text_structure.xml
27.4 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml" />
<TEI>
<xi:include href="header.xml" />
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#HenrykRafalski">Dnia 10 września 1982 r. Komisja Pracy i Spraw Socjalnych oraz Komisja Zdrowia i Kultury Fizycznej, obradujące pod przewodnictwem posła Henryka Rafalskiego (ZSL) rozpatrzyły:</u>
<u xml:id="u-1.1" who="#HenrykRafalski">- poselski projekt uchwały Sejmu w sprawie inwalidów i osób niepełnosprawnych.</u>
<u xml:id="u-1.2" who="#HenrykRafalski">W posiedzeniu udział wzięli: przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli, Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, Urzędu Rady Ministrów, Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Ministerstwa Oświaty i Wychowania, Ministerstwa Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Centralnego Związku Spółdzielczości Inwalidów.</u>
<u xml:id="u-1.3" who="#HenrykRafalski">Projekt uchwały przedstawił poseł Jan Szczepański (bezp.): Problematyka będąca przedmiotem uchwały, była wielokrotnie dyskutowana na posiedzeniach obu Komisji. Inicjatywa omawianego dzisiaj projektu zrodziła się w Polskim Komitecie Obchodów Roku Inwalidów i Osób Niepełnosprawnych. Pewne elementy uchwały pochodzą również z raportu opracowanego przed kilku laty przez Komitet Rehabilitacji i Readaptacji Polskiej Akademii Nauk. Zbieramy się dzisiaj, aby nadań ostateczny kształt projektowi tej uchwały. Na sali są przedstawiciele różnych zainteresowanych środowisk, mogący wnieść swój wkład do dyskusji.</u>
<u xml:id="u-1.4" who="#HenrykRafalski">Nie zamierzam w swoim wystąpieniu szczegółowo omawiać wszystkich problemów, o których traktuje uchwała. Skoncentruję się tylko na niektórych, moim zdaniem, szczególnie ważnych sprawach. Jedną z nich jest zapewnienie pomocy inwalidom i osobom niepełnosprawnym z wadami wrodzonymi. Ta grupa osób niepełnosprawnych i ich rodzin wymaga szczególnej opieki. Nasze ustawodawstwo koncentruje się głównie na ochronie inwalidów z wadami nabytymi (wskutek wypadków czy przebytych chorób). Jest rzeczą konieczną rozszerzenie opieki nad osobami niepełnosprawnymi z wadami wrodzonymi.</u>
<u xml:id="u-1.5" who="#HenrykRafalski">Kolejną sprawą bardzo doniosłą, ale zarazem budzącą wątpliwości jest propozycja utworzenia organu przy Radzie Ministrów lub Prezesie Rady Ministrów, koordynującego całość działań podejmowanych na rzecz ochrony osób niepełnosprawnych i inwalidów. Utarł się stereotyp, że inwalidzi oczekują wyłącznie pomocy materialnej. Projektowana uchwała kładzie nacisk na tworzenie warunków pozwalających inwalidom i osobom niepełnosprawnym na pełne wykorzystanie swoich możliwości. Inwalidzi wykazują niekiedy więcej energii życiowej i wytrwałości niż osoby pełnosprawne, muszą wszakże mieć ku temu odpowiednie możliwości.</u>
<u xml:id="u-1.6" who="#HenrykRafalski">W naszym kraju wiele instytucji zajmuje się tą problematyką, ale niestety, w sposób wycinkowy. Najszerszy krąg spraw należy do Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Propozycja powołania specjalnego organu przy Radzie Ministrów koordynującego działania na rzecz inwalidów i osób niepełnosprawnych, nie może być odczytywana jako krytyka pod adresem tego resortu. W przypadku inwalidów i osób niepełnosprawnych wiele spraw, np. związanych z zatrudnieniem, mieszkalnictwem, likwidacją barier architektonicznych, organizacją życia rodzinnego, kształceniem wykracza poza kompetencje Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Sprawy te muszą więc być powierzone innemu organowi.</u>
