PPC / ppc

text_structure.xml 342 KB
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200 201 202 203 204 205 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233 234 235 236 237 238 239 240 241 242 243 244 245 246 247 248 249 250 251 252 253 254 255 256 257 258 259 260 261 262 263 264 265 266 267 268 269 270 271 272 273 274 275 276 277 278 279 280 281 282 283 284 285 286 287 288 289 290 291 292 293 294 295 296 297 298 299 300 301 302 303 304 305 306 307 308 309 310 311 312 313 314 315 316 317 318 319 320 321 322 323 324 325 326 327 328 329 330 331 332 333 334 335 336 337 338 339 340 341 342 343 344 345 346 347 348 349 350 351 352 353 354 355 356 357 358 359 360 361 362 363 364 365 366 367 368 369 370 371 372 373 374 375 376 377 378 379 380 381 382 383 384 385 386 387 388 389 390 391 392 393 394 395 396 397 398 399 400 401 402 403 404 405 406 407 408 409 410 411 412 413 414 415 416 417 418 419 420 421 422 423 424 425 426 427 428 429 430 431 432 433 434 435 436 437 438 439 440 441 442 443 444 445 446 447 448 449 450 451 452 453 454 455 456 457 458 459 460 461 462 463 464 465 466 467 468 469 470 471 472 473 474 475 476 477 478 479 480 481 482 483 484 485 486 487 488 489 490 491 492 493 494 495 496 497 498 499 500 501 502 503 504 505 506 507 508 509 510 511 512 513 514 515 516 517 518 519 520 521 522 523 524 525 526 527 528 529 530 531 532 533 534 535 536 537 538 539 540 541 542 543 544 545 546 547 548 549 550 551 552 553 554 555 556 557 558 559 560 561 562 563 564 565 566 567 568 569 570 571 572 573 574 575 576 577 578 579 580 581 582 583 584 585 586 587 588 589 590 591 592 593 594 595 596 597 598 599 600 601 602 603 604 605 606 607 608 609 610 611 612 613 614 615 616 617 618 619 620 621 622 623 624 625 626 627 628 629 630 631 632 633 634 635 636 637 638 639 640 641 642 643 644 645 646 647 648 649 650 651 652 653 654 655 656 657 658 659 660 661 662 663 664 665 666 667 668 669 670 671 672 673 674 675 676 677 678 679 680 681 682 683 684 685 686 687 688 689 690 691 692 693 694 695 696 697 698 699 700 701 702 703 704 705 706 707 708 709 710 711 712 713 714 715 716 717 718 719 720 721 722 723 724 725 726 727 728 729 730 731 732 733 734 735 736 737 738 739 740 741 742 743 744 745 746 747 748 749 750 751 752 753 754 755 756 757 758 759 760 761 762 763 764 765 766 767 768 769 770 771 772 773 774 775 776 777 778 779 780 781 782 783 784 785 786 787 788 789 790 791 792 793 794 795 796 797 798 799 800 801 802 803 804 805 806 807 808 809 810 811 812 813 814 815 816 817 818 819 820 821 822 823 824 825 826 827 828 829 830 831 832 833 834 835 836 837 838 839 840 841 842 843 844 845 846 847 848 849 850 851 852 853 854 855 856 857 858 859 860 861 862 863 864 865 866 867 868 869 870 871 872 873 874 875 876 877 878 879 880 881 882 883 884 885 886 887 888 889 890 891 892 893 894 895 896 897 898 899 900 901 902 903 904 905 906 907 908 909 910 911 912 913 914 915 916 917 918 919 920 921 922 923 924 925 926 927 928 929 930 931 932 933 934 935 936 937 938 939 940 941 942 943 944 945 946 947 948 949 950 951 952 953 954 955 956 957 958 959 960 961 962 963 964 965 966 967 968 969 970 971 972 973 974 975 976 977 978 979 980 981 982 983 984 985 986 987 988 989 990 991 992 993 994 995 996 997 998 999 1000 1001 1002 1003 1004 1005 1006 1007 1008 1009 1010 1011 1012 1013 1014 1015 1016 1017 1018 1019 1020 1021 1022 1023 1024 1025 1026 1027 1028 1029 1030 1031 1032 1033 1034 1035 1036 1037 1038 1039 1040 1041 1042 1043 1044 1045 1046 1047 1048 1049 1050 1051 1052 1053 1054 1055 1056 1057 1058 1059 1060 1061 1062 1063 1064 1065 1066 1067 1068 1069 1070 1071 1072 1073 1074 1075 1076 1077 1078 1079 1080 1081 1082 1083 1084 1085 1086 1087 1088 1089 1090 1091 1092 1093 1094 1095 1096 1097 1098 1099 1100 1101 1102 1103 1104 1105 1106 1107 1108 1109 1110 1111 1112 1113 1114 1115 1116 1117 1118 1119 1120 1121 1122 1123 1124 1125 1126 1127 1128 1129 1130 1131 1132 1133 1134 1135 1136 1137 1138 1139 1140 1141 1142 1143 1144 1145 1146 1147 1148 1149 1150 1151 1152 1153 1154 1155 1156 1157 1158 1159 1160 1161 1162 1163 1164 1165 1166 1167 1168 1169 1170 1171 1172 1173 1174 1175 1176 1177 1178 1179 1180 1181 1182 1183 1184 1185 1186 1187 1188 1189 1190 1191 1192 1193 1194 1195 1196 1197 1198 1199 1200 1201 1202 1203 1204 1205 1206 1207 1208 1209 1210 1211 1212 1213 1214 1215 1216 1217 1218 1219 1220 1221 1222 1223 1224 1225 1226 1227 1228 1229 1230 1231 1232 1233 1234 1235 1236 1237 1238 1239 1240 1241 1242 1243 1244 1245 1246 1247 1248 1249 1250 1251 1252 1253 1254 1255 1256 1257 1258 1259 1260 1261 1262 1263 1264 1265 1266 1267 1268 1269 1270 1271 1272 1273 1274 1275 1276 1277 1278 1279 1280 1281 1282 1283 1284 1285 1286 1287 1288 1289 1290 1291 1292 1293 1294 1295 1296 1297 1298 1299 1300 1301 1302 1303 1304 1305 1306 1307 1308 1309 1310 1311 1312 1313 1314 1315 1316 1317 1318 1319 1320 1321 1322 1323 1324 1325 1326 1327 1328 1329 1330 1331 1332 1333 1334 1335 1336 1337 1338 1339 1340 1341 1342 1343 1344 1345 1346 1347 1348 1349 1350 1351 1352 1353 1354 1355 1356 1357 1358 1359 1360 1361 1362 1363 1364 1365 1366 1367 1368 1369 1370 1371 1372 1373 1374 1375 1376 1377 1378 1379 1380 1381 1382 1383 1384 1385 1386 1387 1388 1389 1390 1391 1392 1393 1394 1395 1396 1397 1398 1399 1400 1401 1402 1403 1404 1405 1406 1407 1408 1409 1410 1411 1412 1413 1414 1415 1416 1417 1418 1419 1420 1421 1422 1423 1424 1425 1426 1427 1428 1429 1430 1431 1432 1433 1434 1435 1436 1437 1438 1439 1440 1441 1442 1443 1444 1445 1446 1447 1448 1449 1450 1451 1452 1453 1454 1455 1456 1457 1458 1459 1460 1461 1462 1463 1464 1465 1466 1467 1468 1469 1470 1471 1472 1473 1474 1475 1476 1477 1478 1479 1480 1481 1482 1483 1484 1485 1486 1487 1488 1489 1490 1491 1492 
<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
  <xi:include href="PPC_header.xml" />
  <TEI>
    <xi:include href="header.xml" />
    <text>
      <body>
        <div xml:id="div-1">
          <u xml:id="u-1.0" who="#JanuszWojciechowski">Otwieram posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach. Witam posłów i przybyłych gości. Proponowany porządek dzisiejszego posiedzenia został członkom Komisji dostarczony na piśmie. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że został on przyjęty. Wobec braku sprzeciwu stwierdzam, że porządek posiedzenia został zaakceptowany. Przystępujemy do rozpatrzenia sprawozdania podkomisji nadzwyczajnej o prezydenckim i poselskim projektach ustaw o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (druki nr 183 i 389). Przewodniczącym podkomisji rozpatrującej ten projekt był poseł Cezary Grabarczyk. Proszę przewodniczącego podkomisji o zaprezentowanie projektu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-2">
          <u xml:id="u-2.0" who="#CezaryGrabarczyk">Podkomisja zajmująca się dwoma, przedłożonymi przez grupę posłów i prezydenta, projektami zmian w Kodeksie karnym wykonawczym, obradowała na kilkunastu posiedzeniach, w tym na dwóch wyjazdowych. W wyniku tych prac przygotowane zostało sprawozdanie, które dziś prezentujemy Komisji. W trakcie jego opracowywania odbyliśmy spotkania z pracownikami zakładów karnych w Radomiu i Piotrkowie. Spotkania uwrażliwiły posłów, którzy nie mieli dotychczas doświadczeń z funkcjonowaniem służby więziennej, na problemy tego środowiska. Punktem wyjścia do naszych prac były, jak mówiłem, propozycje zmian zawarte w przedłożeniach poselskim i prezydenckim. W wielu miejscach projekty te były zbieżne. Jednak podstawowa trudność w rozpatrywaniu projektu poselskiego, zgłoszonego przez Klub Prawa i Sprawiedliwości, polegała na tym, iż nawiązywał on do wielu rozwiązań zgłoszonych jednocześnie w projekcie nowelizacji Kodeksu karnego. Nowe rozwiązania proponowane w kk. determinowały zatem to, co miało znaleźć się w nowelizacji kkw. Te propozycje nie mogły być zatem pozytywnie rozpatrzone przez podkomisję, gdyż nie mogła ona brać pod uwagę dopiero co zgłoszonych i jeszcze nie uchwalonych przez Sejm zmian w kk., tym bardziej że trudno przewidzieć, czy zostaną one kiedykolwiek przyjęte. W pracach podkomisji istotną rolę odegrała trzyosobowa grupa ekspertów, w skład której weszli m.in. obecni dzisiaj na posiedzeniu prof. Teodor Szymanowski i prof. Zbigniew Hołda. Z ramienia Ministerstwa Sprawiedliwości w większości posiedzeń podkomisji uczestniczył prokurator Jerzy Łabuda, a także gen. Jan Pyrcak, dyrektor generalny Centralnego Zarządu Służby Więziennej i towarzyszący mu dyrektorzy z CZSW - Marek Szostek i Waldemar Śledzik. Nieocenioną pomoc w naszych pracach uzyskaliśmy od legislatorów z Biura Legislacyjnego Kancelarii Sejmu. Przedłożony Komisji projekt ustawy zawiera 157 propozycji zmian w kkw., a także w trzech innych ustawach, w tym w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w ustawie o Służbie Więziennej oraz w ustawie o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji kryminalnej. Mam nadzieję, że Komisja oceniając naszą pracę zechce wprowadzić do projektu ewentualne korekty. Pragnę jednak dodać, że sprawą niezwykle istotną byłoby szybkie ocenianie naszej pracy, tak abyśmy zdążyli zakończyć cały proces ustawodawczy przed 1 września 2003, czyli wyznaczoną w projekcie datą wejścia w życie nowelizacji. Data ta jest nieprzypadkowa, ponieważ wynika z zobowiązania przyjętego przez Sejm. Sprawozdanie podkomisji, było - co prawda - przygotowane już w styczniu br., jednak prace Komisji związane z nowelizacją przepisów tzw. antykorupcyjnych w kk., kpk. i kkw. spowodowały, że jest ono rozpatrywane z pewnym opóźnieniem.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-3">
          <u xml:id="u-3.0" who="#JanuszWojciechowski">Przechodzimy do rozpatrywania poszczególnych zmian. Zmiana 1 dotyczy: art. 2, w którym proponuje się zdaniu wstępnemu nadać brzmienie: „Organami postępowania wykonawczego są:”. Jest to poprawka redakcyjna, w Kodeksie było do tej pory napisane, że „Organami wykonującymi orzeczenia są:”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 1. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 1. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 2, w której w art. 3: a) w par. 2 wyraz „wojewódzki” zastępuje się wyrazem „okręgowy” b) uchyla się par. 4 i 5. Zamiana wyrazu „wojewódzki” na wyraz „okręgowy” jest oczywista i nie trzeba jej chyba komentować. Natomiast w części uchylającej par. 4 i 5 skreśla się przepisy wykonawcze dotyczące kolegiów do spraw wykroczeń, które już nie istnieją. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 2. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 2. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 3, w której w art. 6: a) w par. 1 wyrazy „w charakterze strony” zastępuje się wyrazami „jako strona”; b) dodaje się par. 3 w brzmieniu: „Par. 3. Jeżeli wnioski, o których mowa w par. 1 i 2, oraz skargi i prośby oparte są na tych samych podstawach faktycznych, właściwy organ może wydać zarządzenie o pozostawieniu ich bez rozpoznania.”. Pierwsza część zmiany ma charakter redakcyjny. Druga część dotyczy sytuacji, kiedy skazany ponawia skargi i prośby, oparte na tych samych podstawach, na które została udzielona już odpowiedź. Wtedy organowi umożliwia się pozostawienie takich podań bez odpowiedzi. Ta zmiana zdejmuje część niepotrzebnej pracy z organów i usprawnia ich działanie. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 3. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 3. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 4, w której proponuje się w art. 7: a) w par. 2 zdaniu drugiemu nadać brzmienie: „W sprawach dotyczących odbywania kary pozbawienia wolności, kary aresztu; kary porządkowej, środka przymusu skutkującego pozbawieniem wolności, wykonywania orzeczenia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu oraz środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu w zakładzie zamkniętym sądem właściwym jest sąd penitencjarny.”, b) par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Skarga na decyzję, o której mowa w par. 1, przysługuje skazanemu w terminie 7 dni od ogłoszenia lub doręczenia decyzji; decyzję ogłasza się lub doręcza wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o przysługującym skazanemu prawie, terminie i sposobie wniesienia skargi. Skargę wnosi się do organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Jeżeli organ, który wydał zaskarżoną decyzję, nie przychyli się do skargi, przekazuje ją wraz z aktami sprawy bezzwłocznie do właściwego sądu.”. W tej zmianie w literze a) rozszerzono właściwość sądu penitencjarnego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-4">
          <u xml:id="u-4.0" who="#ZbigniewHołda">Po pierwsze, w tej zmianie w literze b) zaproponowano pewne nowe rozwiązania proceduralne. Po drugie, doprecyzowano brzmienie tego przepisu, gdyż w dotychczas obowiązujące jego brzmienie budziło wątpliwości sędziów penitencjarnych. Proponowali oni uściślenie przepisu i podkomisja wyszła naprzeciw tym oczekiwaniom.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-5">
          <u xml:id="u-5.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 4. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 4. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 5, w której proponuje się w art. 8: a) skreślić wyrazy „lub pełnomocnika”, b) par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Skazany pozbawiony wolności może porozumiewać się ze swoim obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem lub radcą prawnym podczas nieobecności innych osób. Korespondencja z tymi osobami nie podlega cenzurze i zatrzymaniu, a rozmowy w trakcie tych widzeń i telefoniczne nie podlegają kontroli. Nadzór nad korespondencją z obrońcą może być wykonywany przez otwarcie listu wyłącznie wtedy, gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że list zawiera przedmioty, których dotyczy zakaz posiadania, przechowywania, przekazywania, przesyłania lub obrotu. Czynności otwarcia dokonuje się w obecności skazanego i zawiadamia się o niej sędziego penitencjarnego podając jej powód i wynik. Przepis art. 225 par. 3 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-6">
          <u xml:id="u-6.0" who="#ZbigniewHołda">Uzasadnię wprowadzenie zmiany 5, w literze a) Na podstawie kkw. ustanawia się tylko obrońcę, gdyż mamy tu do czynienia ze skazanymi, natomiast według kpk. pełnomocnika ustanawia osoba inna niż oskarżona i skazana. Czasami prowadzi się takie postępowania wykonawcze, które toczą się na podstawie kkw. oraz kpc. lub ustawy o postępowaniu egzekucyjnym lub kpa. Jeśli zatem oskarżony i skazany, nie ustanowi obrońcy na podstawie kkw, to może ustanowić pełnomocnika na podstawie innych przepisów. Prawo umożliwia mu takie działanie. Takie rozwiązanie, na dzień dzisiejszy jest niezwykle sztuczne i utrudnia pracę organów wykonawczych. Należy zatem wyeliminować możliwość ustalania „pełnomocników” w postępowaniach wykonawczych, na podstawie innych przepisów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-7">
          <u xml:id="u-7.0" who="#JanuszWojciechowski">Prosiłbym profesora Zbigniewa Hołdę jeszcze o uzasadnienie drugiej części tej zmiany znajdującej się pod literą b) Dotychczasowe brzmienie art. 8 par. 3 ograniczało się do słów: „Skazany pozbawiony wolności może porozumiewać się ze swoim obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem lub radcą prawnym podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie lub telefonicznie.”. Nowe brzmienie tego przepisu zostało bardzo rozbudowane, w stosunku do dotychczasowego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-8">
          <u xml:id="u-8.0" who="#RyszardKalisz">Rozumiem, iż zastosowanie nowego przepisu ma dotyczyć takich sytuacji, kiedy to zachodzi uzasadnione podejrzenie, że w korespondencji między skazanym a jego adwokatem lub radcą prawnym przekazywane są jakieś podejrzane przedmioty. Właśnie z taką korespondencją administracja więzienia może się zapoznać.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-9">
          <u xml:id="u-9.0" who="#ZbigniewHołda">Ten nowy przepis należy rozpatrywać łącznie z przepisami, które mają lepiej uregulować materię ingerencji w tajemnicę dotyczącą komunikacji więźnia ze światem zewnętrznym. Dotyczy to np. artykułu 105 i następnych. Rozróżnia się w tych przepisach rozmaite formy ingerencji w tę tajemnicę komunikowania się, a po drugie - wprowadza się pewne zasady dokonywania ograniczeń.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-10">
          <u xml:id="u-10.0" who="#RyszardKalisz">Moje wątpliwości dotyczą procedury otwarcia takiej korespondencji. Mam na myśli przede wszystkim te czynności, które opisane są w przepisie następująco: „Nadzór nad korespondencją z obrońcą może być wykonywany przez otwarcie listu wyłącznie wtedy, gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że list zawiera przedmioty, których dotyczy zakaz posiadania, przechowywania, przekazywania, przesyłania lub obrotu. Czynności otwarcia dokonuje się w obecności skazanego i zawiadamia się o niej sędziego penitencjarnego podając jej powód i wynik. Przepis art. 225 par. 3 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-11">
          <u xml:id="u-11.0" who="#ZbigniewHołda">Wątpliwości posła Ryszarda Kalisza, jak rozumiem, dotyczą ingerencji organów podczas badania w treść takiej korespondencji podczas badania, między skazanym a jego obrońcą. Pytanie zatem powinno brzmieć: „czy takie postępowanie nie narusza tajemnicy adwokackiej?”. Chcę uspokoić posłów i zapewnić, że badanie korespondencji będzie dotyczyło tylko i wyłącznie jej zawartości, a nie treści.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-12">
          <u xml:id="u-12.0" who="#RyszardKalisz">Nie będzie zatem dochodziło do czytania takich listów?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-13">
          <u xml:id="u-13.0" who="#ZbigniewHołda">Tak. W Kodeksie podano definicję zakresu tego badania właśnie po to, aby nie dochodziło do żadnych naruszeń.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-14">
          <u xml:id="u-14.0" who="#TadeuszŚledzik">Aby dokonać przeglądu zachodzących zmian, trzeba zrobić to, o czym wspominał profesor Zbigniew Hołda, tzn. zestawić ten przepis z dyspozycją art. 105 par. 3. Tam dokonana została bardzo istotna zmiana dotycząca nadzoru i kontroli nad korespondencją. W tym artykule zostały wykreślone dotychczasowe ograniczenia dotyczące pełnomocnika bądź adwokata i przeniesione zostały one do art. 8 par. 3. W związku z tym zaistniała potrzeba bardzo ścisłego i precyzyjnego określenia, jak należy postępować z korespondencją skazanego z obrońcą. To jest istota zachodzących zmian.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-15">
          <u xml:id="u-15.0" who="#RyszardKalisz">Moje pytanie może wydać się niezbyt odkrywcze, ale dotyczy ono zagadnień związanych z prawami człowieka. Jeżeli w przedostatnim zdaniu przepisu mowa jest o tym, że „czynności otwarcia dokonuje się w obecności skazanego i zawiadamia się o niej sędziego penitencjarnego podając jej powód.”, to chcę zapytać, czy jeżeli administracja więzienia dokonuje wielokrotnego otwarcia korespondencji i nie znajduje w niej żadnych niedozwolonych przedmiotów, to ponosi ona jakieś konsekwencje - oprócz tego, że sędzia penitencjarny wie o tym?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-16">
          <u xml:id="u-16.0" who="#JanPyrcak">Sędzia penitencjarny może wystąpić wtedy do zwierzchnika organu, który dokonuje zbyt częstych, szykanujących badań, w trybie nadzoru administracyjnego, wskazując na niewłaściwe postępowanie organu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-17">
          <u xml:id="u-17.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy ten przepis jest konieczny? Czy bez niego nie dałoby się dokonać kontroli podejrzanej korespondencji i sprawdzić czy nie zawiera ona np. narkotyków?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-18">
          <u xml:id="u-18.0" who="#JanPyrcak">Uważamy, że nie można dokonać tego typu czynności bez odpowiedniego uregulowania ich w Kodeksie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-19">
          <u xml:id="u-19.0" who="#RyszardKalisz">Zgadzam się, że wspomniane czynności ograniczające prawa obywatelskie muszą być uregulowane w przepisach rangi ustawowej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-20">
          <u xml:id="u-20.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli istotnie tak jest, to pozwolę sobie zadać pytanie, na jakiej podstawie prawnej dokonuje się przeszukań teczek uczniów w szkołach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-21">
          <u xml:id="u-21.0" who="#TeodorSzymanowski">Nie ma takich uregulowań, które umożliwiałby dokonywanie takich czynności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-22">
          <u xml:id="u-22.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadzam się, że jest to bezprawne działanie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-23">
          <u xml:id="u-23.0" who="#RyszardKalisz">Uczeń, któremu przeszukano teczkę, gdyby chciał, mógłby dochodzić swoich praw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-24">
          <u xml:id="u-24.0" who="#JanuszWojciechowski">Powróćmy jednak do omawianej zmiany nr 5. Gdyby jej nie wprowadzać i art. 8 par. 3 pozostawić bez zmiany, to czy przy podejrzeniu, że w korespondencji np. z radcą prawnym znajdują się narkotyki, nie można by skontrolować takiej przesyłki, na podstawie innych przepisów?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-25">
          <u xml:id="u-25.0" who="#ZbigniewHołda">W świetle obowiązujących przepisów nie jest to możliwe.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-26">
          <u xml:id="u-26.0" who="#JanuszWojciechowski">Ale zawsze, jeżeli zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa, a przecież przekazanie narkotyku jest przestępstwem, to organy ścigania mają zawsze prawo dokonać przeszukania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-27">
          <u xml:id="u-27.0" who="#CezaryGrabarczyk">Problem polega na tym, że służba więzienna nie jest organem ścigania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-28">
          <u xml:id="u-28.0" who="#RyszardKalisz">Zgadzam się z ekspertami. Po pierwsze, służba więzienna nie jest organem właściwym do dokonywania tego typu czynności, ponieważ nie jest organem ścigania. Po drugie, administracja więzienna musi mieć jednak tego typu uprawnienia, aby nie dopuszczać do sytuacji łamania prawa przez skazańców. Po trzecie, o czym było już mówione, przepisy regulujące tego typu czynności zostają usunięte z późniejszych artykułów. Ten nowy przepis jest zatem bardzo potrzebny. Chodzi o to, aby nie dopuścić do sytuacji, że służba więzienna musi wzywać policję, aby ta mogła przeszukać podejrzaną korespondencję.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-29">
          <u xml:id="u-29.0" who="#JanuszWojciechowski">Jaka była do tej pory praktyka postępowania w takich przypadkach?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-30">
          <u xml:id="u-30.0" who="#RyszardKalisz">Do tej pory nie było regulacji dotyczącej dokonywania przeszukań w takich sytuacjach i robiono to bezprawnie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-31">
          <u xml:id="u-31.0" who="#JanuszWojciechowski">Należy zatem uregulować te przeszukania. Zależy nam na tym, aby tego rodzaju działania były zgodne z prawem Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 5. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 5. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 6, w której proponuje się w art. 11 par.1 i 2 nadać następujące brzmienie: „Par. 1. Sąd, kierując orzeczenie do wykonania, przesyła jego odpis lub wyciąg ze wzmianką o wykonalności, a w wypadku orzeczenia prawomocnego z datą jego uprawomocnienia się odpowiedniemu organowi powołanemu do wykonywania orzeczenia. Sąd przesyła dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu śledczego orzeczenie wraz z uzasadnieniem, jeżeli zostało sporządzone i nie zawiera informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową. Par. 2. Sąd pierwszej instancji po wydaniu wyroku skazującego przesyła dyrektorowi lub aresztu śledczego posiadane w sprawie informacje dotyczące osoby skazanego, w tym dane o uprzedniej karalności oraz zastosowanych wobec niego środkach wychowawczych lub poprawczych, informacje pozwalające na identyfikację skazanego, a w szczególności numer Automatycznego Systemu Identyfikacji Daktyloskopijnej (AFIS), numer ewidencyjny Powszechnego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), rysopis oraz opis znaków szczególnych i tatuaży, a także zdjęcie skazanego, odpisy orzeczeń i opinii lekarskich oraz psychologicznych, w tym stwierdzających u skazanego uzależnienie od alkoholu, środków psychotropowych i odurzających, a po uprawomocnieniu się wyroku, na wniosek dyrektora zakładu lub aresztu - również akta sądowe.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-32">
          <u xml:id="u-32.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałem poruszyć kwestię artykułu wcześniejszego niż ten, o którym teraz zaczęliśmy mówić. Sprawa nie dotyczy zmiany zamieszczonej w sprawozdaniu podkomisji. Chciałbym mianowicie zaproponować pewne zmiany w art. 9, a konkretnie zamieścić tam przepisy związane z mediacją. Jak wiadomo, mediacja pojawia się w postępowaniu przygotowawczym, później w postępowaniu sądowym, i dlatego powinna znaleźć się, w szerszym zakresie, w przepisach postępowania wykonawczego. Umieściliśmy ją w art. 162 par. 1, ale jest to, moim zdaniem, uregulowanie niewystarczające. Przygotowałem w związku z tym odpowiednie rozwiązania i dostarczyłem je na piśmie do sekretariatu Komisji. Proponuje wprowadzić do art. 9 par. 2 i 3, a także przeformułować art. 160 par. 1, 162 par. 2 oraz art. 250. Zmiany te są związane, z wprowadzeniem mediacji do wykonywania wszystkich kar, a w szczególności kary pozbawienia wolności. Złożone przeze mnie propozycje popierane są przez pozarządową organizację Centrum do spraw Mediacji. Nie chcę wszystkich aspektów tej sprawy omawiać w tym momencie, gdyż opisałem je w tym doręczonym piśmie, jednak jeżeli są pytania dotyczące moich propozycji, to chętnie odpowiem na każde z nich.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-33">
          <u xml:id="u-33.0" who="#JanuszWojciechowski">Proszę się nie gniewać, ale proponowałbym powrócić do omawiania propozycji podkomisji i zacząć dyskusję nad nimi dopiero po zakończeniu prac nad całym sprawozdaniem. Posłowie muszą się jeszcze zapoznać z pismem nadesłanym przez pana do sekretariatu Komisji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-34">
          <u xml:id="u-34.0" who="#RyszardKalisz">Przewodniczący, poseł Janusz Wojciechowski ma rację, że należy w pierwszej kolejności kontynuować pracę nad sprawozdaniem. Potem możemy zająć się innymi propozycjami. Osobiście jestem nimi bardzo zainteresowany i chciałbym w przyszłości zadać kilka pytań na ich temat. Proponowane przez pana profesora zmiany są niezwykle potrzebne, a zarazem rewolucyjne. Przeniesienie mediacji na poziom postępowania wykonawczego należy uznać za bardzo istotny krok w wyznaczaniu przyszłych uregulowań w procedurach karnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-35">
          <u xml:id="u-35.0" who="#JanuszWojciechowski">Sprawa, jak widać, jest bardzo poważna i wymaga spokojnego przedyskutowania. Powróćmy do rozpatrywania zmiany nr 6. Nowe brzmienie tego artykułu jest dwa razy dłuższe od poprzedniej wersji. Chyba nie jest to dobrze, bowiem kodeksy powinny być wzorem zwięzłości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-36">
          <u xml:id="u-36.0" who="#AndrzejSzustek">Celem proponowanego przepisu jest to, aby w jednym artykule zostały zawarte wszystkie uregulowania związane z przesyłaniem informacji niezbędnych do wykonania prawomocnych orzeczeń sądu. Uwzględnione zostały w nim także aktualne regulacje dotyczące kwestii tajemnicy państwowej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-37">
          <u xml:id="u-37.0" who="#RyszardKalisz">Przyczyną znacznego uszczegółowienia przepisów są ciągłe zmiany systemu prawa, dotyczącego np. ochrony danych osobowych. Konstytucja nakłada obowiązek uregulowania w ustawie zakresu i trybu przesyłania tych danych, trzeba zatem wymienić w przepisie wszystkie te informacje, które mają być przekazane do zakładu karnego lub aresztu. Przypominam, że żadne dane osobowe, nawet osoby skazanej wyrokiem, nie mogą być przekazywane bez podstawy prawnej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-38">
          <u xml:id="u-38.0" who="#JanPyrcak">Z praktycznego punktu widzenia wszystkie te dane są nam potrzebne do ustalenia tożsamości osoby stawiającej się lub doprowadzonej do odbycia kary. Mieliśmy takie zdarzenia, że trafiały do nas osoby podstawione lub nie te, które powinny odbywać karę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-39">
          <u xml:id="u-39.0" who="#JanuszWojciechowski">Zostałem przekonany, że rozbudowanie przepisu w tym przypadku jest uzasadnione. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 6. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 6. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 7, w której proponuje się, aby w art. 13 par. 3 otrzymał brzmienie: „Par. 3. Na postanowienie w przedmiocie określonym w par. 1 lub 2 zażalenie przysługuje również organowi określonemu w art. 2 pkt 5–10 oraz każdemu, kogo orzeczenie bezpośrednio dotyczy.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-40">
          <u xml:id="u-40.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKancelariiSejmu">Trzeba dokonać pewnych legislacyjnych zmian w art. 13, które będą się sprowadzały do uchylenia par. 2, co jest konsekwencją przyjęcia przez Komisje zmiany nr 2.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-41">
          <u xml:id="u-41.0" who="#JanuszWojciechowski">Zmiana jest natury legislacyjnej. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 7. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 8. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 9, w której proponuje się, aby art. 14 otrzymał brzmienie: „Art. 14. Par. 1. W postępowaniu wykonawczym organ wykonujący orzeczenie może zarządzić zebranie informacji dotyczących skazanego, w szczególności w drodze wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego. W razie uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości skazanego organ wykonujący orzeczenie może zarządzić ustalenie jego tożsamości przez Policję. Par. 2. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z odpowiednimi ministrami, inne organy powołane do przeprowadzania wywiadu środowiskowego, uwzględniając w szczególności jego zakres oraz tryb przeprowadzania.”. Przepis dotyczy zbierania informacji o skazanym. Co tutaj zmienia się w stosunku do dotychczas obowiązującego prawa?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-42">
          <u xml:id="u-42.0" who="#ZbigniewHołda">Wprowadza się możliwość badania tożsamości skazanego. Par. 2 zawiera wytyczne dla Ministra Sprawiedliwości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-43">
          <u xml:id="u-43.0" who="#TeodorSzymanowski">Przepisy kpk. umożliwiały już dokonanie ustalenia tożsamości skazanego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-44">
          <u xml:id="u-44.0" who="#RyszardKalisz">To prawda, ale w kontekście art. 11 par. 2, gdzie mamy do czynienia z tymi danymi osobowymi, przepis ten jest istotny dla przesyłania tych danych. Ustalane są one przez organy wymienione w omawianym przez nas przepisie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-45">
          <u xml:id="u-45.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam wątpliwości, czy konstrukcja umieszczonej w tym przepisie delegacji dla Ministra Sprawiedliwości jest prawidłowa. Teraz powinno się określać konkretnie ministrów odpowiedzialnych za odpowiednie działy administracji, a nie ogólnie odsyłać do bliżej nieokreślonej osoby.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-46">
          <u xml:id="u-46.0" who="#RyszardKalisz">Przewodniczący, poseł Janusz Wojciechowski ma rację mówiąc, że należy określić ministrów według odpowiednich działów administracji. Należy to sprawdzić i odpowiednio w tym przepisie określić ministrów właściwych do spraw polityki społecznej, obrony narodowej, spraw wewnętrznych i administracji. Sugeruję, aby zajęło się tym Biuro Legislacyjne KS i dokonało prawidłowego sformułowania tego przepisu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-47">
          <u xml:id="u-47.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Powstaje pytanie, czy ma na podstawie tego przepisu powstać jedno wspólne rozporządzenie, czy może mają powstać rozporządzenia wydane przez każdego z tych ministrów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-48">
          <u xml:id="u-48.0" who="#RyszardKalisz">To ma być jedno rozporządzenie, powstałe na podstawie porozumienia między tymi ministrami.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-49">
          <u xml:id="u-49.0" who="#JanuszWojciechowski">Należy także w tym przepisie zamienić wyraz „określa” na wyraz „określi”, a następnie po wyrazach „w drodze rozporządzenia w porozumieniu z ministrami właściwymi w sprawach” trzeba wymienić odpowiednie działy administracji. Ustalamy zatem brzmienie przepisu, któremu Biuro Legislacyjne KS nada odpowiednią, ostateczną formę. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 8. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 8. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 9, w której w art. 15 proponuje się dodać par. 4 w brzmieniu: „Par. 4 Wykonywanie kary pozbawienia wolności, kary aresztu lub środka przymusu w tej samej lub innej sprawie wstrzymuje bieg przedawnienia.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-50">
          <u xml:id="u-50.0" who="#ZbigniewHołda">Dodanie tego przepisu, ma rozwiewać wszelkie wątpliwości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-51">
          <u xml:id="u-51.0" who="#AndrzejSzustek">Często jest tak, że skazani mają kilka kar. Sprawą tą zajmował się kilkakrotnie Sąd Najwyższy wydając różne wyroki, co wprowadziło zamieszanie w orzecznictwie. Trzeba zatem jasno powiedzieć, że w momencie kiedy oskarżony odbywa jedną karę, to druga nie ulega przedawnieniu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-52">
          <u xml:id="u-52.0" who="#JanuszWojciechowski">Powstaje pytanie, czy ten przepis nie powinien znajdować się w Kodeksie karnym?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-53">
          <u xml:id="u-53.0" who="#TadeuszŚledzik">To pytanie ma zasadniczy charakter. Jednak nasze uwagi dotyczące wprowadzenia tego przepisu do kk. nie zostały uwzględnione, zatem zaproponowaliśmy wprowadzenie przepisu do kkw. Nadal jednak mamy wątpliwości mamy, czy należy ten przepis umieszczać w prawie wykonawczym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-54">
          <u xml:id="u-54.0" who="#JanuszWojciechowski">Nie jest to najlepsze rozwiązanie, gdyż problemy związane z przedawnieniem umieszczone są zasadniczo w kk. W tym Kodeksie jest mowa o przedawnieniu karalności i przedawnieniu wykonywania kary. Nie jest dobrym rozwiązaniem wyjęcie pewnej regulacji z prawa materialnego i wprowadzenie jej do prawa wykonawczego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-55">
          <u xml:id="u-55.0" who="#RyszardKalisz">Problem dotyczący tego przepisu leży w innym miejscu. Nie jest najważniejsze to, że jest to przepis materialny, ale to że kk. będzie zmieniany w tej materii dopiero za rok. Dziś wprowadzając tego typu przepis do systemu prawa, unikniemy trwającej od dłuższego czasu sytuacji, kiedy to nie ma jasnej odpowiedzi na pytanie czy tego typu wyroki ulegają przedawnieniu, czy też nie. Sugeruję pozostawić ten przepis.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-56">
          <u xml:id="u-56.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadzam się. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 9. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 9. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 10, w której uchyla się art. 16. Artykuł ten mówił o doręczaniu orzeczeń. Materia ta została uregulowana w kpk., nie potrzeba zatem dublować przepisów w kkw. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 10. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 10. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 11, w której w art. 19 w par. 1 proponuje się skreślić wyrazy „lub pełnomocnika”. Zmiana ta jest konsekwencją przyjęcia przez Komisję zmiany nr 5, w której została usunięta z kkw instytucja „pełnomocnika”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 11. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 11. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 12, w której proponuje się, aby art. 20 par. 2 otrzymał następujące brzmienie: „Par. 2. Zażalenie wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie; zostaje ono przekazane bezzwłocznie zarządzeniem wraz z aktami sprawy do sądu wyższej instancji, chyba że sąd orzekający w tym samym składzie przychylił się do zażalenia.”. Przepis ten umożliwia przychylenie się do zażalenia skarżącego i niewysyłanie akt spraw do sądu wyższej instancji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-57">
          <u xml:id="u-57.0" who="#ZbigniewHołda">Dotychczasowe uregulowanie tej sprawy, wzbudzało wątpliwości. Dlatego proponujemy rozwiązanie tego problemu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-58">
          <u xml:id="u-58.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 12. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 12. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 13, w której proponuje się, aby w art. 22 par. 1 zdanie pierwsze otrzymało brzmienie: „O terminie i celu posiedzenia sądu zawiadamia się prokuratora, skazanego oraz obrońcę, a także sądowego kuratora zawodowego w wypadkach, w których ma on prawo lub obowiązek brać w nim udział oraz, w razie potrzeby, inne osoby, o których mowa w art. 19 par. 1.”. W przepisie został uwzględniony dodatkowo kurator sądowy, a także zostały skrócone pewne kwestie w związku z uregulowaniem ich w kpk. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 13. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 13. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 14, w której proponuje się, aby w art. 23 par. 3 otrzymał brzmienie: „Par. 3. Jeżeli postępowanie sądowe dotyczy skazanego pozbawionego wolności, posiedzenie może odbyć się w zakładzie, w którym on przebywa.”. Jak ta sprawa była uregulowana dotychczas?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-59">
          <u xml:id="u-59.0" who="#ZbigniewHołda">Obecnie osobę skazaną na pozbawienie wolności sądzi się w zakładzie karnym, jeżeli dotyczy to tylko osądzenia jej przed sądem penitencjarnym. Nowy przepis ma umożliwiać, aby sąd w sposób bardziej elastyczny mógł organizować swoje posiedzenia, tak aby oskarżony mógł się na nie stawić.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-60">
          <u xml:id="u-60.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy nie jest to zbyt niebezpieczna tendencja, aby przenosić sąd do więzienia?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-61">
          <u xml:id="u-61.0" who="#ZbigniewHołda">Omawiamy ten problem już od kilku lat. Zasadą jest, że wszystkie posiedzenia i rozprawy sądu odbywają się w budynku sądu, ale ze strony sędziów padła propozycja, aby móc odbywać posiedzenia w zakładach karnych, jeżeli osobą sądzoną jest człowiek skazany na pozbawienie wolności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-62">
          <u xml:id="u-62.0" who="#TadeuszŚledzik">Ta propozycja jest zbieżna z ostatnio uchwalonymi przepisami o ustroju sądów powszechnych, gdzie dopuszczono możliwość orzekania w zakładzie karnym. Ostatnio doszło do precedensowego zdarzenia w Płocku, gdzie sąd chciał odbyć całą rozprawę w zakładzie karnym. Niestety, ze względów logistycznych nie doszło do tego, gdyż służba więzienna nie mogła zapewnić pełnej ochrony. Wynika to z tego, iż funkcjonariusze służby więziennej nie mogą użyć broni palnej w warunkach zakładu karnego zamkniętego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-63">
          <u xml:id="u-63.0" who="#ZbigniewHołda">Proponowany przepis znajdzie bardzo duże zastosowanie, kiedy stosować się go będzie wraz ze środkami zabezpieczającymi o charakterze izolacyjnym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-64">
          <u xml:id="u-64.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy przyjęcie tego przepisu nie będzie kłóciło się z jawnością posiedzeń sądów?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-65">
          <u xml:id="u-65.0" who="#ZbigniewHołda">Nie, gdyż przepis ma dotyczyć tylko posiedzeń, a nie rozpraw. Posiedzenia z natury swojej, jak wynika z kpk., są dostępne tylko dla stron.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-66">
