text_structure.xml
75.4 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
270
271
272
273
274
275
276
277
278
279
280
281
282
283
284
285
286
287
288
289
290
291
292
293
294
295
296
297
298
299
300
301
302
303
304
305
306
307
308
309
310
311
312
313
314
315
316
317
318
319
320
321
322
323
324
325
326
327
328
329
330
331
332
333
334
335
336
337
338
339
340
341
342
343
344
345
346
347
348
349
350
351
352
353
354
355
356
357
358
359
360
361
362
363
364
365
366
367
368
369
370
371
372
373
<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml" />
<TEI>
<xi:include href="header.xml" />
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#JanuszWojciechowski">Otwieram posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach. Dzisiejszy porządek obrad otrzymaliście państwo na piśmie. Proszę, o zabranie głosu posła sprawozdawcę, Ryszarda Kalisza.</u>
</div>
<div xml:id="div-2">
<u xml:id="u-2.0" who="#RyszardKalisz">Podkomisja do spraw zmian w Kodeksie karnym materialnym pracowała niezwykle intensywnie, a pomimo to stosunkowo długo. Problematyka prac podkomisji była bowiem niezwykle trudna. Tworzyliśmy zupełnie nowe instytucje, nieznane w polskim prawie karnym materialnym. Przeprowadzono bardzo dużo dyskusji, podczas których powstało wiele wersji projektu. Wersje te były modyfikowane, w szczególności jeśli chodzi o przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa. Chcę podziękować naszym ekspertom: prof. Władysławowi Mąciorowi, sędziemu Andrzejowi Kryże, prof. Andrzejowi Markowi, prof. Leszkowi Kubickiemu oraz prof. Andrzejowi Wąskowi. W zakresie prac nad Kodeksem karnym wykonawczym mieliśmy wsparcie prof. Teodora Szymanowskiego oraz prof. Zbigniewa Hołdy. Oczywiście dziękuję również stronie rządowej za współpracę. Wynik pracy podkomisji może oczywiście podlegać krytyce, która jest bardzo ważna. Chcę poinformować, że wersji, które złożyły się na wersję przedłożoną, i debat na ten temat było bardzo dużo. Wynik pracy podkomisji jest połączeniem wszystkich celów, które sobie postawiliśmy. Przede wszystkim chodzi o kwestię sprawiedliwości, czyli żeby kara była odpowiednio dolegliwa w stosunku do przestępstwa. Z drugiej strony chodziło o ochronę praw człowieka, przestępcy, jego najbliższych i osób trzecich. Proszę o pozytywne rozpatrzenie przedstawionego sprawozdania.</u>
</div>
<div xml:id="div-3">
<u xml:id="u-3.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do rozparzenia zmian w ustawie Kodeks karny, poczynając od zmiany nr 1, aby w art. 39 pkt 4 otrzymał brzmienie: „4) przepadek”. Chodzi tu o ujednolicenie terminologiczne. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 1 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 1. Przystępujemy do rozparzenia pierwszej części zmiany nr 2, aby art. 44 otrzymał brzmienie: „l. Sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa. 2. Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. 3. Jeżeli orzeczenie przepadku określonego w par. 2 byłoby niewspółmierne do wagi popełnionego czynu, sąd zamiast przepadku może orzec nawiązkę na rzecz Skarbu Państwa. 4. Jeżeli orzeczenie przepadku określonego w par. l lub 2 nie jest możliwe, sąd może orzec obowiązek uiszczenia kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa lub przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. 5. Przepadku przedmiotów określonych w par. l lub 2 nie orzeka się, jeżeli podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi. 6. W razie skazania za przestępstwo polegające na naruszeniu zakazu wytwarzania, posiadania, obrotu, przesyłania, przenoszenia lub przewozu określonych przedmiotów sąd może orzec, a w wypadkach przewidzianych w ustawie orzeka ich przepadek. 7. Jeżeli przedmioty wymienione w par. 2 lub 6 nie stanowią własności sprawcy, ich przepadek można orzec tylko w wypadkach przewidzianych w ustawie; w razie współwłasności orzeka się przepadek udziału należącego do sprawcy lub obowiązek uiszczenia kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość tego udziału. 8. Objęte przepadkiem przedmioty przechodzą na własność Skarbu Państwa z chwilą uprawomocnienia się wyroku.”</u>
</div>
<div xml:id="div-4">
<u xml:id="u-4.0" who="#BeataMik">Przedstawię propozycje zmierzające do udoskonalenia tego przepisu pod względem redakcyjnym i systemowym. Odnośnie do art. 44 par. 4, myślę że nastąpiło pewne przeoczenie. Przedostała się tu dotąd istniejąca instytucja obowiązku uiszczenia kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa lub przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Za wyrażeniem „przepadek” powinny kryć się cztery formy przepadku, tzn. przepadku przedmiotów lub przepadku równowartości przedmiotu, przepadku korzyści lub przepadku równowartości korzyści. Jeżeli pominiemy to ujednolicenie, popadniemy w kolizję z Kodeksem postępowania karnego. Proponujemy więc, aby wyrazy „obowiązek uiszczenia kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość przedmiotów” zastąpić wyrazami „przepadek równowartości przedmiotów”. Konsekwentnie w par. 5 po wyrazach „w par. 1 lub 2” należałoby dodać wyrazy „ani ich równowartości”. Są to sytuacje, w których nie możemy orzec ani przepadku przedmiotów, ani ich równowartości. Należy rozróżnić hipotezy par. 4 od par. 5.</u>
</div>
<div xml:id="div-5">
<u xml:id="u-5.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy jest logiczna potrzeba takiej zmiany w art. 44 par. 5? Art. 44 par. 4 wchodzi w grę, gdy coś się stanie z przedmiotem i nie będzie go można zwrócić pokrzywdzonemu. Proszę pokazać praktyczną sytuację, w której uzupełniony art. 44 par. 5 miałby znaczenie.</u>
</div>
<div xml:id="div-6">
<u xml:id="u-6.0" who="#MarekSadowski">Ustawowy zakaz orzekania przepadku przedmiotów wynika z niemożliwości orzeczenia przepadku tego przedmiotu. Niemożliwość orzeczenia przepadku przedmiotu w art. 44 par. 4 może mieć charakter faktyczny bądź prawny. Chodzi o to, aby w sytuacjach, gdzie przedmiot nie jest korzyścią przestępcy i ma być wydany osobie uprawnionej, nie doszło do orzeczenia przepadku jego równowartości.</u>
</div>
<div xml:id="div-7">
<u xml:id="u-7.0" who="#RyszardKalisz">Zgadzam się z sugestią pana przewodniczącego. Art. 44 par. 4 wyraźnie stanowi o niemożliwości orzeczenia przepadku przedmiotu. W tej sytuacji można orzec przepadek równowartości. Art. 44 par. 5 mówi o tym, kiedy sąd nie orzeka takiego przepadku. W sensie legislacyjnym mamy tu dwa przedmioty. Jestem przeciwny dopisywaniu w par. 5 wyrazów „ani ich równowartości”, ponieważ mamy do czynienia z wcześniejszym etapem, gdzie te przedmioty jeszcze są. Jeżeli te przedmioty są i podlegają zwrotowi, to siłą rzeczy sąd nie orzeka o ich przepadku. Wydaje mi się, że par. 5 należy zostawić bez zmian.</u>
</div>
<div xml:id="div-8">
<u xml:id="u-8.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy jest możliwa sytuacja, że pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi nie zwraca się przedmiotu, lecz jego równowartość?</u>
</div>
<div xml:id="div-9">
<u xml:id="u-9.0" who="#BeataMik">Na gruncie prawa nie ma takiej sytuacji.</u>
</div>
<div xml:id="div-10">
<u xml:id="u-10.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli nie ma takiej sytuacji, to nie trzeba dokonywać tego uzupełnienia. Nie ma bowiem obawy, że równowartość będzie zwrócona zamiast przedmiotu.</u>
</div>
<div xml:id="div-11">
<u xml:id="u-11.0" who="#BeataMik">Problem jest inny. Pozwoliliśmy sobie złożyć tę propozycję, aby wyjaśnić ewentualne wątpliwości interpretacyjne. W art. 44 par. 4 brak możliwości jest przesłanką orzekania przepadku równowartości. Przy braku zróżnicowania ustawowego może być to niemożność faktyczna, kiedy przedmiotu po prostu nie ma, albo niemożność prawna. Tą niemożnością prawną jest sytuacja określona w par. 5.</u>
</div>
<div xml:id="div-12">
<u xml:id="u-12.0" who="#JanuszWojciechowski">Przez tę poprawkę jedną wątpliwość się usunie, ale następną się stworzy. Jeżeli napiszemy, że nie zwraca się równowartości, wówczas powstanie problem, w jakiej sytuacji podlega ona zwrotowi.</u>
</div>
<div xml:id="div-13">