<u xml:id="u-1.7" who="#HenrykRafalski">Jak już zaznaczyłem, nie zamierzam referować wszystkich problemów zawartych w uchwale. Na sali jest wielu znawców zagadnienia, którzy będą mogli ustosunkować się do projektu uchwały.</u>
<u xml:id="u-1.8" who="#HenrykRafalski">Przewodniczący Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej, poseł Henryk Rafalski (ZSL): Chciałbym przypomnieć w skrócie historię działań obu naszych Komisji, podejmowanych na przestrzeni ostatnich kilku lat, mających na celu poprawę sytuacji inwalidów i osób niepełnosprawnych. Od roku 1972 odbyło się 17 posiedzeń obu Komisji poświęconych tym problemom. Wystosowaliśmy około 20 dezyderatów, wystąpiliśmy ponadto z inicjatywą opracowania raportu na temat sytuacji inwalidów i osób niepełnosprawnych, o którym wspominał poseł Jan Szczepański.</u>
<u xml:id="u-1.9" who="#HenrykRafalski">Nasze Komisje występowały również z innymi inicjatywami. Wspomnę tu m.in. o inicjatywie dokonania spisu inwalidów (1974 rok), zasiłku dla dzieci kalekich (1973 r.), propozycji opracowania kompleksowej ustawy o pomocy społecznej (1976 rok), inicjatywie opracowania projektu ustawy na temat rehabilitacji zdrowotnej, zawodowej i społecznej inwalidów i osób niepełnosprawnych. W ostatnim czasie prowadzimy ponadto z rządem „korespondencję dezyderatową” na temat zatrudniania inwalidów poza spółdzielczością inwalidzką.</u>
<u xml:id="u-1.10" who="#HenrykRafalski">Niestety, nie ma dotychczas ustawy o pomocy społecznej, jak również ustawy o rehabilitacji. Ostatnie wystąpienie wicepremiera Edwarda Kowalczyka wskazuje również, że pozostanie niezałatwiona sprawa zatrudniania inwalidów w zakładach gospodarki uspołecznionej (poza spółdzielczością inwalidzką). Pomyślny epilog miały natomiast nasze postulaty, dotyczące spisu inwalidów oraz zasiłków dla dzieci kalekich, z tym że na dzieci kalekie rolnicy otrzymali zasiłki dopiero w roku 1980 (pracownicy gospodarki uspołecznionej w roku 1975).</u>
<u xml:id="u-1.11" who="#HenrykRafalski">Jak więc widać w tej problematyce odnieśliśmy więcej porażek niż zwycięstw. Chciałbym jeszcze dodać, że nad problematyką tą obradują zwykle obie Komisje wspólnie.</u>
</div>
<div xml:id="div-2">
<u xml:id="u-2.0" who="#WacławAuleytner">Komisja Zdrowia i Kultury Fizycznej od wielu lat zajmowała się sprawą właściwej i wszechstronnej opieki nad inwalidami i osobami niepełnosprawnymi. Odbyła 17 posiedzeń na ten temat oraz przedstawiła rządowi 14 dezyderatów i opinii w tym zakresie.</u>
<u xml:id="u-2.1" who="#WacławAuleytner">Na projekt omawianej dziś uchwały należy spojrzeć stawiając sobie pytanie, czy obejmuje ona całość najważniejszych spraw jakie dotyczą życia w naszym kraju inwalidów i osób niepełnosprawnych?</u>
<u xml:id="u-2.2" who="#WacławAuleytner">Jest wiele zagadnień nierozwiązanych, niewłaściwie rozwiązanych lub rozwiązanych tylko w małym stopniu.</u>
<u xml:id="u-2.3" who="#WacławAuleytner">Jednym z nich jest brak zorganizowanej, dostatecznie wczesnej oraz wszechstronnej opieki medycznej, socjalnej i pedagogicznej nad dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną. Wiadomo, że tylko wszechstronne zabiegi rewalidacyjne zastosowane we wczesnym dzieciństwie i w okresie rozwojowym mogą przywracać jednostki niepełnosprawne społeczeństwu, a głębiej upośledzonym stworzyć bardziej ludzkie możliwości życia. Niestety u nas sprawa wczesnej opieki nie jest rozwiązywana zadowalająco zarówno przez służbę zdrowia, szkolnictwo specjalne, jak i opiekę społeczną. Służba zdrowia nie jest wyposażona w odpowiednie środki oraz nie posiada w wystarczającej ilości sprzętu rehabilitacyjnego. Niekiedy więc pomoc nie dociera w ogóle lub dociera zbyt późno, szczególnie na wsi. W skali kraju obejmuje ona tylko około 85% wymagających opieki.</u>