          <u xml:id="u-66.0" who="#JanuszWojciechowski">Wyjaśniliśmy chyba zatem wszystkie kwestie sporne. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 14. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 14. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 15, w której proponuje się w art. 31 wyraz „wojewódzkiego” zastąpić wyrazem „okręgowego”. Przyjęcie tej zmiany jest oczywiste. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 15. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 15. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 16, w której proponuje się w art. 32 skreślić wyraz „przebiegu”. Zmiana ta jest natury językowej. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 16. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 16. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 17, w której proponuje się, aby art. 34 otrzymał brzmienie: „Art. 34. Par. 1. Sędzia penitencjarny uchyla sprzeczną z prawem decyzję organu wymienionego w art. 2 pkt 5 i 6, o ile dotyczy ona osoby pozbawionej wolności. Par. 2. Na decyzję sędziego skazanemu i organom określonym w par. 1 przysługuje skarga do sądu penitencjarnego, w którego okręgu wydano decyzję. Par. 3. Przepis art. 7 par. 3–5 stosuje się odpowiednio. Par. 4. W wypadkach stwierdzenia niezgodnego z prawem pozbawienia wolności sędzia penitencjarny niezwłocznie zawiadamia o tym organ, do którego dyspozycji osoba pozbawiona wolności pozostaje, a w wypadku odbywania przez nią kary lub wykonywania wobec niej środka, o którym mowa w art. 32 - organ, który skierował orzeczenie do wykonania, a w razie potrzeby zarządza zwolnienie takiej osoby.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-67">
          <u xml:id="u-67.0" who="#ZbigniewHołda">Przepis ten powstał na prośbę sędziów penitencjarnych. Precyzuje on pojęcia i zasady działania organów, tak aby nie było wątpliwości, które dotychczas pojawiały się na tle stosowania aktualnej regulacji materii.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-68">
          <u xml:id="u-68.0" who="#TadeuszŚledzik">Powstawały do tej pory wątpliwości, czy sędzia penitencjarny ma możliwość uchylenia decyzji dyrektora zakładu karnego, która była sprzeczna z prawem, ale nie odnosiła się do wykonywania kary pozbawienia wolności, czyli osoby pozbawionej wolności. Poprzez dodanie wyrazów „o ile dotyczy ona osoby pozbawionej wolności” stwierdza się teraz w przepisie wprost, że sędzia ma takie prawo. Uzyskujemy ten efekt poprzez dodanie dwóch przesłanek w przepisie: po pierwsze, decyzja musi być sprzeczna z prawem, po drugie, musi dotyczyć osoby pozbawionej wolności, a nie osoby pracującej w zakładzie karnym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-69">
          <u xml:id="u-69.0" who="#ZbigniewHołda">Nowym w tym przepisie jest par. 4, który dodany został na prośbę przedstawicieli Centralnego Zarządu Służby Więziennej. Unormowanie to służy wzmocnieniu ochrony praw człowieka. Brak było do tej pory takiej instytucji jak „habeas corpus”, która umożliwiała natychmiastowe zwolnienie osoby nielegalnie pozbawionej wolności. Po uchyleniu art. 38 ustawy o prokuraturze, co nastąpiło z dniem 1 stycznia 1999 roku, brakuje takiej instytucji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-70">
          <u xml:id="u-70.0" who="#RyszardKalisz">Ten paragraf ma być stosowany w sytuacji, kiedy osadzono nie tę osobę, która powinna odbywać karę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-71">
          <u xml:id="u-71.0" who="#JanuszWojciechowski">Potrzeba przyjęcia tego przepisu jest zatem oczywista. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 17. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 17. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 18, w której art. 36 otrzymuje brzmienie: „Art. 36. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, sposób, zakres i tryb sprawowana nadzoru penitencjarnego, uwzględniając w szczególności legalności i prawidłowość wykonywania kary pozbawienia wolności, sposób eliminowania stwierdzonych uchybień oraz sposoby dokumentowania i przeprowadzania tego nadzoru, a także rodzaj i typ zakładu karnego.”. Przepis ten jest delegacją ustawową dla Ministra Sprawiedliwości i zapisane są w nim wymogi, jakie mają spełniać wytyczne dla realizacji nadzoru penitencjarnego. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 18. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 18. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 19, w której proponuje się, aby w art. 38 po par. 1 dodać par. 1a w brzmieniu: „Par. 1a. Przedstawicielami podmiotów oraz osobami godnymi zaufania, o których mowa w par. 1, nie mogą być osoby karane za przestępstwo umyślne albo pozbawione władzy rodzicielskiej lub sprawowania opieki.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-72">
          <u xml:id="u-72.0" who="#TeodorSzymanowski">Jestem wiceprzewodniczącym rady, która zajmuje się adaptacją skazanych i stąd czerpię swoje doświadczenia. Mam wątpliwość, czy można żądać, w trybie omawianego przez nas artykułu, od podmiotów, których on dotyczy sprawdzenia ich w Krajowym Rejestrze Karnym. Większość tych osób to wolontariusze i takie sprawdzanie jest stwarzaniem im dodatkowych trudności, a nie wspomaganiem ich w ich działalności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-73">
          <u xml:id="u-73.0" who="#RyszardKalisz">Podzielam te wątpliwości prof. Teodora Szymanowskiego. Na jakiej zasadzie będzie stwierdzało się niekaralność tych ludzi? Trzeba będzie chyba pobierać od nich oświadczenie, złożone pod odpowiedzialnością karną?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-74">
          <u xml:id="u-74.0" who="#TadeuszŚledzik">Proces weryfikacji podmiotów, o których mowa w par. 1a, jest dość czytelny. Należy korzystać z dotychczasowej praktyki i doświadczeń. Tą zmianę należy czytać wraz z dyspozycją zawartą w par. 2, tego artykułu, a mianowicie że te osoby mogą, tylko i wyłącznie, w porozumieniu z dyrektorem zakładu karnego uczestniczyć w prowadzeniu takiej działalności, i to na dyrektorze tego zakładu ciąży obowiązek właściwej weryfikacji tych ludzi. Ideą wprowadzenia tego przepisu jest to, aby doprecyzować zasady wzajemnej współpracy. Polegać one mają na tym aby osoby które będą dobierane do współpracy, nie były karane, przynajmniej za przestępstwo umyślne, bądź też przestępstwo, w wyniku którego pozbawiono ich władzy rodzicielskiej lub sprawowania opieki. Na dzień dzisiejszy dyrektor zakładu karnego nie ma możliwości prawnej wyłączenia takiej osoby ze współpracy. Dlatego postulujemy ustawowe wykluczenie pewnej grupy osób, które można będzie teraz legalnie odsunąć od prowadzenia działalności na terenie zakładu karnego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-75">
          <u xml:id="u-75.0" who="#JanuszWojciechowski">Chciałbym podzielić się pewną wątpliwością co do zasadności wprowadzania tego przepisu. Posłużę się pewnym kazusem. Skazany, który spędził za kratkami 15 lat, podczas odbywania wyroku niezwykle aktywnie działał na terenie zakładu karnego w różnego rodzaju kółkach zainteresowań, teatrach etc., a następnie, po wyjściu na wolność, chce poświęcić się pomocy tym, którzy pozostają w więzieniu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-76">
          <u xml:id="u-76.0" who="#TeodorSzymanowski">Takie osoby zdarzają się często.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-77">
          <u xml:id="u-77.0" who="#JanuszWojciechowski">Jaki zatem interes ma społeczeństwo, aby eliminować takich ludzi, którzy chętnie pomogą w resocjalizacji skazanych? Czy nie lepiej pozostawić w przepisie wobec takich osób tylko wymogu, aby były „godne zaufania”? W pewnych sytuacjach osoby karane, nawet za ciężkie przestępstwa, mogą być godne zaufania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-78">
          <u xml:id="u-78.0" who="#AndrzejSzustek">Ten przepis nie został zgłoszony przez służbę więzienną. Mieliśmy takie same obawy jak przewodniczący Komisji, dlatego że mamy bardzo dużo przykładów osób działających np. w klubach anonimowych alkoholików, które chcą pomagać innym. Celem tego przepisu, jak rozumiem, miało być przeciwdziałanie kontaktom osób skazanych z ludźmi, którzy działają w tych samych grupach przestępczych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-79">
          <u xml:id="u-79.0" who="#TeodorSzymanowski">Przytoczony przez przewodniczącego Janusza Wojciechowskiego przykład jest bardzo dobrym kontrargumentem, aby nie przyjmować tego przepisu. Jednak istnieje inna gwarancja, mogąca zabezpieczać przed przypadkowymi i niepożądanymi osobami, które chciałyby mieć kontakt z więźniami. Należy mianowicie organizacje pozarządowe, które wysyłają swoich wolontariuszy do takiej pracy, obciążyć odpowiedzialnością za ich pracowników. Te organizacje są powszechnie znane i nie ma możliwości, aby działały w nich osoby, które nie powinien się w nich znaleźć. Jeżeli jednak miałaby się zdarzyć pomyłka i z takiej organizacji przyszedłby ktoś nieodpowiedni, to trzeba natychmiast wycofać tę osobę i zgłosić do delegującej go organizacji określone zastrzeżenia, a w ostateczności zawiesić z nią współpracę. Można tę sprawę załatwić zatem w inny sposób. Celna była zatem uwaga, że przy aktualnym braku wolontariuszy w życiu społecznym eliminowanie pewnej grupy ludzi, którzy się bardzo zmienili, z działalności społecznej jest bezzasadne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-80">
          <u xml:id="u-80.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli zatem w przepisie pozostawilibyśmy sformułowanie „osoba godna zaufania”, to tym samym upoważnilibyśmy dyrektora zakładu karnego do weryfikowania tych osób, które chciałyby działać na terenie jego zakładu. W tym przypadku nadanie takiej dyskrecjonalnej władzy byłoby niezwykle pożądane. Jeżeli ktoś będzie godny zaufania, to współpraca z nim będzie podtrzymywana. Natomiast pewien automatyzm działania, który zakłada proponowana zmiana, nie jest najlepszy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-81">
          <u xml:id="u-81.0" who="#JerzyŁabuda">Nowelizację zaproponowało Ministerstwo Sprawiedliwości, kierując się potrzebą przeniesienia do ustawy rozporządzenia wykonawczego, w którym mowa jest o „o określeniu zakresu uczestnictwa podmiotów wymienionych w art. 38”. W tym rozporządzeniu w par. 2, jest mowa o kryteriach, które mają spełniać, przedstawiciele stowarzyszeń i fundacji mających wykonywać obowiązki w zakładach karnych. Jest tam powiedziane, że taka osoba nie może być karana za przestępstwo umyślne i nie może zostać pozbawiona praw rodzicielskich i opiekuńczych. W toku uzgodnień międzyresortowych uwagę na ten temat złożyła wiceminister Kulesza i została ona uwzględniona. Jej zdaniem przepis ograniczający działalność podmiotów społecznych powinien zostać wprowadzony do ustawy i z tego powodu regulacja została uwzględniona przez resort w projekcie kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-82">
          <u xml:id="u-82.0" who="#RyszardKalisz">Podzielam pogląd przewodniczącego Janusza Wojciechowskiego, a także argumentację przedstawioną przez prokuratora Jerzego Łabudę. Myślę jednak, że proponowany przepis należałoby podzielić na część dotyczącą osób, które popełniły przestępstwo, i na część dotyczącą tych osób, które pozbawione zostały władzy rodzicielskiej lub sprawowania opieki. W dzisiejszej praktyce sądów pozbawienie władzy rodzicielskiej następuje tylko w niezwykle drastycznych przypadkach, w sytuacji kiedy dzieci są maltretowane. Pozostawiłbym w przepisie zasadę, że osoby nieumiejące się opiekować innymi mają zakaz wykonywania pracy społecznej w zakładach karnych. Inaczej natomiast należy potraktować osoby, które odpokutowały swoje winy i które teraz chcą pomagać innym, co świadczy o tym, że się zmienili i można im próbować zaufać. Tę część proponowanego przepisu należałoby usunąć. Mam pytanie do profesora Teodora Szymanowskiego, który powiedział, że jest członkiem organizacji zajmującej się adaptacją skazanych. Czy za osoby godne zaufania można uznać działaczy tych ok. 20 organizacji?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-83">
          <u xml:id="u-83.0" who="#TeodorSzymanowski">Tak najczęściej jest. Dlatego w przepisie dobrze byłoby zawrzeć obowiązek należenia takiej osoby do organizacji pozarządowej, której celem statutowym jest resocjalizacja więźniów. Wobec osób fizycznych należy bezwzględny przestrzegać zasady, iż powinny one spełniać kryterium bycia „godnymi zaufania”. Organizacji działających w zakładach karnych jest więcej, ale tylko 20 specjalizuje się wyłącznie w resocjalizacji więźniów. Organizacje te są doskonale znane Ministerstwu Sprawiedliwości, gdyż dostają one pieniądze z funduszu pomocy postpenitencjarnej, a także zakładom karnym, które od lat ściśle z nimi współpracują.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-84">
          <u xml:id="u-84.0" who="#RyszardKalisz">Zgodnie z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawa mamy w rzeczywistości do czynienia z 5 władzami: ustawodawczą, wykonawczą, sądowniczą oraz mediów i organizacji pozarządowych, które kontrolują władzę wykonawczą. Proponuję zatem funkcjonowanie tego przepisu oprzeć na współpracy organizacji pozarządowych i administracji penitencjarnej. Należy zatem w art. 38 par. 1 zakończyć wyrazami „oraz inne związki wyznaniowe”, a w par. 2 napisać „Przedstawicielami podmiotów, o których mowa w par. 1, mogą tylko być osoby godne zaufania i niepozbawione władzy rodzicielskiej lub prawa sprawowania opieki.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-85">
          <u xml:id="u-85.0" who="#TeodorSzymanowski">Dobrze byłoby w par. 2 pozostawić wyrazy „poszczególne osoby”. Myślę w tym przypadku o takich osobach, które działają indywidualnie i nie należą do żadnej organizacji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-86">
          <u xml:id="u-86.0" who="#RyszardKalisz">Nie upieram się przy forsowaniu swojej propozycji. Jednak nie powinniśmy w przepisie konkretnie wskazywać, że chodzi nam o określone organizacje pozarządowe, a na końcu stwierdzać, że jest to nieważne, gdyż do określonej działalności dopuszcza się także inne osoby godne zaufania. Lepszym zatem rozwiązaniem byłoby pozostawienie zapisu dotyczącego organizacji pozarządowych, które gwarantowałyby, że osoby przez nie delegowane są godne zaufania. Należy jednak pamiętać, że pojęcie osoby godnej zaufania jest bardzo szerokie i w efekcie taką osobą może okazać się każdy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-87">
          <u xml:id="u-87.0" who="#TadeuszŚledzik">Ratio legis proponowanego przepisu dostrzegam w tym, że bardzo często przedstawicielami wspomnianych organizacji były osoby karane. Swoistym paradoksem jest to, że najczęściej kooperują one, w procesie resocjalizacji w okresie wykonywania kary, z osobami, które często przebywały w więzieniu, miały duże wyroki, niejednokrotnie za zabójstwa. Ich udział w procesie resocjalizacyjnym udowodnił, że takie osoby są potrzebne, zwłaszcza z punktu widzenia organizacji społecznych. Chodzi o to, że znakomicie radzą one sobie w więzieniach. Po to, aby uniknąć paradoksalnej sytuacji, uznaliśmy, że przedstawicielem stowarzyszenia nie będzie mógł być przynajmniej człowiek skazany za przestępstwo umyślne. Z drugiej strony, i to jest najistotniejsze w tej sprawie, za bezpieczeństwo i właściwy poziom resocjalizacji odpowiada dyrektor zakładu karnego i to na nim ciąży obowiązek doboru osób do współpracy, o której mowa art. 38. Może się zdarzyć, że osoba skazana nawet za ciężkie przestępstwo odpowiadać będzie temu dyrektorowi, bo on wie że ten człowiek poradzi sobie doskonale w więzieniu i będzie bardzo przydatny w procesie wykonywania kary pozbawienia wolności. Inna osoba, skazana nawet za przestępstwo nieumyślne, w momencie dopuszczenia jej do więźniów może wyrządzić im krzywdę i duże straty moralne Dlatego tak dużo powinno zależeć od decyzji dyrektora i jego władzy dyskrecjonalnej. Natomiast sama idea wprowadzenia tego przepisu polegała na tym, że skoro stosujemy ograniczenia podmiotów w ich działalności, to trzeba przejąć z obowiązującego rozporządzenia pewne rozwiązania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-88">
          <u xml:id="u-88.0" who="#JanuszWojciechowski">Zasadność legislacyjna wprowadzenia tej zmiany jest jasna. Istnieje jednak pewien problem merytoryczny. Jeżeli mamy do czynienia z człowiekiem odmienionym, do którego można mieć zaufanie, to pomimo iż skazany był on za ciężkie przestępstwo, powinien mieć szansę na podjęcie pracy resocjalizującej z więźniami. Najlepszym dowodem na to jest fakt, że najlepszymi terapeutami alkoholików są osoby, które kiedyś same były alkoholikami.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-89">
          <u xml:id="u-89.0" who="#JanPyrcak">Służba więzienna opowiada się za tym, aby nie wprowadzać zmiany nr 19.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-90">
          <u xml:id="u-90.0" who="#RyszardKalisz">Jednak sugeruję pozostać przy rozwiązaniu zaproponowanym przeze mnie. Dzięki temu zasady będą jednolite. Par. 2 sformułowałbym następująco: „Przedstawicielami podmiotów, o których mowa w par. 1, mogą być tylko osoby godne zaufania.”. Tak przyjęty przepis, wymuszałby pewne minimalne wymogi wobec osób, które chcą pracować jako wolontariusze z więźniami. Obecnie funkcjonujący art. 38 narzuca dyrektorom zakładów karnych konieczność współpracy praktycznie ze wszystkimi przedstawicieli organizacji pozarządowych, i to bez możliwości sprzeciwu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-91">
          <u xml:id="u-91.0" who="#TeodorSzymanowski">Moim zdaniem nie jest tak, jak twierdzi poseł Ryszard Kalisz. Art. 38 stanowi, że „podmioty, o których mowa w par. 1, mogą w porozumieniu dyrektorem...”. Wynika z tego, że jednak musi dojść do porozumienia organizacji z dyrektorem zakładu karnego i ma on prawo stawiać swoje warunki wobec ich przedstawicieli.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-92">
          <u xml:id="u-92.0" who="#JanuszWojciechowski">Skoro aktualnie obowiązujący przepis umożliwia dyrektorom zakładów karnych stawianie pewnych wymogów wobec wolontariuszy, to sugeruję nie wprowadzać zmiany nr 19. Jeżeli proponowana zmiana ma przysporzyć więcej problemów niż korzyści, to nie powinniśmy jej przyjmować. Nie należy popadać w przesadę i starać się uregulować wszystkie zachowania. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za odrzuceniem zmiany nr 19. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za odrzuceniem zmiany nr 19. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 20, w której proponuje się, aby w art. 39 par. 2 otrzymał brzmienie: „Par. 2. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres i tryb uczestnictwa podmiotów wymienionych w art. 38 par.1 w wykonywaniu kar i środków karnych oraz zabezpieczających i zapobiegawczych, a także społecznej kontroli, o której mowa w par. 1, uwzględniając w szczególności cele, jakim powinno służyć uczestnictwo tych podmiotów w zakresie zapobiegania przestępczości i readaptacji społecznej, warunki, jakim powinien odpowiadać przedstawiciel podmiotu oraz charakter uczestnictwa.”. Przepis jest delegacją ustawową dla Prezesa Rady Ministrów. Przepis nawiązuje w treści do zmiany omawianej przez nas przed chwilą. Zostały zawarte w nim warunki jakim powinien odpowiadać przedstawiciel podmiotu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-93">
          <u xml:id="u-93.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis ten odpowiada wymaganiom nałożonym przez Konstytucję RP, zgodnie z którymi kryteria podmiotowe osób muszą były zapisane w ustawie. Warunki, jakim powinien odpowiadać przedstawiciel podmiotu, zawarte do tej pory w rozporządzeniu wykonawczym, zostały przeniesione zatem do ustawy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-94">
          <u xml:id="u-94.0" who="#RyszardKalisz">Jeżeli wpisujemy teraz do ustawy par. 2, to dajemy szczegółową delegację dla ministra, żeby jego wytyczne zawierały tzw. warunki neutralne dla przedstawicieli podmiotów (osoba pełnoletnia, zamieszkującą na terenie właściwości danego zakładu). Trzeba zatem niektóre z tych przepisów wykreślić. Przekonany zostałem przez prof. Teodora Szymanowskiego, że jeżeli organizacje nie osiągną odpowiedniego porozumienia z dyrektorem zakładu karnego w sprawie osób przez nie delegowanych, to nasze propozycje, aby w ustawie zapisać wszystkie zasady współpracy, nie mają sensu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-95">
          <u xml:id="u-95.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy w tym przepisie nie powinno być zapisane, że „warunki można spełniać”, a nie że „warunkom można odpowiadać”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-96">
          <u xml:id="u-96.0" who="#RyszardKalisz">"Odpowiadanie” jest neutralnym określeniem, natomiast „spełnianie” dotyczy podmiotowej strony danej osoby. W tym przypadku, jeżeli mówimy o cechach neutralnych, to lepiej napisać: „odpowiadać”. Pozostawmy więc ten przepis bez zmian.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-97">
          <u xml:id="u-97.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 20. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 20. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 21, w której w art. 43 proponuje się, aby</u>
          <u xml:id="u-97.1" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 1 otrzymał brzmienie: „Par. 1. Tworzy się fundusz pomocy postpenitencjarnej, którego przychodami są środki pieniężne pochodzące z potrąceń w wysokości 20% wynagrodzenia przysługującego za pracę skazanych zatrudnionych w formach określonych w art. 121 par. 2 oraz uzyskane w wyniku wykonywania kary dyscyplinarnej wymienionej w art. 143 par. 1 pkt 7, a także pochodzące z dotacji, darowizn, zapisów, zbiórek i innych źródeł. Ze środków tych udziela się pomocy osobom pozbawionym wolności, zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych oraz ich rodzinom. W wyjątkowych wypadkach ze środków tych można udzielić pomocy również osobom pokrzywdzonych przestępstwem i ich rodzinom. Fundusz pomocy postpenitencjarnej jest środkiem specjalnym w rozumieniu ustawy o finansach publicznych.”,</u>
          <u xml:id="u-97.2" who="#JanuszWojciechowski">b) par. 3 otrzymał brzmienie: „Par. 3. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb tworzenia funduszu pomocy postpenitencjarnej, udzielania pomocy osobom pozbawionym wolności oraz zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych oraz ich rodzinom, a także pokrzywdzonym przestępstwem i ich rodzinom, uwzględniając w szczególności charakter pomocy i tryb oraz sposoby przeznaczenia środków z tego funduszu na taką pomoc.”. Przepis ten jest niezwykle ważny, ponieważ zmiana dotyczy zwiększenia przychodów na ten fundusz z 10% do 20%.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-98">
          <u xml:id="u-98.0" who="#JanPyrcak">Zmiana ta wiąże się z kolejnymi propozycjami nowych uregulowań w Kodeksie. W tej chwili mamy taką sytuację, że jeżeli skazany zarabia nie mniej niż płacę minimalną, to 50% z jego zarobku trafia do budżetu. Natomiast jeżeli w art. 43 par. 1 wprowadzimy 20% odpis, to jednocześnie chcemy doprowadzić do tego, aby pieniądze z zarobków więźniów nie były odprowadzane do budżetu. W konsekwencji wysokość funduszu postpenitencjarnego byłaby taka sama jak dzisiaj. Konsekwencją przyjęcia tych zmian byłoby potanienie pracy skazanych i w następstwie zwiększenie zatrudnienia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-99">
          <u xml:id="u-99.0" who="#JanuszWojciechowski">Jak duży jest teraz ten fundusz? Jak kwoty są na nim gromadzone?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-100">
          <u xml:id="u-100.0" who="#TeodorSzymanowski">Jest to kwota ok. 10 milionów złotych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-101">
          <u xml:id="u-101.0" who="#RyszardKalisz">To są bardzo małe pieniądze.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-102">
          <u xml:id="u-102.0" who="#JanPyrcak">Zatrudniamy na dzień dzisiejszy niespełna 11 tysięcy osób, z tego 80% to skazani pracujący przy pracach administracyjno-gospodarczych. Na rzecz podmiotów gospodarczych przy więzieniach i pozawięziennych pracuje ok. 2000 osób. Chcę dodać, że sytuacja obecnie jest taka, że skazany otrzymujący płacę minimalną to najczęściej osoba bez motywacji do pracy, kwalifikacji, nawyku pracy, niszcząca narzędzia, marnująca surowiec i wymagająca nadzoru ochronnego ze strony mistrza bądź brygadzisty. Proszę jednak zwrócić uwagę, że ci skazani zarabiają często tyle samo co wielu ludzi wolnych. Generalnie funkcją płacy minimalnej jest zapewnienie człowiekowi fundamentalnych warunków egzystencji i zapewnieniu podstawowych potrzeb życiowych. Skazany ma te potrzeby zaspokojone, ponieważ ma odzież, wyżywienie, ciepło, światło itp. Dlatego uważamy, że nie ma żadnych racji, aby uznać, iż skazani powinni otrzymywać minimalną zapłatę. Ustawodawca dając przed kilku laty skazanym prawo do płacy minimalnej, z której połowa jest odprowadzana na fundusz, doprowadził do sytuacji, że w efekcie pozbawił ich pracy, ponieważ utrzymywanie jej po tak wysokich kosztach jest nieopłacalne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-103">
          <u xml:id="u-103.0" who="#JanuszWojciechowski">Należy się tylko zastanowić, czy przyjęcie tego typu zmian nie jest przypadkiem niekonstytucyjne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-104">
          <u xml:id="u-104.0" who="#RyszardKalisz">Te przepisy są zgodne z konstytucją.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-105">
          <u xml:id="u-105.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam jeszcze jedno pytanie: czy trzeba zapisywać w ustawie, że mamy w tym przypadku do czynienia ze środkiem specjalnym w rozumieniu ustawy o finansach publicznych?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-106">
          <u xml:id="u-106.0" who="#JanPyrcak">Istnieje spór w doktrynie, czym jest fundusz pomocy postpenitencjarnej. Wiadomo na pewno, że nie jest on państwowym funduszem celowym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-107">
          <u xml:id="u-107.0" who="#RyszardKalisz">Zapis, że jest to „środek specjalny”, musi pozostać po to, aby było wiadomo, do jakiej grupy zakwalifikować te pieniądze. Natomiast trzeba sobie zadać pytanie, czym są te proponowane potrącenia w wysokości 20%? Jeżeli zabieramy komuś, kto pracuje, 20% zarobków, to czy płaci on w tym momencie jakąś daninę? Nie mam wątpliwości, że to można zapisać w ustawie, ale czy nie należałoby odłożyć wejście w życie tego przepisu do 1 stycznia przyszłego roku i w ten sposób nie narazić się na zarzut wprowadzania obciążenia podczas trwania roku podatkowego?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-108">
          <u xml:id="u-108.0" who="#JanPyrcak">Obecnie obowiązuje taka formuła, że 10% z płacy minimalnej skazanego zabierane jest na fundusz pomocy postpenitencjarnej. Proponowana zmiana wprowadza zasadę, że zabierane będzie 20%, ale tylko z połowy płacy minimalnej. Ostatecznie mamy tę samą kwotę, tylko zabieraną z innej podstawy. Skazany nie traci na tym ani złotówki. Danina zatem się nie zmienia, zmienia się tylko sposób naliczania tej daniny.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-109">
          <u xml:id="u-109.0" who="#JanuszWojciechowski">Odprowadzana kwota jest czymś na kształt funduszu gwarantowanych świadczeń pracowniczych. Z części wynagrodzenia skazanych tworzony jest fundusz, jednakże mam wątpliwości, czy można to nazwać środkiem specjalnym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-110">
          <u xml:id="u-110.0" who="#TadeuszŚledzik">W trybie uzgodnień międzyresortowych prowadzonych przez Ministerstwo Sprawiedliwości, nie chcieliśmy przyjmować nazwy „środek specjalny”. Jednak spotkaliśmy się z bardzo wyraźnymi sugestiami zobowiązującymi nas do zdefiniowania tego funduszu. W pierwotnej wersji projektu, posługując się pewną zwyczajową formą przyjętą w kkw. zapisaliśmy, że tworzy się „fundusz pomocy postpenitencjarnej”. Jednak analiza prawna zakwestionowała poprawność tego sformułowania przy zastrzeżeniu, że nie może to być w żadnym wypadku celowy fundusz celowy. Po rozmowach z Ministerstwem Finansów wytargowaliśmy jednak możliwość nazywania tych środków nadal „funduszem pomocy postpenitencjarnej”, ale z dopisaniem, że jest to „środek specjalny w rozumieniu ustawy o finansach publicznych”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-111">
          <u xml:id="u-111.0" who="#RyszardKalisz">Zgadzam się z tym, że jest to „środek specjalny”, ponieważ jeżeli środki są przeznaczone na pomoc osobom pozbawionym wolności, to są one wydawane na określone cele, czyli są to tzw. pieniądze znaczone. Taka formuła przeznaczenia tych pieniędzy kwalifikuje je jako „środek specjalny”. Jest to także „fundusz” bowiem „środek specjalny” jest funduszem, ale o charakterze celowym, ponieważ pieniądze można wydać tylko na jeden cel. Jeżeli mamy do czynienia ze „środkiem specjalnym”, to on nie może obracać pieniędzmi gromadzonymi na tym koncie, lecz tylko przeznaczyć je na konkretny cel, w jakim został on powołany. Nawet odsetki z tych środków nie mogą być przeznaczone na nic innego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-112">
          <u xml:id="u-112.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadzam się z posłem Ryszardem Kaliszem, jednak o ile ja pamiętam zasadę tworzenia „środków specjalnych”, to nigdy nie pochodzą one z danin. Nie ma takich „środków specjalnych”, które ściągałoby się od ludzi.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-113">
          <u xml:id="u-113.0" who="#RyszardKalisz">Dlatego należałoby się nad tym problemem zastanowić. Mówiłem już o tym, jaką formę prawną ma mieć potrącenie 20% od płacy skazanych. Przypomnę, iż w dyskusji padł pogląd, wyrażony przez generała Jana Pyrcaka, że praca osoby skazanej nie jest tą samą, jaką wykonuje człowiek wolny. Chodzi o to, że jeśli uznać, iż celem pracy jest zaspokojenie podstawowych potrzeb człowieka, to skazany ma te potrzeby zaspokojone przez państwo. Nie należy zatem postrzegać tak samo wynagrodzenia osoby wolnej i skazanej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-114">
          <u xml:id="u-114.0" who="#JanuszWojciechowski">W przyszłości może dojść do zniesienia „środków specjalnych”, a to może utrudnić funkcjonowanie tego przepisu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-115">
          <u xml:id="u-115.0" who="#JanPyrcak">Uważam, że omawiany „środek specjalny” powinien raczej pozostać, czego dowodem może być tegoroczna ustawa budżetowa. Przy licznych, przeprowadzonych przez fiskus cięciach, pozostawiono tę instytucję bez zmian. W ustawie budżetowej zresztą wskazano, że odpisy dokonywane na rzecz budżetu nie odnoszą się do „środka specjalnego” tworzonego na podstawie art. 43 kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-116">
          <u xml:id="u-116.0" who="#TeodorSzymanowski">Zgadzam się z tym, co powiedzieli przedstawiciele służb więziennych, że wynagrodzenie skazanych, po wprowadzeniu zaproponowanej przez nas zmiany, nie zmieni się. Uzyskamy zatem większą pomoc dla funduszu postpenitencjarnego, lecz zlikwidujemy odpisy z tego tytułu na rzecz budżetu. Jeśli chodzi o sam fundusz, to jest on gromadzony z zarobków skazanych, wznoszony na zasadzie solidarności współwięźniów. To jest fundusz bardzo mały, bowiem 10 milionów złotych przy 800 tys. wychodzących z więzień, to naprawdę niewielka kwota. Niedobrze byłoby, gdyby jakiekolwiek pieniądze miały być jeszcze odprowadzane z funduszu postpenitencjarnego do budżetu. W tym roku ustawa budżetowa zwalnia ten fundusz od jakichkolwiek opłat na swoją korzyść. Jednak w przyszłym mogłaby już do tego nie dojść i dobrze byłoby zabezpieczyć ten fundusz od ewentualnych zakusów fiskusa i umieścić w kkw stosowny przepis.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-117">
          <u xml:id="u-117.0" who="#JerzyŁabuda">Zdaniem Ministerstwa zwiększenie do 20% potrąceń z płac więźniów nie będzie niekonstytucyjne, ponieważ ten przepis, łącznie z kolejnymi regulacjami dotyczącymi pracy, nie będzie pogarszał sytuacji skazanego. Chcę usprawiedliwić jednak resort i wyjaśnić, dlaczego zapisano w projekcie, że fundusz, o którym mowa w art. 43 są to środki specjalne, a nie fundusz celowy. W trakcie wejścia w życie nowego kkw. zaczęły funkcjonować nowe przepisy o finansach publicznych, które nie przewidują możliwości utworzenia w jednostce budżetowej funduszu celowego. Dlatego w trakcie uzgodnień międzyresortowych minister finansów, upierał się przy tym, aby określić fundusz, z art. 43 kkw., jako „środki specjalne”. Nie ma innej możliwości zapisania tych pieniędzy jak tylko tak, że stanowią one „środek specjalny”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-118">
          <u xml:id="u-118.0" who="#RyszardKalisz">Sprawdziłem w ustawie o finansach publicznych, czy nie ma żadnych warunków ograniczających tworzenie tego typu „środków specjalnych” na podstawie innych ustaw. Stwierdziłem, że nie zachodzi w tym przypadku żadna sprzeczność, proponuję w związku z tym przyjąć tę zmianę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-119">
          <u xml:id="u-119.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 21. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 21. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 22, w której proponuje się, aby art. 45 otrzymał brzmienie: „Art. 45. Par.1. Jeżeli egzekucja grzywny okaże się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę nieprzekraczającą stu dwudziestu dziennych stawek, po uprzednim wyrażeniu zgody przez skazanego, na pracę społecznie użyteczną, przyjmując, że dziesięć stawek dziennych jest równoważne miesiącowi pracy społecznie użytecznej, z zaokrągleniem do pełnego miesiąca. Pracę społecznie użyteczną określa się w miesiącach; ustalając wymiar godzin pracy w stosunku miesięcznym, sąd kieruje się wskazaniami zawartymi w art. 53 Kodeksu karnego. Par. 2. Do wykonywania pracy, o której mowa w par. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 35 par. 1 Kodeksu karnego oraz art. 53, art. 54–58, art. 60, 62 i 63. Par. 3. Przepisy par. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo, z tym, że górna granica grzywny podlegającej zamianie nie może przekroczyć 240 000 złotych, a miesiąc pracy społecznie użytecznej jest równoważny grzywnie w kwocie 20000 złotych. Par. 4. Przepisy par. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo z tym, że górna granica grzywny podlegającej zamianie nie może przekroczyć 240 000 złotych, a miesiąc pracy społecznie użytecznej jest równoważny kwocie do 20 000 złotych.”. W tym przepisie powinno być raczej zapisane, że chodzi o „stawki dzienne”, a nie „dzienne stawki”. Proponuję przywrócić taką redakcje przepisu, aby była ona zgodna z Kodeksem karnym. Dlaczego nastąpiło podwyższenie kwoty z 100 na 120 stawek dziennych?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-120">
          <u xml:id="u-120.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiany zaproponowane w punktach od 22 do 27 są ze sobą powiązane. Mają one albo charakter redakcyjny, albo wiążą się ze sobą w ten sposób, że przeliczniki umieszczone w jednej z nich wymuszają zmianę w kolejnych regulacjach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-121">
          <u xml:id="u-121.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy proponowany przepis wyjaśnia, jaki może być wymiar pracy społecznie użytecznej w stosunku miesięcznym? Czy tu są takie same granice jak przy karze ograniczenia wolności? Czy można w związku z tym uznać, że mamy tu do czynienia z tymi samymi ramami jak przy karze ograniczenia wolności? Można to zrobić, stosując odpowiednio przepisy art. 35 par. 1. Jest to zatem od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym i nie ma wtedy żadnych wątpliwości. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 22. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 22. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 23, w której proponuje się w art. 46:</u>
          <u xml:id="u-121.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 po wyrazach „nie podejmie” dodać wyraz „orzeczonej”,</u>
          <u xml:id="u-121.2" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 3 dodać zdanie drugie w brzmieniu: „Przepis art. 69 par. 1 i 2 oraz art. 75 Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio.”,</u>
          <u xml:id="u-121.3" who="#JanuszWojciechowski">c) dodać par. 4 w brzmieniu: „Par.4. Przepisy par. 1–3 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo, z tym że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny kwocie od 20 do 4000 złotych.”.</u>
          <u xml:id="u-121.4" who="#JanuszWojciechowski">Zmiana ta ma charakter redakcyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 23. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 23. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 24, w której proponuje się w art. 47:</u>
          <u xml:id="u-121.5" who="#JanuszWojciechowski">a) par.1 nadać brzmienie: „Jeżeli grzywna została uiszczona w części, sędzia zarządza zmniejszenie kary zastępczej w sposób odpowiadający stosunkowi kwoty zapłaconej do wysokości grzywny.”,</u>
          <u xml:id="u-121.6" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 4 wyraz „zarządzając” zastąpić wyrazem „orzekając”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-122">
          <u xml:id="u-122.0" who="#ZbigniewHołda">Teraz takie zmniejszenie kary orzeka sąd na posiedzeniu w dość skomplikowanej procedurze. Proponowana zmiana ma na celu jej uproszczenie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-123">
          <u xml:id="u-123.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam pytanie dotyczące tej zmiany. Chodzi mi o to, jaki sędzia jest odpowiedzialny za zmniejszenie kary?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-124">
          <u xml:id="u-124.0" who="#ZbigniewHołda">Właściwym organem orzekającym o grzywnie jest sąd pierwszej instancji, na ogólnych zasadach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-125">
          <u xml:id="u-125.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy gdziekolwiek w przepisach proceduralnych jest mowa o tym, że sędzia może sam orzekać o jakichś rzeczach?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-126">
          <u xml:id="u-126.0" who="#TeodorSzymanowski">Te kompetencje określone są w kkw., w przepisach końcowych. W omawianym przez nas przypadku chodzi o sędziego, który orzekał w tej sprawie w sądzie pierwszej instancji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-127">
          <u xml:id="u-127.0" who="#JanuszWojciechowski">W art. 2 kkw. napisane jest: „Organami wykonującymi orzeczenia sądu są:</u>
          <u xml:id="u-127.1" who="#JanuszWojciechowski">1) sąd pierwszej instancji,</u>
          <u xml:id="u-127.2" who="#JanuszWojciechowski">2) sąd penitencjarny,</u>
          <u xml:id="u-127.3" who="#JanuszWojciechowski">3) prezes sądu lub upoważniony sędzia...”.</u>
          <u xml:id="u-127.4" who="#JanuszWojciechowski">Nie jest tu nigdzie wskazany sędzia jako samodzielny organ wykonawczy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-128">
          <u xml:id="u-128.0" who="#ZbigniewHołda">W słowniczku do kkw, wspomina się również o „innym organie”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-129">
          <u xml:id="u-129.0" who="#TeodorSzymanowski">Mowa jest o tym w art. 242 par. 3: „Określenie „sąd” bez bliższego sprecyzowania oznacza sąd powszechny lub wojskowy, który wydał wyrok w pierwszej instancji, z tym zastrzeżeniem, że art. 6 par. 1, art. 7, art. 8 par. 2, art. 10, 13 i 15 oraz art. 18–24 stosuje się odpowiednio do sądu penitencjarnego”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-130">
          <u xml:id="u-130.0" who="#JanuszWojciechowski">Jednak nie znajduję w tym przepisie takiego upoważnienia dla sędziego. W omawianej przez nas zmianie nie jest zapisane, iż chodzi o sędziego. Jeżeli pozostawimy zaproponowane sformułowanie, bez stosownego doprecyzowania, to powstanie problem, jaki sędzia ma to robić.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-131">
          <u xml:id="u-131.0" who="#TeodorSzymanowski">Tą czynnością zajmował się będzie sędzia pierwszej instancji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-132">
          <u xml:id="u-132.0" who="#ZbigniewHołda">Powszechnie znana jest umiejętność prawników do komplikowania prostych spraw, ale wydaje mi się, że wprowadzenie omawianej zmiany nie spowoduje chaosu kompetencyjnego w orzekaniu o zmniejszeniu kary. Jeśli chodzi o właściwości sądu, to zasady są takie, iż orzeka w tych sprawach zawsze sąd pierwszej instancji - odpowiednio sędzia pierwszej instancji, który działa nie jako sąd, lecz jako sędzia. Na przykład, przy wykonaniu kary grzywny orzeka sąd pierwszej instancji, a gdy nie orzeka sąd, lecz sędzia w formie zarządzeniem, to ma on taką samą właściwość rzeczową i miejscową. Przepis ten został zaproponowany przez samych sędziów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-133">
          <u xml:id="u-133.0" who="#JanuszWojciechowski">W systemie prawa nie ma takiej instytucji orzekającej jak „sędzia”. Istnieje: sąd, prezes sądu lub upoważniony sędzia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-134">
          <u xml:id="u-134.0" who="#ZbigniewHołda">Myślę zatem, że projektodawca tej zmiany pisząc „sędzia”, miał na myśli instytucję „upoważnionego sędziego”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-135">