<u xml:id="u-13.0" who="#MarekSadowski">Dostrzegł pan pewien logiczny błąd. Może art. 44 par. 5 powinien otrzymać brzmienie: „Przepadku przedmiotów określonych w par. l lub 2 ani ich równowartości nie orzeka się, jeżeli przedmioty te podlegają zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi”. Jest to jednak tylko kwestia odpowiedniej interpretacji, więc zmiana ta nie jest niezbędna. Mam nadzieję, że sądy będą stosowały jakąś logiczną wykładnię.</u>
</div>
<div xml:id="div-14">
<u xml:id="u-14.0" who="#JanuszWojciechowski">Moim zdaniem nie powinny powstać żadne wątpliwości przy zachowaniu zaproponowanego w sprawozdaniu brzmienia art. 44 par. 5.</u>
</div>
<div xml:id="div-15">
<u xml:id="u-15.0" who="#BeataMik">W art. 44 par. 7 wyrazy „obowiązek uiszczenia kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość” należałoby zastąpić wyrazami „przepadek równowartości”. W par. 8 po wyrazach „objęte przepadkiem przedmioty” dodać należy wyrazy „lub ich równowartość”.</u>
</div>
<div xml:id="div-16">
<u xml:id="u-16.0" who="#RyszardKalisz">W przypadku równowartości chodzi o pewną wartość pieniężną. Mówiąc o przedmiocie, mamy do czynienia z prawem własności, czyli sprawą z zakresu prawa cywilnego. Siłą rzeczy własność może dotyczyć tylko przedmiotu. W przypadku równowartości pieniężnej nie możemy zastosować cywilistycznego pojęcia prawa własności. W związku z tym naturalne jest, że przy przepadku równowartości ta kwota przechodzi na własność Skarbu Państwa.</u>
</div>
<div xml:id="div-17">
<u xml:id="u-17.0" who="#BeataMik">Wycofujemy się z poprawki odnoszącej się do art. 44 par. 8.</u>
</div>
<div xml:id="div-18">
<u xml:id="u-18.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do rozpatrzenia drugiej części zmiany nr 2, aby art. 45 otrzymał brzmienie: „l. Jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową nie podlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 par. l lub 6, sąd może orzec przepadek takiej korzyści albo jej równowartości. Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi.</u>
<u xml:id="u-18.1" who="#JanuszWojciechowski">2. Sąd orzeka przepadek korzyści, o którym mowa w par. l, albo jej równowartości, w razie skazania za przestępstwo określone w art. 204, 228–230a, 252, 253, 282, 296a albo 296b, z wyjątkiem wypadków mniejszej wagi, lub wobec sprawcy, o którym mowa w art. 65, a także gdy sprawca osiągnął korzyść majątkową znacznej wartości i w innych wypadkach wskazanych w ustawie. Przepis par. l, zdanie drugie, stosuje się.</u>
<u xml:id="u-18.2" who="#JanuszWojciechowski">3. Jeżeli sprawca przestępstwa, o którym mowa w par. 2, osiągnął z jego popełnienia korzyść majątkową znacznej wartości, uważa się, że mienie, które sprawca objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu, do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku, stanowi korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, jeżeli sprawca lub inna zainteresowana osoba nie przedstawi dowodu przeciwnego.</u>
<u xml:id="u-18.3" who="#JanuszWojciechowski">4. Jeżeli okoliczności sprawy wskazują na duże prawdopodobieństwo, że sprawca, o którym mowa w par. 3, przeniósł na osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej, faktycznie lub pod jakimkolwiek tytułem prawnym, mienie stanowiące korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, uważa się, że rzeczy będące w samoistnym posiadaniu tej osoby oraz przysługujące jej prawa majątkowe należą do sprawcy, chyba że zainteresowana osoba lub jednostka organizacyjna przedstawi dowód zgodnego z prawem ich uzyskania.</u>
<u xml:id="u-18.4" who="#JanuszWojciechowski">5. Przepisy par. 3 i 4 stosuje się przy dokonaniu zajęcia stosownie do przepisu art. 292 par. 2 Kodeksu postępowania karnego, przy zabezpieczeniu grożącego przepadku korzyści oraz przy egzekucji tego środka. Osoba, której dotyczy domniemanie ustanowione w par. 4, może wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o obalenie tego domniemania; do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu.</u>
<u xml:id="u-18.5" who="#JanuszWojciechowski">6. W razie współwłasności orzeka się przepadek udziału należącego do sprawcy lub równowartości tego udziału.</u>
<u xml:id="u-18.6" who="#JanuszWojciechowski">7. Objęta przepadkiem korzyść majątkowa lub jej równowartość przechodzi na własność Skarbu Państwa z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego, a w wypadku, o którym mowa w par. 5 zdanie drugie, z chwilą uprawomocnienia się wyroku oddalającego powództwo przeciwko Skarbowi Państwa”.</u>
</div>
<div xml:id="div-19">
<u xml:id="u-19.0" who="#BeataMik">Do art. 45 chcemy zaproponować poprawki wyłącznie redakcyjne, a nie merytoryczne. W art. 45 par. 2 stwierdzono, że „Sąd orzeka przepadek korzyści, o których mowa w par. 1, albo jej równowartości, w razie skazania za przestępstwo”. W par. 1 jest mowa o dwóch przepadkach, przedmiotu i korzyści. Myślę, że zręczniej byłoby napisać: „Sąd orzeka przepadek, o którym mowa w par. 1, w razie skazania za przestępstwo”.</u>
</div>
<div xml:id="div-20">
<u xml:id="u-20.0" who="#RyszardKalisz">Ta propozycja jest słuszna.</u>
</div>
<div xml:id="div-21">
<u xml:id="u-21.0" who="#BeataMik">Uważamy również, że w par. 2 wyrazy „wartości i innych wypadkach” należy zastąpić wyrazami „wartości oraz innych wypadkach”. Jeśli chodzi o art. 45 par. 3, poddajemy pod rozwagę Komisji dwie kwestie. Po pierwsze, zdanie to nie jest najzręczniej zbudowane. Dwukrotnie użyty jest wyraz „jeżeli”, a podwójne zdanie warunkowe nie jest poprawne pod względem gramatycznym. Po drugie sama hipoteza tego paragrafu: „Jeżeli sprawca przestępstwa, o którym mowa w par. 2,” jest źle sformułowana. Nie wiadomo bowiem, czy chodzi o sprawcę, czy o przestępstwo, a w par. 2 jest mowa zarówno o sprawcy, jak i o przestępstwie. Proponujemy, aby hipoteza art. 45 par. 3 brzmiała następująco: „W wypadkach, o których mowa w par. 2, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa korzyść majątkową znacznej wartości, uważa się, że mienie, które sprawca objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu, do chwili wydania pierwszego wyroku,”.</u>
</div>
<div xml:id="div-22">
<u xml:id="u-22.0" who="#RyszardKalisz">Na ten temat odbyła się długa dyskusja, aby nie używać słów „pierwszego wyroku”. Biuro Legislacyjne KS to potwierdza.</u>
</div>
<div xml:id="div-23">
<u xml:id="u-23.0" who="#BeataMik">Poddaję państwa rozwadze rzecz następującą. Jeżeli nie będzie wyrazu „pierwszego”, to hipoteza par. 3 będzie miała zastosowanie w nieskończonej ilości przypadków, jeżeli wyrok pierwszej instancji będzie uchylany w trybie apelacji.</u>
</div>
<div xml:id="div-24">
<u xml:id="u-24.0" who="#RyszardKalisz">Kilka godzin spędziliśmy, dyskutując na ten temat. Proponuję nie wracać już do tej dyskusji. Były tam podnoszone argumenty merytoryczne. Zrezygnowanie z użycia wyrazu „pierwszego” daje większe możliwości ochrony praw człowieka.</u>
</div>
<div xml:id="div-25">
<u xml:id="u-25.0" who="#BeataMik">Nie upieramy się przy tym rozwiązaniu. Dla uniknięcia zdania podwójnie warunkowego proponujemy określenie przesłanki obalającej domniemanie słowami „chyba że sprawca lub inna zainteresowana osoba przedstawi dowód przeciwny.”</u>
</div>
<div xml:id="div-26">
<u xml:id="u-26.0" who="#JanuszWojciechowski">Myślę, że należy wyjaśnić konsekwencje tego przepisu. Jak strona rządowa wyobraża sobie jego funkcjonowanie? Podam przykład abstrakcyjny, że producent filmowy przychodzi z propozycją łapówki za korzystne zmiany w ustawie, za co zostaje skazany. Czy wszystko, co się zdarzyło po jego wizycie i co sobie kupił, objęte jest domniemaniem art. 45 par. 3?</u>
</div>
<div xml:id="div-27">
<u xml:id="u-27.0" who="#MarekSadowski">Trzeba zacząć od tego, że hipoteza art. 45 par. 3 obejmuje odniesienie korzyści znacznej wartości, a nie jej żądanie. Sama propozycja przyjęcia łapówki nie wystarcza. Musi zostać uzyskana korzyść. Wtedy dopiero zaczyna działać domniemanie, które nie jest ograniczone proporcją między mieniem stanowiącym korzyść a mieniem nabywanym po popełnieniu przestępstwa, do czasu wydania chociażby nieprawomocnego wyroku skazującego. Oczywiście może się zdarzyć, że ktoś uzyskał korzyść materialną pewnej wysokości, a następnie nabył dużo więcej. Mimo to działa to domniemanie.</u>
</div>
<div xml:id="div-28">
<u xml:id="u-28.0" who="#RyszardKalisz">To domniemanie działa zawsze, ponieważ można udowodnić, że coś się kupiło z pieniędzy zarobionych, np. za granicą.</u>
</div>