<u xml:id="u-2.4" who="#WacławAuleytner">Szkolnictwo specjalne nie obejmuje wszystkich dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. Pewna liczba takich dzieci nie realizuje w ogóle obowiązku szkolnego. Przykładowo podam, że szkolnictwo specjalne zaspokaja tylko 70% potrzeb związanych z kształceniem dzieci z upośledzeniem lekkim. Jednocześnie odczuwa się dotkliwy brak internatów. Szkolnictwo specjalne nie jest odpowiednio wyposażone, brak np. podstawowych elementów rewalidacyjnych np. sal gimnastycznych i boisk sportowych, urządzeń dla gimnastyki korekcyjnej itd.</u>
<u xml:id="u-2.5" who="#WacławAuleytner">W domach opieki społecznej dla dzieci i młodzieży ciężej upośledzonej istnieje notoryczny brak możliwości zastosowania wszechstronnej opieki rewalidacyjnej. Wynika to z nadmiernego zagęszczenia w domach opieki społecznej. Badania NIK przedstawione Komisji wykazały, że niekiedy powierzchnia na jednego mieszkańca takiego domu jest znacznie niższa od obowiązującej normy, tj. 6 m2 (jest np. wiele placówek, w których na pensjonariusza przypada mniej niż 5,5 m2, co już przekracza tzw. próg bezpieczeństwa). Domy opieki odczuwają ponadto dotkliwy brak fachowego personelu.</u>
<u xml:id="u-2.6" who="#WacławAuleytner">Drugim wielkim zagadnieniem dotyczącym ochrony inwalidów i ludzi niepełnosprawnych jest wszechstronna opieka nad ich rodzinami. Rewalidacja jest naprawdę wszechstronna i skuteczna tylko wtedy, jeśli dokonuje się w ramach lub w łączności ze środowiskiem naturalnym, jakim jest rodzina oraz przy jego udziale. Ośmielę się postawić tezę, że rodzina upośledzonego w Polsce jest na ogół samotna. Brak jej jest tak potrzebnego w nieszczęściu oparcia psychicznego, brak wiedzy o istocie schorzenia dziecka, brak umiejętności postępowania rewalidacyjnego. W niektórych dużych miastach sytuacja jest nieco lepsza ze względu na działalność Komitetów pomocy Dzieciom Specjalnej Troski powołanych przez TPD. Na wsi, takie rodziny nie mają jednak żadnego oparcia nawet moralnego, bo sąsiedzi i znajomi, na ogół wolą unikać tego rodzaju „przykrych problemów” cudzego nieszczęścia. Państwo organizując opiekę nad niepełnosprawnym i inwalidą nie interesuje się jego środowiskiem rodzinnym, ograniczając się do przyznania zwiększonego dodatku rodzinnego.</u>
<u xml:id="u-2.7" who="#WacławAuleytner">Odrębnym zagadnieniem jest stworzenie odpowiednich warunków życia codziennego dla osób niepełnosprawnych i inwalidów. Niezbędne jest uwzględnianie potrzeb inwalidów na wszystkich szczeblach planowania gospodarczego i społecznego. Chodzi tu m.in. o przyznanie pierwszeństwa w przydziale mieszkań, usunięcie barier architektonicznych oraz przyjęcie zasady dostosowywania mieszkań do indywidualnych potrzeb inwalidy; likwidację, barier komunikacyjnych; stworzenie preferencji w przyznawaniu telefonów itd.</u>
<u xml:id="u-2.8" who="#WacławAuleytner">Istotną sprawą jest pełne zaspokojenie potrzeb inwalidów w zakresie zaopatrzenia w sprzęt ortopedyczny oraz odpowiednie przystosowanie samochodów. Obecnie, czas oczekiwania na ten sprzęt coraz bardziej się wydłuża, a nierzadko sprzęt ten jest praktycznie niedostępny.</u>