          <u xml:id="u-135.0" who="#JanuszWojciechowski">Trzeba zatem napisać w zmianie, tak jak jest zapisane w art. 2 kkw. tzn. „prezes lub upoważniony sędzia”. To jest odpowiedni zapis, który dotyczy organu sądowego, a nie jakiejś nieistniejącej instytucji. Przyjmijmy omawianą zmianę, wprowadzając w niej zamiast wyrazu „sędzia” wyrazy „sąd lub upoważniony sędzia”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 24. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 24. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 25, w której proponuje się, w art. 49:</u>
          <u xml:id="u-135.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 wyraz „ściągnięcie” zastąpić wyrazem „wykonanie”,</u>
          <u xml:id="u-135.2" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 3 wyraz „ściągnięcia” zastąpić wyrazem „wykonania”.</u>
          <u xml:id="u-135.3" who="#JanuszWojciechowski">Ta zmiana ma charakter redakcyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 25. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 25. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 26, w której proponuje się w art. 50 w par. 1 wyraz „uiszczenia” zastąpić wyrazem „wykonania”. Uiszczenie jest czynnością, a wykonanie procedurą, zmiana ta ma charakter doprecyzowujący znaczenie procesowe dokonywanych czynności. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 26. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 26. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 27, w której proponuje się, aby art. 5 otrzymał brzmienie: „Art. 51. Jeżeli skazany, z przyczyn od niego niezależnych, nie może uiścić grzywny, a wykonanie tej kary w innej drodze okazało się niemożliwe lub niecelowe, sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, grzywnę w całości lub części umorzyć; nie zarządza się egzekucji, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-136">
          <u xml:id="u-136.0" who="#ZbigniewHołda">Do tej pory nawet w najbanalniejszych sprawach prezes sądu lub upoważniony sędzia musiał wszczynać egzekucję komorniczą i płacić za to odpowiednią kwotę za darmo. Komornik zawsze zyskiwał na opłacie za rozpoczęcie czynności komorniczych, choć wiadomo było, że egzekucja nie przyniesie żadnych efektów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-137">
          <u xml:id="u-137.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 27. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 27. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 28, w której proponuje się, aby art. 53 ust. 1 otrzymał brzmienie: „Par. 1. Wykonanie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego.”. Zmiana skraca dotychczas istniejący przepis, wskazując tylko cele kary, bez powtarzania kwestii dotyczącej istoty kary. Istota kary zostaje usunięta z kkw., gdyż zdefiniowana została ona w kk. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 28. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 28. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 29, w której proponuje się, aby art. 56 otrzymał następujące brzmienie: „Art. 56 par. 1. W razie orzeczenia kary ograniczenia wolności sąd przesyła odpis orzeczenia podmiotowi zatrudniającemu wskazanemu przez właściwy organ samorządu terytorialnego, który jest organem założycielskim dla tego podmiotu, bądź wskazanemu przez sąd innemu zakładowi pracy, placówce służby zdrowia lub opieki społecznej, instytucji albo organizacji niosącej pomoc charytatywną, względnie reprezentującej społeczność lokalną. Par. 2. Jeżeli w wyroku nie wskazano rodzaju lub miejsca pracy albo zachodzi potrzeba zmiany tego rozstrzygnięcia, sąd wykonujący orzeczenie określa je przy kierowaniu do wykonania orzeczenia, uwzględniając w miarę możliwości prośbę skazanego lub wniosek kuratora sądowego. Zmiana określonego przez ten sąd rodzaju pracy lub miejsca jej wykonywania może nastąpić również zarządzeniem sędziego. Par. 3 Podmioty, dla których organem założycielskim jest organ samorządu terytorialnego, obowiązane do przyjęcia skazanych w celu wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, wyznacza właściwy organ samorządu terytorialnego, zaś inne zakłady pracy, placówki służby zdrowia lub opieki społecznej oraz inne instytucje lub organizacje niosące pomoc charytatywną, względnie reprezentujące społeczność lokalną - wyznacza sąd za ich zgodą.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-138">
          <u xml:id="u-138.0" who="#ZbigniewHołda">Proponowana zmiana wynika z przeobrażeń ustroju państwa. Zmieniły się podmioty zatrudniające skazańców, terminologia dotycząca tego tematu, charakter prawny wykonywanej pracy. Przepis ten można powiedzieć uwspółcześnia zasady opisane w art. 56 i dostosowuje je do potrzeb dnia dzisiejszego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-139">
          <u xml:id="u-139.0" who="#JanuszWojciechowski">Przepis ma bardzo duże znaczenie ponieważ wskazuje on podmiot u którego skazańcy mają wykonywać pracę społecznie użyteczną. Do tej pory praca ta wykonywana była w tzw. zakładach komunalnych, które uległy przekształceniom. Dziś tymi podmiotami mają być zakłady, dla których organem założycielskim jest organ samorządu terytorialnego. Merytoryczna zmiana przepisu jest zatem w praktyce żadna. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 29. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 29. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 30, w której art. 57 par. 2 proponuje się nadać brzmienie: „Par. 2 Sądowy kurator zawodowy powinien wziąć udział w posiedzeniu sądu”. Jakiego rodzaju posiedzeń sądu dotyczy ten przepis?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-140">
          <u xml:id="u-140.0" who="#ZbigniewHołda">W przepisie mowa jest o posiedzeniach sądu dotyczących organizacji wykonania kary ograniczenia wolności co wynika z ustawy o kuratorach sądowych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-141">
          <u xml:id="u-141.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 30. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 30. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 31, w której proponuje się po art. 57 dodać art. 57a w brzmieniu: „Art. 57a. par. 1 Rozpoczęcie odbywania kary orzeczonej na podstawie art. 35 par. 1 Kodeksu karnego następuje w dniu, w którym skazany przystąpił do wykonywania wskazanej pracy. Par. 2 Rozpoczęcie odbywania kary orzeczonej na podstawie art. 35 par. 2 Kodeksu karnego następuje w pierwszym dniu okresu, w którym dokonuje się potrącenia skazanemu z wynagrodzenia za pracę.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-142">
          <u xml:id="u-142.0" who="#ZbigniewHołda">Par. 2 drugi proponowanej zmiany jest nowością. Dotyczy on nieregulowanego do tej pory zagadnienia, jak liczyć karę skazanemu w momencie kiedy następuje potrącenie z wynagrodzenia za pracę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-143">
          <u xml:id="u-143.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 31. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 31. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 32, w której proponuje się art. 58 par. 4 nadać brzmienie: „Par. 4 Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb wyznaczania przez właściwy organ samorządu terytorialnego podmiotów, w których wykonywana jest kara ograniczenia wolności oraz praca, o której mowa w art. 45 par. 1, uwzględniając w szczególności obowiązki zakładów, podmiotów, placówek, instytucji i organizacji, o których mowa w art. 56 par. 1, w zakresie wykonywania tej kary i pracy, ubezpieczenia skazanych, oraz szczegółowe zasady gospodarowania środkami uzyskanymi z wykonywania tej kary i pracy, jak również szczegółowe zasady wynagradzania wyznaczonych pracowników, o których mowa w par. 1.”. W zmianie tej dodane zostały wytyczne dla Rady Ministrów, w których określono jak ma ona konstruować rozporządzenie dotyczące wyznaczania podmiotów, w których wykonywana jest kara ograniczenia wolności. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 32. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 32. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 33, w której w art. 59 par. 1 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy „a nadto wskazując, z jakich składników wynagrodzenia za pracę i w jaki sposób należy ich dokonywać”. Zmiana ta doprecyzowuje dotychczas istniejący przepis. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 33. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 34. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 34, w której proponuje się, aby art. 61 otrzymał brzmienie: „Art. 61. Par. 1. Jeżeli względy wychowawcze za tym przemawiają, sąd może w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności ustanawiać, rozszerzać lub zmieniać obowiązki, o których mowa w art. 36 par. 2 Kodeksu karnego albo od wykonania tych obowiązków zwolnić, jak również oddać skazanego pod dozór lub od dozoru zwolnić. Par. 2. Z tych samych względów sąd może zmniejszyć orzeczoną liczbę godzin wykonywanej pracy w stosunku miesięcznym lub wysokość miesięcznych potrąceń z wynagrodzenia za pracę, jednak nie więcej niż do granicy ustawowego minimum określonego w art. 35 par. 1 i 2 Kodeksu karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-144">
          <u xml:id="u-144.0" who="#ZbigniewHołda">W zmianie dokonano zamiany powoływania art. 61 kkw, na art. 36 par. 2 kk. z art. 72 par. 1 pkt 3–8 kk.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-145">
          <u xml:id="u-145.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 34. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 34. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 35, w której proponuje się, aby art. 63 par. 2 i 3 otrzymały brzmienie: „Par. 2 Sąd może udzielić przerwy w odbywaniu kary ograniczenia wolności do roku ze względów, o których mowa w art. 62 par. 1. Par. 3 Przepisy art. 62 par. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.”. Proponowana zmiana ma charakter redakcyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 35. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 35. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 36, w której proponuję się art. 63a nadać następujące brzmienie: „Art. 63a. W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może zmienić formę obowiązku wykonywania pracy, przyjmując 20 godzin pracy na cele społeczne za równoważne 10% wynagrodzenia za pracę, orzeczona praca nie może przekroczyć 40 godzin w stosunku miesięcznym”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-146">
          <u xml:id="u-146.0" who="#ZbigniewHołda">Zdarza się, że skazany może stracić pracę i nie wiadomo, co wtedy robić. Trzeba zatem przyjąć jakiś przepis, który regulowałby zasady postępowania w takich sytuacjach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-147">
          <u xml:id="u-147.0" who="#JanuszWojciechowski">Przepis, dotyczy zamiany dokonywanych dotychczas potrąceń z wynagrodzenia za wykonywaną pracę. Przyjęcie przepisu jest ze wszech miar potrzebne. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 36. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 36. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 37, w której proponuje się, aby art. 64 otrzymał brzmienie: „Art. 64. W razie niewykonania pełnego wymiaru pracy albo niedokonania całości potrąceń z wynagrodzenia za pracę lub niewykonania innych obowiązków związanych z karą ograniczenia wolności w okresie, na jaki karę tę orzeczono - sąd orzeka o tym, czy i w jakim zakresie karę tę uznać za wykonaną ze względu na osiągnięte cele tej kary, chyba że chodzi o obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia.”. W proponowanej zmianie dodane zostało zadośćuczynienie, a także przepis uzyskał nową redakcję. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 37. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 37. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 37, w której proponuje się, aby w art. 65:</u>
          <u xml:id="u-147.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 zdanie drugie otrzymało brzmienie: „Uchyleniem się może być również uporczywe naruszanie ciążących na nim obowiązków, jak również uchylanie się od dozoru.”,</u>
          <u xml:id="u-147.2" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 2 kropkę zastąpić przecinkiem i dodać wyrazy „a następnie orzeka jej wykonanie.”,</u>
          <u xml:id="u-147.3" who="#JanuszWojciechowski">c) w par. 3 wyraz „zarządza” zastąpić wyrazem „orzeka”,</u>
          <u xml:id="u-147.4" who="#JanuszWojciechowski">d) par. 6 nadać brzmienie: „Par. 6. Sądowy kurator zawodowy powinien wziąć udział w posiedzeniu sądu”.</u>
          <u xml:id="u-147.5" who="#JanuszWojciechowski">W przepisie wprowadzono zmiany redakcyjne. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 38. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 38. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 39, w której proponuje się, aby w art. 66 par. 2 i 3 otrzymały brzmienie: „Par. 2. Wniosku skazanego lub jego obrońcy o zwolnienie od reszty kary ograniczenia wolności i złożonego przed upływem 3 miesięcy od wydania poprzedniego postanowienia w tym przedmiocie nie rozpoznaje się aż do upływu tego okresu. Par. 3. Zwalniając skazanego od reszty kary ograniczenia wolności, sąd zawiadamia o tym zakład pracy, placówkę, instytucję lub organizację, w której skazany odbywał karę.”. W przepisie wprowadzono zmiany redakcyjne. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 39. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 39. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 40, w której proponuje się, w art. 69 wyrazy „Karę pozbawienia wolności wykonuje się w następujących rodzajach zakładów karnych:” zastąpić wyrazami „Z zastrzeżeniem art. 87 par. 4, karę pozbawienia wolności wykonuje się w następujących rodzajach zakładów karnych:”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-148">
          <u xml:id="u-148.0" who="#ZbigniewHołda">Zastrzeżenie umieszczone w tej poprawce dotyczy skazanych matek pozbawionych wolności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-149">
          <u xml:id="u-149.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałbym zauważyć, że zmiana art. 69 kkw, powinna dotyczyć także zmiany pkt. 4, mówiącego o tym, że karę pozbawienia wolności wykonuje się w specjalnym zakładzie karnym dla odbywających karę aresztu wojskowego. Ta część przepisu jest, na dzień dzisiejszy, sztuczna, gdyż karę tę odbywa po kilku skazanych. Punkt ten można by zlikwidować, a dalej w przepisach szczegółowych zapisać, że: „Sposób wykonywania kary, wobec skazanych na karę aresztu wojskowego, wykonuje się na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości i Ministra Obrony Narodowej”. Na dzień dzisiejszy nasza armia liczy około 150 tys. ludzi i będzie się zmniejszać, a więc skazanych na podstawie wojskowej części kk. jest coraz mniej i punkt 4 traci swoje znaczenie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-150">
          <u xml:id="u-150.0" who="#ZbigniewHołda">De lege lata - można zamiast tworzyć specjalne zakłady karne dla tego typu skazańców, zastąpić je oddziałami. Propozycja profesora Teodora Szymanowskiego, idzie dalej, gdyż wnosi on nawet o nie tworzenie takich specjalnych oddziałów zakładu karnego, a wyodrębnienie specjalnych pomieszczeń. Ja proponuję pozostać jednak przy stworzeniu specjalnych oddziałów, które ustrojowo traktowane byłyby jako oddziały zakładu karnego, a procesowo jako zakłady karne dla odbywających karę aresztu. wojskowego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-151">
          <u xml:id="u-151.0" who="#TadeuszŚledzik">Propozycje przedstawione przez profesora Teodora Szymanowskiego już dawno rozpatrywane były w CZSW. Rozmawiałem na ten temat z dyrektorem Departamentu Sądów Wojskowych w Ministerstwie Sprawiedliwości. Przedstawił mi swoje poglądy na ten temat, sprzeciwiając się wprowadzaniu takich rozwiązań, o których teraz mówimy. Głównym uzasadnieniem podtrzymania tych osobnych zakładów karnych jest fakt istnienia oddzielnych przepisów w prawie materialnym, dotyczących żołnierzy. Te kary są na tyle specyficzne i na tyle specyficzne są warunki ich wykonywania, że złym rozwiązaniem byłoby mieszanie tych spraw z systemem cywilnym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-152">
          <u xml:id="u-152.0" who="#JanuszWojciechowski">Jaka, jest propozycja ze strony ekspertów co do zmiany art. 69 pkt 4? Zapisywanie gdzie indziej tego przepisu np. w rozporządzeniu, byłoby niekonstytucyjne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-153">
          <u xml:id="u-153.0" who="#TadeuszŚledzik">Ministerstwo Sprawiedliwości musiałoby się zgodzić na dokonanie takiej zmiany, gdyż leży to w jego kompetencji, a dokładniej - Departamentu Sądów Wojskowych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-154">
          <u xml:id="u-154.0" who="#JanuszWojciechowski">Proponuję pozostawić przepis bez zmian. Postuluję dokonać jednak jednej małej zmiany redakcyjnej i wyrazy „z zastrzeżeniem art. 87 par. 4” umieścić na końcu zmiany. Zmiana brzmiałaby: „Karę pozbawienia wolności wykonuje się w następujących rodzajach zakładów karnych, z zastrzeżeniem art. 87 par. 4”. Przepis nie powinien zaczynać się od wyjątku.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-155">
          <u xml:id="u-155.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Powstaje problem, gdzie umieścić dwukropek, który kończył ten przepis.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-156">
          <u xml:id="u-156.0" who="#JanuszWojciechowski">Lepiej byłoby w związku z tym przepisowi nadać następujące brzmienie: Karę pozbawienia wolności wykonuje się, z zastrzeżeniem art. 87 par. 4, w następujących rodzajach zakładów karnych:”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 40. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 40. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 41, w której proponuje się art. 71 nadać następujące brzmienie: „Art. 71. Minister Sprawiedliwości może, w drodze rozporządzenia, tworzyć, zgodnie z ustalonymi w niniejszym kodeksie celami wykonywania kary pozbawienia wolności i z ustalonymi zasadami klasyfikacji skazanych, zakłady karne inne niż wymienione w art. 69 lub ustalić inne niż określony w art. 81 system wykonywania kary, uwzględniając w szczególności potrzeby w zakresie sprawdzania nowych środków i metod oddziaływania na skazanych.”. Zmiana wprowadza delegację i wytyczne do niej dla Ministra Sprawiedliwości. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 41. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 41. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 42, w której proponuje się, aby w art. 72:</u>
          <u xml:id="u-156.1" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 4 otrzymał brzmienie: „Par. 4. Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi zakłady karne, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie.”,</u>
          <u xml:id="u-156.2" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 4a w brzmieniu: „Par. 4a. Dyrektor Generalny Służby Więziennej, w drodze zarządzenia. określa przeznaczenie zakładów karnych, uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia oraz racjonalnego wykorzystania miejsc zakwaterowania dla wszystkich grup skazanych.”,</u>
          <u xml:id="u-156.3" who="#JanuszWojciechowski">c) par. 5 otrzymał brzmienie: „Par. 5. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi zakłady karne dla odbywających karę aresztu wojskowego, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie oraz konieczność zapewnienia warunków szkolenia wojskowego osób w nich przebywających.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-157">
          <u xml:id="u-157.0" who="#CezaryGrabarczyk">W zmianie 42 następuje rozbicie i przypisanie konkretnych kompetencji konkretnym podmiotom. Ministrowi Sprawiedliwości, który tworzy konkretne zakłady karne, i dyrektorowi generalnemu Służby Więziennej, który określa przeznaczenie danego zakładu karnego. Do dnia dzisiejszego obydwie te kompetencje posiadał Minister Sprawiedliwości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-158">
          <u xml:id="u-158.0" who="#AndrzejSzustek">Zmiana ma uprościć i przyspieszyć zmiany przeznaczenia zakładów karnych, co często jest dokonywane.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-159">
          <u xml:id="u-159.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy dyrektor CZSW może wydawać tego typu zarządzenia?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-160">
          <u xml:id="u-160.0" who="#TadeuszŚledzik">Mieliśmy też tego typu wątpliwości, jednak sprawa została skierowana do niezależnego biura ekspertów, które wydało ekspertyzę, że ta kompetencja dyrektora CZSW leży w jego właściwości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-161">
          <u xml:id="u-161.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy dyrektor CZSW jest centralnym organem administracji państwowej?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-162">
          <u xml:id="u-162.0" who="#JanPyrcak">Problem ten nie jest do końca wyjaśniony, ponieważ szereg uprawnień merytorycznych dyrektora CZSW płynących z ustawy o służbie więziennej przemawia za tym, aby traktować go jako centralny organ administracji państwowej, chociaż formalnie nie jest to określone.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-163">
          <u xml:id="u-163.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli sprawa została zbadana i istnieje ekspertyza przemawiająca za pozytywnym rozpatrzeniem proponowanej zmiany, należy to zrobić. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 42. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 42. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 43, w której proponuje się, aby art. 74 par. 1 otrzymał brzmienie: „Par. 1. Zmianę określonego w wyroku rodzaju i typu zakładu karnego, a także orzeczonego systemu terapeutycznego wykonywania kary może orzec tylko sąd penitencjarny, z zastrzeżeniem, że w wypadku ucieczki skazanego z zakładu karnego typu półotwartego lub otwartego lub niezgłoszenia się do takiego zakładu po jego opuszczeniu na podstawie stosownego zezwolenia, decyzję o skierowaniu skazanego do danego rodzaju i typu zakładu karnego podejmuje komisja penitencjarna.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-164">
          <u xml:id="u-164.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana, w stosunku do aktualnie obowiązującego przepisu, polega na dodaniu komisji penitencjarnej jako organu, który w określonych sytuacjach orzeka o skierowaniu skazanego do danego rodzaju i typu zakładu karnego. Przepis ten usprawnia znacznie działanie organów penitencjarnych w tego typu sytuacjach jak ucieczka skazanego lub niezgłoszenia się jego do zakładu karnego po jego opuszczeniu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-165">
          <u xml:id="u-165.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Proponujemy w zmianie zamiast wyrazów „półotwartego lub otwartego” użyć wyrazy „półotwartego albo otwartego”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-166">
          <u xml:id="u-166.0" who="#JanuszWojciechowski">Słuszna uwaga, skazany znajduje się jedynie w jednym z zakładów, albo półotwartym, albo otwartym. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 43. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 43. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 44, w której proponuje się, aby w art. 76 a) Par. 1 otrzymał brzmienie: „w par. 1. Do zakresu działania komisji penitencjarnej należy:</u>
          <u xml:id="u-166.1" who="#JanuszWojciechowski">1) kierowanie skazanego do właściwego zakładu karnego, jeżeli nie określił tego sąd w wyroku,</u>
          <u xml:id="u-166.2" who="#JanuszWojciechowski">2) kierowanie skazanego do określonego systemu odbywania kary, jeżeli nie określił tego sąd w wyroku,</u>
          <u xml:id="u-166.3" who="#JanuszWojciechowski">3) ustalanie indywidualnych programów oddziaływania na skazanego i dokonywanie ocen ich wykonywania,</u>
          <u xml:id="u-166.4" who="#JanuszWojciechowski">4) dokonywanie ocen okresowych postępów skazanego w resocjalizacji,</u>
          <u xml:id="u-166.5" who="#JanuszWojciechowski">5) kwalifikowanie skazanych do nauczania w szkołach i na kursach,</u>
          <u xml:id="u-166.6" who="#JanuszWojciechowski">6) kwalifikowanie skazanych, o których mowa w art. 84. par. 2, do zakładów karnych dla młodocianych oraz skazanych, o których mowa w art. 96 par. 3, do odbywania kary w oddziałach terapeutycznych,</u>
          <u xml:id="u-166.7" who="#JanuszWojciechowski">7) kwalifikowanie skazanego, o którym mowa w art. 88 par. 4, jako wymagającego osadzenia w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo zakładu, oraz wymienionego w art. 88 par. 3, jako wymagającego osadzenia w tym zakładzie w wyznaczonym oddziale lub celi oraz dokonywanie, co najmniej raz na 3 miesiące, weryfikacji tych decyzji,</u>
          <u xml:id="u-166.8" who="#JanuszWojciechowski">8) weryfikowanie indywidualnych programów oddziaływania albo indywidualnych programów terapeutycznych, a także kierowanie i wycofywanie skazanych z oddziałów terapeutycznych,</u>
          <u xml:id="u-166.9" who="#JanuszWojciechowski">9) wyrażanie opinii w sprawach przyznania skazanemu przepustki, o której mowa w art. 91 pkt 7 lub art. 92 pkt 9, oraz nagrody, o której mowa w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8, wówczas gdy są one udzielone: a) po raz pierwszy b) po przerwie trwającej dłużej niż sześć miesięcy, c) po powstaniu istotnych zmian w sytuacji prawnej lub rodzinnej skazanego,</u>
          <u xml:id="u-166.10" who="#JanuszWojciechowski">10) wyrażanie opinii w sprawach: a) przyznania nagrody, o której mowa w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8, skazanemu skierowanemu do odbywania kary w zakładzie karnym typu zamkniętego, b) projektu porządku wewnętrznego zakładu karnego oraz zamiany tego porządku, c) innych przekazanych jej przez dyrektora,</u>
          <u xml:id="u-166.11" who="#JanuszWojciechowski">11) podejmowanie decyzji sprawie korzystania przez skazanego z uprawnień określonych w art. 107 oraz zwolnienia z wykonywania pracy, na podstawie art. 121 par. 6,</u>
          <u xml:id="u-166.12" who="#JanuszWojciechowski">12) wykonywanie innych zadań przewidzianych w ustawie i w przepisach wydanych na jej podstawie.”, b) dodać par. 3 w brzmieniu: „Par. 3. W wypadku określonym w par 2 decyzję komisji penitencjarnej może także uchylić dyrektor okręgowy Służby Więziennej albo Dyrektor Generalny Służby Więziennej.”. Zmiana ta dotyczy nowego określenia właściwości rzeczowej Komisji Penitencjarnej. Dodane zostały w niej przepisy z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 44. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 44.</u>
          <u xml:id="u-166.13" who="#JanuszWojciechowski">Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 45, w której proponuje się, aby art.79 par 1 otrzymuje brzmienie: „Par. 1. Skazanego na karę pozbawienia wolności lub zastępczą karę pozbawienia wolności sąd wzywa do stawienia się w zakładzie karnym w wyznaczonym terminie wraz z dokumentem stwierdzającym tożsamość. W uzasadnionych wypadkach sąd może polecić doprowadzenie skazanego do zakładu karnego bez wezwania.”. Przepis dotyczy wezwania skazanego do odbycia kary.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-167">
          <u xml:id="u-167.0" who="#ZbigniewHołda">Bardzo ważną sprawą w tej zmianie jest dodanie zdania drugiego w tym przepisie. Unika się dzięki temu sytuacji, kiedy to wysyła się zawiadomienie do skazanego, dla którego jest ono ostrzeżeniem, że niedługo przyjdzie po niego odpowiedni organ, co umożliwia mu ucieczkę w celu uniknięcia kary.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-168">
          <u xml:id="u-168.0" who="#JanuszWojciechowski">Do tej pory było tak, że po dopiero po wysłaniu wezwanie do skazanego można było wysyłać odpowiednie siły w celu sprowadzenia go. Teraz będzie można wysłać je bez wcześniejszego wysyłania zawiadomienia. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 45. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 45. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 46, w której proponuje się po art. 79 dodać art. 79a i 79b w brzmieniu: „Art. 79a. par. 1. Przy przyjęciu do zakładu karnego skazany jest obowiązany okazać dokument stwierdzający tożsamość podać dane osobowe, poinformować o zmianie danych osobowych oraz podać informacje o miejscu zameldowania lub przebywania bez zameldowania, informacje o uprzedniej karalności, o stanie zdrowia, a także o ciążących na nim zobowiązaniach alimentacyjnych. Skazany może być poddany czynnościom mającym na celu jego identyfikację, a w szczególności: sfotografowaniu, oględzinom zewnętrznym ciała, pobranie odcisków oraz okazaniu innym osobom. Par. 2. Skazany jest obowiązany przekazać do depozytu dokumenty, pieniądze, przedmioty wartościowe i inne przedmioty, których nie może posiadać w celi. Art. 79b. Par. 1. Skazanego przyjętego do zakładu karnego umieszcza się w celi przejściowej, na okres niezbędny, nie dłużej jednak niż na 14 dni, dla poddania go wstępnym badaniom lekarskim, zabiegom sanitarnym i wstępnym badaniom osobopoznawczym oraz zapoznania z podstawowymi aktami prawnymi dotyczącymi wykonywania kary pozbawienia wolności i porządkiem wewnętrznym zakładu karnego. Par. 2. Umieszczenia w celi przejściowej nie stosuje się do skazanego przetransportowanego z innego zakładu karnego albo aresztu śledczego, jeżeli był już poddany badaniom i zabiegom, o których mowa w par. 1. Par. 3. Skazanego informuje się o obliczonym okresie wykonywania kary. Przyjęcie informacji do wiadomości skazany potwierdza podpisem.”; Przepisy te były dotychczas unormowane w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”, a teraz zostały przeniesione do ustawy. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 46. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 47. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 47, w której proponuje się w art. 80:</u>
          <u xml:id="u-168.1" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 1 skreślić zdanie drugie,</u>
          <u xml:id="u-168.2" who="#JanuszWojciechowski">c) dodać par. 1a w brzmieniu: „Par. 1a. Orzeczenia prawomocne wykonuje się przed orzeczeniami nieprawomocnymi. Kary porządkowe i środki przymusu wykonuje się w pierwszej kolejności.",</u>
          <u xml:id="u-168.3" who="#JanuszWojciechowski">d) dodać par. 4 i 5 w brzmieniu: „Par. 4. Pierwszy dzień kary kończy się dnia następnego od jej rozpoczęcia. Par. 5. Jeżeli wobec tej samej osoby wykonuje się kilka kar skutkujących pozbawienie wolności, dzień zakończenia wykonania poprzedniej kary jest dniem rozpoczęcia wykonywania kolejnej.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-169">
          <u xml:id="u-169.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis ten ma rozwiać wątpliwości, które kary mają być wykonywane najpierw, a które później, ustalona zostaje zatem kolejność wykonywania kar. W punkcie c opisane zostało, nigdzie do tej pory nieuregulowane na poziomie ustawowym, zagadnienie dotyczące rozpoczynania i kończenia, pod względem daty, kary pozbawienia wolności. Nie ma w systemie wykonywania pozbawienia wolności kary łącznej, tylko opisane jest, że kary następują kolejno po sobie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-170">
          <u xml:id="u-170.0" who="#JanuszWojciechowski">Oznacza to, że wprowadzamy zasadę, iż jeśli jednego dnia skazany kończy wykonywanie jednej kary, to tego samego dnia rozpoczyna wykonywanie kary następnej. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 47. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 47. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 48, w której proponuje się, w art. 82 w par. 2:</u>
          <u xml:id="u-170.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w pkt 5 wyraz „wysokość” zastąpić wyrazem „czas”,</u>
          <u xml:id="u-170.2" who="#JanuszWojciechowski">b) pkt 6 nadać brzmienie: „6) stan zdrowia fizycznego i psychicznego w tym stopniu uzależnienia od alkoholu, środków odurzających lub psychotropowych,”,</u>
          <u xml:id="u-170.3" who="#JanuszWojciechowski">c) w pkt 7 na końcu przecinek zastąpić kropką i dodać pkt 8 w brzmieniu: „8) rodzaj popełnionego przestępstwa.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-171">
          <u xml:id="u-171.0" who="#TadeuszŚledzik">Zastąpienie w tym przepisie wyrazu „wysokość” wyrazem „czas”, z punktu widzenia stylistycznego, jest zasadne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-172">
          <u xml:id="u-172.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadzam się, że karę mierzy się w czasie, a nie w wysokości. Proszę wyjaśnić jaka zmiana dodana została w punkcie b)?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-173">
          <u xml:id="u-173.0" who="#TadeuszŚledzik">Jako jeden z elementów klasyfikacji skazanych dodany zostaje punkt rozróżniający ich pod względem stanu zdrowia fizycznego i psychicznego, w tym uzależnienia od alkoholu, środków odurzających lub psychotropowych. Ten podział ma o tyle istotne znaczenie, że wskazuje nam, w jakim systemie dana osoba ma odbywać karę np. w systemie terapeutycznym, programowego oddziaływania czy też w systemie zwykłym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-174">
          <u xml:id="u-174.0" who="#JanuszWojciechowski">W punkcie c) tej zmiany, dotyczącym też tego podziału więźniów, jaki rodzaj przestępstw ma być brany pod uwagę?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-175">
          <u xml:id="u-175.0" who="#JanPyrcak">Chodzi tu o to czy, np. skazany działał w zorganizowanej grupie przestępczej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-176">
          <u xml:id="u-176.0" who="#JanuszWojciechowski">W takim razie chodzi tu o „typ” popełnionego przestępstwa, a nie o jego „rodzaj”. Przestępstwa popełnione przeciwko mieniu, to jest rodzaj popełnionego przestępstwa, a typem jest w tym przypadku rozbój. Jeżeli w zmianie ma wskazywać się konkretne przestępstwa, to proponuję wskazywać typy przestępstw, a nie ich rodzaje.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-177">
          <u xml:id="u-177.0" who="#TadeuszŚledzik">Ta regulacja została mechanicznie przejęta z klasyfikacji regulaminów, jednak w przepisie powinien znajdować się typ popełnionego przestępstwa. Generalnie posługujemy się w praktyce penitencjarnej jeszcze bardziej zbiorczym ujęciem tych typów popełnionych przestępstw, rozróżniamy je mianowicie po charakterze popełnionego przestępstwa.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-178">
          <u xml:id="u-178.0" who="#JanuszWojciechowski">Proponuję zatem, aby w przepisie znalazły się wyrazy „typ popełnionego przestępstwa”. Jeśli nie usłyszę, sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 48. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 48. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 49, w której proponuje się w art. 84:</u>
          <u xml:id="u-178.1" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. W zakładzie karnym dla młodocianych odbywają karę skazani, którzy nie ukończyli 21 roku życia; w uzasadnionych wypadkach skazany może odbywać karę w tym zakładzie po ukończeniu 21 roku życia.”,</u>
          <u xml:id="u-178.2" who="#JanuszWojciechowski">b) par 3 nadać brzmienie: Par. 3. Młodocianego, któremu pozostało co najmniej 6 miesięcy do nabycia prawa do ubiegania się o warunkowe zwolnienie lub sprawiającego trudności wychowawcze, poddaje się badaniom psychologicznym; przepisy art. 83 stosuje się odpowiednio.”. Zmiana dotyczy obniżenia granicy wieku z 24 na 21 lat, dla osób, które mogą odbywać karę w zakładzie karnym dla młodocianych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-179">
          <u xml:id="u-179.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałbym przedstawić Komisji pewną uwagę dotyczącą omawianego punktu. Rozmawiałem z przedstawicielami Rzecznika Praw Obywatelskich, którzy proponowali, aby w przepisie wprowadzić oznaczenia tych nieletnich. Sugestia dotyczy tego, aby ci nieletni traktowani byli z punktu wykonywania kary jako młodociani. Oznaczałoby to, że wobec tych, których zostali skazani na podstawie art. 10 par. 1, stosować zasady dotyczące nieletnich z Konwencji praw dziecka. Dotyczy to wąskiej grupy osób, ale ma to znaczenie dla wykonywania kary.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-180">
          <u xml:id="u-180.0" who="#JanPyrcak">Ten dodatkowy zapis jest niepotrzebny, gdyż w zakładzie karnym dla młodocianych odbywają karę skazani, którzy nie ukończyli 21 lat.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-181">
          <u xml:id="u-181.0" who="#TeodorSzymanowski">To jest dla mnie jasne, chodzi tu tylko o to, aby stosować wobec nich te szczególne postanowienia dotyczące Konwencji o prawach dziecka.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-182">
          <u xml:id="u-182.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadzam się z profesorem Teodorem Szymanowskim, gdyż art. 54 kk. napisane jest: „Wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu...”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-183">
          <u xml:id="u-183.0" who="#ZbigniewHołda">W Kkw. nigdzie nie używa się pojęcia nieletniego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-184">
          <u xml:id="u-184.0" who="#JanPyrcak">Przedmiotem regulacji jednak nie są młodociani, lecz zakłady karne dla młodocianych i wskazujemy w niej, że w tych zakładach karnych odbywają karę skazani, którzy nie ukończyli 21 lat.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-185">
          <u xml:id="u-185.0" who="#TeodorSzymanowski">Zgadzam się z tymi argumentami, propozycja dotyczy jednak tego, aby uzupełnić ten przepis o wskazania wynikające z Konwencji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-186">
          <u xml:id="u-186.0" who="#ZbigniewHołda">Kkw. konsekwentnie nie używa pojęcia „nieletniego”. Nawet w art. 8 kkw, dotyczącym podmiotów, które w postępowaniu przed sądem muszą mieć obrońcę, mówi się o osobie, która nie ukończyła 18 lat.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-187">
          <u xml:id="u-187.0" who="#JanuszWojciechowski">Ten argument przemawia za tym, że kkw. mówiąc o młodocianym ma na myśli nieletniego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-188">
          <u xml:id="u-188.0" who="#ZbigniewHołda">Chciałbym dodać jeszcze to, że kkw. mówiąc o statusie skazanego, który odbywa karę w zakładzie karnym dla młodocianych, wyczerpuje chyba wszystkie wymogi, które daje Konwencja praw dziecka pozbawionemu wolności dziecku.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-189">
          <u xml:id="u-189.0" who="#TeodorSzymanowski">Prof. Zbigniew Hołda mówi, że chyba tak jest, ale nie ma do końca pewności. To trzeba sprawdzić, czy Konwencja praw dziecka nie normuje tego, co nie jest ujęte w naszym kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-190">
          <u xml:id="u-190.0" who="#JanuszWojciechowski">Oprócz problemu związanego z regulacjami międzynarodowymi prosiłbym jeszcze o zwrócenie uwagi przez ekspertów na inne zagadnienie. Niezmieniony pozostaje nadal Kodeks karny. W kk. młodocianym jest osoba, która w chwili orzekania nie przekroczyła wieku 24 lat. Tymczasem zgodnie z kkw. taka osoba będzie odbywała karę jako niemłodociany. Zachodzi tu pewna sprzeczność.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-191">
          <u xml:id="u-191.0" who="#ZbigniewHołda">Po orzeczeniu przez sąd kary względem młodocianego, który nie ukończył 24 lat, następuje faza wykonania kary, a ta odbywa się już w określonym czasie. Człowiek dorasta i przestaje być młodocianym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-192">
          <u xml:id="u-192.0" who="#TeodorSzymanowski">Ta niezgodność z kk. wynika stąd, że dla wymiaru kary ma znaczenie 21 lat, ale dla jej wykonywania już nie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-193">
          <u xml:id="u-193.0" who="#TadeuszŚledzik">Służba więzienna ma świadomość tej rozbieżności między kodeksami, ale odbywanie kary jest odrębnym etapem karania i na tyle autonomicznym, że możemy określić te podmioty, które odbywają karę w zakładzie dla młodocianych. Proszę zwrócić uwagę na fakt, że jeżeli będziemy trzymali się kryteriów prawa materialnego, to doprowadzimy do takiej sytuacji, do jakiej dochodzi dzisiaj, że w jednej celi odbywać karę może 15 latek z 24-latkiem. Trzeba to w jakiś sposób zracjonalizować, także na gruncie postępowania wykonawczego. Zakłady karne dla młodocianych powinny przyjmować osoby do 21 lat. W określonych sytuacjach, wynikających ze względów wychowawczych i psychologicznych, umożliwia to odbywanie kary nawet 24 - latkowi w zakładzie karnym dla młodocianych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-194">
          <u xml:id="u-194.0" who="#JanuszWojciechowski">Nie ma zatem sprzeczności między kk. i kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-195">
          <u xml:id="u-195.0" who="#TeodorSzymanowski">Sprzeczności nie ma. Należy jeszcze dodać, że mamy do czynienia z normą, która nie jest taka rygorystyczna, a ponadto do skazanych, którzy nie ukończyli 24 roku życia, będzie stosowało się przepis, który umożliwi ich nauczanie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-196">