<div xml:id="div-29">
<u xml:id="u-29.0" who="#MarekSadowski">To rozwiązanie jest podobne do cywilistycznego rozwiązania świadczenia niegodziwego, też opartego na domniemaniach, które można było obalić. W tej sytuacji jednak jest bardzo wygodny sposób obalenia, mianowicie tylko poprzez wskazanie wyboru przeprowadzenia wiarygodnego dowodu, choćby jeszcze nie ocenionego jako podstawa stanu faktycznego. Jest to bardzo silne złagodzenie tego domniemania.</u>
</div>
<div xml:id="div-30">
<u xml:id="u-30.0" who="#BeataMik">Ze swojej strony jeszcze dodam, że wątpliwości pana przewodniczącego odnośnie do zakresu oddziaływania tego domniemania doprowadziły do tego, że strona rządowa poniechała pierwotnej wersji, znacznie szerszej, godząc się na wersję kompromisową tego artykułu.</u>
</div>
<div xml:id="div-31">
<u xml:id="u-31.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy nie należy w art. 45 par. 3 zamiast przedstawionego dowodu przeciwnego zastosować formułę dowodu zgodnego z prawem, która jest użyta w par. 4?</u>
</div>
<div xml:id="div-32">
<u xml:id="u-32.0" who="#BeataMik">Nie, ponieważ wywoływałoby to daleko idące implikacje, np. związane z tym, iż w systemie prawa istnieją różne rodzaje bezprawności. Rzecz możemy nabyć w sposób legalny za granicą, a jednocześnie będzie to rzecz pochodząca z przestępstwa celnego. Dla uniknięcia tego rodzaju wątpliwości przyjęliśmy, że wystarczy przedstawienie dowodu przeciwnego. Przedstawić dowód przeciwny to tyle, co przedstawić wiarygodny dowód przeczący tezie domniemania. Tak to rozumie cywilistyka. Posłużyliśmy się tym sformułowaniem, ponieważ jest ono jasne na gruncie nauk cywilistycznych.</u>
</div>
<div xml:id="div-33">
<u xml:id="u-33.0" who="#JanuszWojciechowski">Chodzi więc o wiarygodny, a nie o przypadkowy dowód. Cały art. 45 par. 3 brzmiałby następująco: „W wypadkach, o których mowa w par. 2, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa korzyść majątkową znacznej wartości, uważa się, że mienie, które sprawca objął we władanie i do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu, do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku, stanowi korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, chyba że sprawca lub inna zainteresowana osoba przedstawi dowód przeciwny”.</u>
</div>
<div xml:id="div-34">
<u xml:id="u-34.0" who="#WładysławMącior">Stylistycznie ta wersja jest znacznie gorsza. Jest to niezgodne z duchem języka, choć nie potrafię nazwać błędu gramatycznego. O wiele lepsza jest redakcja par. 3 zaczynająca się od słów: „Jeżeli sprawca”, a drugie zdanie warunkowe zaczynałoby się od wyrazu „chyba że”. Powinno zostać zmienione tylko ostatnie podrzędne zdanie.</u>
</div>
<div xml:id="div-35">
<u xml:id="u-35.0" who="#RyszardKalisz">Wydaje mi się, że prof. Władysław Mącior ma rację. Zaproponowałbym początek par. 3 następujący: „Jeżeli sprawca, o którym mowa w par. 2, osiągnął korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa”.</u>
</div>
<div xml:id="div-36">
<u xml:id="u-36.0" who="#BeataMik">Oznaczałoby to zawężenie merytoryczne. W par. 2 część hipotezy odnosi się do sprawcy, a część do przestępstwa.</u>
</div>
<div xml:id="div-37">
<u xml:id="u-37.0" who="#RyszardKalisz">Niech będzie, tak jak zaproponowała pani prokurator Beata Mik.</u>
</div>
<div xml:id="div-38">
<u xml:id="u-38.0" who="#MarekSadowski">Wydaje mi się, że ten problem zostanie usunięty przez następujące sformułowanie hipotezy par. 3: „Jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, o którym mowa w par. 2, korzyść majątkową o znacznej wartości”. Nie ma wówczas wątpliwości, że odsyłamy do przestępstwa, a nie do osoby sprawcy.</u>
</div>
<div xml:id="div-39">
<u xml:id="u-39.0" who="#RyszardKalisz">Cały problem polega jednak na tym, panie ministrze, że sprawcę i przestępstwo trzeba traktować łącznie. Proponuję, żeby pozostała wersja pani prokurator Beaty Mik.</u>
</div>
<div xml:id="div-40">
<u xml:id="u-40.0" who="#BeataMik">Jeżeli chodzi o art. 45 par. 5, uważam, że po słowach „Przepisy par. 3 i 4 stosuje się” powinno się dodać wyraz „także”, aby uniknąć wątpliwości co do tego, czy ten przepis ma zastosowanie także w fazie merytorycznego orzekania.</u>
</div>
<div xml:id="div-41">
<u xml:id="u-41.0" who="#AndrzejWąsek">Wydaje mi się, że przepisy te są zbyt skomplikowane, co może rodzić pewne niebezpieczeństwo.</u>
</div>
<div xml:id="div-42">
<u xml:id="u-42.0" who="#RyszardKalisz">Zgadzam się z prof. Andrzejem Wąskiem. Projekt tej ustawy zawiera wiele nowych instytucji, co może budzić wątpliwości. W pracach podkomisji staraliśmy się jednak wszystkie okoliczności uwzględnić.</u>
</div>
<div xml:id="div-43">
<u xml:id="u-43.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam jeszcze wątpliwość merytoryczną odnośnie do art. 45 par. 3. Czy jest możliwa taka sytuacja, że sprawca uzyska tytuł w czasie popełnienia przestępstwa?</u>
</div>
<div xml:id="div-44">
<u xml:id="u-44.0" who="#BeataMik">Najprostszym przykładem jest czyn ciągły.</u>
</div>
<div xml:id="div-45">
<u xml:id="u-45.0" who="#MarekSadowski">Chodzi o uzyskanie tytułu do jakiegoś prawa, a nie objęcie przedmiotu we władanie.</u>
</div>
<div xml:id="div-46">
<u xml:id="u-46.0" who="#JanuszWojciechowski">W wyniku przestępstwa nie można nabyć jednak własności.</u>
</div>
<div xml:id="div-47">
<u xml:id="u-47.0" who="#BeataMik">Chodzi o jakikolwiek tytuł, niekoniecznie prawny.</u>
</div>
<div xml:id="div-48">
<u xml:id="u-48.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam jednak wątpliwości co do takiego sformułowania. Przepis ten jest tak skomplikowany, że może nastręczać trudności w praktyce.</u>
</div>
<div xml:id="div-49">
<u xml:id="u-49.0" who="#RyszardKalisz">Dlatego podkreślam, że inicjatywa była potrójna: rządu, klubu Prawo i Sprawiedliwość oraz obywateli.</u>
</div>
<div xml:id="div-50">
<u xml:id="u-50.0" who="#WładysławMącior">Sądy na pewno będą wykazywały dużą wstrzemięźliwość i ostrożność w stosowaniu tego przepisu.</u>
</div>
<div xml:id="div-51">
<u xml:id="u-51.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy domniemanie zawarte w par. 3 nie narusza praw człowieka?</u>
</div>
<div xml:id="div-52">
<u xml:id="u-52.0" who="#BeataMik">Ta kwestia była już badana i stwierdziliśmy, że takie prawa nie są naruszane.</u>
</div>
<div xml:id="div-53">
<u xml:id="u-53.0" who="#AndrzejWąsek">O ile mi wiadomo Trybunał Konstytucyjny w Niemczech zakwestionował podobny przepis.</u>
</div>
<div xml:id="div-54">
<u xml:id="u-54.0" who="#MarekSadowski">Nie chodziło o takie domniemanie, ponieważ niemieckie domniemanie było domniemaniem nie do obalenia.</u>
</div>
<div xml:id="div-55">
<u xml:id="u-55.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 2 wraz z poprawkami do art. 44 par. 4 i 7 oraz do art. 45 w par. 2, 3 i 5. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 2 wraz z poprawkami. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 3, aby w art. 115:</u>
<u xml:id="u-55.1" who="#JanuszWojciechowski">a) par. 4 otrzymał brzmienie: „Korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego”.</u>
<u xml:id="u-55.2" who="#JanuszWojciechowski">b) dodać par. 19 w brzmieniu: „Osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba dysponująca środkami publicznymi z racji zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji, a także inna osoba podejmująca na podstawie ustawy lub wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej czynności o znaczeniu publicznym”. W zmianie tej chodzi o zakończenie sporu, czy osoba pełniąca funkcję publiczną jest tylko funkcjonariuszem publicznym, czy też definicja ta obejmuje szerszy krąg osób.</u>
</div>
<div xml:id="div-56">
<u xml:id="u-56.0" who="#AndrzejWąsek">Czy przy takim ujęciu lekarz będzie mógł być uznany za osobę pełniącą funkcję publiczną? Wątpliwość moja wynika stąd, że określenie „osoba dysponująca środkami publicznymi” ukierunkowane jest na stanowiska kierownicze. Podczas prac tendencja była taka, aby ten artykuł jak najszerzej ujmował osoby pełniące funkcje publiczne.</u>
</div>
<div xml:id="div-57">
<u xml:id="u-57.0" who="#RyszardKalisz">Na ten temat również przeprowadzono bardzo długą dyskusję. Lekarz decyduje o tym, jakich użyć środków, lekarstw i urządzeń publicznych. Dlatego uważam, że nie ma żadnych wątpliwości, iż lekarz jest osobą pełniącą funkcję publiczną.</u>