<u xml:id="u-2.9" who="#WacławAuleytner">Proponuję, by Sejm uchwalił Kartę Praw Inwalidy i Człowieka Niepełnosprawnego, jak to ma miejsce w wielu krajach świata. Ustawa taka powinna gwarantować inwalidzie i człowiekowi niepełnosprawnemu prawo do pracy i renty, ochrony tej pracy (poprzez m.in. ograniczenie możliwości zwolnienia) prawo do rehabilitacji oraz specjalne uprawnienie w życiu społecznym, jak również zaopatrzenie w odpowiedni i niezbędny sprzęt leczniczy. Wydaje się, że rozpatrując projekt uchwały musimy rozważyć wyżej wymienione postulaty. Wiążą się one z bardzo bolesną sprawą; z jednej strony z grożącym bezrobociem inwalidów, którzy w ramach „3 S” odpadają z zakładów pracy jako słabsza siła robocza, z drugiej strony z brakiem możliwości otrzymania renty socjalnej, gdyż warunkowana jest ona 5-letnim stażem pracy, którego młodzi inwalidzi nie posiadają.</u>
<u xml:id="u-2.10" who="#WacławAuleytner">Sejmowa Komisja Zdrowia i Kultury Fizycznej wiele razy zwracała się do rządu o wydanie zarządzenia o obligatoryjnym zatrudnianiu inwalidów i osób niepełnosprawnych w zwykłych zakładach pracy w określonym z góry procencie w stosunku do ogółu tam zatrudnionych, a także o zniesienie obligatoryjnego stażu pracy dla uzyskania wspomnianej renty socjalnej. Niestety wnioski te nie spotkały się ze zrozumieniem ze strony rządu. Świadczy o tym ostatnia odpowiedź wicepremiera Kowalczyka, który wyraził przekonanie, że wszystkie problemy rozwiązuje spółdzielczość inwalidzka.</u>
<u xml:id="u-2.11" who="#WacławAuleytner">Tymczasem tak nie jest. Spółdzielczość boryka się z wieloma trudnościami. Komisja Zdrowia szeroko omawiała te zagadnienia i wysunęła odpowiednie dezyderaty pod adresem rządu, wskazujące na konieczność stworzenia systemu preferencji dla tej formy spółdzielczości mających na celu jej rozwój, ochronę produkcji, tworzenie nowych miejsc pracy, modernizację zakładów, zwiększenie funduszu rehabilitacyjnego itd. Obecni tu przedstawiciele spółdzielczości, tj. Spółdzielni Inwalidów i Niewidomych mogą przedstawić dodatkowe wyjaśnienia i postulaty które powinniśmy uwzględnić w naszej uchwale.</u>
<u xml:id="u-2.12" who="#WacławAuleytner">Poważnym ograniczeniem jest słaba baza materialna zarówno resortu opieki społecznej jak i szkolnictwa specjalnego oraz spółdzielczości inwalidzkiej. Dają tu o sobie znać wieloletnie zaniedbania. W większości baza ta mieści się w budynkach starych, bardzo zdewastowanych. Poprawa tej sytuacji wymaga dużych nakładów inwestycyjnych, które muszą być jednak ze względów gospodarczych rozłożone na lata. Istnieje jednak konieczność przeznaczenia już teraz, na te cele pewnych środków, jeśli chcemy, by uchwała Sejmu nie pozostała na papierze.</u>
<u xml:id="u-2.13" who="#WacławAuleytner">Pilną sprawą jest zlikwidowanie a przynajmniej zmniejszenie braków kadrowych, szczególnie w opiece społecznej oraz w szkolnictwie specjalnym.</u>
<u xml:id="u-2.14" who="#WacławAuleytner">Nie można inwalidom i osobom niepełnosprawnym zapewnić właściwej opieki także w sprawach życia codziennego, bez świadomego w tym zakresie udziału społeczeństwa. Tymczasem stan kultury społecznej jest w tej sferze niestety bardzo niski. Niezbędna jest więc odpowiednia edukacja społeczeństwa, co jest warunkiem optymalnego rozwiązania omawianych zagadnień. w przyszłości.</u>
<u xml:id="u-2.15" who="#WacławAuleytner">Pod kątem tych właśnie spraw spojrzeć trzeba na projekt uchwały oraz rozważyć celowość wprowadzenia do niej poprawek. Sądzę, że trzeba powołać małą podkomisję redakcyjną, która dokonałaby z tego punktu widzenia szczegółowej analizy uchwały. Na pewno jednak należałoby uzupełnić projekt uchwały o postulaty dotyczące:</u>