          <u xml:id="u-196.0" who="#JanuszWojciechowski">W punkcie b) zmiany nr 49 zapisane jest, że ubiegającego się o „warunkowe zwolnienie”, jak i „sprawiającego trudności wychowawcze”, poddaje się badaniom psychologicznym. Skąd takie połączenie ekstremalnych sytuacji ze sobą?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-197">
          <u xml:id="u-197.0" who="#TadeuszŚledzik">W przepisach obowiązujących do tej pory zapisane było, że siedzący w więzieniach, którym pozostał rok do zakończenia kary, mogli ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, co w przypadku kar krótkoterminowych niekiedy powodowało, że młodocianego w ogóle nie poddawano badaniom psychologicznym. Niezależnie od kryterium formalnego obowiązuje kryterium merytoryczne, że skazanych przejawiających trudności wychowawcze należy przebadać, aby odpowiednio przygotować program działań penitencjarnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-198">
          <u xml:id="u-198.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli skazany na dziesięć lat pozbawienia wolności po pięciu latach może ubiegać się o warunkowe zwolnienie, to kiedy można go badać?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-199">
          <u xml:id="u-199.0" who="#TadeuszŚledzik">Na 6 miesięcy przed odsiedzeniem przez więźnia połowy kary.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-200">
          <u xml:id="u-200.0" who="#JanPyrcak">W proponowanej zmianie opisane zostają jednocześnie dwa stany faktyczne, które mimo tego, że pozornie wydają się odległe od siebie, to służą temu samemu celowi. Celem tym jest odpowiednie zaplanowanie oddziaływań resocjalizacyjnych na więźnia. Poddaje się zatem badaniu tych z nich, którzy sprawiają trudności, albo tych którym zostało jeszcze trochę czasu do momentu ubiegania się przez nich o przedterminowe zwolnienie. Robi się to po to, aby móc wpłynąć na nich odpowiednio poprzez karę, na którą zostali skazani, oraz żeby resocjalizacja przyniosła jak najlepszy skutek.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-201">
          <u xml:id="u-201.0" who="#TeodorSzymanowski">Przewodniczący Komisji swoimi wątpliwościami w kwestii terminu przeprowadzania i potrzeby badań psychologicznych więźniów młodocianych - potwierdza moje obawy związane z tego rodzaju działaniami. W przypadku skazanych na małe wyroki takie postępowanie ma sens i zgadzam w tej sprawie się z gen. Janem Pyrcakiem. Jednak, jeżeli ktoś został skazany na 6 lat pozbawienia wolności, to plan wykonywania oddziaływań resocjalizacyjnych powinien być dokonany na początku odbywania kary, a nie w ostatnim momencie. Rozumiem, że ten przepis nie jest kategoryczny i można posyłać młodocianych wcześniej na te badania, ale przy odbywaniu długich kar proces ten powinien być zaplanowany na samym początku.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-202">
          <u xml:id="u-202.0" who="#JanPyrcak">Nie zgadzam się z tezą prof. Teodora Szymanowskiego. Mamy tu do czynienia z zupełnie odwrotnym procesem. W tej normie jest dyrektywa, iż poddaje się badaniom psychologicznym skazanych sprawiających trudności wychowawcze oraz każdego innego młodocianego, któremu pozostało co najmniej 6 miesięcy do nabycia prawa do warunkowego zwolnienia. Poddajemy zatem badaniom psychologicznym wszystkich młodocianych, zaraz po przyjęciu ich do zakładu karnego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-203">
          <u xml:id="u-203.0" who="#JanuszWojciechowski">Ten przepis nakłada zatem obowiązek przebadania wszystkich młodocianych, przyjętych do zakładu karnego, jeżeli zostali skazani na karę dłuższą niż 6 miesięcy pozbawienia wolności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-204">
          <u xml:id="u-204.0" who="#JanPyrcak">Zgadza się, badanie psychologiczne jest nam potrzebne dla odpowiedniego zaplanowania wykonania kary, a nie w związku z warunkowym zwolnieniem. Zwiększa się zatem ilość skazanych poddanych badaniu psychologicznemu. Do tej pory w przepisie było zapisane, że badaniom podlega ten kto, albo sprawi trudności, albo ten, komu pozostał co najmniej rok pozbawienia wolności. W związku z tym skazanych na rok nie badało się.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-205">
          <u xml:id="u-205.0" who="#JanuszWojciechowski">Brzmienie tego przepisu nie jest jasne i może budzić wątpliwości i problemy interpretacyjne. Rozumiem, że ma on swoją praktykę, ale czytając go nie dostrzega się jasno dyrektyw, kiedy ma się przeprowadzać te badania. Czy to ma być początek odbywania kary, czy też pół roku przed możliwością ubiegania się o przedterminowe zwolnienie? Czy odpowiednie służby będą rozumiały tą dyrektywę w sposób czytelny?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-206">
          <u xml:id="u-206.0" who="#JanPyrcak">Konstrukcja zaproponowanej normy wiąże się z całym procesem oddziaływania resocjalizacyjnego na młodocianego. Wskazana zostaje najpierw formuła klasyfikacji i elementy, które mają zostać w niej uwzględnione. Następnie wskazane zostają podmioty, które mogą odbywać karę w zakładach dla młodocianych, a potem - jak mają odbywać tę karę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-207">
          <u xml:id="u-207.0" who="#JanuszWojciechowski">Z konstrukcji i systematyki Kodeksu wynika zatem, że takie badania mają odbywać się na początku odbywania kary pozbawienia wolności. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 49. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 49. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 50, w której proponuje się w art. 87: a) w par. 4: - po wyrazach „organizuje się przy” dodać wyraz „wyodrębnionych”, - dodać zdanie trzecie w brzmieniu: „Do matek pozbawionych wolności sprawujących stałą i bezpośrednią opiekę nad dzieckiem przepisu art. 69 nie stosuje się.”; a) par. 5 nadać brzmienie: „Par. 5. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, tryb przyjmowania dzieci matek pozbawionych wolności do domów dla matki i dziecka przy wyodrębnionych zakładach karnych oraz szczegółowe zasady organizowania i działania tych placówek, uwzględniając sytuacje, o których mowa w par. 3–4, a także potrzeby w zakresie zabezpieczenia prawidłowego rozwoju dziecka.”. Jakie zmiany wprowadzane są za pomocą tego przepisu?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-208">
          <u xml:id="u-208.0" who="#TadeuszŚledzik">W tym przepisie mowa jest o organizacji domów matki i dziecka. Umieszcza się je przy wyodrębnionych zakładach karnych. Przy przeprowadzaniu konsultacji międzyresortowych powstały wątpliwości co do obecnej redakcji art. 87, ponieważ z wykładni tego przepisu wynika, że przy wszystkich zakładach karnych tworzy się domy matki i dziecka. Aby zlikwidować te wątpliwości, wprowadza się zmianę nr 50, w której mówi się wprost o tworzeniu tych domów matki i dziecka przy wyodrębnionych zakładach karnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-209">
          <u xml:id="u-209.0" who="#JanPyrcak">W Polsce, dzisiaj mamy 2 takie zakłady z wyodrębnionymi domami matki i dziecka: w Grudziądzu i Krzywańcu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-210">
          <u xml:id="u-210.0" who="#JanuszWojciechowski">Nie mam wątpliwości, co do sensu merytorycznego wprowadzania tej zmiany, zastanawiam się jedynie nad jej poprawnością legislacyjną. Lepszym wyrazem zamiast „wyodrębnionych” byłby wyraz „wskazanych”, który bardziej dokładnie doprecyzowuje, jakiego rodzaju ma to być zakład. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 50. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 50. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 51, w której proponuje się po art. 87 dodać art. 87a w brzmieniu: „Art. 87a. Par. 1. Wykonując karę wobec skazanych sprawujących stałą pieczę nad dzieckiem do lat 15, uwzględnia się w szczególności potrzebę inicjowania, podtrzymywania i zacieśniania ich więzi uczuciowej z dziećmi, wywiązywania się z obowiązków alimentacyjnych oraz świadczenia pomocy materialnej dzieciom, a także współdziałania z placówkami opiekuńczo-wychowawczymi, w których te dzieci przebywają. Par. 2. Skazani sprawujący stałą pieczę nad dziećmi, które przebywają w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, powinni być w miarę możliwości osadzeni w odpowiednich zakładach karnych, położonych najbliżej miejsca pobytu dzieci.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-211">
          <u xml:id="u-211.0" who="#JanPyrcak">Przepis ten został przeniesiony do Kodeksu z regulaminu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-212">
          <u xml:id="u-212.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy ten przepis dotyczy wszystkich skazanych, którzy mają dzieci?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-213">
          <u xml:id="u-213.0" who="#TeodorSzymanowski">Jeżeli skazany ma stałą pieczę nad dzieckiem, to nie ma różnicy, czy mamy do czynienia z kobietą, czy mężczyzną.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-214">
          <u xml:id="u-214.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis jest pewnego rodzaju dyrektywą resocjalizacyjną.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-215">
          <u xml:id="u-215.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 51. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 51. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 52, w której proponuje się, aby art. 88 otrzymał brzmienie: „Art. 88. Par. 1. Skazanego odbywającego karę w systemie programowanego oddziaływania osadza się w zakładzie karnym typu półotwartego, chyba że szczególne okoliczności uzasadniają osadzenie go w zakładzie karnym typu zamkniętego. Par. 2. Skazanego za przestępstwo nieumyślne lub odbywającego zastępczą karę pozbawienia wolności lub karę aresztu osadza się w zakładzie karnym typu półotwartego, chyba że szczególne okoliczności przemawiają za osadzeniem go w zakładzie karnym innego typu. Par. 3. Skazanego stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu osadza się w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo zakładu. Par. 4. W zakładzie karnym, o którym mowa w par 3, osadza się również skazanego za przestępstwo popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnienie przestępstw, chyba że szczególne okoliczności przemawiają przeciwko takiemu osadzeniu. Par. 5. Skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności albo na karę 25 lat pozbawienia wolności osadza się w zakładzie karnym typu zamkniętego. Par. 6. W zakładzie karnym typu zamkniętego można także osadzić, ze względu na zagrożenie społeczne albo zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu:</u>
          <u xml:id="u-215.1" who="#JanuszWojciechowski">1) skazanego za przestępstwo nieumyślne, odbywającego zastępczą karę pozbawienia wolności, osobę odbywająca karę aresztu oraz skazane kobiety, a także innych skazanych, których właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie po dokonaniu przestępstwa, negatywna ocena postawy i zachowania w areszcie śledczym, względy bezpieczeństwa zakładu albo inne szczególne okoliczności wskazują, że należy wobec nich wykonywać karę w warunkach izolacji i zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-215.2" who="#JanuszWojciechowski">2) skazanego, który podczas pobytu w areszcie śledczym lub zakładzie karnym naruszył w poważnym stopniu dyscyplinę i porządek,</u>
          <u xml:id="u-215.3" who="#JanuszWojciechowski">3) skazanego przebywającego dotychczas w zakładzie karnym typu otwartego lub półotwartego, jeżeli negatywna ocena jego postawy i zachowania, a także względy bezpieczeństwa zakładu wskazują, że należy wobec niego wykonywać karę w warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-215.4" who="#JanuszWojciechowski">4) skazanego, który popełnił przestępstwo o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, jeżeli jego postawa i zachowanie przemawia za przebywaniem w zakładzie karnym typu zamkniętego.”. Czy ten przepis został także przeniesiony z „Regulaminu odbywania kary pozbawienia wolności”?.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-216">
          <u xml:id="u-216.0" who="#TadeuszŚledzik">Ten przepis nie został przeniesiony z regulaminu. Dokonaliśmy zasadniczych zmian w całym systemie oddziaływania penitencjarnego i to spowodowało, że musieliśmy na nowo zredagować cały art. 88.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-217">
          <u xml:id="u-217.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 52. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 52. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 53, w której proponuje się po art. 88 dodać art. 88a i 88b w brzmieniu: „Art. 88a. par. 1. Skazanego, o którym mowa w art. 88 par. 3, osadza się w wyznaczonym oddziale lub celi zakładu karnego typu zamkniętego, zawiadamiając o tym sędziego penitencjarnego. Par. 2. Przepis par. 1 stosuje się do skazanego, którego właściwości, warunki osobiste, motywacje, sposób zachowania się przy popełnieniu przestępstwa, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, sposób zachowania się w trakcie pobytu w zakładzie karnym lub stopień demoralizacji stwarzają poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu, i który:</u>
          <u xml:id="u-217.1" who="#JanuszWojciechowski">1) popełnił przestępstwo, w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-217.2" who="#JanuszWojciechowski">a) zamachu na: - niepodległość lub integralność Rzeczypospolitej Polskiej, - konstytucyjny ustrój państwa lub konstytucyjne organy Rzeczypospolitej Polskiej, - życie Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej, - na jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej,</u>
          <u xml:id="u-217.3" who="#JanuszWojciechowski">b) ze szczególnym okrucieństwem,</u>
          <u xml:id="u-217.4" who="#JanuszWojciechowski">c) wzięcia lub przetrzymania zakładnika albo w związku z wzięciem zakładnika,</u>
          <u xml:id="u-217.5" who="#JanuszWojciechowski">d) uprowadzenia statku wodnego lub powietrznego,</u>
          <u xml:id="u-217.6" who="#JanuszWojciechowski">e) z użyciem broni palnej, materiałów wybuchowych albo łatwopalnych,</u>
          <u xml:id="u-217.7" who="#JanuszWojciechowski">2) podczas uprzedniego lub obecnego pozbawienia wolności stwarzał zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu śledczego w ten sposób, że:</u>
          <u xml:id="u-217.8" who="#JanuszWojciechowski">a) był organizatorem lub aktywnym uczestnikiem zbiorowego wystąpienia w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-217.9" who="#JanuszWojciechowski">b) dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub inną osobę zatrudnioną w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-217.10" who="#JanuszWojciechowski">c) był sprawcą zgwałcenia lub znęcania się nad skazanym, ukaranym lub tymczasowo aresztowanym,</u>
          <u xml:id="u-217.11" who="#JanuszWojciechowski">d) uwolnił się lub usiłował uwolnić się z zakładu karnego typu zamkniętego lub aresztu śledczego albo podczas konwojowania poza terenem takiego zakładu lub aresztu. Art. 88b.</u>
          <u xml:id="u-217.12" who="#JanuszWojciechowski">W zakładzie karnym typu zamkniętego skazani, o których mowa w art. 88a par. 2, odbywają karę w następujących warunkach:</u>
          <u xml:id="u-217.13" who="#JanuszWojciechowski">1) cele mieszkalne oraz miejsca i pomieszczenia wyznaczone do: pracy, nauki, przeprowadzania spacerów, widzeń, odprawiania nabożeństw, spotkań religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia techniczno-ochronne,</u>
          <u xml:id="u-217.14" who="#JanuszWojciechowski">2) cele mieszkalne pozostają zamknięte całą dobę i są częściej kontrolowane niż te, w których osadzeni są skazani, wobec których nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 76 par. 1 pkt 7,</u>
          <u xml:id="u-217.15" who="#JanuszWojciechowski">3) skazani mogą uczyć się, pracować, bezpośrednio uczestniczyć w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii oraz korzystać z zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu tylko w oddziale, w którym są osadzeni,</u>
          <u xml:id="u-217.16" who="#JanuszWojciechowski">4) poruszanie się skazanych po terenie zakładu karnego odbywa się pod wzmocnionym dozorem i jest ograniczone tylko do niezbędnych potrzeb,</u>
          <u xml:id="u-217.17" who="#JanuszWojciechowski">5) skazanych poddaje się kontroli osobistej przy każdorazowym wyjściu i powrocie do cel,</u>
          <u xml:id="u-217.18" who="#JanuszWojciechowski">6) spacer skazanych dobywa się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym dozorem,</u>
          <u xml:id="u-217.19" who="#JanuszWojciechowski">7) sposób osobistego kontaktowania się przedstawicieli podmiotów określonych w art. 38 par. 1 ze skazanymi określa każdorazowo dyrektor zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-217.20" who="#JanuszWojciechowski">8) widzenia skazanych odbywają się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym dozorem. Skazani nie mogą korzystać z widzeń w obecności skazanych, wobec których nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 76 par. 1 pkt 7, 9) widzenia mogą być udzielane w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobami odwiedzającymi, jeżeli zachodzi poważne zagrożenie bezpieczeństwa osób odwiedzających. Decyzje w tej sprawie podejmie dyrektor zakładu karnego. Nie dotyczy to osób, o których mowa w art. 8 par. 3. Jednak na żądanie tych osób widzeń udziela się w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt ze skazanymi. W czasie korzystania z widzeń skazani nie mogą spożywać artykułów żywnościowych i napojów, 10) skazani nie mogą korzystać z własnej odzieży i obuwia.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-218">
          <u xml:id="u-218.0" who="#AndrzejSzustek">Te uregulowania dotyczą klasyfikacji skazanych stwarzających poważne zagrożenie społeczne lub dla zakładu karnego i sposobu osadzania ich w zakładach karnych typu zamkniętego lub wyznaczonych oddziałach lub celach. Przepis ten został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-219">
          <u xml:id="u-219.0" who="#TadeuszŚledzik">W tym przepisie, próbujemy ustawowo sprecyzować pojęcie „niebezpiecznych skazanych”. Zwracam uwagę na fakt, że nigdzie w przepisach nie ma definicji tego pojęcia, nawet w normach rangi podstawowej. Powodem tego jest zakaz dyskryminacji więźniów podyktowany konwencją międzynarodową. Niemniej jednak my musimy wprowadzić to pojęcie i dlatego dodajemy art. 88a, w którym typizujemy skazanych pod względem formalnoprawnym, tzn. jaki typ przestępstwa popełnił i jakie właściwości musi posiadać, ażeby mógł odbywać karę w zamkniętym zakładzie karnym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-220">
          <u xml:id="u-220.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy ta lista wyszczególniająca typy przestępstw nie jest za krótka? Czy nie powinna ona obejmować większej ilości przestępstw?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-221">
          <u xml:id="u-221.0" who="#TadeuszŚledzik">Zastanawialiśmy na tym problemem, ale lista ta nie jest zamknięta. Z drugiej strony biorąc pod uwagę kryteria natury podmiotowej, o których mowa w art. 88a. par. 2, można uznać, że obejmiemy tym przepisem znaczą ilość przypadków obejmujących tę kategorię więźniów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-222">
          <u xml:id="u-222.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 53. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 53. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 54, w której art. w art. 90 w pkt 5 na końcu kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 6–9 w brzmieniu:</u>
          <u xml:id="u-222.1" who="#JanuszWojciechowski">„6) skazani mogą korzystać z dwóch widzeń w miesiącu, a za zgodą dyrektora zakładu karnego, wykorzystać je jednorazowo,</u>
          <u xml:id="u-222.2" who="#JanuszWojciechowski">7) widzenia skazanych podlegają nadzorowi administracji zakładu karnego; rozmowy skazanych w trakcie widzeń podlegają kontroli administracji zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-222.3" who="#JanuszWojciechowski">8) korespondencja skazanych podlega cenzurze administracji zakładu karnego, za wyjątkiem korespondencji, o której mowa w art. 8 par. 3, art. 102 pkt 11 i art. 103 par. 1, która może podlegać jedynie nadzorowi,</u>
          <u xml:id="u-222.4" who="#JanuszWojciechowski">9) rozmowy telefoniczne skazanych podlegają kontroli administracji zakładu karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-223">
          <u xml:id="u-223.0" who="#AndrzejSzustek">Przepis ten został przeniesiony do Kodeksu z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Dodane tu zostają kolejne elementy charakteryzujące zakład karny typu zamkniętego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-224">
          <u xml:id="u-224.0" who="#ZbigniewHołda">Kolejne zmiany nr 55 i 56, zostały także przeniesione ze wspomnianego Regulaminu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-225">
          <u xml:id="u-225.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 54. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 54. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 55, w której proponuje się w art. w art. 91 w pkt 7 na końcu kropkę zastąpić przecinkiem i dodać pkt 8–11 w brzmieniu:</u>
          <u xml:id="u-225.1" who="#JanuszWojciechowski">8) skazani mogą korzystać z trzech widzeń w miesiącu, które za zgodą dyrektora zakładu karnego mogą być połączone,</u>
          <u xml:id="u-225.2" who="#JanuszWojciechowski">9) widzenia skazanych podlegają nadzorowi administracji zakładu karnego; rozmowy skazanych w trakcie widzeń mogą podlegać kontroli administracji zakładu karnego</u>
          <u xml:id="u-225.3" who="#JanuszWojciechowski">10) korespondencja skazanych może podlegać cenzurze administracji zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-225.4" who="#JanuszWojciechowski">11) rozmowy telefoniczne skazanych mogą podlegać kontroli administracji zakładu karnego”.</u>
          <u xml:id="u-225.5" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 55. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 55. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 56, w której proponuje się po art. 91 dodać art. 91a w brzmieniu: „Art. 91a. W zakładach karnych dla młodocianych typu zamkniętego i półotwartego skazani mają ponadto prawo do dodatkowego widzenia w miesiącu.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 56. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 56. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 57, w której proponuje się w art. 92 pkt 9 na końcu kropkę zastąpić się przecinkiem i dodać pkt 10–14 w brzmieniu:</u>
          <u xml:id="u-225.6" who="#JanuszWojciechowski">„10) skazany może korzystać z nieograniczonej liczby widzeń,</u>
          <u xml:id="u-225.7" who="#JanuszWojciechowski">11) widzenia skazanych mogą podlegać nadzorowi administracji zakładu karnego. Rozmowy skazanych w trakcie widzeń nie podlegają kontroli administracji zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-225.8" who="#JanuszWojciechowski">12) skazanym, w miarę możliwości, stwarza się warunki do przygotowywania dodatkowych posiłków we własnym zakresie,</u>
          <u xml:id="u-225.9" who="#JanuszWojciechowski">13) korespondencja skazanych nie podlega cenzurze administracji zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-225.10" who="#JanuszWojciechowski">14) rozmowy telefoniczne skazanych nie podlegają kontroli administracji zakładu karnego.”.</u>
          <u xml:id="u-225.11" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 57. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 57. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 58, w której proponuje się art. art. 93 nadać brzmienie: „Art. 93. Do przepustek określonych w art. 91 pkt 7 i art. 92 pkt 9 stosuje się odpowiednio przepisy art. 139 par 1, 2, 5, 7 i 8 oraz art. 140.”. Jakiego rodzaju przepustki, opisane w tej zmianie, określone są w art. 91 pkt 7?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-226">
          <u xml:id="u-226.0" who="#ZbigniewHołda">W art. 91 pkt 7 opisane są różne typy przepustek, związane z typem zakładu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-227">
          <u xml:id="u-227.0" who="#AndrzejSzustek">Art. 139 par. 1, 2, 5, 7 i 8 opisany także w zmianie nr 58 dotyczy sposobów udzielania tych różnego typu przepustek.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-228">
          <u xml:id="u-228.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 58. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 58. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 59, w której proponuje się w art. 94 wyrazy „o ile nie zachodzą warunki określone w art. 88 par. 3” zastąpić wyrazami „chyba że szczególne względy przemawiają za potrzebą osadzenia skazanego w zakładzie karnym innego typu”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-229">
          <u xml:id="u-229.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiana ta precyzuje art. 94.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-230">
          <u xml:id="u-230.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 59. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 59. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 60, w której proponuje się, aby art. 95 par. 4 nadać brzmienie: „Par. 4. Jeżeli zachodzą warunki określone w art. 96, skazanego przenosi się do odbywania kary w systemie terapeutycznym. Skazanego dorosłego przenosi się do odbywania kary w systemie zwykłym, jeżeli nie przestrzega on wymagań ustalonych w programie oddziaływania.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-231">
          <u xml:id="u-231.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana ta likwiduje lukę prawną, która do tej pory istniała. Nie wiadomo było mianowicie, w jaki sposób postępować w przypadku skazanego, który nie spełniał warunków ustalonych w programie oddziaływania i w tym przepisie mówi się wprost, że jeżeli nie spełnia tych wymagań, to będzie on odbywał karę w systemie zwykłym.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-232">
          <u xml:id="u-232.0" who="#JanuszWojciechowski">Następuje zatem pewne zaostrzenie wykonywania kary, w przypadkach opisanych tą zmianą Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 60. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 60. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 61, w której proponuje się, aby art. art. 96 otrzymał brzmienie: „Art. 96. Par. 1. W systemie terapeutycznym odbywają karę skazani z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi, upośledzonymi umysłowo, a także uzależnieni od alkoholu albo innych środków odurzających lub psychotropowych oraz skazani niepełnosprawni fizycznie - wymagający oddziaływania specjalistycznego, zwłaszcza opieki psychologicznej, lekarskiej lub rehabilitacyjnej. Par. 2. W systemie terapeutycznym odbywają karę również skazani, o których mowa w art. 95 par. 1 Kodeksu karnego. Par. 3. Jeżeli przemawiają za tym względy lecznicze i wychowawcze, w oddziale terapeutycznym mogą odbywać karę także inni skazani, za ich zgodą. Par. 4. Karę pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym wykonuje się przede wszystkim w oddziale terapeutycznym o określonej specjalizacji.”. Odnoszę wrażenie, że strasznie rozrósł się art. 96.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-233">
          <u xml:id="u-233.0" who="#TadeuszŚledzik">Zgadza się, ale przy konstruowaniu jego brane były pod uwagę wskazówki przekazane nam przez Ministerstwo Zdrowia i dlatego dostosowaliśmy katalog zaburzeń psychicznych do obowiązującej ustawy psychiatrycznej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-234">
          <u xml:id="u-234.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 61. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 61. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 62, w której proponuje się, aby art. art. 99 otrzymał brzmienie: „Art. 99. par. 1. Zastępczą karę pozbawienia wolności wykonuje się w systemie zwykłym, chyba że szczególne względy przemawiają za skierowaniem skazanego do innego systemu. Par. 2. Ukarani karą aresztu orzeczoną za wykroczenie lub karami porządkowymi oraz osoby, wobec których zastosowano środki przymusu skutkujące pozbawienie wolności, odbywają je oddzielnie od skazanych, w systemie zwykłym, chyba że szczególne względy przemawiają za skierowaniem do innego systemu. Par. 3. Jeżeli wobec skazanego wykonywana jest kolejno kara pozbawienia wolności, a następnie kara orzeczona za wykroczenie albo kara porządkowa lub środek przymusu skutkujący pozbawienie wolności, to w czasie wykonywania tej kary lub środka skazany pozostaje w takim systemie wykonywania kary, do jakiego został skierowany w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-235">
          <u xml:id="u-235.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana ta ma bardzo duże znaczenie. Uzupełnia się mianowicie obowiązujący Kodeks określając w nim po raz pierwszy, w jakich sytuacjach i kto ma odbywać karę pozbawienia wolności. Skazany generalnie odbywa karę w systemie zwykłym, chyba że szczególne względy przemawiają za skierowaniem skazanego do innego systemu. Obecnie zdarzały się takie sytuacje, kiedy to przy zastępczej karze pozbawienia wolności, mającej trwać kilkadziesiąt dni, trzeba było opracowywać indywidualne programy i kierować skazanego do systemu terapeutycznego bądź do programowanego oddziaływania. Wprowadzamy zatem jasne zasady w odniesieniu do skazanych odbywających karę zastępczego pozbawienia wolności.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-236">
          <u xml:id="u-236.0" who="#JanuszWojciechowski">Zasada jest jasna, ale czy słuszna?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-237">
          <u xml:id="u-237.0" who="#TeodorSzymanowski">Zgadzam się z tezą, że zmiana nr 62 będzie porządkowała zasady odbywania kary przez tych, którzy odbywają zastępczą karę pozbawienia wolności. Warto byłoby też zastanowić się nad dodaniem do par. 1 wyrazów umieszczonych w par. 2, a mianowicie: „oddzielnie od innych skazanych”. Ten rodzaj kary dotyczy nieco innej kategorii osób niż reszta więźniów. Skazanymi są przede wszystkim ludzie, którzy albo nie zapłacili grzywny, albo mają karę ograniczenia wolności. Celem wprowadzenia zatem tej poprawki byłoby odseparowanie tych osób od bardziej zdemoralizowanych współwięźniów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-238">
          <u xml:id="u-238.0" who="#JanPyrcak">Poprawka jest zasadna jednak fizycznie nie możemy zapewnić takich warunków wykonywania tego rodzaju kary. Na dzień dzisiejszy mamy taką sytuację, że w więzieniach jest więcej ludzi niż miejsc w nich. Jeżeli musielibyśmy realizować ten przepis w wersji zaproponowanej przez prof. Teodora Szymanowskiego, to doszłoby, w poszczególnych zakładach karnych, do wyłączania całych pomieszczeń w sposób zupełnie nieracjonalny.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-239">
          <u xml:id="u-239.0" who="#JanuszWojciechowski">Może zapisać tę poprawkę w formie postulatu np. słowami: „w miarę możliwości”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-240">
          <u xml:id="u-240.0" who="#TadeuszŚledzik">Z uwagą zapoznaliśmy się z propozycją profesora Teodora Szymanowskiego i jeśli chodzi o samą zasadę, to generalnie zgadzamy się z nią. Pomijając jednak nasze realia więzienne i patrząc na ten problem pod kątem realizacji konwencji międzynarodowych, zauważamy, że w przypadku skazanych, a niewątpliwie osoba odbywająca karę zastępczą jest skazana, nie istnieje obowiązek dalszej segregacji tych osób.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-241">
          <u xml:id="u-241.0" who="#JanuszWojciechowski">Rozumiem problemy z miejscami w więzieniach, powstaje jednak pytanie, czy powinniśmy dostosowywać normę do życia, czy też życie do normy. Mamy w tym przypadku do czynienia z poważnym problemem. Kary zastępcze odbywają ludzie z biedy. Kogo stać, to zapłaci grzywnę, natomiast kogo na to nie stać, jest zmuszony odbyć karę zastępczą.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-242">
          <u xml:id="u-242.0" who="#TadeuszŚledzik">Dyskusja prowadzona teraz przez nas dotyczy zupełnie innych zagadnień, niż te opisane w zmianie nr 62. Zmiana dotyczy bowiem tego, że zastępczą karę pozbawienia wolności odbywa się w systemie zwykłym, czyli w systemie, w którym nie określamy indywidualnych programów oddziaływań penitencjarnych. Taki skazany ma mieć możliwość: pracy, właściwą opiekę bytową, możliwość uczestnictwa w zajęciach kulturalno-oświatowych, natomiast nie wskazujemy w tym przepisie zagadnień związanych z odbywaniem kary w odrębnych rodzajach czy typach zakładów karnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-243">
          <u xml:id="u-243.0" who="#JanPyrcak">Chciałem zapewnić, że bierzemy pod uwagę fakt, że ci ludzie odbywający zastępcze kary są osobami mało lub w ogóle nie zdemoralizowanymi.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-244">
          <u xml:id="u-244.0" who="#JanuszWojciechowski">Art. 99, do tej pory dotyczył osób, które skazane były na kary porządkowe. W jaki sposób uregulowane były do tej pory kwestie dotyczące odbywających kary zastępcze?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-245">
          <u xml:id="u-245.0" who="#ZbigniewHołda">Dzisiaj art. 99 jest dlatego wadliwy, że zasad dotyczących osób ukaranych karą aresztu etc. nie ma. Zmiana zatem dotyczy wprowadzenia zasad, które nie były do tej pory nigdzie sformułowane. Propozycja prof. Teodora Szymanowskiego zasługuje jednak na uwagę. Jeżeli tzw. więźniów sumienia potraktowaliśmy w ten sposób, że skorzystaliby oni z dobrodziejstwa odbywania kary oddzielnie od innych skazanych, to także osoby odbywające kary zastępcze powinny mieć takie same prawo. Z drugiej strony rozumiem możliwości więziennictwa, o których mówił gen. Jan Pyrcak. Może trzeba poszukać jakiegoś rozwiązania kompromisowego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-246">
          <u xml:id="u-246.0" who="#JanuszWojciechowski">Ile osób odbywa obecnie kary zastępcze?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-247">
          <u xml:id="u-247.0" who="#ZbigniewHołda">Paradoksem jest to, że im jest ich mniej tym zajmują oni w więzieniach więcej miejsca.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-248">
          <u xml:id="u-248.0" who="#JanPyrcak">Jeżeli nawet przeniesiemy tych ludzi odbywających karę zastępczą do wyodrębnionych zakładów, w oddaleniu od miejsc ich zamieszkania, to narazimy ich na koszty związane z podróżą z zakładu do miejsca zamieszkania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-249">
          <u xml:id="u-249.0" who="#AndrzejSzustek">Z danych wynika, że na koniec poprzedniego roku tych osób było 1418: skazanych na kary do 30 dni - 400, powyżej 30 dni do 180 dni - ok. 900, powyżej 180 dni do 270 dni - ok. 40 osób, powyżej 12 miesięcy - 14 osób. Zakładów karnych jest 156.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-250">
          <u xml:id="u-250.0" who="#ZbigniewHołda">Podobny problem jest ze skazanymi kobietami, im jest ich mniej, tym zajmują one więcej miejsca w zakładach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-251">
          <u xml:id="u-251.0" who="#TadeuszŚledzik">Biorąc pod uwagę meritum sprawy, należy zadać pytanie: czy jest różnica pomiędzy osobą, która została skazana pierwszy raz na rok pozbawienia wolności i odbywa karę w wyodrębnionych celach, a skazanym, który odbywa zastępczą karę pozbawienia wolności. Pan przewodniczący ma rację, że większość tych kar zastępczych bierze się z biedy. Jednakże odbywanie tej kary przez te osoby jest wykonywane w wyodrębnionej celi przeznaczonej dla skazanych po raz pierwszy. Wydaje się nam, że w jakiś sposób można postawić znak równości między tymi dwiema, podobnymi do siebie, grupami skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-252">
          <u xml:id="u-252.0" who="#JanuszWojciechowski">Postuluję, aby kompromisowo zapisać w przepisie wyrazy „w miarę możności w oddzieleniu od innych skazanych”. Będzie to powodowało, że w miarę możności odbywający zastępczą karę pozbawienia wolności będą izolowani od reszty, znacznie gorzej zdeprawowanych więźniów. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 62. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 62. Proponuje teraz zarządzić przerwę do godziny 15.30.</u>
          <u xml:id="u-252.1" who="#komentarz">(Po przerwie)</u>
          <u xml:id="u-252.2" who="#JanuszWojciechowski">Wznawiam obrady. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 63 w której proponuje się, aby w art. w art. 101 wyrazy „regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności” zastąpić wyrazami „regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności”; Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 63. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 63. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 64, w której proponuje się w art. 102:</u>
          <u xml:id="u-252.3" who="#JanuszWojciechowski">a) w pkt 1 wyrazy „opieki lekarskiej i sanitarnej” zastąpić wyrazami „świadczeń zdrowotnych i odpowiednich warunków higieny”;</u>
          <u xml:id="u-252.4" who="#JanuszWojciechowski">b) w pkt 5 po wyrazach „twórczości własnej,” dodać wyrazy „a za zgodą dyrektora zakładu karnego do wytwarzania i zbywania wykonywanych przedmiotów,”,</u>
          <u xml:id="u-252.5" who="#JanuszWojciechowski">c) pkt 11 nadać brzmienie: „11) prowadzenia korespondencji, bez jej cenzurowania, z organami ścigania, wymiaru sprawiedliwości i innymi organami państwowymi, samorządowymi oraz z Rzecznikiem Praw Obywatelskich.”;</u>
          <u xml:id="u-252.6" who="#JanuszWojciechowski">Zmiana jest natury redakcyjnej. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 64. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 64. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 65, w której proponuje się w art. 105:</u>
          <u xml:id="u-252.7" who="#JanuszWojciechowski">a) par 3 i 4 nadać brzmienie: Par. 3. Zakres i sposób kontaktów, o których mowa w par 1 i 2, w szczególności nadzór nad widzeniami, cenzura korespondencji, kontrolowanie rozmów w trakcie widzeń i telefonicznych, są uzależnione od rodzaju i typu zakładu karnego, w którym skazany odbywa karę, a także od wymogów indywidualnego oddziaływania, z wyjątkiem prawa do otrzymywania paczek. Par. 4. Dyrektor zakładu karnego podejmuje decyzje dotyczące zatrzymania korespondencji w zakładach karnych typu zamkniętego i półotwartego, a w zakładach karnych typu półotwartego, także cenzurowania korespondencji oraz kontrolowania rozmów w trakcie widzeń i telefonicznych, z wyjątkiem wypadków określonych w art. 8 par. 3, art. 102 pkt 11 i art. 103 par. 1, jeżeli wymagają tego względy bezpieczeństwa zakładu lub porządku publicznego, powiadamiając o tym sędziego penitencjarnego oraz skazanego. Dyrektor zakładu karnego może zezwolić na przekazanie skazanemu ważnej wiadomości zawartej w zatrzymanej korespondencji.”.</u>
          <u xml:id="u-252.8" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 5–7 w brzmieniu: „Par. 5. Dołączonych do akt osobowych kopii korespondencji przed jej ocenzurowaniem oraz korespondencji zatrzymanej nie udostępnia się skazanemu. Par. 6. Dyrektor zakładu karnego podejmie decyzje dotyczące zatrzymania otrzymywanych i przesyłanych przez skazanych paczek lub ich zniszczenia, jeżeli wymagają tego względy bezpieczeństwa zakładu lub porządku publicznego, powiadamiając o tym sędziego penitencjarnego oraz skazanego. Zniszczenie paczek odbywa się na podstawie odrębnych przepisów. Par. 7. Skazany otrzymuje pisemne potwierdzenie odbioru w zakładzie karnym wysyłanej przez niego korespondencji urzędowej. Na kopercie umieszcza się odcisk stempla z nazwą zakładu karnego oraz odnotowuje się datę jej odbioru.”.</u>
          <u xml:id="u-252.9" who="#JanuszWojciechowski">Co w tym przepisie zostało zmienione?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-253">
          <u xml:id="u-253.0" who="#ZbigniewHołda">Przepisy zostały przeniesione z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Dokonano w nich także zmian w sformułowaniach po to, aby dostosować je do konstytucji i europejskich konwencji. Dokonano także sprecyzowania form ingerencji w życie i kontakty skazanego, należy to czytać łącznie ze słowniczkiem w art. 242.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-254">