</div>
<div xml:id="div-58">
<u xml:id="u-58.0" who="#TeodorSzymanowski">Zmieniamy definicję w słowniczku w par. 4. Czy obejmie on również osobę prawną oraz inne jednostki?</u>
</div>
<div xml:id="div-59">
<u xml:id="u-59.0" who="#JanuszWojciechowski">W tym przypadku nie ma wątpliwości. Chodzi również o każdy inny podmiot. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 3. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 3. Przystępujemy do rozpatrzenia pierwszej części zmiany nr 4, aby art. 228 otrzymał brzmienie: „l. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 3. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 4. Karze określonej w par. 3 podlega także ten, kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, uzależnia wykonanie czynności służbowej od otrzymania korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy lub takiej korzyści żąda. 5. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową znacznej wartości albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. 6. Karom określonym w par. 1–5 podlega odpowiednio także ten, kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej w państwie obcym lub organizacji międzynarodowej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę lub takiej korzyści żąda, albo uzależnia wykonanie czynności służbowej od jej otrzymania”.</u>
</div>
<div xml:id="div-60">
<u xml:id="u-60.0" who="#BeataMik">W tych zmianach uznano żądanie korzyści majątkowej, jako typ kwalifikowany. Zmienił się więc zakres par. 1. W par. 4 wprowadzono zmianę mówiącą, że karze podlegają również osoby, które korzyści majątkowych żądają. Na gruncie poprzednich przepisów powstawały wątpliwości. Teraz przepis art. 228 jest uporządkowany i czytelniejszy. Poprzednie brzmienie sprawiało w praktyce pewne trudności.</u>
</div>
<div xml:id="div-61">
<u xml:id="u-61.0" who="#WładysławMącior">Mam pewną uwagę merytoryczną. Moim zdaniem jest ona dość ważna. Na ostatnim posiedzeniu podkomisji, poświęconym tej problematyce, powiedziałem, że dużym błędem tego projektu jest to, iż wielka korupcja nie została ujęta w nim jako zbrodnia zagrożona najłagodniejszą sankcją przewidzianą dla zbrodni, czyli karą pozbawienia wolności od 3 do 15 lat. Podkreśliłem, że ujęcie wielkiej korupcji jako zbrodni jest uzasadnione w pełni tym, że wielka korupcja zwłaszcza ta, która pojawia się na styku biznesu i władzy, jest społecznie bardzo szkodliwa. Ujęcie wielkiej korupcji jako zbrodni pozwoliłoby z jednej strony na surowszą niż dotąd karalność sprawców tego przestępstwa, a z drugiej strony zamknęłoby drogę do warunkowego zawieszania wykonania kary. Obecnie nie ma w Kodeksie karnym typu przestępstwa wielkiej korupcji. Nie przewiduje również tego typu przestępstwa projekt rządowy, co mnie dziwi. Gdyby dzisiaj sprawca wielkiej korupcji stanął przed sądem, to odpowiadałby za przyjęcie łapówki znacznej wartości z art. 228 par. 5. Sąd mógłby go skazać na 2 lata pozbawienia wolności, zawieszając warunkowo wykonanie tej kary. Byłaby to kompromitacja sądu, podważająca zaufanie społeczeństwa do wymiaru sprawiedliwości. Tę propozycję już wysunąłem na jednym z posiedzeń podkomisji. Profesor Andrzej Marek odniósł się do niej krytycznie, twierdząc, że w krajach zachodnich korupcja nie jest karana surowiej, niż karą pozbawienia wolności do lat 12. Być może tak jest. Nie stanowi to jednak argumentu wystarczającego ani przekonującego wobec mojej propozycji. Wszyscy doskonale wiemy, że między krajami zachodnimi a Polską pod wieloma względami zachodzą istotne różnice. Wystarczy powiedzieć, że kraje zachodnie są państwami o utrwalonej demokracji i ustabilizowanym rynku, wobec czego korupcja w tych państwach nie jest tak niebezpieczna jak u nas. W okresie dalej trwającej transformacji ustrojowej różne dziedziny życia społecznego są mniej lub bardziej rozchwiane. Strona rządowa nie reagowała na moją propozycję ze względów dla mnie niezrozumiałych.</u>
</div>
<div xml:id="div-62">
<u xml:id="u-62.0" who="#JanuszWojciechowski">Sprawa jest stosunkowo prosta. Jest to kwestia wyboru, jaki przedział kar będzie stosowany. Czy w którymś z projektów dotyczących Kodeksu karnego jest zaproponowana taka zmiana?</u>
</div>
<div xml:id="div-63">
<u xml:id="u-63.0" who="#RyszardKalisz">Na ten temat długo dyskutowaliśmy. Były podnoszone różne argumenty. W tej sprawie zostało przeprowadzone głosowanie i większością głosów wybrano rozwiązanie zaproponowane w sprawozdaniu.</u>
</div>
<div xml:id="div-64">
<u xml:id="u-64.0" who="#JanuszWojciechowski">Proponuję nie robić takiego założenia, że jeżeli sąd może wymierzyć karę 2 lat pozbawienia wolności, to sprawca wielkiej korupcji dostanie 2 lata w zawieszeniu. Istnieje możliwość wymierzenia kary 12 lat pozbawienia wolności. Przedział jest więc stosunkowo duży.</u>
</div>
<div xml:id="div-65">
<u xml:id="u-65.0" who="#WładysławMącior">Można zrozumieć liberalne podejście do drobnej przestępczości, chociaż i ona obywatelom boleśnie daje się we znaki. Natomiast nie można zrozumieć i zaakceptować liberalnego podejścia do przestępstw groźnych i poważnych, jakim jest wielka korupcja. Konsekwencje jej są fatalne dla funkcjonowania instytucji państwowych oraz dla stosunku społeczeństwa do tych instytucji. Nie zdawałem sobie do tej pory sprawy, że za łapówkę można zakłócić proces legislacyjny i co najmniej usiłować kupić ustawę. Nie widzę żadnej przesady, z punktu widzenia represji karnej i polityki karnej, ujęcia wielkiej korupcji jako zbrodni zagrożonej najłagodniejszą sankcją, czyli od 3 do 15 lat pozbawienia wolności.</u>
</div>
<div xml:id="div-66">
<u xml:id="u-66.0" who="#EwaJanik">Proponuję, aby Komisja jeszcze raz rozważyła problem podniesiony przez profesora Władysława Mąciora. Składam wniosek o głosowanie.</u>
</div>
<div xml:id="div-67">
<u xml:id="u-67.0" who="#WładysławMącior">Art. 228 par. 5 brzmiałby następująco: „Kto dopuszcza się czynu określonego w par. 1 oraz 3 i 4, pełniąc funkcję związaną ze szczególną odpowiedzialnością albo przyjmując korzyść majątkową wielkiej wartości lub jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3”. Tytułem komentarza dodam, że wielka korupcja obejmuje osoby pełniące funkcje związane ze szczególną odpowiedzialnością, nawet jeśli nie przyjęły korzyści wielkiej wartości, ale o znacznej wartość, oraz osoby, które nie pełnią takich funkcji, ale przyjęły korzyść o wielkiej wartości lub obietnicę takiej korzyści.</u>
</div>
<div xml:id="div-68">
<u xml:id="u-68.0" who="#JanuszWojciechowski">Nigdzie nie jest jednak wyjaśnione, co oznacza „funkcja związana ze szczególną odpowiedzialnością”.</u>
</div>
<div xml:id="div-69">
<u xml:id="u-69.0" who="#WładysławMącior">Tego nie da się zdefiniować, ponieważ niektóre stanowiska i funkcje są likwidowane, a tworzone są inne. Zawarcie tej definicji w słowniczku ustawowym byłoby możliwe, ale obarczone ryzykiem szybkiej dezaktualizacji. Mam również drugą propozycję, aby art. 228 par. 5 brzmiał: „Kto dopuszcza się czynu określonego w par. 1 oraz 3 i 4, przyjmując korzyść majątkową wielkiej wartości lub jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3”.</u>
</div>
<div xml:id="div-70">
<u xml:id="u-70.0" who="#EwaJanik">Składam wniosek o przegłosowanie drugiej wersji.</u>
</div>
<div xml:id="div-71">
<u xml:id="u-71.0" who="#JanuszWojciechowski">Wielka wartość to jest tysiąckrotność najniższego miesięcznego wynagrodzenia.</u>
</div>
<div xml:id="div-72">
<u xml:id="u-72.0" who="#BeataMik">Byłoby to złe rozwiązanie w porównaniu z tym, co przyjęła podkomisja, ponieważ propozycja rządowa jest znacznie surowsza.</u>
</div>
<div xml:id="div-73">
<u xml:id="u-73.0" who="#JanuszWojciechowski">Jeżeli pańska nowelizacja miałaby sens, to tylko przez dodanie jeszcze jednego paragrafu. Wyrazy „wielka wartość” zastąpiłyby wyrazy „znaczna wartość”, co złagodziłoby przepis.</u>
</div>
<div xml:id="div-74">
<u xml:id="u-74.0" who="#AndrzejWąsek">Uważam, że nie należy zmieniać art. 228 par. 5.</u>
</div>
<div xml:id="div-75">
<u xml:id="u-75.0" who="#JanuszWojciechowski">Logika przyjęta w prawie karnym jest taka, że zbrodnie odnoszą się do przestępstw typowo kryminalnych, poza fałszowaniem pieniędzy, a nie do przestępstw „białych kołnierzyków”. Uważam, że 12 lat jest dość surowym zagrożeniem.</u>