<u xml:id="u-2.16" who="#WacławAuleytner">a) zapewnienia jak najwcześniejszej rehabilitacji dzieci i młodzieży, która objęłaby wszystkich potrzebujących,</u>
<u xml:id="u-2.17" who="#WacławAuleytner">b) rozwinięcia wszechstronnej opieki nad rodziną niepełnosprawnego oraz włączenia rodziny w system rewalidacyjno-opiekuńczy,</u>
<u xml:id="u-2.18" who="#WacławAuleytner">c) przygotowania projektu przepisów w sprawie ochrony pracy inwalidów oraz zniesienia obligatoryjnego 5-letniego stażu dla uzyskania renty.</u>
<u xml:id="u-2.19" who="#WacławAuleytner">W uchwale powinno się także znaleźć sformułowanie wskazujące na konieczność zapewnienia możliwości uczęszczania wszystkich niepełnosprawnych do powszechnie dostępnych szkół i przedszkoli. Dostępność ta winna być znacznie większa niż obecnie, ale w wielu wypadkach przedszkola i szkoły specjalne lepiej spełniają funkcje rewalidacyjne wobec osób upośledzonych niż szkoła czy przedszkole normalne. Należy natomiast stworzyć nieograniczoną możliwość przepływu młodzieży między tymi zakładami, w zależności od potrzeb wynikających z procesów rehabilitacyjnych.</u>
<u xml:id="u-2.20" who="#komentarz">(Dyskusja.)</u>
</div>
<div xml:id="div-3">
<u xml:id="u-3.0" who="#BarbaraKoziejŻukowa">Uchwała, nad którą debatujemy jest aktem dobrej woli, zwraca uwagę na problemy wielokrotnie poruszane. Jestem zdania, iż powinna ona zawierać pewne konkrety; np. na str. 2 mówi się o zadaniach spółdzielczości inwalidzkiej w stosunku do inwalidów, a przecież wiadomo, że spółdzielnie te, podobnie jak przedsiębiorstwa państwowe, mają plany produkcyjne i trudno je wykonywać tylko przy pomocy niepełnosprawnych pracowników. Inwalida zaś powinien mieć poczucie przydatności społecznej i to poczucie powinien mu dawać właśnie jego zakład pracy. Trzeba więc spółdzielnie inwalidzkie traktować odmiennie, niż zakłady produkcyjne. W sprawie mieszkań dla inwalidów nie możemy wyjść poza ramy dyskusji. Osiedla mieszkaniowe nie są dostosowane do potrzeb ludzi niepełnosprawnych (brak podjazdów dla wózków, ciężko otwierające się drzwi itd.). Proponuję, aby nie tworzyć priorytetu w przyznawaniu mieszkań, ale budować domy dla inwalidów. Postulat o potrzebie budowania takich domów warto uwzględnić w naszej uchwale. Rada do spraw Inwalidów nie rozwiąże wszystkich problemów. Jestem zdania, iż trzeba zobligować rząd do opracowania programu pomocy inwalidom, z uwzględnieniem naszych konkretnych wniosków.</u>
</div>
<div xml:id="div-4">
<u xml:id="u-4.0" who="#BożenaHagerMałecka">Proponuję, aby na str. 1 umieścić zdanie: „Niezbędne jest wprowadzenie statutu płatnego opiekuna nad dzieckiem lub inną osobą niepełnosprawną, dla jednego z członków jego rodziny”. Jest to tańsza forma pomocy, aniżeli umieszczenie w domu stałego pobytu. W kraju umiera coraz mniej niemowląt, rodzi się natomiast coraz więcej dzieci z wadami wrodzonymi. W 1968 r. w ośmiu miastach na Śląsku wprowadziliśmy model rehabilitacji noworodka przez matkę. Pozwoliło to osiągnąć bardzo dobre wyniki. Zabezpieczenie finansowe dla matki czy ojca pozwoliłoby im lepiej opiekować się dzieckiem.</u>
</div>
<div xml:id="div-5">