          <u xml:id="u-254.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 65. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 65. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 66, w której proponuje się po art. 105 dodać art. 105a i 105b w brzmieniu: „Art. 105a. par 1. Widzenie trwa 60 minut. W tym samym dniu skazanemu udziela się tylko jednego widzenia, z zastrzeżeniem art. 90 pkt 6 i art. 91 pkt 8. Par. 2. W widzeniu mogą uczestniczyć nie więcej niż dwie osoby pełnoletnie. Liczba osób niepełnoletnich nie podlega ograniczeniu. Osoby do lat 15 mogą korzystać z widzeń tylko pod opieką osób pełnoletnich. Par. 3. Skazani, o których mowa w art. 87a, mają prawo do dodatkowego widzenia z dziećmi. Par. 4. Widzenie z osobą niebędącą członkiem rodziny lub inną osobą bliską, skazany może otrzymać za zezwoleniem dyrektora zakładu karnego. Par. 5. Widzenia odbywają się pod nadzorem funkcjonariusza, w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt skazanego z osobą odwiedzającą, przy oddzielnym stoliku. Par. 6. W czasie widzenia zezwala się na spożywanie artykułów żywnościowych i napojów zakupionych przez odwiedzających na terenie zakładu karnego. Par. 7. W razie naruszenia przez skazanego lub osobę go odwiedzającą ustalonych zasad odbywania widzenia, może być ono przerwane lub zakończone przed czasem. Par. 8. Szczegółowe warunki i zasady odbywania widzeń dyrektor zakładu karnego podaje do wiadomości, w formie ogłoszenia, w miejscu dostępnym dla odwiedzających. Par. 9. Ograniczenia wynikające z par. 1, 2 i 5 nie mają zastosowania do widzeń skazanego z osobami wymienionymi w art. 8 par. 3 i art. 105 par. 2. Art. 105b. par. 1. Skazany ma prawo korzystać, na własny koszt, z samoinkasującego aparatu telefonicznego. Par. 2. W uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na skorzystanie z innego, niż określony w par. 1, aparatu na koszt abonenta lub skazanego, a jeżeli skazany nie posiada środków pieniężnych, na koszt zakładu karnego. Par. 3. W wypadkach zagrożenia porządku publicznego lub zagrożenia dla bezpieczeństwa zakładu dyrektor zakładu karnego może na czas określony pozbawić skazanego uprawnienia, o którym mowa w par. 1.”. Ten przepis został także przeniesiony z Regulaminu. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 66. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 66. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 67, w której proponuje się w art. 106. par 4 nadać brzmienie: „Par. 4. Minister Sprawiedliwości, mając na względzie potrzebę zapewnienia warunków dla indywidualnego i zbiorowego uczestnictwa skazanych w nabożeństwach i spotkaniach i po zasięgnięciu opinii odpowiednich władz duchownych kościołów i innych związków wyznaniowych, określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady wykonywania praktyk religijnych i korzystania z posług religijnych w zakładach karnych.”. Przepis jest uzupełnioną delegacją ustawową dla Ministra Sprawiedliwości. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 67.</u>
          <u xml:id="u-254.1" who="#JanuszWojciechowski">Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 67. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 68, w której w art. 108 dotychczasową treść oznacza się jako par. 1 i dodaje się par. 2 w brzmieniu: „Par. 2. Skazany jest obowiązany poinformować niezwłocznie przełożonego o zagrożeniach dla jego bezpieczeństwa osobistego oraz unikać tych zagrożeń.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-255">
          <u xml:id="u-255.0" who="#AndrzejSzustek">Przepis ten jest przeniesiony z Regulaminu do ustawy. Opisuje on nałożony na skazanego obowiązek poinformowania przełożonego o zagrożeniach jego życia i unikania przez niego tych zagrożeń.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-256">
          <u xml:id="u-256.0" who="#JanuszWojciechowski">Rodzi się pytanie, w jaki sposób skazany ma unikać tych zagrożeń.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-257">
          <u xml:id="u-257.0" who="#TadeuszŚledzik">Ten obowiązek nałożony na skazanego jest odpowiednikiem obowiązku ciążącego na administracji zakładu karnego. Ta ostatnia ma obowiązek podejmować odpowiednie działania w celu zapewnienia bezpieczeństwa osobistego skazanego w czasie odbywania przez niego kary. Służby więzienne, aby wywiązywać się z tego obowiązku, muszą również uzyskać odpowiednią pomoc ze strony skazanego. Nakładamy na skazanych powinność informowania przełożonego o zagrożeniach, które pojawiają się wobec odbywających karę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-258">
          <u xml:id="u-258.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 68. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 68. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 69, w której proponuje się, aby art. 109 otrzymał brzmienie: „Art. 109. Par. 1. Skazany otrzymuje trzy razy dziennie posiłki, o odpowiedniej wartości odżywczej, w tym co najmniej jeden posiłek gorący, z uwzględnieniem zatrudnienia i wieku skazanego, a w miarę możliwości także wymogów religijnych i kulturowych oraz napój do zaspokajania pragnienia. Skazany, którego stan zdrowia tego wymaga, otrzymuje wyżywienie według wskazań lekarza. Par. 2. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wartość dziennej normy wyżywienia oraz rodzaje diet wydawanych skazanemu podczas pobytu w zakładzie karnym, uwzględniając w szczególności wiek, rodzaj wykonywanej pracy, stan zdrowia oraz wpływ warunków izolacji więziennej na zasady żywienia.”. Przepis ten także został przeniesiony do ustawy, z „Regulaminu odbywania kary pozbawienia wolności”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-259">
          <u xml:id="u-259.0" who="#TeodorSzymanowski">Mam pytanie do przedstawicieli Biura Legislacyjnego KS, czy w par. 2 zawarte są wystarczające wytyczne dla Ministra Sprawiedliwości do określania przez niego wartości energetycznych pożywienia, które otrzymuje skazany. Wcześniej te wskazania określone były odpowiednią ilością kalorii, ale podkomisja doszła do wniosku, że wskazówka dla Ministra Sprawiedliwości wystarczy dla określenia norm wartości dziennej wyżywienia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-260">
          <u xml:id="u-260.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Sformułowanie użyte w zmianie jest wystarczające.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-261">
          <u xml:id="u-261.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 69. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 69. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 70, w której proponuje się, aby art. art. 110 otrzymał brzmienie: „Art. 110. Par. 1. Skazanego osadza się w celi mieszkalnej wieloosobowej lub jednoosobowej. Par. 2. Powierzchnia w celi mieszkalnej, przypadająca na skazanego, wynosi nie mniej niż 3 m2. Cele wyposaża się w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania, odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza i odpowiednią do pory roku temperaturę, według norm określonych dla pomieszczeń mieszkalnych, a także oświetlenie odpowiednie do czytania i wykonywania pracy. Par. 3. Urządzenia sanitarne w zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego mogą być usytuowane poza celami mieszkalnymi. Par. 4. Przy umieszczeniu skazanego w celi mieszkalnej bierze się pod uwagę w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-261.1" who="#JanuszWojciechowski">1) decyzję klasyfikacyjną,</u>
          <u xml:id="u-261.2" who="#JanuszWojciechowski">2) konieczność oddzielenia skazanego od tymczasowo aresztowanego,</u>
          <u xml:id="u-261.3" who="#JanuszWojciechowski">3) potrzebę zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa w zakładzie karnym,</u>
          <u xml:id="u-261.4" who="#JanuszWojciechowski">4) zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne,</u>
          <u xml:id="u-261.5" who="#JanuszWojciechowski">5) potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród skazanych,</u>
          <u xml:id="u-261.6" who="#JanuszWojciechowski">6) konieczność zapobiegania samoagresji i popełnianiu przestępstw w trakcie odbywania kary.”.</u>
          <u xml:id="u-261.7" who="#JanuszWojciechowski">Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności” i opisane są w niej wymagania w odniesieniu do celi mieszkalnej, w których przebywa skazany. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 70. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 70. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 71, w której proponuje się, aby po art. 110 dodać art. 110a w brzmieniu: „Art. 110a. par. 1. Skazany ma prawo posiadać w celi dokumenty związane z postępowaniem, którego jest uczestnikiem, artykuły żywnościowe i wyroby tytoniowe, środki higieny osobistej, przedmioty osobistego użytku, zegarek, listy oraz fotografie członków rodziny i innych osób bliskich, przedmioty kultu religijnego, materiały piśmienne, notatki osobiste, książki, prasę i gry świetlicowe. Par. 2. Dyrektor zakładu karnego, mając na uwadze konieczność zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w zakładzie karnym, może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi sprzętu audiowizualnego, komputerowego oraz innych przedmiotów, w tym także podnoszących estetykę pomieszczenia lub będących wyrazem kulturalnych zainteresowań skazanego. Par. 3. Skazany nie może posiadać w celi albo przekazywać do depozytu w trakcie pobytu w zakładzie karnym przedmiotów, których wymiary lub ilość naruszają obowiązujący porządek albo utrudniają konwojowanie. Przedmioty te przesyła się, na koszt skazanego, do wskazanej przez niego osoby, instytucji lub organizacji. W uzasadnionym wypadku przedmioty te mogą być przesłane na koszt zakładu karnego. Par. 4. Skazany nie może posiadać, poza depozytem, środków łączności oraz przedmiotów i dokumentów, które mogą stanowić zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa w zakładzie karnym.”. Zmiana jest ustawową normą, obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”.</u>
          <u xml:id="u-261.8" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 71. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 71. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 72, w której w art. 111 dotychczasową treść oznacza się jako par. 1 i dodaje się par. 2 w brzmieniu: „Par. 2. W czasie przeprowadzania czynności procesowych, transportowania oraz innych uzasadnionych wypadkach, skazany korzysta z własnej odzieży, bielizny, obuwia, chyba że są one nieodpowiednie ze względu na porę roku lub zniszczone albo jeżeli przemawiają przeciwko temu względy bezpieczeństwa.”. Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 72. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 72. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 73, w której proponuje się w art. 112: a) dotychczasową treść oznaczyć jako par. 1 i dodać zdanie drugie w brzmieniu: „Skazana, o której mowa w art. 87 par. 3 i 4, ma prawo do korzystania z dłuższego spaceru.”; b) dodać par. 2 w brzmieniu: „Par. 2. W razie naruszenia przez skazanego ustalonego sposobu odbywania spaceru, spacer może być zakończony przed czasem.”; Przepis ten także został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 73. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 73. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 74, w której proponuje się, aby art. 113 otrzymał brzmienie: „Art. 113. par. 1. Skazany ma obowiązek przekazać do depozytu środki pieniężne i przedmioty wartościowe posiadane w zakładzie karnym. Środki pieniężne pozostawione w depozycie nie podlegają oprocentowaniu. Par. 2. Do dyspozycji skazanego pozostają środki pieniężne pozostałe po wywiązaniu się z ciążących na nim zobowiązań objętych egzekucją oraz po dokonaniu gromadzenia środków, o których mowa w art. 126 par. 1. Par. 3. Środki pieniężne, o których mowa w par. 2, skazany może przekazać na wybrany rachunek bankowy, książeczkę oszczędnościową lub pozostawić w depozycie. Par. 4. Na pisemny wniosek skazanego wydaje się mu z depozytu przedmioty wartościowe niezajęte podczas postępowania egzekucyjnego oraz jeżeli nie zakłóca to ustalonego w zakładzie karnym porządku i nie narusza uprawnień innych osób. Par. 5. Na pisemny wniosek skazanego i na jego koszt przekazuje się środki pieniężne i przedmioty wartościowe pozostające do jego dyspozycji na rzecz określonych osób, instytucji i organizacji; w uzasadnionych wypadkach koszty przekazania może pokryć zakład karny. Par. 6. Wolne od egzekucji są:</u>
          <u xml:id="u-261.9" who="#JanuszWojciechowski">1) zapomogi przyznane skazanemu przez dyrektora zakładu karnego,</u>
          <u xml:id="u-261.10" who="#JanuszWojciechowski">2) środki pieniężne, otrzymane przez skazanego w danym miesiącu, w wysokości 10% jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników. Par. 7.</u>
          <u xml:id="u-261.11" who="#JanuszWojciechowski">W wypadku zezwolenia za czasowe opuszczenie przez skazanego zakładu karnego lub udzielenia mu przepustki, na jego pisemny wniosek, dokonuje się wypłaty pozostających do jego dyspozycji środków pieniężnych.”. Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”.</u>
          <u xml:id="u-261.12" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 74. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 74. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 75, w której art. po art. 113 dodaje się art. 113a w brzmieniu: „Art. 113a. par. 1. Skazany ma prawo co najmniej trzy razy w miesiącu dokonywać zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz innych artykułów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym, za środki pieniężne pozostające do jego dyspozycji w depozycie. Skazana, o której mowa w art. 87 par. 3 i 4, ma prawo do dokonywania dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych. Par. 2. Skazanemu umożliwia się dokonanie pierwszego zakupu nie później niż trzeciego dnia roboczego po przyjęciu do zakładu karnego. Par. 3. Skazany ma prawo otrzymać raz na kwartał paczkę z żywnością o ciężarze nie przekraczającym wraz z opakowaniem 5 kg. W uzasadnionym wypadku skazany może otrzymać, za zgodą dyrektora zakładu karnego, paczkę przekraczającą dopuszczalny ciężar. Par. 4. Skazany może za zezwoleniem dyrektora zakładu karnego, otrzymywać paczki z niezbędną mu odzieżą, bielizną, obuwiem i innymi przedmiotami osobistego użytku oraz środkami higieny, a po pozytywnym zaopiniowaniu przez lekarza - również z lekami; wydawanie leków odbywa się na zasadach ustalonych przez lekarza. Par. 5. Paczki podlegają kontroli w obecności skazanego. W paczkach nie mogą być dostarczane artykuły, których sprawdzenie jest niemożliwe bez naruszenia w istotny sposób ich substancji, jak też artykuły w opakowaniach utrudniających kontrolę ich zawartości, a także przedmioty, o których mowa w art. 110a par. 4. Par. 6. Artykuły żywnościowe, uznane przez lekarza lub innego upoważnionego pracownika służby zdrowia zakładu karnego za nie nadające się do spożycia, podlegają zniszczeniu w obecności skazanego. Par. 7. Dyrektor zakładu karnego może, na wniosek lub po zasięgnięciu opinii lekarza, zezwolić skazanemu, ze względu na stan jego zdrowia, na dokonywanie dodatkowych zakupów żywnościowych i otrzymywanie paczek o większym ciężarze.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-262">
          <u xml:id="u-262.0" who="#JanPyrcak">Przepis ten był unormowany w Regulaminie, jednakże przenosząc go na grunt ustawy dokonujemy w nim pewnych zmian. Wprowadzamy zmianę w przepisie dotyczącym możliwości otrzymywania przez skazanych paczek żywnościowych raz na miesiąc. Obecnie będzie miał do tego praw oraz na kwartał, a jednocześnie zwiększamy skazanemu możliwość zakupu artykułów żywnościowych z dwu na trzy razy w miesiącu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-263">
          <u xml:id="u-263.0" who="#JanuszWojciechowski">Dlaczego zostaje zmniejszona częstotliwość otrzymywanych paczek przez skazanego?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-264">
          <u xml:id="u-264.0" who="#JanPyrcak">W otrzymywanych przez skazańców paczkach żywnościowych umieszczane są często przedmioty i substancje niedozwolone np. narkotyki. Jeżeli taka paczka waży 5 kg., a skazańców w Polsce jest ok. 80 tys., to trzeba co miesiąc dokonać ogromnej ilości kontroli, z czym służba więzienna nie daje sobie rady. Uważamy zatem, że częstsza możliwość zakupu przez skazanego produktów spożywczych w kantynie więziennej, będzie lepiej zaspakajała potrzeby skazanego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-265">
          <u xml:id="u-265.0" who="#AndrzejSzustek">Rodzina skazanego ma także prawo zakupów artykułów spożywczych w kantynie więziennej i pozostawienia ich skazanemu podczas widzenia z nim.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-266">
          <u xml:id="u-266.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 75. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 75. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 76, w której proponuje się, aby art. 115 otrzymał brzmienie: „Art. 115. par. 1. Skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne. Par. 2. Protezy, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze zapewnia się skazanemu bezpłatnie, jeżeli ich brak mógłby pogorszyć stan zdrowia lub uniemożliwić odbywanie kary pozbawienia wolności, a w innych wypadkach odpłatnie. Par. 2a. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób zaopatrzenia skazanych w protezy, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze dostarczane skazanym bezpłatnie, a także warunki odpłatności w wypadkach, gdy nie są spełnione przesłanki do uzyskania ich bezpłatnie, mając na względzie ochronę zdrowia skazanych, ich możliwości zarobkowe oaz prawidłowość wykonywania kary pozbawienia wolności i normalnego funkcjonowania w warunkach izolacji więziennej. Par. 3. Świadczenia zdrowotne udzielane są skazanemu przede wszystkim przez zakład opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności. Par. 4. Pozawięzienne zakłady opieki zdrowotnej współdziałają ze służbą zdrowia w zakładach karnych w zapewnieniu skazanym świadczeń zdrowotnych, gdy konieczne jest w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-266.1" who="#JanuszWojciechowski">1) natychmiastowe udzielnie świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia skazanego,</u>
          <u xml:id="u-266.2" who="#JanuszWojciechowski">2) przeprowadzenie specjalistycznych badań, leczenia lub rehabilitacji skazanego,</u>
          <u xml:id="u-266.3" who="#JanuszWojciechowski">3) zapewnienie świadczeń zdrowotnych skazanemu, który korzysta z przepustki lub czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego. Par. 5.</u>
          <u xml:id="u-266.4" who="#JanuszWojciechowski">W szczególnie uzasadnionych wypadkach, dyrektor zakładu karnego, po zasięgnięciu opinii lekarza zakładu karnego, może zezwolić skazanemu, na jego koszt, na leczenie przez wybranego przez niego innego lekarza, niż zakładu określonego w par. 3, oraz na korzystanie z dodatkowych leków i innych środków medycznych. Par. 5a. Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu zamkniętego świadczenia zdrowotne są udzielane w obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego; na wniosek funkcjonariusza lub pracownika więziennego zakładu karnego opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności, świadczenia zdrowotne mogą być udzielane skazanemu bez obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego. Par. 5b. Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu półotwartego świadczenia zdrowotne mogą być udzielane na wniosek osoby wykonującej świadczenie w obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego, jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo tej osoby. Par. 6. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady, zakres i tryb udzielania świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności, mając na uwadze konieczność zapewnienia osobom pozbawionym wolności opieki zdrowotnej także przez pozawięzienne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, jeżeli udzielnie takiej opieki przez zakłady przeznaczone dla osób pozbawionych wolności nie jest możliwe, w szczególności z powodu braku wyposażenia zakładów karnych i aresztów śledczych w specjalistyczny sprzęt medyczny. Par. 7. Minister Sprawiedliwości oraz minister właściwy do spraw zdrowia, określą, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady, zakres i tryb współdziałania zakładów opieki zdrowotnej ze służbą zdrowia w zakładach karnych i aresztach śledczych w zapewnieniu świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności, gdy konieczne jest w szczególności natychmiastowe udzielenie świadczenia zdrowotnego ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia osoby pozbawionej wolności, przeprowadzenie specjalistycznego badania, leczenia lub rehabilitacji osoby pozbawionej wolności, a także zapewnienie świadczenia zdrowotnego osobie pozbawionej wolności korzystającej z przepustki lub czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-267">
          <u xml:id="u-267.0" who="#TeodorSzymanowski">Mam wątpliwość co do par. 5a. W przepisie tym napisane jest: „Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu zamkniętego świadczenia zdrowotne są udzielane w obecności funkcjonariusza lub pracownika niewykonującego zawodu medycznego” itd. Przepis ten należałoby chyba powiązać z przepisami umieszczonymi w ustawie o zawodzie lekarza. Dokładniej mam na myśli art. 36 ustęp 2 ustawy o zawodzie lekarza, w którym zapisane jest: „Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych może uczestniczyć tylko niezbędny ze względu na rodzaj świadczenia personel medyczny. Uczestnictwo innych osób wymaga zgody pacjenta i lekarza”. Zachodzi tu kolizja norm prawnych i należałoby chyba zmienić ten przepis w ustawie o zawodzie lekarza.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-268">
          <u xml:id="u-268.0" who="#JanPyrcak">Wśród pracowników służby więziennej są lekarze, ale większość lekarzy badających skazanych to są pracownicy cywilni. Badanie przeprowadzane w obecności pracownika służby więziennej nie służy zaspokojeniu ciekawości funkcjonariuszy stanem zdrowia skazanego, lecz bezpieczeństwu lekarzy przed tym, co może im grozić ze strony niebezpiecznych skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-269">
          <u xml:id="u-269.0" who="#JanuszWojciechowski">Jaką propozycję zmiany sugeruje zatem prof. Teodor Szymanowski, tak aby nie dochodziło do kolizji norm?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-270">
          <u xml:id="u-270.0" who="#TeodorSzymanowski">Trzeba zmienić albo omawiany przepis w kkw, albo dostosować do tej zmiany przepis w ustawie o zawodzie lekarza.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-271">
          <u xml:id="u-271.0" who="#JanPyrcak">Proponowana zmiana nie uchyla przepisów w ustawie o zawodzie lekarza, tylko wskazuje, że w stosunku do osób pozbawionych wolności obowiązuje inna regulacja umieszczona w kkw. Nie ma żadnych powodów, aby uchylać obowiązującą normę w ustawie o zawodzie lekarza. Jeżeli nie wprowadzimy proponowanej zmiany, to dopuścimy do sytuacji, kiedy skazany nie będzie mógł być zbadany, ze względu na to, że nie pozwoli on na obecność podczas badania kogoś innego, kto nie należy do personelu medycznego W tej sytuacji lekarz będzie obawiał się przeprowadzenia badania ze względu na zagrożenie płynące ze strony skazanego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-272">
          <u xml:id="u-272.0" who="#TadeuszŚledzik">Zdajemy sobie sprawę, że mamy w tym przypadku z pewnym odstępstwem od unormowań wynikających z ustawy o zawodzie lekarza. Problem ten był przedmiotem dyskusji, przeprowadzonej podczas wyjazdowego posiedzenia podkomisji. Poseł Cezary Grabarczyk zadał pytanie lekarzowi, czy wprowadzenie tej zmiany wpłynie bezpośrednio na podwyższenie bezpieczeństwa personelu lekarskiego, przeprowadzającego zabiegi w zakładach karnych. Lekarz był jak najbardziej za wprowadzeniem tej zmiany, nie widząc żadnych sprzeczności z innymi regulacjami. Zwrócić należy jeszcze uwagę na fakt, że funkcjonariusz uczestniczący w przeprowadzanym badania nie jest - co prawda - zobowiązany do zachowania tajemnicy lekarskiej, ale obowiązuje go tajemnica służbowa. Zmiana jest zatem typowym lex specialis w stosunku do unormowań umieszczonych w ustawie o zawodzie lekarza.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-273">
          <u xml:id="u-273.0" who="#JanuszWojciechowski">Lex specialis derogat legi generali, proponuję więc wprowadzić zmianę bez dokonywania zmian w ustawie o zawodzie lekarza. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 76. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 76. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 77, w której proponuje się, aby w art. 116: a) dotychczasową treść oznaczyć jako par. 1: - po pkt 2 dodać pkt 2a w brzmieniu: „2a) niezwłoczne zawiadomienie przełożonego o chorobie własnej oraz o zauważonych objawach chorobowych u innego skazanego,” - w pkt 3 na końcu dodać wyrazy „a skazany, co do którego sędzia penitencjarny zarządził przeprowadzenie badań psychologicznych lub psychiatrycznych, dodatkowo - udzielania osobom prowadzącym badania informacji o stanie zdrowia, przebytych chorobach i urazach oraz warunkach, w jakich się wychowywał, oraz wykonywania zleconych przez psychiatrę lub psychologa czynności niezbędnych dla potrzeb badania,”, - pkt 6 nadać brzmienie: „6) poddania się czynnościom mającym na celu identyfikację osoby,”; a) dodać par. 2–6 w brzmieniu: „Par. 2. W wypadkach uzasadnionych względami porządku lub bezpieczeństwa skazany podlega kontrolo osobistej. Z tych samych względów kontroli podlegają również cele i inne pomieszczenia, w których skazany przebywa, znajdujące się w nich przedmioty, a także przedmioty jemu dostarczane lub przekazywane przez niego innej osobie. Kontrolę celi i innych pomieszczeń przeprowadza się podczas obecności skazanych. Par. 3. Kontrola osobista polega na oględzinach ciała oraz sprawdzeniu odzieży, bielizny i obuwia, a także przedmiotów posiadanych przez skazanego. Oględziny ciała oraz sprawdzenie odzieży i obuwia przeprowadza się w pomieszczeniu, podczas nieobecności osób postronnych oraz osób odmiennej płci i dokonywane są za pośrednictwem osoby tej samej płci. Par. 4. Kontrola może być przeprowadzona w każdym czasie. W razie konieczności dopuszczalne jest naruszenie plomb gwarancyjnych oraz uszkodzenie kontrolowanych przedmiotów w niezbędnym zakresie. Par. 5. Znalezione w czasie kontroli przedmioty, których skazany nie może posiadać, podlegają zatrzymaniu, zaś przedmioty, których właściciela ustalono, przekazuje się do depozytu albo przesyła się na koszt skazanego, do wskazanej przez niego osoby, instytucji lub organizacji. W uzasadnionym wypadku przedmioty te mogą być przesłane na koszt zakładu karnego. Przedmioty i notatki, których właściciela nie ustalono, podlegają zniszczeniu, pieniądze zaś oraz przedmioty wartościowe przekazuje się na rzecz Skarbu Państwa albo na pomoc postpenitencjarną. Par. 6. Decyzje w sprawach, o których mowa w par. 4 i 5, podejmuje dyrektor zakładu karnego. Za zniszczenia przedmiotów i notatek oraz przekazania pieniędzy i przedmiotów wartościowych sporządza się protokół.”. Zmiana jest ustawową normą, obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 77. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 77. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 78, w której proponuje się po art. 116 dodać art. 116a w brzmieniu: „Art. 116a. Skazanemu nie wolno: 1) uczestniczyć w grupach organizowanych bez zgody lub wiedzy właściwego przełożonego, 2) posługiwać się wyrazami lub zwrotami wulgarnymi, obelżywymi albo gwarą przestępców, 3) uprawiać gier hazardowych, 4) spożywać alkoholu oraz używać środków odurzających lub substancji psychotropowych, 5) odmawiać przyjmowania posiłków dostarczonych przez administrację zakładu karnego w celu wymuszenia określonej decyzji lub postępowania, a także powodować u siebie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, jak również nakłaniać lub pomagać w dokonywaniu takich czynów, 6) wykonywać tatuaży i zezwalać na ich wykonywanie na osobie, jak również nakłaniać lub pomagać w dokonywaniu takich czynów, 7) porozumiewać się z osobami postronnymi oraz osadzonymi w innej celi, jeżeli naruszałoby to ustalony w zakładzie karnym porządek, 8) samowolnie zmieniać celi mieszkalnej, miejsca wyznaczonego do spania, stanowiska pracy i miejsca wykonywania zleconej czynności, 9) zmieniać wyglądu zewnętrznego w sposób utrudniający identyfikację, w szczególności poprzez zgolenie lub zapuszczenie przez skazanego włosów, brody lub wąsów albo zmianę ich koloru, chyba że uzyska na to zgodę dyrektora zakładu karnego,”. Przepis ten także został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 78. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 78. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 79, w której proponuje się, aby art. 118 otrzymał brzmienie: „Art. 118 Par. 1. W wypadku, gdy wykonywanie kary pozbawienia wolności może zagrażać życiu skazanego lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo, dyrektor zakładu karnego, na wniosek lekarza, powiadamia o tym sędziego penitencjarnego. Par. 2. W wypadku gdy życiu skazanego grozi niebezpieczeństwo, stwierdzone co najmniej przez dwóch lekarzy, można dokonać koniecznego zabiegu lekarskiego, nie wyłączając chirurgicznego, nawet mimo sprzeciwu skazanego. Par. 3. W wypadku sprzeciwu skazanego o dokonaniu zabiegu orzeka sąd penitencjarny. Par. 4. W nagłym wypadku, jeżeli zachodzi bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci skazanego, o konieczności zabiegu decyduje lekarz.”. Przepis ten także został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 79. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 79. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 80, w której proponuje się w art. 120 par. 1 wyrazy „dyrektor tego zakładu może wydać orzeczenie o obowiązku skazanego naprawienia” zastąpić wyrazami „dyrektor tego zakładu może zobowiązać skazanego do naprawienia”, a wyrazy „orzeczenie wraz z uzasadnieniem” zastąpić wyrazami „decyzję dyrektora wraz z uzasadnieniem”;</u>
        </div>
        <div xml:id="div-274">
          <u xml:id="u-274.0" who="#ZbigniewHołda">Art. 120 par. 2, jest obecnie źle sformułowany, a zmiana nr 80 służy temu, aby poprawić zauważoną wadę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-275">
          <u xml:id="u-275.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 80. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 80. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 81, w której proponuje się art. 121 nadać brzmienie: „Art. 121 Par. 1. Skazanemu zapewnia się w miarę możliwości świadczenia pracy. Par. 2. Skazanego zatrudnia się na podstawie skierowania do pracy albo umożliwia się skazanemu wykonywanie pracy zarobkowej w ramach umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło lub umowy o pracę nakładczą. Par. 3. Zatrudnienie skazanego następuje za zgodą i na warunkach określonych przez dyrektora zakładu karnego, zapewniających prawidłowy przebieg odbywania kary pozbawienia wolności. Par. 4. Nieprzestrzeganie przez skazanego lub podmiot zatrudniający warunków zatrudnienia, określonych przez dyrektora zakładu karnego, stanowi podstawę cofnięcia zgody. O cofnięciu zgody powiadamia się pisemnie skazanego i podmiot zatrudniający. Par. 5. Dyrektor zakładu karnego może cofnąć zgodę na zatrudnienie skazanego lub wykonywanie przez niego pracy zarobkowej z przyczyn związanych z funkcjonowaniem zakładu karnego, a zwłaszcza z jego bezpieczeństwem. O cofnięciu zgody powiadamia się pisemnie skazanego oraz podmiot zatrudniający. Par. 6. Zdolność skazanego do pracy oraz w miarę potrzeby rodzaj, warunki i czas pracy określa lekarz. Par. 7. Z wykonywania pracy można zwolnić skazanego kształcącego się lub z innych ważnych powodów. Par. 8. W stosunku do skazanych pracujących, w zakresie nieuregulowanym w niniejszym Kodeksie, stosuje się przepisy prawa pracy. Par. 9. W stosunku do skazanych zatrudnionych na podstawie skierowania do pracy nie stosuje się przepisów prawa pracy z wyjątkiem przepisów dotyczących czasu pracy oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Par. 10. Skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności odbywający karę w zakładzie karnym typu zamkniętego może wykonywać pracę wyłącznie na terenie zakładu karnego.”. W zmianie 81 art. 121 par. 1, chyba ma złą budowę gramatyczną. Czy do tej pory ten przepis był tak samo sformułowany?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-276">
          <u xml:id="u-276.0" who="#TeodorSzymanowski">Taka sama była budowa zdania pierwszego. Chciałbym jednak dodać, że do par. 2 należałoby dodać wyrazy „lub na innej podstawie prawnej”. Uzasadniam to tym, że w Kodeksie pracy istnieją inne rodzaje zawiązywania stosunku pracy, należałoby w związku z tym je uwzględnić po to, aby skazany miał większe możliwości zatrudnienia go. Dyrektor zakładu karnego ma całkowitą kontrolę nad zatrudnieniem, nie ma zatem niebezpieczeństwa, że doszło by do nadużyć związanych z zatrudnianiem skazanych „na czarno”. Dlatego nie ma się co obawiać dopisania proponowanych przeze mnie wyrazów. To sformułowanie nic nie zmienia w przepisie, a wprowadza szersze możliwości rozwijania aktywności zawodowej skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-277">
          <u xml:id="u-277.0" who="#AndrzejSzustek">Obecnie, w obowiązującym przepisie znajdują się wyrazy „lub na innej podstawie prawnej”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-278">
          <u xml:id="u-278.0" who="#JanuszWojciechowski">Dodajemy zatem na końcu zdania w par. 2 wyrazy „lub na innej podstawie prawnej”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 81. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 81. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 82, w której proponuje się w art. 122 w par. 1 dodać zdanie drugie w brzmieniu: „Jeżeli skazanego zatrudnia się n podstawie skierowania do pracy, zatrudnienie przy pracach szkodliwych dla zdrowia wymaga jego pisemnej zgody.”; Przepis ten także został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 82. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 82. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 83, w której proponuje się po art. 122 dodać art. 122a w brzmieniu: „Art. 122a. Par. 1. Skazanego instruuje się o sposobie wykonywania przydzielonej pracy, szkoli w zakresie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych oraz obsługi maszyn i urządzeń, a także zapoznaje z podstawowymi zasadami i normami pracy oraz zasadami wynagradzania za pracę. Par. 2. Skazany jest obowiązany pracować sumiennie i wydajnie, przestrzegać dyscypliny i regulaminu pracy, przepisów porządkowych, przeciwpożarowych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, a także dbać o porządek w miejscu pracy jak również o stan obsługiwanych maszyn i urządzeń.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 83. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 83. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 84, w której proponuje się art. 123 nadać brzmienie: „Art. 123. Par. 1. Praca skazanego jest odpłatna, z zastrzeżeniem art. 123a. Zasady wynagradzania za pracę ustala się w porozumieniu zawieranym przez dyrektora zakładu karnego lub w umowie zawieranej przez skazanego. Przy skierowaniu skazanego do prac administracyjno-porządkowych na terenie zakładu karnego, wynagrodzenie za pracę ustala dyrektor tego zakładu. Par. 2. Wynagrodzenie przysługujące skazanemu, zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy ustala się w sposób zapewniający osiągnięcie co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia określonego na podstawie odrębnych przepisów, przy przepracowaniu pełnego miesięcznego wymiary czasu pracy lub wykonaniu pełnej miesięcznej normy pracy. W wypadku przepracowania niepełnej miesięcznej normy czasu pracy lub niewykonania pełnej miesięcznej normy pracy wynagrodzenie wypłaca się proporcjonalnie do ilości czasu pracy lub wykonanej normy pracy. W razie zatrudnienia skazanego w niepełnym wymiarze czasy pracy najniższe wynagrodzenie ustala się w kwocie proporcjonalnej do liczby godzin zatrudnienia, biorąc za podstawę połowę minimalnego wynagrodzenia. Par. 3. Skazanemu wynagrodzenie przysługuje tylko za pracę wykonaną z zastrzeżeniem par. 4. Par. 4. Skazanemu przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy jedynie w wypadku, gdy był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących podmiotu zatrudniającego. Par. 5. Podmiot może na czas przestoju powierzyć skazanemu, za zgodą dyrektora zakładu karnego, inną odpowiednią pracę, za której wykonanie przysługuje wynagrodzenie przewidziane za tę pracę. Par. 6. Skazanemu przysługuje wynagrodzenie za czas przestoju spowodowanego warunkami atmosferycznymi jedynie w wypadku, gdy tak stanowi porozumienie lub umowa, o których mowa w par. 1.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-279">
          <u xml:id="u-279.0" who="#JanPyrcak">Dokonano istotnej zmiany w par. 2 w stosunku do obowiązującego przepisu. Zapisujemy teraz, że „wynagrodzenie przysługujące skazanemu, zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy ustala się w sposób zapewniający osiągnięcie co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia, określonego na podstawie odrębnych przepisów, przy przepracowaniu pełnego miesięcznego wymiaru czasu pracy...”. Omawialiśmy ten problem już w trakcie dzisiejszej dyskusji na temat art. 43.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-280">
          <u xml:id="u-280.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Posiadamy ekspertyzę opracowaną przez Biuro Studiów i Ekspertyz KS dotyczącą tego zagadnienia. Mowa jest w niej o pewnych wątpliwościach konstytucyjnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-281">
          <u xml:id="u-281.0" who="#TeodorSzymanowski">Konstytucja wyraźnie mówi, że minimalne wynagrodzenie musi być określone w ustawie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-282">
          <u xml:id="u-282.0" who="#JanPyrcak">Znane są nam tezy zamieszczone w tej ekspertyzie. Przy całym szacunku dla opracowań Biura Studiów i Ekspertyz KS, mamy wrażenie, że autor tej ekspertyzy dokonał pewnego skrótu myślowego. Otóż w konkluzji stwierdza on, że możliwe jest ustalenie innej niż ustanowione w ustawie płacy minimalnej dla pewnej grupy podmiotów, ale jednocześnie kryterium podziału nie może opierać się na fakcie skazania człowieka. To właśnie, zdaniem autora tej ekspertyzy, może być podstawą do określenia tej zmiany jako niekonstytucyjnej. Chcemy zwrócić uwagę, że wniosek ten jest nietrafny, mianowicie autorzy ekspertyzy wskazują, że płaca minimalna ma zabezpieczać słuszne potrzeby pracownika. Skazani mają te potrzeby zabezpieczone przez budżet państwa, tzn. zapewnione: leki, odzież, ciepło, światło itd. Przyznanie im w związku z tym takiej samej płacy minimalnej jak osobie wolnej, która musi utrzymać rodzinę, narusza konstytucyjną regułę równości. Przedmiotem różnicowania podmiotów nie jest jak widać fakt pozbawienia wolności. Chodzi o to, że zasada płacy minimalnej, która opiera się na zaspokojeniu słusznych potrzeb człowieka nie może w równym stopniu dotyczyć tych dwóch różnych grup podmiotów. Skazani za te same pieniądze, nie muszą się przecież utrzymywać, kupować jedzenia itd., ponieważ to wszystko zapewnia im państwo. Nie można zatem używać argumentu konieczności wypłacania płacy minimalnej skazanym, których potrzeby są w pewnym stopniu zaspokojone.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-283">
          <u xml:id="u-283.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgadza się, osoba pracująca na wolności musi sama zapewnić sobie te fundamentalne potrzeby, natomiast skazany ma je zapewnione przez państwo. Można nawet powiedzieć, że mamy w tym przypadku do czynienia z pewną nierównością, ponieważ osoba pozbawiona wolności znajduje się w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do osoby wolnej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-284">
          <u xml:id="u-284.0" who="#AndrzejSzustek">Proponowana zmiana znajduje swoje odzwierciedlenie w ustawodawstwach innych państw np. w Francji skazany otrzymuje 13,6% średniego miesięcznego wynagrodzenia, w Holandii zarobki więźniów są bardzo niskie stanowią i stanowią odpowiednik 10% średniej płacy, w Kanadzie dniówka skazanego sięga 6,9 dolara kanadyjskiego, podczas gdy dniówka ustawowa wynosi 8 dolarów itd.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-285">
          <u xml:id="u-285.0" who="#JanuszWojciechowski">Ten przepis dotyczy skazanego, który pracuje w jakim wymiarze czasu pracy?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-286">
          <u xml:id="u-286.0" who="#AndrzejSzustek">Skazany pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-287">
          <u xml:id="u-287.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy to dotyczy także sytuacji kiedy skazany pracuje w zakładzie karnym, przy pracach administracyjnych, jak i poza zakładem?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-288">
          <u xml:id="u-288.0" who="#JanPyrcak">Sytuacja w obu tych przypadkach jest taka sama. Na dzień dzisiejszy, kiedy tak wielu Polaków nie ma pracy albo wykonuje ją na czarno, poniżej jakiejkolwiek minimalnej płacy, przyznanie prawa skazanemu do płacy minimum, budzi szeroki sprzeciw społeczny. Skutek jest taki, że koszty pracy skazanych są ogromne i wszystkie działające jeszcze niedawno dobrze przedsiębiorstwa przywięzienne plajtują. Kiedyś mieliśmy około 30 tys. miejsc pracy w zakładach karnych, dziś efektywnie jest tylko około 2 tys. miejsc, bo nasze zakłady nie wytrzymują konkurencji na rynku. Praca skazanego, która powinna być środkiem oddziaływania penitencjarnego i formą resocjalizacji, w warunkach gry rynkowej, nie jest żadną formą oddziaływania. Większość skazanych, bo około 8 tysięcy pracuje przy pracach administracyjno-gospodarczych, gdzie środki na zatrudnienie pochodzą z budżetu państwa.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-289">
