najwyższy.</p>
<p xml:id="div-3">W postanowieniu z dnia 24 września 2003 r. sygn. akt III PZP 9/03 (Wokanda 2004/2/28) Sąd Najwyższy orzekł, że ˝art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców ma na tle pozostałych jej przepisów szczególny charakter i stanowi źródło indywidualnych roszczeń pracowniczych˝.</p>
<p xml:id="div-4">W uzasadnieniu do ww. postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, że ˝Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r., K 43/01 (OTK - A 2002 r. nr 7, poz. 96), po rozpatrzeniu połączonych spraw z pytania prawnego Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Chełmie oraz wniosku Federacji Związków Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej RP orzekł, że art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw rozumiany jako tworzący współodpowiedzialność systemu finansów publicznych za jego wykonanie jest zgodny z art. 2, art. 7 i art. 32 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji, natomiast art. 3 powołanej wyżej ustawy nowelizacyjnej z dnia 22 grudnia 2000 r. jest zgodny z art. 2 i art. 7 Konstytucji˝. Trybunał Konstytucyjny uznał w szczególności, że ˝ustawa, na mocy której powstały indywidualne roszczenia pracowników, obciąża współodpowiedzialnością ten segment finansów publicznych, za pośrednictwem którego realizowane są obowiązki władzy publicznej określone w art. 68 ust. 2 Konstytucji, stanowiącym, iż obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, a warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa. Powinien jednak istnieć mechanizm takiej redystrybucji zwiększonych środków na opiekę zdrowotną, który nie dopuści do pogorszenia warunków funkcjonowania placówki z powodu wypełnienia przez nią ustawowego obowiązku podniesienia pracowniczych wynagrodzeń˝.</p>
<p xml:id="div-5">Biorąc pod uwagę trudną sytuacją finansową samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz dodatkowe obciążenia wynikające z obowiązku dokonania podwyżek wynagrodzeń pracowniczych, uchwalona została w dniu 15 kwietnia 2005 r. ustawa o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684).</p>
<p xml:id="div-6">Wejście w życie z dniem 21 maja 2005 r. przedmiotowej ustawy umożliwiło między innymi udzielanie samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnych pożyczek z budżetu państwa na zaspokojenie roszczeń pracowników wynikających z tzw. ustawy 203. Przepisy wspomnianej ustawy stanowią, że maksymalna kwota pożyczki nie może być wyższa niż suma należności głównych z tytułu zobowiązań zakładu wynikających z ˝ustawy 203˝ w latach 2001 i 2002.</p>
<p xml:id="div-7">Z uwagi na cel udzielanej pożyczki jest ona oprocentowana na bardzo korzystnych warunkach - w wysokości 3% w stosunku rocznym.</p>
<p xml:id="div-8">Cytowana wyżej ustawa przewiduje również możliwość umorzenia niespłaconej części pożyczki, w przypadku gdy zakład otrzyma decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego i spłaci 50% pożyczki w okresie nie dłuższym niż 5 lat od wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji. W przypadku zaś zakładów, które wypłaciły pracownikom ustawowe podwyżki wynagrodzeń i nie posiadają zobowiązań wymagalnych z tego tytułu, kwota pożyczki może zostać przeznaczona na zaspokojenie istniejących zobowiązań publicznoprawnych lub cywilnoprawnych.</p>
<p xml:id="div-9">Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, że stronami postępowania przed sądem powszechnym były: Szpital w Inowrocławiu i Skarb Państwa - w tym przypadku reprezentowany przez Sejm RP. W związku z tym minister zdrowia nie posiada wiedzy, by udzielić odpowiedzi, kiedy i w jakiej formie Szpital w Inowrocławiu może spodziewać się zwrotu zasądzonej sumy pieniędzy.</p>
<p xml:id="div-10">Z wyrazami szacunku</p>
<p xml:id="div-11">Podsekretarz stanu</p>
<p xml:id="div-12">Anna Gręziak</p>
<p xml:id="div-13">Warszawa, dnia 24 stycznia 2006 r.</p>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>