<u xml:id="u-5.0" who="#FelicjannaLesińska">Trudno w uchwale sejmowej zawrzeć wszelkie zagadnienia z omawianej dziś tematyki. Zgadzam się jednak z uwagami, że trzeba niektóre z nich bardziej precyzyjnie ująć. Na wsi sprawa opieki nad dziećmi z wadami jest ogromnym problemem. Brak tam bowiem zarówno właściwej opieki lekarskiej, jak i pedagogicznej. Proponuję w uchwale umieścić zdanie: „Zapewnić dzieciom niepełnosprawnym na wsi prawidłową opiekę lekarską oraz możliwość przygotowania do podjęcia nauki w szkole”. Nie neguję, iż trzeba zwiększyć priorytety dla spółdzielczości inwalidzkiej. Należy jednak również zmienić tam propozycje w zatrudnieniu. Spółdzielnie inwalidzkie ciągle jeszcze zatrudniają dużą liczbę osób zdrowych.</u>
<u xml:id="u-5.1" who="#FelicjannaLesińska">Poseł Longin Cegielski (ZSL), reprezentujący Prezydium Komisji Planu, Budżetu i Finansów. Inwalidów na wsi jest więcej aniżeli w miastach. Rośnie liczba wypadków, którym ulegają młodzi rolnicy. Nie ma natomiast możliwości zapewnienia im właściwej pomocy. Nie ma przecież wózków inwalidzkich, zabezpieczenia ortopedycznego itd. Niezmiernie rzadka jest sieć poradni rehabilitacyjnych. Minister zdrowia przeznaczył 5 mln zł na wyposażenie wiejskich przychodni zdrowia w sprzęt rehabilitacyjny. Jest to kropla w morzu potrzeb. Sanatorium w Busku pierwsze podjęło się rehabilitacji rolników. Jedno uzdrowisko nie zaspokoi jednak stale rosnących potrzeb. Nie wszyscy zdają sobie sprawę, że zaledwie 20% młodych inwalidów na wsi ma dostęp do nauki, a tylko 2% pobiera renty. Wydaje się konieczne zwrócenie w uchwale uwagi na niepełnosprawnych na wsi.</u>
<u xml:id="u-5.2" who="#FelicjannaLesińska">Chodzi o wyrównanie różnic w opiece i pomocy między miastem a wsią. Poza tym, za mało lekarzy na wsi zajmuje się rehabilitacją. Nie ma psychoterapeutów, przeszkolonych pielęgniarek itp. Powinno się również postulować utworzenie pomocy prawnej dla inwalidów, zwłaszcza w zakresie spraw alimentacyjnych.</u>
</div>
<div xml:id="div-6">
<u xml:id="u-6.0" who="#HannaBuśko">Problemy inwalidów na wsi sami dobrze znamy. Znam nastawienie tych ludzi do życia, ich trudności w pokonywaniu niemocy fizycznej i psychicznej. Szczególnie trudną sytuację mają młodzi, samotni inwalidzi. Popieram wniosek poseł Barbary Koziej-Żukowej w sprawie budowy domów dla inwalidów. Budzi to jednak pewne kontrowersje. Czy słuszne jest tworzenie skupisk takich ludzi? Wydaje się, że ludzie ci doskonale siebie rozumieją, łatwiej im jest żyć we własnym środowisku. Popieram również wniosek o opracowanie rządowego programu pomocy inwalidom.</u>
</div>
<div xml:id="div-7">
<u xml:id="u-7.0" who="#StanisławGura">Wyrażamy uznanie za opracowanie projektu Uchwały.</u>
<u xml:id="u-7.1" who="#StanisławGura">Potrzeby społeczne w omawianej dziedzinie są rzeczywiście ogromne. Spis powszechny wykazał, iż 7% populacji Polaków, to ludzie niepełnosprawni. W 1967 r. resort zdrowia opracował program rehabilitacji inwalidów, który jest do dziś realizowany. W 1980 r. dzięki organizacji służb rehabilitacyjnych zatrudniliśmy 56 tys. inwalidów. W 1981 r. jednak zatrudnienie inwalidów spadło aż o 11 tys. 16 tys. łóżek sanatoryjnych przeznaczamy dla dzieci niepełnosprawnych. Zwiększamy liczbę łóżek kosztem sanatoriów ogólnych. 