</div>
<div xml:id="div-76">
<u xml:id="u-76.0" who="#EwaJanik">Wycofuję swój wniosek.</u>
</div>
<div xml:id="div-77">
<u xml:id="u-77.0" who="#JanuszWojciechowski">Pozostaje więc korupcja znacznej wartości. Przystępujemy do rozpatrzenia drugiej części zmiany nr 4, aby art. 229 otrzymał brzmienie: „l. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w par. l działa, aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub udziela albo obiecuje udzielić takiej osobie korzyści majątkowej lub osobistej za naruszenie przepisów prawa, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 4. Kto osobie pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. 5. Karom określonym w par. 1–4 podlega odpowiednio także ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, w związku z pełnieniem tej funkcji. 6. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w par. 1–5 zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia”. Chodzi tu o łapownictwo czynne. Konsekwencje w zakresie sankcji są takie same jak w art. 228. Proponuję, aby art. 229 par. 6 brzmiał następująco: „Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w par. 1–5, jeżeli zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział.” Moim zdaniem to, że sąd zastosuje nadzwyczajne złagodzenie kary nikogo nie zachęci do zgłoszenia się. Przeciwko mojej propozycji istnieje kontrargument, że sytuacja ta może stać się przedmiotem pomówienia. Pomówionym można być jednak o każde przestępstwo. Samo pomówienie jest przestępstwem.</u>
</div>
<div xml:id="div-78">
<u xml:id="u-78.0" who="#TeodorSzymanowski">Propozycja pana przewodniczącego jest bardzo interesująca. Czy nie warto jej jednak uzupełnić o zwiększenie karalności za pomówienie o popełnienie przestępstwa?</u>
</div>
<div xml:id="div-79">
<u xml:id="u-79.0" who="#JanuszWojciechowski">To nie jest jednak przedmiotem dzisiejszych obrad.</u>
</div>
<div xml:id="div-80">
<u xml:id="u-80.0" who="#RyszardKalisz">Proponuję, aby treść art. 229 par. 6 pozostała bez zmian.</u>
</div>
<div xml:id="div-81">
<u xml:id="u-81.0" who="#JanuszWojciechowski">Ponieważ w kolejnych zmianach występuje podobny problem, mój wniosek przegłosujemy na końcu.</u>
</div>
<div xml:id="div-82">
<u xml:id="u-82.0" who="#WładysławMącior">Jak ta propozycja wygląda pod względem moralnym?</u>
</div>
<div xml:id="div-83">
<u xml:id="u-83.0" who="#JanuszWojciechowski">To nie pierwszy przypadek w prawie karnym, że moralność ustępuje skuteczności. Instytucja świadka koronnego jest również instytucją niemoralną, a konieczną, żeby prawo karne było skuteczne. Moja intencja jest świadoma. Art. 229 par. 6 objęte zostałyby osoby, które zmuszono do dania łapówki, a także ci, którzy zrobili to z własnej woli. Osoba dająca łapówkę, jeśli sama się ujawni, nie podlegałby karze. Przystępujemy do rozpatrzenia trzeciej części zmiany nr 4, aby art. 230 otrzymał brzmienie: „l. Kto, powołując się na wpływy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub w zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.</u>
</div>
<div xml:id="div-84">
<u xml:id="u-84.0" who="#BeataMik">W zmianie tej chodzi o poszerzenie zakresu kryminalizacji, tak jak to wyglądało pod rządem Kodeksu karnego z 1969 r. Obecnie znacznie zostało zawężone pole karalności. Przepis ten został unowocześniony i dostosowany do struktury organizacyjnej aparatu państwa i organów samorządowych. Została naprawiona wada w zakresie sankcji, ponieważ sankcja pozbawienia wolności do 3 lat okazała się zbyt niska. Proponujemy rozwiązanie dość restrykcyjne.</u>
</div>
<div xml:id="div-85">
<u xml:id="u-85.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 4, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 229 par. 6 w głosowaniu późniejszym. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 4, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 229 par. 6 w głosowaniu późniejszym. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 5, aby po art. 230 dodać art. 230a w brzmieniu: „l. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za pośrednictwo w załatwieniu sprawy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na decyzję, działanie lub zaniechanie osoby pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 3. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w par. l zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenia kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia.”</u>
</div>
<div xml:id="div-86">
<u xml:id="u-86.0" who="#BeataMik">Chodzi tu o czynną stronę płatnej protekcji, która również powinna podlegać każe. Taki jest wymóg prawa międzynarodowego, w ramach tzw. zwalczania handlu wpływami. Praktycznie przepis ten jest symetryczny do płatnej protekcji po stronie biernej. Chodzi w nim o wręczanie łapówki w zamian za wywarcie wpływu. Od razu uprzedzam, że w każdym przypadku przestępstwa korupcyjnego czynnego wprowadzamy wypadek nadzwyczajnego złagodzenia kary z możliwością odstąpienia od jej wymierzenia.</u>
</div>
<div xml:id="div-87">
<u xml:id="u-87.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgłaszam swoją poprawkę do art. 230a par. 3, którą przegłosujemy później. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 5 z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 230a par. 3 w głosowaniu późniejszym. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 5, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 230a par. 3 w głosowaniu późniejszym. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 6, aby po art. 250 dodać art. 250a w brzmieniu: „l. Kto, będąc uprawniony do głosowania, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo takiej korzyści żąda za głosowanie w określony sposób, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 2. Tej samej karze podlega, kto udziela korzyści majątkowej lub osobistej osobie uprawnionej do głosowania, aby skłonić ją do głosowania w określony sposób lub za głosowanie w określony sposób. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § l lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 4. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w par. 2 albo w par. 3 w związku z par. 2 zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia.”</u>
</div>
<div xml:id="div-88">
<u xml:id="u-88.0" who="#BeataMik">Chodzi tu o korupcję wyborczą i świadomie pominiętą postać obietnicy korzyści majątkowej lub osobistej. Trzeba mieć na względzie fakt, iż do elementu akcji wyborczej należy obiecywanie.</u>
</div>
<div xml:id="div-89">
<u xml:id="u-89.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgłaszam swoją poprawkę do art. 250a par. 4, którą przegłosujemy później. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 6, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 250a par. 4 w głosowaniu późniejszym. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 6, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawki do art. 250a par. 4 w głosowaniu późniejszym.</u>
</div>
<div xml:id="div-90">
<u xml:id="u-90.0" who="#AndrzejWąsek">W art. 230a par. 3 pominięto dodanie par. 2.</u>
</div>
<div xml:id="div-91">
<u xml:id="u-91.0" who="#JanuszWojciechowski">Jest to oczywiście poprawka redakcyjna. Przystępujemy do rozpatrzenia pierwszej części zmiany nr 7, aby po art. 296 dodać art. 296a w brzmieniu: „l. Kto, pełniąc funkcję kierowniczą w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność gospodarczą lub mając, z racji zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji, istotny wpływ na podejmowanie decyzji związanych z działalnością takiej jednostki, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę w zamian za zachowanie mogące wyrządzić tej jednostce szkodę majątkową albo za czyn nieuczciwej konkurencji lub za niedopuszczalną czynność preferencyjną na rzecz nabywcy lub odbiorcy towaru, usługi lub świadczenia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 2. Tej samej karze podlega, kto w wypadkach określonych w par. 1 udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w par. l lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w par. l wyrządza znaczną szkodę majątkową, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. 5. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w par. 2 albo w par. 3 w związku z par. 2 zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia”.</u>