          <u xml:id="u-289.0" who="#BogdanLewandowski">Podzielam argumenty, przedstawione przez gen. Jana Pyrcaka. Zasady gospodarki rynkowej eliminują możliwość świadczenia pracy przez skazanych. Gospodarka rynkowa dyktuje określone rozwiązania i my nie możemy zamykać na ten fakt oczu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-290">
          <u xml:id="u-290.0" who="#CezaryGrabarczyk">Proponowana zmiana ma charakter przełomowy i tak naprawdę, jeżeli jej nie dokonamy, to postulat, aby w procesie oddziaływania na skazanych podczas wykonywania kary wykorzystywać pracę całkowicie, nie będzie mógł być zrealizowany.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-291">
          <u xml:id="u-291.0" who="#JanPyrcak">Chciałbym przytoczyć jedną z tez z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 1994. Trybunał stwierdza, że podtrzymuje wyrażony wcześniej pogląd, iż z zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich ludzi, w obrębie określonej klasy lub kategorii. Jednak wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez różnicowania zarówno dyskryminującego, jak i faworyzującego. Na tle tego orzeczenia, twierdzimy, że klasą „tą określoną”, są osoby pozbawione wolności i wykonujące odpłatnie określoną pracę i porównanie ich z grupą osób, które nie mają zabezpieczonych potrzeb materialnych, narusza regułę równości. Stosowanie zatem wprost konstytucyjnej zasady równości w przedstawionej ekspertyzie jest trywializowaniem tej zasady.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-292">
          <u xml:id="u-292.0" who="#JanuszWojciechowski">Myślę, że nie byłoby żadnych wątpliwości co do konstytucyjności przepisu, gdyby stwierdzone byłoby w nim wprost, że skazany ma mieć zapewnioną minimalną płacę, ale połowę z niej można mu zabrać.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-293">
          <u xml:id="u-293.0" who="#TeodorSzymanowski">Od samego początku, byłem przeciwnikiem przepisów wprowadzających równość płac dla ludzi wolnych i skazanych. W 1997 roku Ministerstwo Pracy wymogło jednak takie uregulowania i niestety - znajdują się one w licznych normach. Zgadzam się co do zasadności proponowanej zmiany, ale moje wątpliwości dotyczą tylko poprawności legislacyjno-prawnej. Chcę jeszcze poruszyć jeden bardzo ważny problem związany ze zmianą nr 84. Mam przed sobą ustawę o zatrudnianiu i pomocy dla bezrobotnych, która mówi o zapomogach i zapisane jest w niej wyraźnie, że minimum płacowe musi być zapisane w aktach prawnych rangi ustawy. Nie można zatem ominąć tego wymogu i dokonać zapisu o płacy minimalnej w ustawie i nie uciekać się do delegacji ustawowych dla Ministra Sprawiedliwości. Sygnalizuję ten problem, bo inaczej od razu spotkamy się z zastrzeżeniem, że unormowanie w kkw. jest niezgodne z innymi ustawowymi przepisami.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-294">
          <u xml:id="u-294.0" who="#JanuszWojciechowski">Nie rozumiem do końca argumentacji przedstawionej przez pana prof. Teodora Szymanowskiego. Przecież w omawianej zmianie nie ma żadnej delegacji ustawowej dla Ministra Sprawiedliwości. W zmianie mówi się o: „minimalnym wynagrodzeniu określonym na podstawie odrębnych przepisów”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-295">
          <u xml:id="u-295.0" who="#AndrzejSzustek">Jeżeli skazany wykonuje swoją pracę na podstawie np. umowy o pracę, to nie mam wątpliwości co do zastosowania w tym przypadku tego nowego przepisu. Jeżeli jednak ciąży na nim obowiązek pracy i zmusza się go do niej, płacąc mu tylko połowę płacy minimalnej, to zaczynam nabierać wątpliwości co do konstytucyjności tego przepisu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-296">
          <u xml:id="u-296.0" who="#TadeuszŚledzik">Próbując usystematyzować argumenty zgłaszane z różnych stron chcę powiedzieć, że przepis istotnie budzi kontrowersje. Genezą jest przede wszystkim nie do końca określona konstytucyjność tego przepisu. Wyraźnie chcę jednak wskazać, że problem jest badany od wielu lat, pod różnymi kątami, między innymi i pod kątem konwencji międzynarodowych, także MOP, gdzie jasno stwierdza się, że dopuszcza się pracę przymusową, na określonych warunkach, o ile jest ona zapisana ustawowo. We wcześniejszych ekspertyzach, także BSE KS, nie odnotowaliśmy argumentów o niekonstytucyjności rozwiązania. Zdziwieni jesteśmy zatem tą ostatnią ekspertyzą. Aby nie być gołosłownym wskażę na ekspertyzę BSE KS pod tytułem: „Praca więźniów w wybranych krajach Europy i Ameryki Północnej”. Na zasadzie studiów porównawczych próbowaliśmy dowiedzieć się z niej, jak wygląda ten problem w innych krajach na tle ustawodawstwa międzynarodowego tj. w szczególności dyrektyw rady ministrów, pod kątem rezolucji 75/25 dotyczącej pracy więźniów i okazało się, że z problemem takim, o jakim tutaj dzisiaj mówimy, nie zetknęliśmy się. Chciałbym także na ręce przewodniczącego Komisji przekazać opinię Wydziału Kontroli Konstytucyjności i Legalności Aktów Normatywnych Ministerstwa Sprawiedliwości, gdzie na postawione pytanie: czy proponowana regulacja art. 123 par. 1 nie jest niezgodna z konstytucją, jednoznacznie stwierdzono i wydano opinie, iż tak nie jest.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-297">
          <u xml:id="u-297.0" who="#JanuszWojciechowski">Kto jest twórcą tej ekspertyzy?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-298">
          <u xml:id="u-298.0" who="#TadeuszŚledzik">Wydział Kontroli Konstytucyjności i Legalności Aktów Normatywnych Ministerstwa Sprawiedliwości.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-299">
          <u xml:id="u-299.0" who="#JanuszWojciechowski">Niestety, tak jest z tymi ekspertyzami, że gdzie dwóch prawników, tam są trzy zdania na ten sam temat.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-300">
          <u xml:id="u-300.0" who="#ZbigniewHołda">Ten problem jest dyskutowany od lat, i to nie tylko u nas. W Niemczech w ustawie penitencjarnej zapisane jest, że wynagrodzenia za pracę mają być wypłacane na zasadach ogólnych, jednak ten przepis nigdy nie wszedł w życie, dlatego w roku 1998 sprawą zajął się Federalny Sąd Konstytucyjny. Stwierdził on, podobnie zresztą jak wcześniej nasz Trybunał Konstytucyjny, iż co do zasady skazany powinien otrzymywać takie samo wynagrodzenie jak osoba wolna, jednak powinno się z tego wynagrodzenia potrącać pewną sumę na utrzymanie skazanego. Po ogłoszeniu tego wyroku więźniowie otrzymują bardzo niewiele pieniędzy, ale jest to suma mniej więcej taka sama jak przed zapadnięciem wyroku. Nasza propozycja jest de lege lata i zawiera w sobie gwarancję zatrudniania skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-301">
          <u xml:id="u-301.0" who="#JanuszWojciechowski">Proponuję zakończyć tę dyskusję i zaryzykować przyjęcie proponowanej zmiany. Materię konstytucyjną mamy na uwadze, ale za przyjęciem tego przepisu przemawia fakt, że skazany, i tak dostając połowę wynagrodzenia, zarabia więcej niż niejeden wolny człowiek. Przecież ludziom wolnym po zapłaceniu rachunków, opłat za żywność, ubranie nie zostaje nawet połowa pensji. Za rozwiązaniem przemawia również ten argument, że przepis pozwala tworzyć i utrzymywać miejsca pracy w zakładach karnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-302">
          <u xml:id="u-302.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Po pierwsze, powstaje pewien problem co do umiejscowienia proponowanej zmiany. Czy umieszczamy go w samym kkw., jako lex specialis, czy może w ustawie o wynagrodzeniu minimalnym, jako zastrzeżenie co do zarobków minimalnych skazanych. Po drugie, jeśli chodzi o omawiane zagadnienie konstytucyjności zmiany, to autor wspomnianej ekspertyzy BSE przytacza różne orzeczenia Trybunału odnoszące się do jej niezgodności z ustawą zasadniczą i trudno dopatrzyć się w nich cech relewantnych między osobą skazaną, a wolną. Proponujemy zatem, aby nie było kolizji między różnymi normami, dla czystości legislacyjnej, w ustawie o minimalnym wynagrodzeniu wpisać zastrzeżenie że: „wynagrodzenie jest minimalne co do zasady, ale w stosunku do osób pozbawionych wolności ustawodawca dopuszcza wypłacanie nie mniej niż połowy takiego wynagrodzenia minimalnego”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-303">
          <u xml:id="u-303.0" who="#JanuszWojciechowski">Możemy tak zrobić, ale konstytucja wymaga od nas wypłacania wszystkim minimalnej płacy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-304">
          <u xml:id="u-304.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">W przepisie konstytucyjnym znajduje się także odesłanie do ustawy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-305">
          <u xml:id="u-305.0" who="#JanuszWojciechowski">Jak brzmi dokładnie przepis konstytucyjny mówiący o tym zagadnieniu?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-306">
          <u xml:id="u-306.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">"Minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-307">
          <u xml:id="u-307.0" who="#JanuszWojciechowski">Wymóg konstytucyjny zostaje zatem spełniony, generalnie zasady określa ustawa, a wyjątkiem od zasady jest przepis w kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-308">
          <u xml:id="u-308.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Wszystko się zgadza, jednak jeżeli problem budzi jakieś wątpliwości w doktrynie i w orzecznictwie, to dodatkowe uregulowanie tej materii w ustawie o minimalnym wynagrodzeniu rozwiałoby wszelkie wątpliwości interpretacyjne. W art. 4 par. 2 kkw mowa jest wyraźnie o tym, że ograniczenie praw i wolności obywatelskich, może wynikać z ustawy, oraz wydanego na jej podstawie prawomocnego orzeczenia. W samej ustawie zostałyby w związku z tym ograniczone te wolności i prawa obywatelskie skazanego zatrudnionego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-309">
          <u xml:id="u-309.0" who="#JanuszWojciechowski">Zastanawiałem się jeszcze ewentualnie nad wprowadzeniem rozwiązania, w którym skazanemu wypłacana byłaby cała pensja, z tym że potrącane byłyby z niej koszty utrzymania więźnia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-310">
          <u xml:id="u-310.0" who="#TadeuszŚledzik">Szereg systemów penitencjarnych, np. skandynawski, przyjmuje taką zasadę. Skazany odbywający tam karę pozbawienia wolności w systemie sobotnio-niedzielnym ma obowiązek płacić za więzienie 5 koron dziennie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-311">
          <u xml:id="u-311.0" who="#JanPyrcak">Dziś największym problemem dla zakładów karnych nie jest praca, lecz miejsca pracy. Jeżeli będziemy bronili tezy o płacy minimalnej jako generalnie obowiązującej zasadzie, to koszty pracy będą nadal niezwykle wysokie i nie będzie możliwości zwiększania liczby miejsc pracy.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-312">
          <u xml:id="u-312.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 84. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 84. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 85, w której po art. 123 proponuje się dodać art. 123a w brzmieniu: „Art. 123a. Par. 1. Za prace porządkowe oraz pomocnicze wykonywane na rzecz jednostek organizacyjnych Służby Więziennej lub za prace porządkowe na rzecz samorządu terytorialnego, w wymiarze nieprzekraczającym 90 godzin miesięcznie, wynagrodzenie skazanemu nie przysługuje. Par. 2. Skazanemu, za jego pisemną zgodą lub na jego wniosek, dyrektor może zezwolić na nieodpłatne zatrudnienie przy pracach publicznych na rzecz organów administracji publicznej oraz przy pracach wykonywanych na cele charytatywne, a także przy pracach porządkowych i pomocniczych wykonywanych na rzecz jednostek organizacyjnych Służby Więziennej. Par. 3. W celu przyuczenia do wykonywania pracy, skazanemu za jego pisemną zgodą, można zezwolić na wykonywanie nieodpłatnej pracy w przywięziennych zakładach pracy, przez okres nie dłuższy niż 1 miesiąc. Par. 4. Za wykonywane prace nieodpłatne mogą być skazanemu przyznawane nagrody.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-313">
          <u xml:id="u-313.0" who="#JanPyrcak">W przepisie rozszerzona zostaje możliwość wykonywania pracy na rzecz podmiotów zewnętrznych, w tym na rzecz jednostek samorządu terytorialnego. Podwyższona zostaje norma prac porządkowych wykonywanych na rzecz podmiotów opisanych w zmianie, z 60 do 90 godzin. Pozostała część regulacji pozostaje bez zmian.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-314">
          <u xml:id="u-314.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy nie ma tutaj problemów z konstytucyjnością tego przepisu, jeżeli praca ta jest nieodpłatna?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-315">
          <u xml:id="u-315.0" who="#JanPyrcak">Nie, gdyż praca ta jest dobrowolna i wykonywana wyłącznie za zgodą skazanego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-316">
          <u xml:id="u-316.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 85. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 85. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 86, w której proponuje się w art. 124: a) par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. Skazanemu zatrudnionemu odpłatnie na podstawie skierowania do pracy lub umowy o pracę nakładczą po roku nieprzerwanej pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, zwolnienie od pracy przez okres 14 dni roboczych, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, a skazanemu zatrudnionemu nieodpłatnie - 14 dni zwolnienia od pracy, bez prawa do wynagrodzenia. Skazany nie może zrzec się prawa do zwolnienia od pracy.”. a) dodać par. 3 i 4 w brzmieniu: „Par. 3. Skazany w okresie urlopu wypoczynkowego lub zwolnienia od pracy, o których mowa w par. 1 i 2, korzysta z uprawnień do:</u>
          <u xml:id="u-316.1" who="#JanuszWojciechowski">1) dodatkowego lub dłuższego widzenia,</u>
          <u xml:id="u-316.2" who="#JanuszWojciechowski">2) dodatkowego zakupu artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym,</u>
          <u xml:id="u-316.3" who="#JanuszWojciechowski">3) dłuższych spacerów,</u>
          <u xml:id="u-316.4" who="#JanuszWojciechowski">4) pierwszeństwa lub częstszego udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu. Par. 4. Zakres uprawnień, o których mowa w par. 3, określa dyrektorów zakładu karnego indywidualnie dla każdego skazanego.”.</u>
          <u xml:id="u-316.5" who="#JanuszWojciechowski">Przepis dotyczy zwolnienia od pracy skazanego zatrudnionego odpłatnie lub na podstawie skierowania go do pracy lub pracy nakładczej. Jest to forma urlopu dla skazanego. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 86. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 86. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 87, w której proponuje się, aby art. 125 otrzymał brzmienie: „Art. 125 par. 1. Skazany otrzymuje w całości, bez potrąceń w wysokości 20% na cele pomocy, o której mowa w art. 43, dodatki za pracę uciążliwą, niebezpieczną lub szkodliwą dla zdrowia, nagrody regulaminowe i przysługujące mu z tytułu zatrudnienia, premie za oszczędność surowca, wynagrodzenie za racjonalizatorstwo i wynalazczość oraz wynagrodzenie za pracę wykonywaną ponad określoną normę pracy lub normę czasy pracy. Par. 2. Z przypadającego skazanemu wynagrodzenia za pracę, po doliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, wolne jest w każdym czasie od egzekucji 60%.”. Zmiana dotyczy między innymi problemów związanych z funduszem postpenitencjarnym Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 87. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 87. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 88, w której proponuje się, aby art. 126 otrzymał brzmienie: „Art. 126. Par. 1. Ze środków finansowych otrzymywanych przez skazanego, z wyjątkiem zapomóg, o których mowa w art. 113 par. 6 pkt 1 gromadzi się środki pieniężne, przekazywane skazanemu w chwili zwolnienia z zakładu karnego, przeznaczone na przejazd do miejsca zamieszkania i na utrzymanie, do wysokości jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników; ze środków tych nie prowadzi się egzekucji i na wniosek skazanego można je przekazać na książeczkę oszczędnościową.</u>
          <u xml:id="u-316.6" who="#JanuszWojciechowski">Par. 2. Gromadzeniu podlega: 1/50% kwoty zdeponowanej przez skazanego przy przyjęciu do zakładu karnego, jednak nie więcej niż kwota odpowiadająca wysokości jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników, 2/50% z przypadającego skazanemu miesięcznie wynagrodzenia za pracę po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, jednak nie więcej niż kwota 4% jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników, 3/50% każdego z wpływów pieniężnych skazanego niewymienionych w pkt 1 i 2, jednak nie więcej niż kwota 4% jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników. Par. 3. Gromadzenia kwot, określonych w pkt 2 i 3, dokonuje się po potrąceniu należności dochodzonych w postępowaniu administracyjnym. Par. 4. Zgromadzona kwota podlega każdorazowo uzupełnieniu w razie wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników. Uzupełnienia dokonuje się z wpływów pieniężnych skazanego uzyskanych od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu ogłoszenia wzrostu.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-317">
          <u xml:id="u-317.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiana jest ustawową normą, obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-318">
          <u xml:id="u-318.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 88. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 88. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 89, w której proponuje się w art. 127: a) dotychczasową treść oznaczyć jako par. 1, i wyrazy „art. 123 par 2 i 3 zastąpić wyrazami „art. 123a par 1,2 i 3”; b) dodać par. 2 w brzmieniu: „Par. 2. Skazany zwalniany z zakładu karnego, zatrudniany w czasie odbywania kary pozbawienia wolności na podstawie skierowania do pracy, otrzymuje zaświadczenie o wykonywaniu pracy.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-319">
          <u xml:id="u-319.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana dotyczy zaświadczenia o wykonywaniu pracy, na podstawie którego skazany ma prawo do świadczeń socjalnych po opuszczeniu zakładu karnego, jeżeli nie znajdzie pracy. Zaświadczenie upoważnia zatem skazanego do ubiegania się o wszystkie świadczenia z tzw. zabezpieczenia społecznego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-320">
          <u xml:id="u-320.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 89. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 89. Prosiłbym zastępcę przewodniczącego posła Cezarego Grabarczyka o dalsze prowadzenie posiedzenia Komisji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-321">
          <u xml:id="u-321.0" who="#CezaryGrabarczyk">Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 90, w której proponuje się w art. 129 par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Minister Sprawiedliwości określi, z uwzględnieniem rodzajów zatrudnienia, zasad wynagradzania skazanych zatrudnionych odpłatnie na podstawie skierowania do pracy, udzielania skazanym zwolnień od pracy lub urlopów wypoczynkowych, przyczyn i sposobów usprawiedliwiania niewykonywania pracy oraz dokumentowania zatrudnienia, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady zatrudniania skazanych.”. Przepis jest delegacją ustawową dla Ministra Sprawiedliwości. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 90. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 91. Przechodzimy do rozpatrzenia zmiany nr 91, w której proponuje się w art. 130:</u>
          <u xml:id="u-321.1" who="#CezaryGrabarczyk">a) par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. W zakładach karnych prowadzi się nauczanie obowiązkowe w zakresie szkoły podstawowej i gimnazjum, a także umożliwia się nauczanie w zakresie ponadpodstawowym (ponadgimnazjalnym) i na kursach zawodowych. Zawodowe szkolenie kursowe może być w całości lub częściowo odpłatne.”,</u>
          <u xml:id="u-321.2" who="#CezaryGrabarczyk">b) par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Pierwszeństwo w uzyskaniu możliwości objęcia nauczaniem w szkole ponadpodstawowej (ponadgimnazjalnej) i na kursach zawodowych mają skazani, którzy nie mają wyuczonego zawodu albo po odbyciu kary nie będą mogli go wykonywać, a także nie ukończyli 24 roku życia.”,</u>
          <u xml:id="u-321.3" who="#CezaryGrabarczyk">c) dodać par. 5 i 6 w brzmieniu: „Par. 5. W uzasadnionych wypadkach skazany może, na własny koszt, kształcić się w szkołach poza obrębem zakładu karnego za zgodą dyrektora zakładu. Koszty kształcenia skazanego poza obrębem zakładu karnego, ze względu na szczególne okoliczności, mogą być poniesione przez zakład karny. Par. 6. W wypadku zaistnienia poważnych przyczyn uniemożliwiających skazanemu realizację obowiązku nauczania możliwe jest czasowe zwolnienie go z realizacji tego obowiązku.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-322">
          <u xml:id="u-322.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiana dostosowuje nazewnictwo w Kodeksie do aktualnych norm dotyczących szkolnictwa.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-323">
          <u xml:id="u-323.0" who="#CezaryGrabarczyk">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 91. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 91. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 92, w której proponuje się, aby art. 134 otrzymał brzmienie: „Art. 134. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu w ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania, określa, w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady i tryb prowadzenia nauczania w zakładach karnych, warunki i tryb zwalniania skazanych z obowiązku nauczania, warunki i tryb odpłatności za kształcenie poza obrębem zakładu, a także zasady odpłatności za pracę skazanych w warsztatach szkolnych i pracę wykonywaną przez skazanych odbywających praktyczną naukę zawodu, uwzględniając w szczególności rodzaje i formy uzyskiwania przez skazanego wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i specjalistycznych w warunkach zakładu karnego, specyfikę prowadzonego nauczania w warunkach izolacji więziennej, w tym konieczność zapewnienia dyscypliny i porządku podczas nauczania, sposób odpłatności oraz warunki całkowitego bądź częściowego zwolnienia z kosztów nauczania w wypadku kształcenia poza obrębem zakładu karnego, a także sposób obliczania wynagrodzenia za pracę wykonywaną w czasie praktycznej nauki zawodu.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 92. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 92. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 93, w której proponuje się, aby w rozdziale IX tytuł oddziału 7 otrzymał brzmienie: „Działalność kulturalno-oświatowa, społeczna; kultura fizyczna i zajęcia sportowe”; Zmiana nadaje tytuł oddziałowi 7 w rozdziale IX. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 93. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 93. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 94, w której proponuje się w art. 136 dodać par. 3 w brzmieniu: „Par. 3. Do wykonywania zadań związanych z zajęciami kulturalno-oświatowymi z zakresu kultury fizycznej i sportu, dyrektor zakładu karnego może wyznaczyć skazanych wyróżniających się wzorową postawą i zachowaniem.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 94. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 94. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 95, w której proponuje się po art. 136 dodać art. 136a w brzmieniu: „Art. 136a. Par. 1. W zakładach karnych można zezwolić na dobrowolne gromadzenie przez skazanych środków finansowych przeznaczonych na pomoc skazanym oraz ich rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub na cele społeczne. Par. 2. Zasady gromadzenia środków finansowych, o których mowa w par. 1, ustala dyrektor zakładu karnego, po zapoznaniu się z opiniami skazanych. Par. 3. Wnioski skazanych dotyczące wydatkowania zgromadzonych środków finansowych, o których mowa w par. 1, wymagają zatwierdzenia przez dyrektora zakłady karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-324">
          <u xml:id="u-324.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiana dostosowuje nazewnictwo kodeksowe, związane z prowadzeniem szkolnictwa w zakładach karnych, do innych obowiązujących przepisów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-325">
          <u xml:id="u-325.0" who="#CezaryGrabarczyk">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 95. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 95. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 96, w której proponuje się w art. 138: a) w par 1: - w zdaniu wstępnym skreślić wyrazy „w szczególności” - uchylić pkt 6, - w pkt 8 na końcu kropkę zastąpić przecinkiem i dodać pkt 9–14 w brzmieniu:</u>
          <u xml:id="u-325.1" who="#CezaryGrabarczyk">„9) pochwała,</u>
          <u xml:id="u-325.2" who="#CezaryGrabarczyk">10) zezwolenie na częstsze branie udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu,</u>
          <u xml:id="u-325.3" who="#CezaryGrabarczyk">1 1) zezwolenie na przekazanie osobie wskazanej przez skazanego upominku,</u>
          <u xml:id="u-325.4" who="#CezaryGrabarczyk">12) zezwolenie na odbywanie widzeń we własnej odzieży,</u>
          <u xml:id="u-325.5" who="#CezaryGrabarczyk">13) zezwolenie na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej,</u>
          <u xml:id="u-325.6" who="#CezaryGrabarczyk">14) zezwolenie na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym,</u>
          <u xml:id="u-325.7" who="#CezaryGrabarczyk">15) zezwolenie na telefoniczne porozumienie się skazanego ze wskazaną przez niego osobą na koszt zakładu karnego.”.</u>
          <u xml:id="u-325.8" who="#CezaryGrabarczyk">b) uchylić par 2. Zmiana uzupełnia katalog nagradzania skazanych w art. 138 kkw. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 96. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 96.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-326">
          <u xml:id="u-326.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Prosiłbym do powrócenia na chwilę do zmiany nr 91. Przepis mówi o nauczaniu obowiązkowym skazanych w zakresie szkoły podstawowej i średniej. Chce postawić pytanie, w jakim stopniu obowiązek ten, unormowany w kkw., nawiązuje do konstytucyjnego przepisu, zgodnie z którym obowiązek szkolny trwa tylko do 18 roku życia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-327">
          <u xml:id="u-327.0" who="#ZbigniewHołda">Ustawa o systemie oświaty mówi o tym, że obowiązkiem szkolnym objęci są młodociani poniżej lat 18 i tam definiuje się to pojęcie obowiązkowego nauczania. Kkw doprecyzowuje tę kwestię w zakresie realizacji tego obowiązku w obrębie zakładów karnych. Nie ma zatem potrzeby, aby powtarzać przepisy i przenosić definicję z ustawy do kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-328">
          <u xml:id="u-328.0" who="#TadeuszŚledzik">Skoro w systemie przepisów dotyczącym powszechnego nauczania istnieje obowiązek nauczania w systemie szkoły podstawowej i gimnazjalnej, my przenosimy to rozwiązanie do kkw. Kiedyś, jeżeli osoba miała powyżej 18 lat, ale nie skończyła 55 roku życia i chciała się uwolnić od tego obowiązku, to zwalniana była z niego w uzasadnionych wypadkach. Dziś realizujemy tylko ten obowiązek wyłącznie do 18 roku życia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-329">
          <u xml:id="u-329.0" who="#CezaryGrabarczyk">Oddaję prowadzenie posiedzenia przewodniczącemu, posłowi Januszowi Wojciechowskiemu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-330">
          <u xml:id="u-330.0" who="#JanuszWojciechowski">Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 97, w której proponuje się w art. 139:</u>
          <u xml:id="u-330.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 po wyrazie „zwolniony” dodać wyrazy „lub połowy kary nie przekraczającej 6 miesięcy”,</u>
          <u xml:id="u-330.2" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 2 wyrazy „wymaga zgody organu” zastąpić wyrazami „wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ”,</u>
          <u xml:id="u-330.3" who="#JanuszWojciechowski">c) par. 5 nadać brzmienie: „Par. 5. Skazanemu odbywającemu karę dożywotniego pozbawienia wolności nagroda wymieniona w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8 może być przyznana po odbyciu co najmniej 15 lat kary.”,</u>
          <u xml:id="u-330.4" who="#JanuszWojciechowski">d) par. 7 nadać brzmienie: „Par. 7. Nagrody wymienione w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8 dyrektor zakładu karnego przyznaje z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego. Dyrektor zakładu karnego może upoważnić kierownika wyodrębnionego oddziału do przyznawania nagrody wymienionej w art. 138 par. 1 pkt 7.”,</u>
          <u xml:id="u-330.5" who="#JanuszWojciechowski">e) dodać par. 8 i 9 w brzmieniu: Par. 8. Jeżeli po przyznaniu nagrody, określonej w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8, wystąpią nowe okoliczności uzasadniające przypuszczenie, że skazany w czasie pobytu poza zakładem karnym nie będzie przestrzegał porządku prawnego albo jeżeli skazany korzystający z nagrody określonej w art. 138 par. 1 pkt 7 lub 8 zostanie zatrzymany przez uprawniony organ w związku z naruszeniem przez niego porządku prawnego w trakcie trwania nagrody, organ, który przyznał nagrodę, podejmuje decyzję o cofnięciu nagrody bądź o zmianie nagrody na inną. W wypadku, o którym mowa w par. 2, powiadamia się organ, który wydał zarządzenie. Par. 9. Skazanemu, który korzystając z nagród wymienionych w art. 138 pkt 7 i 8 nadużył zaufania, a w szczególności nie powrócił do zakładu karnego w wyznaczonym terminie, nie udziela się tych nagród przez okres co najmniej 6 miesięcy od udzielenia ostatniej nagrody.”.</u>
          <u xml:id="u-330.6" who="#JanuszWojciechowski">Jakie zmiany zostały wprowadzone w art. 139?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-331">
          <u xml:id="u-331.0" who="#ZbigniewHołda">Przepis dotyczy przyznawania nagród tzw. wolnościowych i zaostrzone zostały warunki ich przyznawania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-332">
          <u xml:id="u-332.0" who="#AndrzejSzustek">Zmiana wprowadza nie obowiązującą dotychczas zasadę, że osoby odbywające krótkie kary mogą także otrzymywać nagrody wolnościowe. Paradoksalne było to, że takie osoby nie mogły do tej pory ich dostawać, ponieważ według starego przepisu taka nagroda nie przysługiwała im gdyż: „nie odbyły co najmniej połowy kary, po której mogłyby być warunkowo przedterminowo zwolnione”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-333">
          <u xml:id="u-333.0" who="#ZbigniewHołda">Osobom z krótkimi wyrokami nie przysługiwało prawo do warunkowego zwolnienia, więc nie miały spełnionej przesłanki do udzielenia im nagrody wolnościowej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-334">
          <u xml:id="u-334.0" who="#JanuszWojciechowski">Jakie uregulowanie było w dotychczasowym par. 5 tego artykułu? Jeżeli osoba odbywała dożywotnio karę pozbawienia wolności, to kiedy mogła otrzymać przepustkę?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-335">
          <u xml:id="u-335.0" who="#AndrzejSzustek">Jeżeli skazany odbywał karę 25 lat pozbawienia wolności, to mógł dostać przepustkę po 5 latach odbywania kary, a jeżeli odbywał karę dożywocia, to mógł dostać przepustkę po 15 latach. Reszta skazanych dostawała przepustkę po odsiedzeniu połowy kary, jaka dzieliła ich do nabycia przez nich prawa do warunkowego przedterminowego zwolnienia. Nowy przepis zmienia te zasady zaostrzając je, tym którzy mieli po 25 lat pozbawienia wolności podnosi próg do połowy odbycia przez nich kary, czyli do 7,5 roku.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-336">
          <u xml:id="u-336.0" who="#ZbigniewHołda">Mam pytanie, kto jest twórcą tej zmiany i jaki jest sens wprowadzania jej?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-337">
          <u xml:id="u-337.0" who="#TadeuszŚledzik">Rozpatrywane przez podkomisję były rożne projekty zmian w kkw: Klubu PiS, rządowy i obywatelski. W projekcie obywatelskim pewne oczekiwania społeczne w kwestii, którą teraz omawiamy, zostały mocno wyeksponowane. Uznaliśmy, że należy je uwzględnić w nowelizacji.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-338">
          <u xml:id="u-338.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 97. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 97. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 98, w której proponuje się w art. 140 w par. 1 wyrazy „art. 141 par. 4” zastąpić wyrazami „art. 141a lub w art. 165 par. 2; Zmiana jest natury redakcyjnej. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 98. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 98. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 99, w której proponuje się w art. 141:</u>
          <u xml:id="u-338.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 3 po wyrazach „dyrektor zakładu karnego” dodać wyrazy „lub osoba przez niego upoważniona”,</u>
          <u xml:id="u-338.2" who="#JanuszWojciechowski">b) uchylić par. 4.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-339">
          <u xml:id="u-339.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana ma wyeliminować istniejącą w aktualnie obowiązujących przepisach sprzeczność. Niektóre uprawnienia może przydzielać obecnie tylko dyrektor zakładu karnego, natomiast kierownik oddziału zewnętrznego, który de facto kieruje oddziałem, nie ma tych kompetencji. Mimo, że te stanowiska te są podobne, to właściwości tych organów są różne. Po to, aby to zlikwidować, proponujemy wprowadzenie omawianej zmiany. Dzięki niej nie tylko obowiązki funkcjonariuszy będą takie same, ale także ich prawa.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-340">
          <u xml:id="u-340.0" who="#JanPyrcak">Należy jeszcze dodać, że w rzeczywistości oddział zewnętrzny zakładu karnego jest oddalony od niego czasami i kilkadziesiąt kilometrów. Uniemożliwia to często szybkie podejmowanie niezbędnych decyzji przez kierownika zakładu karnego w sprawach dotyczących oddziału zewnętrznego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-341">
          <u xml:id="u-341.0" who="#JanuszWojciechowski">W zmianie nr 99 skreślony zostaje par. 4. Po co ta zmiana?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-342">
          <u xml:id="u-342.0" who="#ZbigniewHołda">Z tego paragrafu zrobiono nowy art. 141a. Powodem tego było złe usystematyzowanie par. 4.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-343">
          <u xml:id="u-343.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 99. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 99. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 100, w której proponuje się po art. 141 dodać art. 141a w brzmieniu: „Art. 141a. Par. 1. W wypadkach szczególnie ważnych dla skazanego można mu zezwolić na opuszczenie zakładu karnego, na czas nie przekraczający 5 dni, w miarę potrzeby pod konwojem funkcjonariusza Służby Więziennej lub w asyście innej osoby godnej zaufania. Par. 2. W stosunku do osadzonych w zakładzie karnym typu zamkniętego zezwolenia, o którym mowa w par. 1, udziela sędzia penitencjarny, a w wypadkach niecierpiących zwłoki - dyrektor zakładu karnego. Par. 3. Udzielenie zezwolenia, o którym mowa w par. 1, tymczasowo aresztowanemu mającemu prawa i obowiązki skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. Par. 4. Przepis art. 139 par. 8 stosuje się odpowiednio.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 100. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 100. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 101, w której proponuje się w art. 143 par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Karę dyscyplinarną, o której mowa w par. 1 pkt 8 można wymierzyć skazanemu, który popełnił przekroczenie naruszające w poważnym stopniu obowiązującą w zakładzie karnym dyscyplinę i porządek. Kara ta polega na osadzeniu skazanego pojedynczo w celi oraz uniemożliwieniu mu kontaktu z innymi skazanymi; w trakcie jej wykonywania skazanego pozbawia się możliwości:</u>
          <u xml:id="u-343.1" who="#JanuszWojciechowski">1) korzystania z widzeń i samoinkasujących aparatów telefonicznych,</u>
          <u xml:id="u-343.2" who="#JanuszWojciechowski">2) korzystania ze sprzętu audiowizualnego i komputerowego,</u>
          <u xml:id="u-343.3" who="#JanuszWojciechowski">3) bezpośredniego uczestniczenia, wspólnie z innymi skazanymi, w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii; na żądanie skazanego należy mu jednak umożliwić bezpośrednie uczestniczenie w nabożeństwie w warunkach uniemożliwiających mu kontakt z innymi skazanymi,</u>
          <u xml:id="u-343.4" who="#JanuszWojciechowski">4) korzystania z udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy,</u>
          <u xml:id="u-343.5" who="#JanuszWojciechowski">5) dokonywania zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych,</u>
          <u xml:id="u-343.6" who="#JanuszWojciechowski">6) otrzymania paczki żywnościowej w kwartale następującym po kwartale, w którym kara została wymierzona,</u>
          <u xml:id="u-343.7" who="#JanuszWojciechowski">7) uczestniczenia w nauczaniu i zatrudnianiu poza celą,</u>
          <u xml:id="u-343.8" who="#JanuszWojciechowski">8) korzystania z własnej odzieży, obuwia oraz wyrobów tytoniowych.”.</u>
          <u xml:id="u-343.9" who="#JanuszWojciechowski">Przepis ten także został przeniesiony z „Regulaminu wykonywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 101. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 101. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 102, w której proponuje się w art. 144 dodać par. 3 i 4 w brzmieniu: „Par. 3. Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną powinna zawierać dokładne określenie przekroczenia popełnionego przez skazanego.</u>
          <u xml:id="u-343.10" who="#JanuszWojciechowski">Par. 4. Decyzję o ukaraniu karą dyscyplinarną sporządza się na piśmie i podaje do wiadomości skazanemu, a gdy względy wychowawcze za tym przemawiają - również innym skazanym lub innym osobom. Przepis ten ma zastosowanie również do decyzji o uchyleniu, darowaniu, odroczeniu, zamianie, zawieszeniu lub przerwaniu kary dyscyplinarnej, a także o odstąpieniu od ukarania dyscyplinarnego.”. Przepis ten był także unormowany do tej pory w Regulaminie. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 102. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 102. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 103, w której proponuje się w art. 145: a) w par. 3 zdaniu pierwszemu nadać brzmienie: „Przed wymierzeniem skazanemu kary dyscyplinarnej określonej w art., 143 par. 1 pkt 8 lekarz albo psycholog wydaje pisemną opinię o jego zdolności do odbycia tej kary.”, b) dodać par. 4 i 5 w brzmieniu: „Par. 4. Przed wymierzeniem skazanemu kary dyscyplinarnej, określonej w art. 143 par.1 pkt 4 i 5, któremu ze względu na stan zdrowia zezwolono na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych lub otrzymywanie paczek o większym ciężarze albo korzystającemu z diety, zasięga się opinii lekarza co do skutków dla stanu zdrowia skazanego wymierzenia tej kary. Par. 5. Po zasięgnięciu opinii lekarza dyrektor podejmuje decyzję o ewentualnym odroczeniu wykonania tej kary.”. Zmiana jest ustawową normą zapisaną w obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 103. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 103. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 104, w której proponuje się w art. 146 dodać par. 4 w brzmieniu: „Par. 4. Jeżeli w okresie zawieszenia wykonania kary dyscyplinarnej skazany dopuścił się ponownie przekroczenia, zawieszona kara ulega wykonaniu, chyba że dyrektor zakładu karnego postanowi inaczej.”. Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 104. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 104. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 105, w której proponuje się w art. 147: a) w par. 2 po wyrazie „samouszkodzenia” dodać przecinek i wyrazy „lub z zasadnego zastosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego”, b) dodać par. 3 w brzmieniu: „Par. 3. Przedawnienie wykonania kary dyscyplinarnej nie biegnie w czasie wykonywania takiej samej kary, wymierzonej wcześniej.”. Przepis dotyczy przedawnienia kar dyscyplinarnych był dotychczas unormowany we wspomnianym Regulaminie. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 105. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 105. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 106, w której proponuje się w art. 153:</u>
          <u xml:id="u-343.11" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 2 skreślić zdanie drugie,</u>
          <u xml:id="u-343.12" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 5 w brzmieniu: „Par. 5. Sądem penitencjarnym właściwym miejscowo do udzielania dalszych przerw oraz do udzielania przerwy, o której mowa w par 3, jest sąd, który udzielił pierwszej przerwy.”.</u>
          <u xml:id="u-343.13" who="#JanuszWojciechowski">Przepis precyzuje właściwość miejscową sądu penitencjarnego. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 106. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 106. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 107, w której proponuje się w art.155 w par. 1 skreślić wyrazy „i art. 78 par. 1 i 2”; Zmiana ma charakter redakcyjny, związana jest z zmianami wcześniej przyjętymi.</u>
          <u xml:id="u-343.14" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 107. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 107. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 108, w której proponuje się art. 158 nadać brzmienie: „Art. 158. Wniosek o zwolnienie od wykonania kary pozbawienia wolności o której mowa w art. 336 par. 3 i 4 Kodeksu karnego może złożyć również dowódca jednostki. Termin zawity do złożenia wniosku upływa w dniu ukończenia służby przez żołnierza.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-344">
          <u xml:id="u-344.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis wypełnia dotychczas istniejącą lukę kompetencyjną. Prawa, o których mowa w art. 158, miał dotychczas tylko żołnierz, natomiast nie miał ich dowódca jednostki. Proponujemy zmienić ten stan.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-345">
          <u xml:id="u-345.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 108. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 108. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 109, w której proponuje się w art. 161 par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Wniosku skazanego lub jego obrońcy, złożonego przed upływem 3 miesięcy od wydania postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, nie rozpoznaje się aż do upływu tego okresu.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-346">
          <u xml:id="u-346.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana uwzględnia postulaty sądów, aby nie rozpoznawać wniosku skazanego lub jego obrońcy wcześniej, niż przed upływem 3 miesięcy od wydania postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-347">
          <u xml:id="u-347.0" who="#ZbigniewHołda">Nie zgadzam się z taką interpretacją tej zmiany. Proponujemy skreślić część przepisu, który do tej pory był ewidentnie wadliwy. Po prostu usuwamy błąd w przepisie. Ten przepis de lege lata, dotyczył dwóch różnych kwestii.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-348">
          <u xml:id="u-348.0" who="#JanuszWojciechowski">Co zostało zmienione w tym przepisie?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-349">
          <u xml:id="u-349.0" who="#TadeuszŚledzik">W tym przepisie został zmieniony termin rozpatrywania tych wniosków. Do tej pory termin ten wyznaczony był poprzez odniesienie się do art. 77 par. 2 lub art. 78.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-350">
          <u xml:id="u-350.0" who="#ZbigniewHołda">Pierwsza część przepisu art. 161 par. 3 dotyczyła innej kwestii niż ta umieszczona w drugiej części tego przepisu. W pierwszym przypadku, gdy nie upłynęły terminy określone w art. 77 par. 2 lub art. 78, to należało nie rozpoznawać wniosku stron, a jeżeli zaistniały okoliczności opisane w drugiej części tego przepisu, to należało go rozpoznać. W tym pierwszym przypadku mieliśmy zatem do czynienia z negatywną przesłanką procesową, tzn. z brakiem spełnienia materialnej przesłanki warunkowego zwolnienia. Należało wtedy postępowanie wykonawcze umorzyć lub odmówić jego wszczęcia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-351">
          <u xml:id="u-351.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 109. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 109. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 110, w której proponuje się w art. 162 w par. 1 po wyrazach „warunkowe zwolnienie” dodać wyrazy „oraz uwzględnić ugodę zawartą w wyniku mediacji”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-352">
          <u xml:id="u-352.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana ta jest konsekwencją przejęcia do kpk. instytucji mediacji na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego. Trzeba tę wypracowaną ugodę, pochodzącą z mediacji, uwzględnić także na etapie warunkowego przedterminowego zwolnienia, jako jeden z istotnych elementów wykonania kary.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-353">
          <u xml:id="u-353.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 110. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 110. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 111, w której proponuje się w art. 163 uchylić par. 3.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-354">
          <u xml:id="u-354.0" who="#ZbigniewHołda">Ta zmiana uwzględnia uregulowanie w innym miejscu kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-355">
          <u xml:id="u-355.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 111. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 111. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 112, w której proponuje się w art.165 par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. Skazanemu można zezwolić na opuszczenie zakładu karnego, łącznie na czas do 14 dni, zwłaszcza w celu podejmowania starań o uzyskanie po zwolnieniu odpowiednich możliwości zamieszkania i pracy. Zezwolenie na opuszczenie zakładu można przyznać skazanemu, którego postawa w czasie odbywania kary uzasadnia przypuszczenie, że w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał porządku prawnego. Zezwolenia udziela dyrektor zakładu karnego. Przepis art. 139 par. 8 stosuje się odpowiednio.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-356">
          <u xml:id="u-356.0" who="#ZbigniewHołda">Zmiana usuwa dotychczasową wątpliwość dotyczącą obowiązywania norm w art. 162.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-357">
          <u xml:id="u-357.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 112. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 112. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 113, w której proponuje w art. 166: a) w par. 2 wyraz „Administracja” zastąpić się wyrazem „Dyrektor”, b) par. 3 nadać brzmienie: „Par. 3. Skazanym zwalnianym z zakładów karnych, którzy nie dysponują wystarczającymi środkami własnymi i nie mają zapewnionych na wolności dostatecznych środków utrzymania, dyrektor zakładu karnego może udzielić pomocy pieniężnej w chwili zwolnienia w wysokości do 1/3 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników lub jej odpowiedni ekwiwalent.”. Zmiana ma charakter precyzujący przepis. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 113. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 113. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 114, w której proponuje się w art. 167 par. 4 nadać brzmienie: „Par. 4. Czas trwania dozoru, o którym mowa w par. 1, nie może przekraczać 2 lat; czasu tego nie określa się z góry. Sąd penitencjarny może orzec o zaniechaniu dozoru, jeżeli skazany nie przestrzega poleceń sądowego kuratora zawodowego lub nie wykonuje nałożonych obowiązków.”. Przepis dotyczy dozoru którym otacza się warunkowo zwolnionego. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 114. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 114. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 115, w której proponuje się po art. 167 dodać art. 167a w brzmieniu: „Art. 167a. par. 1. Przy zwolnieniu z zakładu karnego skazany otrzymuje, za pokwitowaniem, znajdujące się w depozycie dokumenty, pieniądze, przedmioty wartościowe i inne przedmioty, jeżeli nie zostały zatrzymane albo zajęte w drodze zabezpieczenia lub egzekucji. Par. 2. Skazany otrzymuje ponadto świadectwo zwolnienia z zakładu karnego oraz zaświadczenie o zatrudnieniu. Skazany wymagający leczenia otrzymuje skierowanie do lekarza specjalisty lub do szpitala, jeżeli takie są wskazania lekarskie oraz wyniki wykonanych badań diagnostycznych niezbędnych dla dalszego postępowania leczniczego lub diagnostycznego. Par. 3. Jako ekwiwalent pomocy pieniężnej, o której mowa w art. 166 par. 3, skazany może otrzymać przy zwolnieniu stosowną do pory roku odzież, bieliznę, obuwie, bilet na przejazd, a także artykuły żywnościowe na czas podróży. Decyzje w tym zakresie podejmuje dyrektor zakładu karnego. Par. 4. Jeżeli osoba zwolniona z zakładu karnego wymaga leczenia szpitalnego, a jej stan zdrowia nie pozwala na przeniesienie do publicznego zakładu opieki zdrowotnej, pozostaje ona na leczeniu w zakładzie karnym do czasu, gdy jej stan zdrowia pozwoli na takie przeniesienie. Par. 5. Przepis par. 4 ma zastosowanie, jeżeli osoba zwolniona wyraża zgodę na dalsze leczenie w zakładzie karnym, co powinno być potwierdzone jej podpisem w indywidualnej dokumentacji medycznej. W razie niemożności wyrażenia tej zgody przez osobę zwolnioną, decyzję o pozostawieniu jej na leczeniu w zakładzie karnym podejmuje dyrektor zakładu karnego na wniosek lekarza. Wobec osoby, o której mowa w par. 4, stosuje się przepisy porządkowe obowiązujące w zakładzie karnym.</u>
          <u xml:id="u-357.1" who="#JanuszWojciechowski">Przepisy art. 118 par. 1, 2 i 4 stosuje się odpowiednio. Par. 6. Jeżeli zwalniany skazany jest niezdolny z powodów zdrowotnych do samodzielnego powrotu do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez zameldowania, administracja zakładu karnego jest obowiązana w okresie poprzedzającym zwolnienie nawiązać kontakt z rodziną, osobą bliską lub wskazaną przez skazanego inną osobą i powiadomić ją o terminie zwolnienia. W wypadku, gdy działania administracji zakładu karnego okazały się bezskuteczne, administracja zakładu karnego jest obowiązana udzielić zwolnionemu pomocy w udaniu się do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez zameldowania albo publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Par. 7. Jeżeli osoba, o której mowa w par. 4, nie wyraża zgody na dalsze leczenie w zakładzie karnym, lekarz poucza ją o możliwych następstwach zdrowotnych odmowy leczenia. Fakt odmowy powinien być potwierdzony podpisem zwolnionego w indywidualnej dokumentacji medycznej, a w wypadku odmowy podpisu - notatką urzędową na tę okoliczność.”. Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 115. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 115. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 116, w której proponuje się w art. 173 par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. Do zakresu działania sądowego kuratora zawodowego należy w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-357.2" who="#JanuszWojciechowski">1) kontrolowanie zachowania skazanego w okresie próby,</u>
          <u xml:id="u-357.3" who="#JanuszWojciechowski">2) składanie wniosków o zmianę okresu próby w sprawach dotyczących wykonywania postanowienia o warunkowym zwolnieniu,</u>
          <u xml:id="u-357.4" who="#JanuszWojciechowski">3) składanie wniosków o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków w okresie próby, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie pod dozór lub zwolnienie od dozoru,</u>
          <u xml:id="u-357.5" who="#JanuszWojciechowski">4) składanie wniosków o odroczenie lub o przerwę wykonania kary lub o odwołanie odroczenia lub przerwy wykonania kary,</u>
          <u xml:id="u-357.6" who="#JanuszWojciechowski">5) składanie wniosków o warunkowe zwolnienie i o odwołanie warunkowego zwolnienia,</u>
          <u xml:id="u-357.7" who="#JanuszWojciechowski">6) składanie wniosków o zarządzenie wykonania kary, której wykonanie warunkowo zawieszono oraz o wykonanie kary zastępczej,</u>
          <u xml:id="u-357.8" who="#JanuszWojciechowski">7) składanie wniosków o wszczęcie postępowań dotyczących wykonania kary ograniczenia wolności,</u>
          <u xml:id="u-357.9" who="#JanuszWojciechowski">8) udzielanie pomocy z funduszu pomocy postpenitencjarnej,</u>
          <u xml:id="u-357.10" who="#JanuszWojciechowski">9) branie udziału w posiedzeniach sądu w przedmiocie wykonywania środków karnych związanych z poddaniem sprawcy próbie, jeżeli sprawca oddany był pod dozór lub w sprawach wszczętych na wniosek kuratora,</u>
          <u xml:id="u-357.11" who="#JanuszWojciechowski">10) podejmowanie czynności mających na celu przygotowanie skazanego do zwolnienia z zakładu karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-358">
          <u xml:id="u-358.0" who="#ZbigniewHołda">Przepis porządkuje rozrzucone dotychczas w różnych miejscach Kodeksu normy dotyczące kuratora sądowego. Dzięki tej zmianie wszystkie te przepisy znajdą się w jednym miejscu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-359">
          <u xml:id="u-359.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 116. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 116. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 117, w której proponuje się w art.178 par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. Przed wydaniem postanowienia w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej kary, sąd powinien wysłuchać skazanego lub jego obrońcę, chyba że zachodzą okoliczności zarządzenia wykonania kary określone w art. 75 par 1 Kodeksu karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-360">
          <u xml:id="u-360.0" who="#ZbigniewHołda">W art. 178 par. 2, dodaje się, do dotychczas funkcjonującego przepisu, wyrazy „chyba że zachodzą okoliczności zarządzenia wykonania kary określone w art. 75 par. 1 Kodeksu karnego.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-361">
          <u xml:id="u-361.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 117. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 117. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 118, w której proponuje się w art.182. dotychczasową treść oznaczyć jako par. 1 i dodać par. 2 w brzmieniu: „Par 2. Organ, do którego przesłano orzeczenie zwierające zakaz prowadzenia pojazdów zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-362">
          <u xml:id="u-362.0" who="#TeodorSzymanowski">Zmiana ta powtarza przepisy znajdujące się w ustawach kompetencyjnych o samorządach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-363">
          <u xml:id="u-363.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 118. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 118. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 119, w której proponuje się art. 194 nadać brzmienie: „Art. 194. Minister Sprawiedliwości może określić, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów, które w razie orzeczenia ich przepadku przekazuje się bezpośrednio innym organom niż organ egzekucyjny wymieniony w art. 187, mając na uwadze w szczególności właściwość tych organów oraz rodzaj przedmiotów podlegających przekazaniu.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 119. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 119. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 120, w której proponuje się tytułowi oddziału 4 w rozdziale XII nadać brzmienie: „Naprawienie szkody, zadośćuczynienie, nawiązka i świadczenie pieniężne”; Przepis dotyczy wprowadzenia normy związanej z zadośćuczynieniem. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 120. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 120. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 121, w której proponuje się w art. 196 w par. 1 po wyrazach „naprawienia szkody” dodać wyrazy „lub zadośćuczynienia”. Zmiana ta dotyczy tego samego, co zostało przyjęte w poprzedniej zmianie. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 121. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 121. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 122, w której proponuje się art. 200 nadać brzmienie: „Art. 200. Par 1. Środki zabezpieczające związane z umieszczeniem sprawcy w zakładzie zamkniętym, przewidziane w Kodeksie karnym, wykonuje się w zakładach psychiatrycznych i w zakładach leczenia odwykowego. Par. 2. Zakłady psychiatryczne, o których mowa w par. 1, mogą być organizowane jako zakłady dysponujące warunkami:</u>
          <u xml:id="u-363.1" who="#JanuszWojciechowski">1) podstawowego zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-363.2" who="#JanuszWojciechowski">2) wzmocnionego zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-363.3" who="#JanuszWojciechowski">3) maksymalnego zabezpieczenia. Par. 3. Zakłady leczenia odwykowego, o których mowa w par. 1, mogą być organizowane jako zakłady dysponujące warunkami wzmocnionego zabezpieczenia. Par. 4. Zakłady, o których mowa w par. 2 pkt 1 i 2, podlegają właściwej jednostce samorządu terytorialnego. Par. 5. Zakłady, o których mowa w par. 2 pkt 3, podlegają ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-364">
          <u xml:id="u-364.0" who="#ZbigniewHołda">Ta zmiana ma bardzo duże znaczenie. Dzisiejsze unormowania dotyczące izolacyjnych środków zabezpieczających są nazbyt lakoniczne. Uzupełniamy je teraz o stosowne uściślenia i doprecyzowania.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-365">
          <u xml:id="u-365.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałbym dodać, że zmiany te były opracowywane przy współpracy z resortem zdrowia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-366">
          <u xml:id="u-366.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 122. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 122. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 123, w której proponuje się po art. 200 dodać art. 200a 200c w brzmieniu: „Art. 200a. Do zamkniętego zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami maksymalnego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, jeżeli:</u>
          <u xml:id="u-366.1" who="#JanuszWojciechowski">1) jego powtarzające się zachowanie zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące niszczenie przedmiotów znacznej wartości, nie mogą być opanowane w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym dysponującym warunkami wzmocnionego zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-366.2" who="#JanuszWojciechowski">2) nie jest możliwe zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się z zamkniętego zakładu psychiatrycznego dysponującego wzmocnionymi warunkami zabezpieczenia sprawcy, stwarzającego znaczne zagrożenie poza zakładem.</u>
          <u xml:id="u-366.3" who="#JanuszWojciechowski">Art. 200b. Do zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub do zakładu leczenia odwykowego dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, jeżeli:</u>
          <u xml:id="u-366.4" who="#JanuszWojciechowski">1) jego zachowanie zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące niszczenie przedmiotów znacznej wartości, nie mogą być opanowane w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego, dysponującym warunkami podstawowego zabezpieczenia,</u>
          <u xml:id="u-366.5" who="#JanuszWojciechowski">2) nie jest możliwe zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się z zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub z zakładu leczenia odwykowego, dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia sprawcy, stwarzającego zagrożenie poza zakładem.</u>
          <u xml:id="u-366.6" who="#JanuszWojciechowski">Art. 200c. Do zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub do zakładu leczenia odwykowego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, który nie kwalifikuje się do zakładu psychiatrycznego lub do zakładu leczenia odwykowego, o których mowa w art. 200a oraz w art. 200b.”. Ta zmiana jest kontynuacją poprawek dotyczących izolacyjnych środków zabezpieczających. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 123. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 123. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 124, w której proponuje się, aby art. 201 otrzymał brzmienie: „Art. 201. Par. 1. W celu zapewnienia właściwego miejsca wykonywania środków zabezpieczających, o których mowa w art. 200 par. 1 i 2, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję psychiatryczną do spraw środków zabezpieczających. Par. 2. Wykonując orzeczenie o zastosowaniu środka zabezpieczającego związanego z umieszczeniem w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego, sąd, po zasięgnięciu opinii komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających, określa rodzaj zakładu, o którym mowa w art. 200 par. 2 lub 3, i przesyła odpis orzeczenia wraz z poleceniem doprowadzenia sprawcy właściwej stacji pogotowia ratunkowego, właściwej jednostce Policji lub właściwemu organowi wojskowemu, a odpis orzeczenia i polecenia przyjęcia - kierownikowi właściwego zakładu. Par. 3. Jeżeli sprawca przebywa w zakładzie karnym albo w areszcie śledczym, polecenie doprowadzenia sąd przesyła dyrektorowi tego zakładu lub aresztu, załączając odpis orzeczenia. Par. 4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określa, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i zadania komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających, jej skład oraz wykaz zamkniętych zakładów psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających, a także ich pojemność i warunki zabezpieczenia, z uwzględnieniem szczegółowych zasad kierowania do takich zakładów, postępowania ze sprawcami w nich umieszczonymi oraz regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania środków zabezpieczających, mając na uwadze w szczególności poddanie sprawcy umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego właściwemu leczeniu lub terapii, przeciwdziałanie zachowaniom sprawcy zagrażającym życiu i zdrowiu innych osób lub powodującym niszczenie przedmiotów znacznej wartości oraz zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się sprawcy stwarzającego zagrożenie poza zakładem.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-367">
          <u xml:id="u-367.0" who="#ZbigniewHołda">Przepis dotyczy wykonania orzeczenia o zastosowaniu środka zabezpieczenia. Kwestia ta była uregulowana do tej pory, ale nie na poziomie ustawy. Skazanych na umieszczenie w zakładach zamkniętych, których dotyczy ten przepis, dziś także dzieli się, ale normowały to przepisy zdrowotne.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-368">
          <u xml:id="u-368.0" who="#CezaryGrabarczyk">Resort zdrowia poparł przyjęcie tego przepisu.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-369">
          <u xml:id="u-369.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 124. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 124. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 125, w której proponuje się, aby art. 202 otrzymał brzmienie: „Art. 202. Sprawcę, wobec którego wykonywany jest środek zabezpieczający, obejmuje się odpowiednim postępowaniem leczniczym, terapeutycznym i rehabilitacyjnym, a także resocjalizacyjnym, którego celem jest poprawa stanu jego zdrowia i zachowania, w stopniu uniemożliwiającym powrót do życia w społeczeństwie i dalsze leczenie w warunkach poza zakładem.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 125. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 125. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 126, w której proponuje się w art. 203 par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. Kierownik zakładu zamkniętego, w którym wykonuje się środek zabezpieczający, nie rzadziej niż co 6 miesięcy przesyła do sądu opinię o stanie zdrowia sprawcy umieszczonego w tym zakładzie i o postępach w leczeniu lub terapii; opinię taką obowiązany jest przesłać bezzwłocznie, jeżeli w związku ze zmianą stanu zdrowia sprawcy uzna, że jego dalsze pozostawanie w zakładzie nie jest konieczne.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 126. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 126. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 127, w której proponuje się w art. 204 zdaniu drugiemu nadać brzmienie: „W razie potrzeby sąd zasięga opinii innych biegłych.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 127. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 127. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 128, w której proponuje się po art. 204 dodać art. 204a 204c w brzmieniu: „Art. 204a. Wobec sprawcy umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego można stosować środki przymusu bezpośredniego na zasadach, w trybie i w sposób określony w przepisach o ochronie zdrowia psychicznego. Art. 204a. W zakładach, o których mowa w art. 200 par 2 pkt 2 i 3 oraz w par. 3, dopuszcza się kontrolowanie przedmiotów posiadanych przez sprawców oraz pomieszczeń, w których oni przebywają. Przepisy art. 116 par. 4–6 stosuje się odpowiednio. Art. 2–4c. Osobiste kontakty sprawcy przebywającego w zakładzie, o którym mowa w art. 200 par. 2 pkt 2 lub 3 albo w pkt. 3, z osobami odwiedzającymi mogą odbywać się tylko za zgodą kierowników tych zakładów. Można odmówić udzielenia takiej zgody, w szczególności gdy kontakty te powodują wzrost ryzyka zachowań niebezpiecznych.”. W zmianie rozbudowane zostały przepisy dotyczące leczenia psychiatrycznego. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 128. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 128.</u>
          <u xml:id="u-369.1" who="#JanuszWojciechowski">Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 129, w której proponuje się w art. 206:</u>
          <u xml:id="u-369.2" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. W zakresie odraczania, rozkładania na raty i umarzania należności sądowych, stosuje się odpowiednio art. 49–51, przy czym okres odroczenia wykonania albo rozłożenia na raty pieniężne kary porządkowej nie może przekroczyć 6 miesięcy.”,</u>
          <u xml:id="u-369.3" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 3 brzmienie: „Par. 3. Przepisy par. 1 i 2 mają odpowiednie zastosowanie do wykonania przeczenia o nawiązce na rzecz Skarbu Państwa oraz do obowiązku uiszczenia kwoty pieniężnej, stanowiącej równowartość orzeczonego przepadku, z tym że okres odroczenia wykonania tych należności albo rozłożenia na raty nie może przekroczyć 1 roku.”.</u>
          <u xml:id="u-369.4" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 129. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 129. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 130, w której proponuje się dodać art. 207a w brzmieniu: „Art. 207a. Sposób wykonywania tymczasowego aresztowania nie może naruszać uprawnień procesowych tymczasowo aresztowanego.”. Przepis ma charakter gwarancyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 130. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 130. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 131, w której proponuje się w art. 208:</u>
          <u xml:id="u-369.5" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 3–5 nadać brzmienie: „Par. 3. Areszty śledcze mogą być tworzone jako samodzielne areszty lub jako wyodrębnione oddziały zakładów karnych. Kilka aresztów śledczych może posiadać wspólną administrację bądź wydzielone służby. Par. 4. Aresztem śledczym kieruje dyrektor; wyodrębnionym oddziałem może kierować podlegający dyrektorowi kierownik. Par. 5. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, tworzy i znosi areszty śledcze, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie.”,</u>
          <u xml:id="u-369.6" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 6 w brzmieniu: „Par. 6. Dyrektor Generalny Służby Więziennej, określa, w drodze zarządzenia, przeznaczenie aresztów śledczych, uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia oraz racjonalnego wykorzystania miejsc zakwaterowania dla wszystkich tymczasowo aresztowanych.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-370">
          <u xml:id="u-370.0" who="#AndrzejSzustek">Często dochodzi do sytuacji, kiedy w zakładach karnych musimy tworzyć ich oddziały i właśnie ten problem reguluje omawiana zmiana.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-371">
          <u xml:id="u-371.0" who="#JanuszWojciechowski">Jak było to regulowane do tej pory?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-372">
          <u xml:id="u-372.0" who="#CezaryGrabarczyk">Do tej pory nie można było utworzyć wspólnej administracji dla zakładu i jego oddziałów.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-373">
          <u xml:id="u-373.0" who="#TadeuszŚledzik">Art. 208 par. 3 stanowił do tej pory, że można tworzyć areszty jako samodzielne areszty lub jako oddziały zakładów karnych. Nowe rozwiązanie polega na tworzeniu wspólnych administracjach dla tych jednostek. Dzięki temu możemy wiele zaoszczędzić w zakresie obsługi logistycznej i administracyjnej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-374">
          <u xml:id="u-374.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 131. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 131. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 132, w której proponuje się w art. 210 po wyrazie „regulaminu” dodać wyrazy „organizacyjno-porządkowego”. Zmiana ma charakter redakcyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 132. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 132. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 133, w której proponuje się, aby art. 211 otrzymał brzmienie: „Art. 211. par. 1. Po przyjęciu tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego bezzwłocznie zawiadamia się o tym organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. Par. 2. Tymczasowo aresztowany ma prawo, bezzwłocznie po osadzeniu go w areszcie śledczym, zawiadomić o miejscu swojego pobytu osobę najbliższą albo inną osobę, stowarzyszenie, organizację lub instytucję, a także swojego obrońcę. Tymczasowo aresztowany cudzoziemiec ma ponadto prawo powiadomić właściwy urząd konsularny, a w razie braku takiego urzędu - właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne. Par. 3. Tymczasowo aresztowanego zwalnia się w dniu, w którym upływa termin zastosowania tymczasowego aresztowania. Par. 4. Bezpośrednio przed zwolnieniem z aresztu śledczego tymczasowo aresztowanemu udziela się stosownych informacji mających na celu przygotowanie go do życia po zwolnieniu, w tym także o zakresie pomocy postpenitencjarnej oraz o instytucjach i organach udzielających tej pomocy. Par. 5. Administracja aresztu śledczego jest obowiązana udzielić zwalnianemu pomocy w udaniu się do miejsca zameldowania lub miejsca zamieszkania albo do publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Par. 6. Wykonywanie tymczasowego aresztowania ustaje po rozpoczęciu wykonywania środka zabezpieczającego, o którym mowa w art. 94 par. 1 i art. 96 par. 1 Kodeksu karnego. Par. 7. W wypadku skierowania do wykonania orzeczenia o zastosowaniu środka zabezpieczającego wymienionego w par. 6 wobec osoby tymczasowo aresztowanej także w innej sprawie, wykonanie tego środka następuje po uchyleniu w tej sprawie tymczasowego aresztowania.”. Zmiana jest ustawową normą zapisaną dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 133. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 133. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 134, w której proponuje się w art. 212 par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. Tymczasowo aresztowani powinni być rozmieszczeni w areszcie śledczym w sposób zapobiegający ich wzajemnej demoralizacji. W szczególności należy oddzielać niekaranych od uprzednio odbywających karę pozbawienia wolności oraz młodocianych od dorosłych, chyba że względy wychowawcze przemawiają za umieszczeniem dorosłego z młodocianym. Przy rozmieszczaniu tymczasowo aresztowanych w oddziałach i celach mieszkalnych bierze się pod uwagę w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-374.1" who="#JanuszWojciechowski">1) konieczność oddzielenia tymczasowo aresztowanych od skazanych, a także tymczasowo aresztowanych funkcjonariuszy organów powołanych do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, pracowników organów wymiaru sprawiedliwości i ścigania od pozostałych tymczasowo aresztowanych,</u>
          <u xml:id="u-374.2" who="#JanuszWojciechowski">2) potrzebę zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-374.3" who="#JanuszWojciechowski">3) zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne,</u>
          <u xml:id="u-374.4" who="#JanuszWojciechowski">4) potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród tymczasowo aresztowanych,</u>
          <u xml:id="u-374.5" who="#JanuszWojciechowski">5) konieczność zapobiegania samoagresji i popełnianiu przestępstw podczas tymczasowego aresztowania.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-375">
          <u xml:id="u-375.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałbym zgłosić uwagę dotyczącą pkt. 5 tej zmiany. Należy dodać na końcu tego punktu wyrazy: „oraz zapewnienia bezpieczeństwa tymczasowo aresztowanemu”. Problemy związane z bezpieczeństwem tymczasowo aresztowanych zdarzają się często i podkreślenie ich znaczenia w Kodeksie będzie miało duże znaczenie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-376">
          <u xml:id="u-376.0" who="#AndrzejSzustek">Art. 108 reguluje ten problem.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-377">
          <u xml:id="u-377.0" who="#TeodorSzymanowski">Ten przepis dotyczy skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-378">
          <u xml:id="u-378.0" who="#AndrzejSzustek">W przepisie jest także wzmianka dotycząca tymczasowo aresztowanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-379">
          <u xml:id="u-379.0" who="#TeodorSzymanowski">Chciałbym jednak zaproponować dopisanie wspomnianych wyrazów do w 212 par. 1 pkt 5, ze względu na szczególne znaczenie tej instytucji wobec tymczasowo aresztowanego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-380">
          <u xml:id="u-380.0" who="#TadeuszŚledzik">Być może prof. Teodor Szymanowski ma rację, jednak dopisanie tych słów może nas prowadzić do zbędnej kazuistyki w przenoszeniu pewnych norm z zakładów do aresztów. Regulacje te unormowane są na zasadach ogólnych i odsyłają, w sprawach nieunormowanych, do odpowiednich rozwiązań dotyczących zakładów karnych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-381">
          <u xml:id="u-381.0" who="#TeodorSzymanowski">Zgadzam się z tym wyjaśnieniem, jednak w stosunku do tymczasowo aresztowanych norma ta ma szczególne znaczenie ze względu na potrzebę zapewnienia im w większym stopniu bezpieczeństwa.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-382">
          <u xml:id="u-382.0" who="#JanuszWojciechowski">W punkcie drugim znajduje się sformułowanie: „potrzebę zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym”. Ten zapis w dostateczny sposób ustanawia podwyższone normy bezpieczeństwa w aresztach.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-383">
          <u xml:id="u-383.0" who="#TeodorSzymanowski">To prawda, zgadzam się i wycofuję zgłoszoną poprawkę.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-384">
          <u xml:id="u-384.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 134. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 134. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 135, w której proponuje się po art. 212 dodać art. 212a 212c w brzmieniu: „Art. 212a. par. 1. Komisja penitencjarna kwalifikuje tymczasowo aresztowanego jako stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu oraz dokonuje, co najmniej raz na 3 miesiące, weryfikacji decyzji w tym przedmiocie. O podjętych decyzjach zawiadamia się organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje oraz sędziego penitencjarnego. Par. 2. Tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w par. 1, osadza się w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa tego aresztu, zawiadamiając o tym sędziego penitencjarnego. Par 3. Tymczasowo aresztowanego podejrzanego o popełnienie przestępstwa w zorganizowanej grupie albo w związku mającym na celu popełnienie przestępstw, osadza się w areszcie śledczym w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu, chyba że szczególne okoliczności przemawiają przeciwko takiemu osadzeniu. Par. 4. Przepisy par. 1 i 2 stosuje się do tymczasowo aresztowanego, którego właściwości, warunki osobiste, sposób zachowania się w trakcie pobytu w areszcie śledczym lub stopień demoralizacji stwarzają poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu śledczego, i który:</u>
          <u xml:id="u-384.1" who="#JanuszWojciechowski">1) jest podejrzany o popełnienie przestępstwa, w szczególności:</u>
          <u xml:id="u-384.2" who="#JanuszWojciechowski">a) zamachu na: - niepodległość lub integralność Rzeczypospolitej Polskiej, - konstytucyjny ustrój lub konstytucyjny organ Rzeczypospolitej Polskiej, - życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, - jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej,</u>
          <u xml:id="u-384.3" who="#JanuszWojciechowski">b) ze szczególnym okrucieństwem,</u>
          <u xml:id="u-384.4" who="#JanuszWojciechowski">c) wzięcia lub przetrzymania zakładnika albo w związku z wzięciem zakładnika,</u>
          <u xml:id="u-384.5" who="#JanuszWojciechowski">d) uprowadzenia statku wodnego lub powietrznego,</u>
          <u xml:id="u-384.6" who="#JanuszWojciechowski">e) z użyciem broni palnej, materiałów wybuchowych albo łatwopalnych.</u>
          <u xml:id="u-384.7" who="#JanuszWojciechowski">2) podczas uprzedniego lub obecnego pozbawienia wolności stwarzał zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu śledczego w ten sposób, że:</u>
          <u xml:id="u-384.8" who="#JanuszWojciechowski">a) był organizatorem lub aktywnym uczestnikiem zbiorowego wystąpienia w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-384.9" who="#JanuszWojciechowski">b) dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub inną osobę zatrudnioną w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-384.10" who="#JanuszWojciechowski">c) był sprawcą zgwałcenia albo znęcał się nad skazanym, ukaranym lub tymczasowo aresztowanym,</u>
          <u xml:id="u-384.11" who="#JanuszWojciechowski">d) uwolnił się lub usiłował uwolnić się z zakładu karnego typu zamkniętego lub aresztu śledczego albo podczas konwojowania poza terenem takiego zakładu lub aresztu.</u>
          <u xml:id="u-384.12" who="#JanuszWojciechowski">Art. 212b. W areszcie śledczym tymczasowo aresztowany, o którym mowa w art. 212a, przebywa w następujących warunkach:</u>
          <u xml:id="u-384.13" who="#JanuszWojciechowski">1) cele mieszkalne oraz miejsca i pomieszczenia wyznaczone do: pracy, nauki, przeprowadzania spacerów, widzeń, odprawiania nabożeństw, spotkań religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia techniczno-ochronne,</u>
          <u xml:id="u-384.14" who="#JanuszWojciechowski">2) cele mieszkalne są częściej kontrolowane niż te, w których osadza się tymczasowo aresztowanego, wobec którego nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 212a par. 1, 3) tymczasowo aresztowany może uczyć się, pracować, bezpośrednio uczestniczyć w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii oraz korzystać z zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu tylko w oddziale, w którym są osadzeni, 4) poruszanie się tymczasowo aresztowanego po terenie aresztu śledczego odbywa się pod wzmocnionym dozorem i jest ograniczone tylko do niezbędnych potrzeb, 5) tymczasowo aresztowanego poddaje się kontroli osobistej przy każdorazowym wyjściu i powrocie do cel, 6) spacer tymczasowo aresztowanego odbywa się w wyznaczonym miejscach pod wzmocnionym dozorem, 7) sposób osobistego kontaktowania się przedstawicieli podmiotów określonych w art. 38 par. 1 z tymczasowo aresztowanym określa każdorazowo dyrektor aresztu śledczego, 8) widzenia odbywają się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym dozorem. W czasie korzystania z widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobami odwiedzającymi tymczasowo aresztowany nie może spożywać artykułów żywnościowych i napojów. Widzenia nie mogą odbywać się w obecności tymczasowo aresztowanego, wobec którego nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 212a par. 1, 9) tymczasowo aresztowany nie może korzystać z własnej odzieży i obuwia. Art. 212c. Par. 1. Tymczasowo aresztowanego poddaje się badaniom osobopoznawczym, w zakresie niezbędnym dla zapobiegania wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych oraz zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie. Jeżeli konieczne jest przeprowadzenie badań psychologicznych lub psychiatrycznych, dokonuje się ich na zasadach określonych w art. 83 par.1 i 2 oraz art. 84 par. 3. Par. 2. O zarządzeniu badań psychiatrycznych zawiadamia się organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-385">
          <u xml:id="u-385.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis ma wprowadzać specjalne zasady postępowania z tymczasowo aresztowanymi, którzy stwarzają szczególne zagrożenie dla aresztu i społeczeństwa. Taka sama konstrukcja, została przyjęta dla skazanych.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-386">