</div>
<div xml:id="div-92">
<u xml:id="u-92.0" who="#BeataMik">Chodzi tu o kryminalizację korupcji w sektorze gospodarczym na innych zasadach niż w sektorze publicznym.</u>
</div>
<div xml:id="div-93">
<u xml:id="u-93.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgłaszam swoją poprawkę do art. 296a par. 5, którą przegłosujemy później. Przystępujemy do rozpatrzenia drugiej części zmiany nr 7, aby po art. 296 dodać art. 296b w brzmieniu: „l. Kto, organizując profesjonalne zawody sportowe lub w nich uczestnicząc, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę w zamian za nieuczciwe zachowanie, mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 2. Tej samej karze podlega, kto w wypadkach określonych w par. 1 udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w par. l lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 4. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w par. 2 albo w par. 3 w związku z par. 2 zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia”. Ten artykuł budzi moje wątpliwości. Myślę, że kwestią tą powinny się zająć związki sportowe. Może odpowiednią karą byłaby dożywotnia dyskwalifikacja.</u>
</div>
<div xml:id="div-94">
<u xml:id="u-94.0" who="#BeataMik">Proszę zwrócić uwagę, że chodzi o profesjonalne zawody sportowe. Ustawa - Prawo działalności gospodarczej wymienia je w przepisach końcowych jako działalność gospodarczą.</u>
</div>
<div xml:id="div-95">
<u xml:id="u-95.0" who="#JanuszWojciechowski">Uważam, że jest to odebranie sportowi resztek spontaniczności.</u>
</div>
<div xml:id="div-96">
<u xml:id="u-96.0" who="#RyszardKalisz">Sport odebrał sobie spontaniczność poprzez tworzenie profesjonalnych struktur w formie spółek akcyjnych, np. Ligi Mistrzów czy Pucharu Świata. Sportowiec zawodowy może być nielojalny i popełnić przestępstwo korupcji.</u>
</div>
<div xml:id="div-97">
<u xml:id="u-97.0" who="#JanuszWojciechowski">Zgłaszam poprawkę do art. 296b par. 4, która zostanie przegłosowana później. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 7, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawek do art. 296a par. 5 oraz 296b par. 4 w głosowaniu późniejszym. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 7, z zastrzeżeniem przegłosowania poprawek do art. 296a par. 5 oraz 296b par. 4 w głosowaniu późniejszym. Przystępujemy do rozpatrzenia poprawek zgłoszonych do art. 229 par. 6, art. 230a par. 3, art. 250a par. 4, art. 296a par. 5 oraz 296b par. 4. Kto jest za przyjęciem wniosku, aby artykułom tym nadać brzmienie, które doprowadzi do sytuacji, że sprawca łapownictwa czynnego nie będzie podlegał karze, jeśli zawiadomi organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowie? Stwierdzam, że Komisja 4 głosami, przy 2 przeciwnych i braku wstrzymujących się, poprawki przyjęła. Przystępujemy do rozpatrzenia zmian dotyczących Kodeksu postępowania karnego. W zmianie nr 1 proponuje się, aby art. 325b par. 2 otrzymał brzmienie: „2. Spośród spraw o przestępstwa wymienione w par. 1 pkt l nie prowadzi się dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w Kodeksie karnym w art. 155, 156 par. 2, art. 157a par. l, art. 164 par. 2, art. 165 par. 2, art. 168, 174 par. 2, art. 175, art. 181–184, art. 186, art. 187, art. 197 par. 2, art. 201, art. 228 par. 2, art. 229 par. 2, art. 230 par. 2, art. 230a par. 2, art. 231 par. l i 3, art. 233 par. l i 4, art. 234, art. 235. art. 240 par. l, art. 250a par. 1–3, art. 258 par. 1, art. 265 par. l i 3, art. 266 par. 2, art. 271 par. l i 2 oraz w rozdziale XXXVI i XXXVII”. W zmianie nr 2 proponuje się, aby w art. 339 w par. 4 wyrazy „przepis art. 320” zastąpić wyrazami „przepis art. 23a”. W zmianie nr 3 proponuje się, aby w art. 489 w par. 2 wyrazy „Przepis art. 320” zastąpić wyrazami „Przepis art. 23a”.</u>
</div>
<div xml:id="div-98">
<u xml:id="u-98.0" who="#BeataMik">Kodeks postępowania karnego musi zostać uaktualniony o przestępstwa korupcyjne, o sferę spraw, w zakresie których nie prowadzi się dochodzenia. W zmianie nr 2 i 3 likwiduje się błąd przeoczony wcześniej. Mediacji dotyczy teraz nie art. 320, lecz art. 23a. Przy okazji spotkania na poprzednim posiedzeniu Komisji z prof. Stanisławem Waltosiem oraz sędzią Sądu Najwyższego Stanisławem Zabłockim postanowiliśmy zaproponować naprawienie innych defektów, które wkradły się do Kodeksu postępowania karnego. Pierwsza zmiana jest efektem niefortunnego głosowania w Senacie, a kolejne polegają na zmianie numeracji przepisów. W art. 325f k.p.k., który dotyczy tzw. rejestrowego postępowania policyjnego, należy wykreślić wyrazy „czynności, o których mowa w art. 307 par. 1 lub art. 380 par. 1, lub”. Inaczej byłaby możliwość umorzenia postępowania w trybie rejestrowym po przeprowadzeniu czynności sprawdzających. Jest to rzeczą nie do pomyślenia w procesie karnym, gdyż po czynnościach sprawdzających można wydać tylko i wyłącznie postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Po drugie, w art. 325h k.p.k. mamy wymienione czynności obowiązkowe w zredukowanej formie dochodzenia. Art. 313, 314 oraz 321 k.p.k., do których przepis ten się odwołuje, powinno się zastąpić art. 321 oraz 325g par. 2 k.p.k. Art. 313 i 314 k.p.k. dotyczą teraz śledztwa.</u>
</div>
<div xml:id="div-99">
<u xml:id="u-99.0" who="#JanuszWojciechowski">Czy można nowelizować ustawę, która jeszcze nie obowiązuje?</u>
</div>
<div xml:id="div-100">
<u xml:id="u-100.0" who="#MarekSadowski">Tak, jeżeli jej wejście w życie jest co najmniej równoczesne z nowelizacją.</u>
</div>
<div xml:id="div-101">
<u xml:id="u-101.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmiany nr 1, 2, 3 oraz te zaproponowane przez stronę rządową. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmiany nr 1, 2, 3 oraz te zaproponowane przez stronę rządową. Przystępujemy do rozpatrzenia zmian dotyczących Kodeksu karnego wykonawczego, poczynając od zmiany nr 1, aby art. 25 otrzymał brzmienie: „l. Egzekucję zasądzonych roszczeń cywilnych, orzeczonej grzywny, nawiązki na rzecz Skarbu Państwa, należności sądowych oraz zobowiązania określonego w art. 52 Kodeksu karnego prowadzi się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli niniejsza ustawa nie stanowi inaczej. 2. Przepis par. l stosuje się również do wykonania postanowień o zabezpieczeniu roszczeń cywilnych będących przedmiotem postępowania karnego oraz grzywny. 3. W pierwszej kolejności podlegają zaspokojeniu zasądzone roszczenia cywilne, mające na celu naprawienie szkody lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę”.</u>
</div>
<div xml:id="div-102">
<u xml:id="u-102.0" who="#BeataMik">W art. 25 par. 1 znów zapomnieliśmy o egzekucji świadczenia pieniężnego. Proponujemy więc, aby po wyrazach „Skarbu Państwa” dodać wyrazy „świadczenia pieniężnego”.</u>
</div>
<div xml:id="div-103">
<u xml:id="u-103.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 1 wraz z poprawką. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 1 wraz z poprawką. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 2, aby art. 27 otrzymał brzmienie: „Egzekucję środka karnego przepadku prowadzi urząd skarbowy według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, jeżeli niniejsza ustawa nie stanowi inaczej”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 2. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja zmianę nr 2 przyjęła. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 3, aby art. 29 otrzymał brzmienie: „Z chwilą prawomocnego orzeczenia środka karnego przepadku wobec jednego z małżonków pozostających we wspólności majątkowej, przedmioty majątkowe, których dotyczy przepadek lub które podlegają egzekucji przepadku równowartości przedmiotów lub korzyści, tracą z mocy prawa charakter składników majątku wspólnego. Od tej chwili stosuje się do nich odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, przy czym udział Skarbu Państwa stanowi część orzeczona przepadkiem. Małżonek skazanego może wystąpić odpowiednio z żądaniem określonym w art. 28 par. 3.”</u>
</div>
<div xml:id="div-104">
<u xml:id="u-104.0" who="#BeataMik">Ponawiamy propozycję dodania do art. 29 par. 2 o następującej treści: „Przepisy par. 1 stosuje się odpowiednio w przepadku orzeczenia środka karnego przepadku przedmiotów objętych innym rodzajem współwłasności łącznej.” Skutkiem tego automatyzm prawny ustania małżeńskiej wspólności majątkowej dotyczyłby również, na użytek postępowania wykonawczego, wszelkich innych form współwłasności łącznej, np. wspólnika spółki cywilnej.</u>
</div>
<div xml:id="div-105">
<u xml:id="u-105.0" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę nr 3 wraz z poprawką dodającą w art. 29 par. 2. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 3 wraz z poprawką. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 4, aby po art. 29 dodać art. 29a i 29b. Art. 29a brzmiałby następująco: „l. Przy egzekucji środka przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa lub jej równowartości domniemywa się, że rzeczy oraz prawa majątkowe, które są we władaniu skazanego po orzeczeniu tego środka, należały do niego już w czasie orzeczenia. 2. Osoba, w stosunku do której działa domniemanie ustanowione w art. 45 par. 4 Kodeksu karnego, może wnosić o wyłączenie z jego zakresu przedmiotów majątkowych, których łączna wartość według oszacowania organu egzekucyjnego nie przekracza przeciętnego sześciomiesięcznego dochodu tej osoby; wniosek o wyłączenie zgłasza się do tego organu. 3. W razie nieuwzględnienia wniosku, o którym mowa w par. 2, osoba zainteresowana może w drodze powództwa żądać wyłączenia przedmiotów z zakresu domniemania i zwolnienia ich od egzekucji lub dokonanego zabezpieczenia”. Art. 29b brzmiałby następująco: „l. Pozew przeciwko Skarbowi Państwa o obalenie domniemania ustanowionego w art. 45 par. 4 Kodeksu karnego jest tymczasowo wolny od opłat sądowych, a w razie oddalenia powództwa powód jest obowiązany uiścić opłaty na zasadach ogólnych.</u>
<u xml:id="u-105.1" who="#JanuszWojciechowski">2. Jeżeli w celu obalenia domniemania powód powołuje się na nabycie odpłatne, powinien wskazać źródło nabycia i udowodnić pochodzenia potrzebnych do nabycia środków.</u>
<u xml:id="u-105.2" who="#JanuszWojciechowski">3. Sprzedaż ruchomości lub nieruchomości nie może nastąpić przed prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy”. Są to konsekwencje zmian w Kodeksie karnym, dotyczących przepadku. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 4 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 4. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 5, aby art. 30 otrzymał brzmienie: „W sprawach wytoczonych przeciwko Skarbowi Państwa reprezentuje go prezes sądu okręgowego lub urząd skarbowy w sprawach, w których wykonał wyrok w zakresie orzeczonego nim przepadku”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 5 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 5. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 6, aby oddział 3 rozdziału XII otrzymał tytuł: „Oddział 3. Przepadek” Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 6 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 6. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 7, aby art. 187 otrzymuje brzmienie: „Sąd bezzwłocznie, po uprawomocnieniu się wyroku przesyła jego odpis lub wyciąg urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na siedzibę sądu I instancji, w celu wykonania środka karnego w postaci orzeczonego przepadku”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 7 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 7. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 8, aby art. 188 otrzymał brzmienie: „l. Wykonując środek karny przepadku, urząd skarbowy przejmuje w posiadanie składniki mienia wymienione w wyroku.</u>
<u xml:id="u-105.3" who="#JanuszWojciechowski">2. Wykonując środek karny przepadku przedmiotów, równowartości takich przedmiotów, korzyści osiągniętych z przestępstwa albo równowartości takich korzyści, urząd skarbowy, w razie potrzeby, ustala składniki mienia objętego przepadkiem, przed ich przejęciem.</u>
<u xml:id="u-105.4" who="#JanuszWojciechowski">3. Przed przystąpieniem do przejęcia składników mienia, o których mowa w par. l lub 2, urząd skarbowy nie ma obowiązku wcześniejszego wzywania osoby, u której się znajdują, do ich wydania.</u>
<u xml:id="u-105.5" who="#JanuszWojciechowski">4. Przejęte nieruchomości urząd skarbowy przekazuje w zarząd właściwym organom administracji publicznej.</u>
<u xml:id="u-105.6" who="#JanuszWojciechowski">5. Przejęte rzeczy ruchome, wierzytelności i inne prawa majątkowe urząd skarbowy spienięża według przepisów o egzekucji świadczeń pieniężnych w postępowaniu egzekucyjnym w administracji.</u>
<u xml:id="u-105.7" who="#JanuszWojciechowski">6. Przejęte przedmioty o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej spienięża się, gdy wskazane przez wojewódzkiego konserwatora zabytków państwowe muzeum, biblioteka lub archiwum nie wyrażą zgody na ich nieodpłatne nabycie”.</u>
<u xml:id="u-105.8" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 8 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 8. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 9, aby w art. 190 par. l otrzymał brzmienie: „Orzeczony środek karny przepadku nie narusza praw rzeczowych ograniczonych obciążających objęte przepadkiem składniki mienia, z wyjątkiem hipoteki i zastawu, które wygasają, a wierzytelności zabezpieczone tymi prawami podlegają zaspokojeniu do wysokości sumy uzyskanej ze spieniężenia składników mienia lub ich wartości, gdy nie zostaną spieniężone i nie podlegają zniszczeniu”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 9 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 9. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 10, aby art. 191 otrzymał brzmienie: „l. Podstawę ujawnienia Skarbu Państwa jako właściciela nieruchomości w księdze wieczystej oraz podstawę wykreślenia obciążających ją hipotek stanowi orzeczenie o zastosowaniu środka karnego przepadku, które nieruchomości tej dotyczy. 2. W razie wytoczenia przez osobę trzecią powództwa o zwolnienie nieruchomości od wykonania środka karnego przepadku, wpis własności Skarbu Państwa do księgi wieczystej może nastawić po prawomocnym oddaleniu powództwa”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 10 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 10. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 11, aby w art. 192 par. l otrzymał brzmienie: „W razie uchylenia orzeczenia o przepadku, darowaniu tego środka lub zwolnienia rzeczy, w wyniku wniesionego powództwa, składniki mienia przejęte w trakcie wykonania środka karnego zwraca się uprawnionemu. W razie niemożności zwrotu Skarb Państwa odpowiada za szkodę, którą poniósł uprawniony”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 11 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 11. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 12, aby po art. 195 dodać art. 195a w brzmieniu: „l. Jeżeli jednym postanowieniem zabezpieczono grożący przepadek oraz grzywnę, obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, świadczenie pieniężne albo nawiązkę, sąd lub prokurator, który wydał to postanowienie, może zlecić jego wykonanie w całości organowi określonemu w art. 187. 2. W wypadku, o którym mowa w par. l, jeżeli orzeczono przepadek, urząd skarbowy prowadzi również egzekucję orzeczonej jednocześnie grzywny i zasądzonych od skazanego kosztów sadowych oraz egzekucję orzeczonego obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, świadczenia pieniężnego albo nawiązki”.</u>