          <u xml:id="u-386.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 135. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 135. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 136, w której proponuje się w art. 212 wyrazy „organ stosujący tymczasowe aresztowanie lub” skreślić. Zmiana ma charakter redakcyjny. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 136. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 136. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 137, w której proponuje się w art. 215 w par. 1 po wyrazach „będącym adwokatem” dodać wyrazy „albo radcą prawnym”; Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 137. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 137. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 138, w której proponuje się w art. 216 w par. 1 dodać zdanie drugie w brzmieniu: „Tymczasowo aresztowany nie może posiadać środków łączności, urządzeń technicznych służących do rejestrowania i odtwarzania informacji, sprzętu komputerowego, a także, poza depozytem, przedmiotów i dokumentów, które mogą utrudniać prawidłowy tok postępowania karnego.”. Zmiana jest ustawową normą obowiązującą dotychczas w „Regulaminie odbywania kary pozbawienia wolności”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 138. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 138. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 139, w której proponuje się po art. 216 dodać art. 216a w brzmieniu: „Art. 216a. Par. 1. W czasie przeprowadzania czynności procesowych, transportowania oraz w innych uzasadnionych wypadkach, tymczasowo aresztowany korzysta z własnej odzieży, bielizny i obuwia, chyba że są one nieodpowiednie ze względu na porę roku lub zniszczone albo jeżeli przemawiają przeciwko temu względy bezpieczeństwa lub organ dysponujący zarządzi inaczej. Par. 2. Przepis par. 1 stosuje się odpowiednio do tymczasowo aresztowanego żołnierza służby czynnej. W czasie czynności procesowych występuje on w umundurowaniu, z oznakami posiadanych stopni wojskowych, a jeżeli nie posiada właściwego umundurowania, korzysta z innej odzieży, bielizny i obuwia Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 139. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 139. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 140, w której proponuje się art. 217 nadać brzmienie: „Art. 217. Par. 1. Tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie po wydaniu zarządzenia o zgodzie na widzenie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje. W wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów, wymagana jest zgoda na widzenie każdego z nich, chyba że organy te zarządzą inaczej. Par. 2. Widzenia odbywają się pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzająca. Par. 3. Organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może zezwolić na udzielenie widzenia w sposób inny niż określony w par 2. Par. 4. W razie udzielenia widzenia w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzająca, tymczasowo aresztowany może spożywać artykuły żywnościowe i napoje zakupione przez osoby odwiedzające na terenie aresztu śledczego. Na żądanie osoby odwiedzającej widzenia udziela się w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym. Par. 5. W wypadku tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w art. 212a, dyrektor aresztu śledczego powiadamia organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, o istnieniu poważnego bezpieczeństwa dla osoby odwiedzającej oraz, że konieczne jest udzielenie widzenia wyłącznie w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym.</u>
          <u xml:id="u-386.1" who="#JanuszWojciechowski">Par. 6. Organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może ograniczyć lub określić sposób korzystania przez tymczasowo aresztowanego z prawa do kontaktowania się z duchownymi świadczącymi posługi religijne lub innymi osobami, jeżeli wymaga tego konieczność zapewnienia prawidłowego toku postępowania karnego.”. Przepis ten, także został przeniesiony ze wspomnianego Regulaminu. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 140. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 140. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 141, w której proponuje się po art. 217 dodać art. 217a 217d w brzmieniu: „Art. 217a. Par. 1. Korespondencja tymczasowo aresztowanego podlega zatrzymaniu, cenzurze lub nadzorowi organu, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, chyba że organ ten zarządzi inaczej. W wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów, jego korespondencję przesyła się temu organowi, którego postanowienie wprowadzono do wykonania jako pierwsze, chyba że organy te zarządzą inaczej. Par. 2. Jeżeli organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, nie zarządzi zatrzymania, cenzury lub nadzoru korespondencji tymczasowo aresztowanego, decyzje te może podjąć dyrektor aresztu śledczego, który powiadamia tymczasowo aresztowanego, sędziego penitencjarnego oraz organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, o przyczynach jej zatrzymania, ocenzurowania lub nadzoru. Przepis art. 105 par. 4 stosuje się odpowiednio. Art. 217b. par. 1. Korespondencję urzędową administracja aresztu śledczego bezzwłocznie doręcza lub podaje do wiadomości tymczasowo aresztowanemu, który podpisem i datą potwierdza jej odbiór lub przyjęcie jej treści do wiadomości. W razie odmowy potwierdzenia czyni się o tym wzmiankę na piśmie urzędowym lub potwierdzeniu odbioru. Par. 2. Korespondencję tymczasowo aresztowanego, w tym także korespondencję z organami powołanymi na podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych dotyczących ochrony prac człowieka, z Rzecznikiem Praw Obywatelskich oraz z organami państwowymi i samorządowymi, przesyła się adresatowi za pośrednictwem organu, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. Art. 217c. Tymczasowo aresztowany nie może korzystać z aparatu telefonicznego oraz innych środków łączności przewodowej i bezprzewodowej. Art. 217d. Udzielenie tymczasowo aresztowanemu zezwolenia, o którym mowa w art. 141a par. 1, wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 141. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 141. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 142, w której proponuje się w art. 218:</u>
          <u xml:id="u-386.2" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 wyrazy „zezwolenia organu” zastąpić wyrazami „wydania zarządzenia o zgodzie przez organ”,</u>
          <u xml:id="u-386.3" who="#JanuszWojciechowski">b) par. 2 nadać brzmienie: Par. 2. Tymczasowo aresztowany zatrudniony odpłatnie otrzymuje wynagrodzenie pomniejszone o kwotę potrąceń, o których mowa w art. 43 par. 1.”; Przyjmujemy kolejne zmiany, jak widać, z coraz większym zaufaniem, gdyż podkomisja przygotowała projekt, który nie budzi żadnych kontrowersji. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 142. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 142. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 143, w której proponuje się art. 220 nadać brzmienie: „Art. 220. Ze środków finansowych otrzymywanych przez tymczasowo aresztowanego nie podlega egzekucji kwota do wysokości połowy przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników, niezbędna na pokrycie kosztów przejazdu z aresztu śledczego do miejsca zamieszkania i na utrzymanie w ciągu najbliższych dni po zwolnieniu. Przepis art. 126 stosuje się odpowiednio.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-387">
          <u xml:id="u-387.0" who="#TadeuszŚledzik">Zmiana wprowadza pewne zmiany w postępowaniu wobec tymczasowo aresztowanych. Jeśli otrzymują oni jakieś środki finansowe to nie podlegają one egzekucji, do wysokości połowy przeciętnego wynagrodzenia. Mam pytanie do przedstawiciela Biura Legislacyjnego KS, czy w tym przepisie nie trzeba znów zmienić przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, na minimalne wynagrodzenia.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-388">
          <u xml:id="u-388.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Nie, gdyż to są dwie rożne kategorie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-389">
          <u xml:id="u-389.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 143. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 143. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 144, w której proponuje się, aby art. 221 otrzymał brzmienie: „Art. 221. Par. 1. Tymczasowo aresztowanemu wyróżniającemu się przestrzeganiem porządku wewnętrznego w areszcie śledczym oraz zasad określonych w regulaminie organizacyjno-porządkowym wykonywania tymczasowego aresztowania mogą być przyznawane nagrody. Par. 2. Nagrodami są:</u>
          <u xml:id="u-389.1" who="#JanuszWojciechowski">1) zezwolenie na indywidualny wystrój celi mieszkalnej,</u>
          <u xml:id="u-389.2" who="#JanuszWojciechowski">2) dodatkowy lub dłuższy spacer,</u>
          <u xml:id="u-389.3" who="#JanuszWojciechowski">3) zezwolenie na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej lub otrzymanie paczki przekraczającej dopuszczalny ciężar,</u>
          <u xml:id="u-389.4" who="#JanuszWojciechowski">4) indywidualne odstępstwo od porządku wewnętrznego aresztu śledczego, w zakresie ustalonym przez dyrektora aresztu śledczego,</u>
          <u xml:id="u-389.5" who="#JanuszWojciechowski">5) zezwolenie na częstsze branie udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu,</u>
          <u xml:id="u-389.6" who="#JanuszWojciechowski">6) zezwolenie na dłuższe widzenie,</u>
          <u xml:id="u-389.7" who="#JanuszWojciechowski">7) zezwolenie na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w areszcie śledczym,</u>
          <u xml:id="u-389.8" who="#JanuszWojciechowski">8) zatarcia wszystkich lub niektórych kar dyscyplinarnych,</u>
          <u xml:id="u-389.9" who="#JanuszWojciechowski">9) nagroda rzeczowa lub pieniężna.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-390">
          <u xml:id="u-390.0" who="#AndrzejSzustek">Ta zmiana wprowadza nagrody dla tymczasowo aresztowanych, zamiast dotychczas stosowanych ulg.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-391">
          <u xml:id="u-391.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 144. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 144. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 145, w której proponuje się po art. 221 dodać art. 221a w brzmieniu: „Art. 221a. Poruszanie się tymczasowo aresztowanych po terenie aresztu śledczego, nauczanie i zatrudnienie, bezpośrednie uczestniczenie w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauczaniu religii oraz korzystanie z widzeń, spacerów, kąpieli, zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu, a także ich udział w czynnościach procesowych, odbywa się z uwzględnieniem konieczności zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 145. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 145. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 146, w której proponuje się w art. 222:</u>
          <u xml:id="u-391.1" who="#JanuszWojciechowski">a) w par. 1 wyraz „umyślne” zastąpić wyrazem „zawinione”,</u>
          <u xml:id="u-391.2" who="#JanuszWojciechowski">b) w par. 2: - pkt 3 nadać brzmienie:</u>
          <u xml:id="u-391.3" who="#JanuszWojciechowski">„3) pozbawienie możliwości otrzymania jednej paczki żywnościowej w kwartale następującym bezpośrednio po kwartale, w którym kara została wymierzona,”, - w pkt 5 na końcu kropkę zastąpić przecinkiem i dodać pkt 6 i 7 w brzmieniu:</u>
          <u xml:id="u-391.4" who="#JanuszWojciechowski">„6) pozbawienie prawa do udziału w niektórych zajęciach kulturalno-oświatowych lub z zakresu kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy, na okres do 1 miesiąca,</u>
          <u xml:id="u-391.5" who="#JanuszWojciechowski">7) pozbawienie prawa dokonywania zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz innych artykułów dopuszczonych do sprzedaży w areszcie śledczym, na okres do 1 miesiąca.”.</u>
          <u xml:id="u-391.6" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 146. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 146. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 147, w której proponuje się po art. 222 dodać art. 222a w brzmieniu: „Art. 222a. Par. 1. Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną powinna zawierać określenie przekroczenia popełnionego przez tymczasowo aresztowanego. Par. 2. Decyzję o ukaraniu, uchyleniu, darowaniu, odroczeniu, zamianie, zawieszeniu lub przerwaniu kary dyscyplinarnej, a także o odstąpieniu od ukarania dyscyplinarnego sporządza się na piśmie i podaje do wiadomości tymczasowo aresztowanemu. Par. 3. Jeżeli w okresie zawieszenia wykonania kary dyscyplinarnej tymczasowo aresztowany dopuścił się ponownie przekroczenia, zawieszona kara ulega wykonaniu, chyba że dyrektor aresztu śledczego postanowi inaczej. Par. 4. Przed wymierzeniem kar dyscyplinarnych określonych w art. 222 par. 2 pkt 2 i 3, tymczasowo aresztowanemu, któremu ze względu na stan zdrowia zezwolono na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych lub otrzymywanie paczek o większym ciężarze albo korzystającemu z diety, zasięga się opinii lekarza.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-392">
          <u xml:id="u-392.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis był dotychczas zawarty we wspomnianym Regulaminie. Przyjmując go wychodzimy naprzeciw postulatom Rzecznika Praw Obywatelskich, który postulował, aby określić w sposób wyraźny procedurę karania karą dyscyplinarną.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-393">
          <u xml:id="u-393.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 147. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 147. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 148, w której proponuje się, aby art. 223 otrzymał brzmienie: „Art. 223. Par. 1. Po wydaniu wyroku skazującego sądu pierwszej instancji tymczasowo aresztowany może być przeniesiony do zakładu karnego; sąd, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może postanowić inaczej. Par. 2. W stosunku do tymczasowo aresztowanego przeniesionego na podstawie par. 1 do zakładu karnego, stosuje się przepisy o wykonywaniu tymczasowego aresztowania, chyba że wyraził on zgodę na stosowanie względem niego przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności. Par. 3. Tymczasowo aresztowanego, skazanego wyrokiem sądu pierwszej instancji, w stosunku do którego sąd nie sprzeciwił się przeniesieniu do zakładu karnego, a tymczasowo aresztowany wyraził zgodę na stosowanie względem niego przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, komisja penitencjarna klasyfikuje niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o skazaniu. Par. 4. Zgoda, o której mowa w par. 3, powinna być wyrażona przed podjęciem decyzji klasyfikacyjnej i potwierdzona podpisem tymczasowo aresztowanego. Cofnięcie zgody tymczasowo aresztowanego po wydaniu decyzji przez komisję penitencjarną jest nieskuteczne. Par. 5. Tymczasowo aresztowanego, skazanego wyrokiem sądu pierwszej instancji, który nie wyraził zgody na stosowanie względem niego przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, komisja penitencjarna kwalifikuje do tymczasowo aresztowanych, którzy mogą być przeniesieni do zakładu karnego z oddziałem aresztu śledczego. Par. 6. Przepisy par. 1–5 stosuje się odpowiednio w wypadku zastosowania tymczasowego aresztowania wobec obywatela polskiego prawomocnie skazanego przez sąd państwa obcego na karę pozbawienia wolności podlegająca wykonaniu albo obywatela polskiego, wobec którego prawomocnie orzeczono środek polegający na pozbawieniu wolności, do czasu określenia przez właściwy sąd kwalifikacji prawnej czynu wobec prawa polskiego oraz kary środka podlegającego wykonaniu. Par. 7. Przepisy o wykonaniu tymczasowego aresztowania stosuje się ponadto do umieszczonej w areszcie śledczym lub w zakładzie karnym osoby, o której mowa w art. 589a Kodeksu postępowania karnego.”; Przepis był normą zawartą dotychczas w Regulaminie. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 148. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 148. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 149, w której proponuje się po art. 223 dodać art. 223a w brzmieniu: „Art. 223a. Par. 1. Tymczasowo aresztowany, wobec którego wykonywana jest kara pozbawienia wolności w innej sprawie, korzysta z uprawnień takich jak skazany, z wyjątkiem: widzeń, korespondencji, korzystania z aparatów telefonicznych oraz innych środków łączności przewodowej i bezprzewodowej, posiadania przedmiotów w celi, korzystania ze świadczeń zdrowotnych, powiadamiania organu dysponującego o zakwalifikowaniu do tymczasowego aresztowania stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego oraz o pozostanie na leczeniu w zakładzie karnym po zwolnieniu, a także w zakresie udzielania zwolnienia, o którym mowa w art. 141a, a ponadto w innych wypadkach gdy wymaga tego konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego - w zakresie których stosuje się przepisy niniejszego kodeksu dotyczące tymczasowo aresztowanych. Par. 2. Tymczasowo aresztowany, o którym mowa w par. 1, nie korzysta z przepustek wymienionych w art. 91 pkt 7 i art. 92 pkt 9, nagród wymienionych w art. 138 par. 1 pkt 7 i 8, a także zezwolenia wymienionego w art. 165 par. 2. Par. 3. Organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może zarządzić stosowanie wobec tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w par. 1, również innych przepisów dotyczących tymczasowo aresztowanych. Par. 4. Tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w par. 1, rozmieszcza się w areszcie śledczym odrębnie od skazanych.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-394">
          <u xml:id="u-394.0" who="#TadeuszŚledzik">Sprecyzowano status osoby tymczasowo aresztowanej i skazanej już w innej sprawie.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-395">
          <u xml:id="u-395.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 149. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 149. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 150, w której proponuje się w art. 228 par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania kary określonej w art. 323 par. 4 Kodeksu karnego, uwzględniając w szczególności zasady wykonywania tej kary wobec osób podlegających służbie wojskowej.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 150. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 150. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 151, w której proponuje się, aby art. 242 otrzymał brzmienie: „Art. 242. Par. 1. Jeżeli w części ogólnej niniejszego kodeksu używa się określenia „skazany”, odpowiednie przepisy mają zastosowanie także do tymczasowo aresztowanego. Par. 2. Jeżeli niniejszy kodeks używa w znaczeniu ogólnym określenia „oskarżony”, należy przez to rozumieć również podejrzanego. Par. 3. Jeżeli niniejszy kodeks używa w znaczeniu ogólnym określenia „kara pozbawienia wolności”, należy przez to rozumieć również zastępczą karę pozbawienia wolności, karę aresztu wojskowego, zasadniczą lub zastępczą karę aresztu, karę porządkowa oraz środek przymusu skutkujący pozbawienie wolności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Par. 4. Określenie „sąd” bez bliższego sprecyzowania oznacza sąd powszechny lub wojskowy, który wydał wyrok w pierwszej instancji, z tym zastrzeżeniem, że art. 6 par. 1, art. 7,8 par. 2, art. 10,13 i 15 oraz art. 18–24 stosuje się odpowiednio do sądu penitencjarnego lub innego sądu właściwego na podstawie niniejszego kodeksu. Par. 5. Użyte w niniejszym kodeksie określenie „przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracowników” oznacza przeciętne wynagrodzenie miesięczne w poprzednim kwartale, obowiązujące od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” do celów emerytalno-rentowych. Par. 6. Przez pojęcie nadzoru nad korespondencją rozumie się otwarcie listu i sprawdzenie jego zawartości. Par. 7. Przez pojęcie cenzury korespondencji rozumie się zapoznawanie się z treścią pisma oraz usunięcie części tekstu lub uczynienie go nieczytelnym. Par. 8. Przez pojęcie zatrzymania korespondencji rozumie się nie przekazanie jej adresatowi i dołączenie do akt osobowych skazanego. Par. 9. Przez pojęcie nadzoru nad widzeniem rozumie się zapewnienie porządku w czasie jego trwania. Par. 10. Przez pojęcie kontroli rozmowy w trakcie widzenia lub telefonicznej rozumie się zapoznawanie się z jej treścią oraz możliwość jej przerwania. Par. 11. Kontrola paczki oznacza sprawdzenie jej zawartości i opakowania. Par. 12. Użyte w niniejszym kodeksie określenia „kościół”, „inny związek wyznaniowy” należy rozumieć jako kościół, inny związek wyznaniowy o ustawowo uregulowanej sytuacji prawnej.</u>
          <u xml:id="u-395.1" who="#JanuszWojciechowski">Par. 13. Przez użyte w art. 91 pkt 7, art. 92 pkt 9 oraz w art. 139 par. 3 i 4 określenie „w roku” należy rozumieć okres 12 miesięcy poprzedzających dzień rozpoczęcia korzystania z kolejnej przepustki lub zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego. Par. 14. Przez użyte w niniejszym kodeksie określenia „zakład pracy” i „podmiot zatrudniający”, należy rozumieć pracodawcę jako jednostkę organizacyjną zatrudniającą pracowników. Par. 15. Przez pojęcie wynagrodzenia przypadającego skazanemu rozumie się kwotę, pozostałą po dokonaniu potrąceń z wynagrodzenia przysługującego składek na ubezpieczenie społeczne i kwoty na fundusz pomocy postpenitencjarnej, stanowiącą podstawę do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”. Ta zmiana jest słowniczkiem do kkw. Ten słowniczek ma strasznie dużą objętość. Czy definiowanie tych wszystkich pojęć jest niezbędne?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-396">
          <u xml:id="u-396.0" who="#CezaryGrabarczyk">Tak, gdyż jest to konsekwencja przeniesienia wielu instytucji z Regulaminu do kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-397">
          <u xml:id="u-397.0" who="#JanuszWojciechowski">Odkąd w słowniczku do ustawy o działalności ubezpieczeniowej znalazłem definicję: „ilekroć w ustawie jest mowa o szkodzie wyrządzonej przez grad, rozumie się przez to szkodę wyrządzoną przez opad zbrylonych kulek lodu”, to stałem się przeciwnikiem nadmiernego definiowania pojęć. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 151. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 151. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 152, w której proponuje się uchylenie art. 246. Dlaczego ten artykuł został uchylony?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-398">
          <u xml:id="u-398.0" who="#TadeuszŚledzik">Powodem było uregulowanie tych zagadnień z uchylonego art. 246 w innych miejscach kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-399">
          <u xml:id="u-399.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 152. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 152. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 153, w której proponuje się w art. 248 par. 2 nadać brzmienie: „Par. 2. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów, uwzględniając w szczególności tryb postępowania dyrektora generalnego Służby Więziennej, dyrektorów okręgowych oraz dyrektorów zakładów karnych i aresztów śledczych w zakresie zawiadamiania o przekroczonej pojemności odpowiednio w skali kraju, obszaru działania okręgowego inspektoratu oraz zakładu karnego i aresztu śledczego, tryb postępowania dyrektorów zakładów karnych i aresztów śledczych w zakresie organizowania dodatkowych miejsc zakwaterowania, a także tryb postępowania organów prokuratury i sądownictwa w wypadku przeludnienia zakładów karnych i aresztów śledczych ponad ustaloną pojemność w skali kraju.”. Przepis ten dotyczy delegacji ustawowych dla różnych organów. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 153. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 153. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 154, w której proponuje się, aby art. 249 otrzymał brzmienie: „Art. 249. par. 1. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania kary pozbawienia wolności i regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania tymczasowego aresztowania, uwzględniając w szczególności organizację przyjęć do zakładów karnych i aresztów śledczych i zasady rozmieszczania osadzonych w celach mieszkalnych, porządek wewnętrzny zakładów karnych i aresztów śledczych, organizację przyjmowania korespondencji i zasady widzeń w zakładach karnych i aresztach śledczych, warunki opieki zdrowotnej i bytowej w zakładach karnych i aresztach śledczych, a także zagadnienia związane z przygotowaniem skazanych i tymczasowo aresztowanych do ich zwolnienia z zakładu karnego i aresztu śledczego. Par. 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, określa, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania kary aresztu wojskowego, uwzględniając w szczególności organizację przyjęć tych osób do zakładu karnego, zasady rozmieszczania skazanych żołnierzy w celach mieszkalnych, zasady udziału organów wyznaczonych przez Ministra Obrony Narodowej w procesie resocjalizacji skazanych żołnierzy raz metody oddziaływania na skazanego uwzględniające zasady pełnienia służby wojskowej. Par. 3. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia:</u>
          <u xml:id="u-399.1" who="#JanuszWojciechowski">1) sposoby prowadzenia oddziaływań penitencjarnych w zakładach karnych i aresztach śledczych, mając na względzie zwłaszcza ich organizację, warunki, zasady i formy oraz sposób dokumentowania prowadzonych oddziaływań,</u>
          <u xml:id="u-399.2" who="#JanuszWojciechowski">2) warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych, mając na uwadze zapewnienie osadzonym odzieży, bielizny, obuwia, środków higieny oraz środków konserwacji, a także wyposażenie pomieszczeń w podstawowy sprzęt komputerowy,</u>
          <u xml:id="u-399.3" who="#JanuszWojciechowski">3) sposoby załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych, biorąc w szczególności pod uwagę zasady i tryb przyjmowania i rozpoznawania wniosków, skarg i próśb, a także ich ewidencję i dokumentowanie,</u>
          <u xml:id="u-399.4" who="#JanuszWojciechowski">4) sposoby ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, mając na względzie formy organizacyjne ochrony tych jednostek, obowiązki funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz przywięziennych zakładów pracy, realizowane przez nich przedsięwzięcia, działania ochronne i czynności profilaktyczne, postępowanie ze skazanymi, tymczasowo aresztowanymi i ukaranymi, a także warunki wstępu na teren zakładów karnych i aresztów śledczych osób niebędących funkcjonariuszami lub pracownikami Służby Więziennej albo pracownikami przywięziennych zakładów pracy oraz ochronę skazanych i tymczasowo aresztowanych w czasie ich konwojowania przez funkcjonariuszy Służby Więziennej,</u>
          <u xml:id="u-399.5" who="#JanuszWojciechowski">5) sposoby obrony zakładów karnych i aresztów śledczych w sytuacjach zagrożenia zdrowia i życia funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz innych jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, pracowników przywięziennych zakładów pracy oraz osadzonych, w wyniku klęsk żywiołowych, a także zagrożeń dla ludzi i środowiska w sytuacjach stanów nadzwyczajnych,</u>
          <u xml:id="u-399.6" who="#JanuszWojciechowski">6) czynności administracyjne o rozliczenia finansowe związane z prowadzeniem depozytu przedmiotów wartościowych i środków pieniężnych osób pozbawionych wolności, uwzględniając w szczególności ewidencjonowanie zdeponowanych środków i przedmiotów, czynności związane z ich przyjmowaniem, przechowywaniem i wydawaniem, w tym gromadzeniem środków pieniężnych na książeczkach oszczędnościowych, tryb przekazywania zdeponowanych środków i przedmiotów między jednostkami organizacyjnymi, czynności związane z rozliczeniem należności za prace osadzonych, tryb dokonywania zakupów przez osadzonych oraz dokumentowanie tych czynności.</u>
          <u xml:id="u-399.7" who="#JanuszWojciechowski">7) czynności administracyjne związane z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności, uwzględniając w szczególności zasady: rejonizacji osadzania w zakładach karnych i aresztach śledczych, przyjmowania, rozmieszczania i zwalniania osadzonych, poddawania skazanego czynnościom identyfikacyjnym, obliczania okresu wykonywania kary i środka przymusu, wydawanie osadzonych do udziału w czynnościach procesowych oraz postępowania z ich korespondencją, a także dokumentowanie tych czynności,</u>
          <u xml:id="u-399.8" who="#JanuszWojciechowski">8) tryb przeprowadzania kontroli jednostek organizacyjnych Służby Więziennej z uwzględnieniem rodzajów kontroli, jej zakresu i częstotliwości, kompetencji do prowadzenia kontroli, sposobu jej przeprowadzania i dokumentowania jej przebiegu, a także sposobu ustalania i przekazywania zainteresowanemu wyników kontroli.”.</u>
          <u xml:id="u-399.9" who="#JanuszWojciechowski">W tej zmianie znajdują się odpowiednie delegacje ustawowe. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 154. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 154. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 155, w której proponuje się po art. 249 dodać art. 249a w brzmieniu: „Art. 249a. Dyrektor generalny Służby Więziennej może, w drodze rozporządzenia określić:</u>
          <u xml:id="u-399.10" who="#JanuszWojciechowski">1) organizację ochrony przeciwpożarowej i zabezpieczenia przeciwpożarowego w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej,</u>
          <u xml:id="u-399.11" who="#JanuszWojciechowski">2) szczegółowe zasady prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej, oraz zakresy czynności funkcjonariuszy i pracowników działów penitencjarnych i terapeutycznych,</u>
          <u xml:id="u-399.12" who="#JanuszWojciechowski">3) organizację służby zdrowia w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej,</u>
          <u xml:id="u-399.13" who="#JanuszWojciechowski">4) zakres i formy prowadzenia ewidencji osób pozbawionych wolności przez jednostki organizacyjne Służby Więziennej.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 155.</u>
          <u xml:id="u-399.14" who="#JanuszWojciechowski">Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 155. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 156, w której proponuje się uchylenie art. 250. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 156. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 156. Przechodzimy do rozpatrywania zmiany nr 157, w której proponuje się art. 254 par. 1 nadać brzmienie: „Par. 1. Wobec tymczasowo aresztowanych i skazanych umieszczonych w pomieszczeniach, o których mowa w art. 251 par. 1, stosuje się odpowiednio przepisy regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania, regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności, przepisy o nadzorze penitencjarnym, a także inne przepisy regulujące wykonywanie tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-400">
          <u xml:id="u-400.0" who="#TadeuszŚledzik">Przepis ten dotyczy umieszczania tymczasowo aresztowanego przez różne służby w różnego rodzaju pomieszczeniach znajdujących się w ich dyspozycji np.: w pomieszczeniach aresztu garnizonowego, wydzielonych pomieszczeniach straży granicznej itp.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-401">
          <u xml:id="u-401.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem zmiany nr 157. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem zmiany nr 157. Przechodzimy do rozpatrywania art. 2 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się: W ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz.56, Nr 42,poz. 475, Nr 89, poz. 973, Nr 100, poz.1080, Nr 122, poz.1323 i 1325, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1793, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 675, Nr 113, poz. 984, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679 oraz z 2003 r. Nr 6, poz. 65) w art. 23 w ust. 1 pkt 2 lit. e) nadać brzmienie: „e) wykonywał prace w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, jeżeli postawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne i fundusz pracy stanowiła kwota co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia,”. Czy ten artykuł jest potrzebny?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-402">
          <u xml:id="u-402.0" who="#ZbigniewHołda">Ten artykuł musi być dodany po to, aby skazany lub tymczasowo aresztowany zachowywał prawo do zabezpieczeń społecznych po wyjściu na wolność.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-403">
          <u xml:id="u-403.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 2. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 2. Przechodzimy do rozpatrywania art. 3 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się: W ustawie z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2000 r. Nr 207, poz. 1761) w art. 1 po ust. 4a dodać ust. 4b w brzmieniu: „4b. Służba Więzienna ma prawo do otrzymywania informacji kryminalnych z Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie realizowania swoich zadań ustawowych.”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-404">
          <u xml:id="u-404.0" who="#JanPyrcak">Dzięki temu artykułowi Służba Więzienna uzyska możliwość korzystania z danych Krajowego Centrum Informacji Kryzysowej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-405">
          <u xml:id="u-405.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 3. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 3. Przechodzimy do rozpatrywania art. 4 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się: W ustawie z dnia 6 lipca 2001 r. o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji kryminalnej (Dz.U. Nr 110, poz. 1800, z 2002 r. Nr 81, poz. 731 i Nr 89, poz. 804) w art. 28 w ust. 1 po wyrazach „postępowaniem karnym” dodać wyrazy „lub postępowaniem karnym wykonawczym”. Czy przyjęcie art. 3 nie przesądza o możliwości korzystania przez Służbę Więzienną z danych KCIK?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-406">
          <u xml:id="u-406.0" who="#JanPyrcak">Ten artykuł nakłada tym razem na KCIK, obowiązek przekazywania informacji SW.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-407">
          <u xml:id="u-407.0" who="#TadeuszŚledzik">Obecnie toczy się spór o to, czy Służba Więzienna ma prawo korzystać z danych Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej, gdyż w ustawie o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji kryminalnej napisane jest, że z KCIK-u mogą korzystać: „podmioty uprawnione na rzecz postępowania karnego.”. W związku z tym, aby SW mogła z nich skorzystać, musimy dopisać w ustawie wyrazy: „albo postępowania karnego wykonawczego”.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-408">
          <u xml:id="u-408.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 4. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 4. Przechodzimy do rozpatrywania art. 5 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się: W ustawie z dnia 6 lipca 2001 r. o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji kryminalnych (Dz. U. Nr 110, poz. 1189, Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 81, poz. 731 i Nr 89, poz. 804) wart. 28 w ust. 1 po wyrazach „postępowanie karnym” dodać wyrazy „lub postępowaniem karnym wykonawczym”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 5. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 5. Przechodzimy do rozpatrywania art. 6 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się zapisać, że : „Czynności procesowe w zakresie postępowania wykonawczego i inne czynności wykonawcze, dokonane przed wejściem w życie niniejszej ustawy z zachowaniem przepisów dotychczasowych, są skuteczne.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 6. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 6. Przechodzimy do rozpatrywania art. 7 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się zapisać, że: „W razie wątpliwości, czy stosować prawo dotychczasowe, czy przepisy niniejszej ustawy, stosuje się ustawę.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 7. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 7. Przechodzimy do rozpatrywania art. 8 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się zapisać, że: „Do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie niniejszej ustawy zachowują moc przepisy wydane przed wejściem jej w życie, jeżeli nie są sprzeczne z przepisami tej ustawy, nie dłużej jednak niż przez rok.”. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja opowiada się za przyjęciem art. 8. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja opowiedziała się za przyjęciem art. 8. Przechodzimy do rozpatrywania art. 9 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym proponuje się zapisać, że: „Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 2003 r. z wyjątkiem:</u>
          <u xml:id="u-408.1" who="#JanuszWojciechowski">1) art. 1 pkt 2 lit. b, który wchodzi w życie z dniem 17 października 2003 r.;</u>
          <u xml:id="u-408.2" who="#JanuszWojciechowski">2) art. 1 pkt 84 i 85, które wchodzą w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu ogłoszenia;</u>
          <u xml:id="u-408.3" who="#JanuszWojciechowski">3) art. 1 pkt 148 w zakresie dotyczącym art. 233 par. 7, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2003 r.;</u>
          <u xml:id="u-408.4" who="#JanuszWojciechowski">4) art. 2, który wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu ogłoszenia. Dlaczego w pkt. 1 jest zapisany inny termin wejścia w życie art. 11 pkt 2 lit. b?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-409">
          <u xml:id="u-409.0" who="#ZbigniewHołda">Ten termin jest inny, ponieważ przepis ten dotyczy przedawnienia się terminu kar orzeczonych przez kolegia do spraw wykroczeń.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-410">
          <u xml:id="u-410.0" who="#PrzedstawicielBiuraLegislacyjnegoKS">Ostatnie orzeczenia wydane przez kolegia do spraw wykroczeń mogły być wydane 16 października ubiegłego roku. Jednak czas ich przedawnienia biegnie, aż do roku 2004. Dlatego proponujemy zapisać w pkt. 1 datę 1 października 2004 r.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-411">
          <u xml:id="u-411.0" who="#JanuszWojciechowski">Dlaczego kolejne terminy są takie dziwne?</u>
        </div>
        <div xml:id="div-412">
          <u xml:id="u-412.0" who="#JanPyrcak">Co do pkt. 2 i 3, to mieliśmy nadzieję, że cała ustawa nowelizująca zostanie dużo szybciej uchwalona i dlatego chcieliśmy, aby te przepisy dotyczące pracy skazanego weszły jak najszybciej w życie. Dziś wiadomo, że nowelizacja wejdzie później, przeto przepisy te nie są już tak istotne. Jednak, jeżeli cała ustawa ma wejść 1 września, to i tak te terminy są bardzo napięte. 1 września jest jednak bardzo ważną datą wejścia w życie tej ustawy, ze względu na art. 4 kkw. Jeśli tak się nie stanie to będzie to już 4 odroczenie terminu związane z zapisanymi w konstytucji zmianami kkw.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-413">
          <u xml:id="u-413.0" who="#JanuszWojciechowski">Przyjmijmy zatem, że pkt. 2 i 3 i 4, art. 9 wchodzą 1 września 2003 r. Robimy zatem jeden wyjątek.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-414">
          <u xml:id="u-414.0" who="#TadeuszŚledzik">Niestety, tak nie jest, gdyż pkt 3 też musi wejść w życie z dniem 1 lipca 2003, gdyż dotyczy on pomocy międzynarodowej.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-415">
          <u xml:id="u-415.0" who="#JanuszWojciechowski">Punkty 2 i 4 art. 9, wchodzą na ogólnych zasadach, czyli 1 września 2003 r. Stwierdzam, że Komisja przyjęła art. 9. Zakończyliśmy na tym rozpatrywanie sprawozdania podkomisji. Pan prof. Teodor Szymanowski, zgłosił propozycję dotyczącą wprowadzenia mediacji do postępowania wykonawczego.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-416">
          <u xml:id="u-416.0" who="#TeodorSzymanowski">Jest to nie tylko moja propozycja, ale także Centrum Mediacji. Chciałbym, aby Komisja, rozpatrzyła ten projekt i zastanowiła się czy możemy wprowadzać wspomnianą instytucje prawną do dokonywanej teraz nowelizacji kkw. Jednakże po analizie oraz po konsultacjach z przedstawicielami więziennictwa stwierdzam, że tę propozycję należy doprecyzować. Nie wystarczy bowiem, w art. 162 uwzględnić wyniki postępowania mediacyjnego, ale należałoby w części wstępnej kkw umieścić przepis ogólny, co spowodowałoby zmiany w dalszej części kkw. Dodam jeszcze krótkie uzasadnienie dotyczące odroczenia. Ze względu na dużą liczbę skazanych i prawdopodobne zaostrzenie kkw mój projekt przewiduje, tam gdzie to możliwe, wcześniejsze zwalnianie skazanych. Byłby to swego rodzaju odpowiednik amnestii.</u>
        </div>
        <div xml:id="div-417">
          <u xml:id="u-417.0" who="#JanuszWojciechowski">Dziękuję za przedstawienie tych propozycji, jednak proponuję nie rozpatrywać ich w dniu dzisiejszym. Nasze dzisiejsze posiedzenie trwa już parę godzin, a zgłoszony przez pana profesora projekt wymaga jeszcze przemyślenia. Oczywiście istnieje możliwość wprowadzenia go, jako poprawki, w drugim czytaniu. Zmiana tak fundamentalna wymaga jednak dogłębnego przedyskutowania. Na tym zakończymy rozpatrywanie sprawozdania podkomisji, Komisja jednogłośnie przyjmuje cały tekst. Zamykam posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach.</u>
        </div>
      </body>
    </text>
  </TEI>
</teiCorpus>