<u xml:id="u-105.9" who="#JanuszWojciechowski">Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 12 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 12. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 13, aby art. 205 otrzymał brzmienie: „Do wykonania środków zabezpieczających, które polegają na zakazie zajmowania określonych stanowisk, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej, przepadku albo zakazie prowadzenia pojazdów, stosuje się art. l80–193 i art. l95.” Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja zmianę nr 13 przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę nr 13. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany dotyczącej ustawy o świadku koronnym, aby w art. l ust. 2 otrzymał brzmienie: „Przepisy ustawy stosuje się także w sprawach o przestępstwa określone w art. 228 par. l i 3–6, art. 229 par. l i 3–5, art. 230 par. l, art. 230a par. l, art. 231 par. l, art. 250a par. l i 2 oraz art. 258 Kodeksu karnego”. Zmiana ta rozszerza zakres stosowania ustawy o przestępstwa korupcyjne. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła zmianę dotyczącą ustawy o świadku koronnym. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła zmianę dotyczącą ustawy o świadku koronnym. Kolejne zmiany dotyczą ustawy - Prawo bankowe. Przystępujemy do rozpatrzenia zmiany nr 1, aby w art. 104 ust 2 otrzymał brzmienie: „Banku nie obowiązuje zachowanie tajemnicy wobec strony umowy, jej przedstawiciela lub pełnomocnika oraz osoby wskazanej bankowi przez stronę umowy w pisemnym upoważnieniu do udzielenia określonych informacji. Innym osobom wiadomości te mogą być ujawnione w przypadkach określonych w art. 105, 106 ust l i 2 oraz w art. 106a”.</u>
</div>
<div xml:id="div-106">
<u xml:id="u-106.0" who="#BernardSmykla">Muszę z pewnym ubolewaniem stwierdzić, że nie dane nam było reprezentować stanowisko NBP przy nowelizacji ustawy - Prawo bankowe. Prezes NBP skierował pisma na ręce pana marszałka, które dotyczyły projektu rządowego. W pismach tych zaproponowano kompleksowe potraktowanie tajemnicy bankowej. Pewne elementy tych propozycji zostały wykorzystane. Jeśli chodzi o art. 104, proponuję dopisanie do obecnego brzmienia art. 104 ust. 2 przepisu art. 106a, jako kolejnego przypadku, w którym może być ujawniona tajemnica bankowa. Zmiany zaproponowane przez podkomisję wykraczają poza możliwość dostępu organów, takich jak Prokuratura, do informacji chronionych tajemnicą bankową.</u>
</div>
<div xml:id="div-107">
<u xml:id="u-107.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam pytanie do strony rządowej. Czy przy okazji nowelizacji Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego musimy koniecznie nowelizować ustawę - Prawo bankowe?</u>
</div>
<div xml:id="div-108">
<u xml:id="u-108.0" who="#BeataMik">Nowelizacja ta jest potrzebna. Zmiany w art. 104 ust. 2 mają charakter porządkowy. Obecnie panuje zasada, że poza przestępstwami prania pieniędzy lub aktami terrorystycznymi Prokuratura nie ma dostępu do tajemnicy bankowej na etapie postępowania w sprawie, czyli przed przedstawieniem zarzutów, nie licząc sytuacji popełnienia przestępstwa w ramach działalności osoby prawnej i jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej. Zmiana ustawy - Prawo bankowe ma ścisły związek ze zmianami dokonanymi wcześniej. Jeżeli przedmiot łapówki zostanie zadysponowany przez bank, np. przelany na rachunek banku, Prokuratura może mieć jakieś informacje na ten temat. Nie przedstawi zarzutów, dopóki nie sprawdzi wiarygodności tych informacji. Stoi temu na przeszkodzie obecnie obowiązująca ustawa - Prawo bankowe.</u>
</div>
<div xml:id="div-109">
<u xml:id="u-109.0" who="#KrzysztofPietraszkiewicz">Współpraca banków z wymiarem sprawiedliwości oraz organami ścigania w przeciwdziałaniu wykorzystywania sektora bankowego do działań niezgodnych z prawem od kilku lat dobrze się układa. Propozycja przedłożona przez podkomisję jest niedopracowana. Stoimy na stanowisku, iż najlepszym miejscem i czasem na te zmiany będzie nowelizacja całej ustawy - Prawo bankowe. W sprawozdaniu podkomisji pojawiło się rozwiązanie, które było kwestionowane już poprzednio przez najwybitniejsze osobistości prawa. Zaproponowany przepis nie pokazuje procedury dostępu do tajemnicy bankowej, jak również zawiadomienia banku, w którym odbywała się czynność kontrolna o odstąpieniu od zarzutów. Utrzymanie tego przepisu doprowadzi do tego, że żadna osoba, którą sprawdzono nie będzie mogła liczyć na jakąkolwiek usługę kredytową.</u>
</div>
<div xml:id="div-110">
<u xml:id="u-110.0" who="#JanuszWojciechowski">Mam propozycję, aby nie rozpatrywać zmian do ustawy - Prawo bankowe. Nie jest to dobry zwyczaj legislacyjny, żeby w ramach Kodeksu postępowania karnego nowelizować Prawo bankowe. Powinniśmy się tym zająć w drodze odrębnej regulacji.</u>
</div>
<div xml:id="div-111">
<u xml:id="u-111.0" who="#BeataMik">Zmiany te dotyczą jednak kwestii proceduralnych, mianowicie działalności regulowanej przez Kodeks postępowania karnego i Kodeks karny skarbowy. Propozycja nasza jest przemyślana. Uległa ona modyfikacji, ponieważ uległ modyfikacji stan prawny. Projekt został zaakceptowany przez Radę Ministrów. Jest on wewnętrznie spójny. Nie mamy więc podstaw, aby wycofywać się z tej propozycji. Przede wszystkim zmierza ona do tego, aby ścigać najpoważniejsze przestępstwa, w tym korupcyjne. Bez dostępu do kont bankowych jesteśmy bezradni i nie możemy nic udowodnić. Proszę sobie wyobrazić, że Policja w postępowaniu operacyjnym ma większe szanse dostępu do tajemnicy bankowej niż prokurator w postępowaniu karnym.</u>
</div>
<div xml:id="div-112">
<u xml:id="u-112.0" who="#KrzysztofPietraszkiewicz">Być może nasza propozycja nie jest doskonała, ale również propozycja rządu wymaga przemyślenia. Prosimy o znalezienie odpowiedniego miejsca i czasu na przedyskutowanie tych kwestii.</u>
</div>
<div xml:id="div-113">
<u xml:id="u-113.0" who="#PrzemysławMorysiak">W tej chwili w Ministerstwie Finansów jest przygotowywana nowelizacja ustawy - Prawo bankowe, kompleksowo regulująca kwestie dostępu do tajemnicy bankowej.</u>
</div>
<div xml:id="div-114">
<u xml:id="u-114.0" who="#MarekSadowski">Mamy bardzo surowe prawo karne materialne oraz sprawną procedurę. Wyłączona jednak zostaje możliwość prowadzenia dowodów, które często są jedynymi dowodami popełnienia przestępstwa. Już w 1999 r. trwała walka o zamknięcie dostępu do tajemnicy bankowej prokuratorowi w postępowaniu w sprawie. Skutek nieprzyjęcia zmian do tej ustawy będzie taki, że wszyscy, z wyjątkiem prokuratora, będą mieli dostęp do tajemnicy bankowej albo prokurator będzie musiał prosić sąd o zniesienie tajemnicy bankowej. To rozwiązanie będzie nierozsądne.</u>
</div>
<div xml:id="div-115">
<u xml:id="u-115.0" who="#JanuszWojciechowski">Nie chodzi o rezygnowanie z tych rozwiązań, lecz o rozpatrzenie tych zmian w odpowiednim czasie. Można rozpatrzyć te kwestie przy nowelizacji ustawy - Prawo bankowe, o której wspomniał przedstawiciel Ministerstwa Finansów, lub wnieść odrębną nowelizację, jeżeli jest to sprawa pilna. Proponuję zrezygnować z nowelizacji ustawy - Prawo bankowe, w związku z czym składam wniosek o wykreślenie art. 5 z projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy o świadku koronnym oraz ustawy - Prawo bankowe. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła wniosek. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła wniosek, aby skreślić art. 5 z projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy o świadku koronnym oraz ustawy - Prawo bankowe. Przystępujemy do rozpatrzenia art. 6 ustawy, mówiącego, że: „Czynności procesowe oraz czynności postępowania wykonawczego, dokonane przed wejściem w życie niniejszej ustawy z zachowaniem przepisów dotychczasowych, są skuteczne.” Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja art. 6 ustawy przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła art. 6 ustawy. Przystępujemy do rozpatrzenia art. 7 ustawy, mówiącego, że: „Ustawa wchodzi w życie z dniem l lipca 2003 r.”. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja art. 7 ustawy przyjęła. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła art. 7 ustawy. Pozostało nam przegłosowanie całości projektu ustawy. Przystępujemy do głosowania. Kto jest za przyjęciem projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy o świadku koronnym wraz z przyjętymi wcześniej poprawkami? Stwierdzam, że Komisja 6 głosami, przy braku przeciwnych i braku wstrzymujących się, projekt ustawy przyjęła. Wybierzemy teraz posła sprawozdawcę. Proponuję, aby został nim poseł Ryszard Kalisz. Przystępujemy do głosowania. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła wniosek, aby posłem sprawozdawcą został poseł Ryszard Kalisz. Sprzeciwu nie słyszę. Stwierdzam, że Komisja przyjęła wniosek, aby posłem sprawozdawcą został poseł Ryszard Kalisz. Wyznaczamy 7-dniowy termin dla Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej na przedstawienie opinii. Dziękuję wszystkim ekspertom za współpracę. Zamykam posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>