9 zakładów rehabilitacji zawodowej prowadzi służba zdrowia. Szerzej tym problemem zajmuje się spółdzielczość inwalidzka. Ministerstwo Zdrowia wystąpił do wojewodów o opracowanie programu działań w zakresie pomocy osobom niepełnosprawnym. Pracujemy także nad projektem uchwały o spółdzielniach niewidomych i spółdzielniach inwalidzkich. Przydzieliliśmy inwalidom 3600 samochodów osobowych, w tym część spośród nich dostosowana jest do konkretnych możliwości użytkownika. Dzięki programowi operacyjnemu, zaopatrzenie inwalidów w sprzęt rehabilitacyjny i ortopedyczny przebiega sprawnie. Mamy kłopoty tylko z obuwiem. W ub.r. zatrudniliśmy 1400 pracowników socjalnych, którzy rozpoznają środowiska. W tym roku przewidujemy zatrudnienie 2,5 tys. dalszych pracowników. Pediatria prowadzi badania bilansowe dzieci 6-, 10-, 14-, 18-letnich. Pozwala to na wykrycie wad lub nieprawidłowości zdrowotnych. Popieramy inicjatywę powołania Rady do Spraw Inwalidów. Rady te powinny również działać na szczeblach wojewódzkich. Opracowywane aktualnie projekty ustawo ochronie zdrowia i opiece socjalnej również poruszają problemy osób niepełnosprawnych.</u>
</div>
<div xml:id="div-8">
<u xml:id="u-8.0" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Idea podjęcia przez Sejm proponowanej uchwały sama w sobie jest bardzo słuszna, ale trzeba pamiętać, że obowiązek niesienia pomocy osobom niepełnosprawnym wynika również z odpowiednich konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych.</u>
<u xml:id="u-8.1" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">W przedłożonym dokumencie podaje się zakres zadań Rady do Spraw Inwalidów w taki sposób, jak gdyby był to jakiś nowy urząd, a nie o to przecież chodzi.</u>
<u xml:id="u-8.2" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Uważam, że należałoby poddać pod rozwagę zakres zadań Rady, takich m.in. jak: ocena programów rządowych, ocena stanu płatniczego, proponowanie źródeł środków finansowych na cele pomocy osobom niepełnosprawnym, inicjowanie badań naukowych ze strony GUS, czy innych ośrodków. Rada powinna także podejmować nowe inicjatywy legislacyjne. Rozszerzenie zakresu zadań Rady, umożliwiłoby rezygnację z powoływania Centralnego Funduszu Rehabilitacyjnego. Obecnie na ten cel przeznaczamy pewną część środków bezpośrednio z budżetu państwa, jak i pośrednio poprzez różnego rodzaju odpisy przedsiębiorstw np. spółdzielni inwalidzkich. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę, że tworzenie środków docelowych jest bronią obusieczną. Spółdzielnie inwalidzkie dysponują obecnie znaczną kwotą w granicach 3–6 mld zł, ale od 6 miesięcy nie mogą tych środków wykorzystywać np. na cele inwestycyjne, gdyż fundusze te zostały zablokowane. Należałoby rozważyć ewentualność obciążania kosztów wszystkich przedsiębiorstw odpisami na cele rehabilitacji inwalidów.</u>
<u xml:id="u-8.3" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">W imieniu Prezydium obu Komisji poseł Irena Sroczyńska (PZPR) zaproponowała, by sprawozdawcą omawianej uchwały był poseł Wacław Auleytner (bezp. PZKS).</u>
<u xml:id="u-8.4" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Komisje zaakceptowały tę kandydaturę.</u>
<u xml:id="u-8.5" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Na wniosek posła Henryka Rafalskiego (ZSL) komisje postanowiły upoważnić prezydia obu komisji oraz posła sprawozdawcę i projektodawcę uchwały - posła Jana Szczepańskiego (bezp.) do dokonania poprawek w projektowanej uchwale, w oparciu o propozycje posłów i przedstawicieli rządu, zgłoszone w toku obrad.</u>
<u xml:id="u-8.6" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Projekt uchwały został przyjęty przez obie komisje wraz z poprawkami.</u>
<u xml:id="u-8.7" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Po zakończeniu wspólnego posiedzenia Komisja Zdrowia i Kultury Fizycznej obradująca pod przewodnictwem posła Henryka Rafalskiego (ZSL) rozpatrzyła odpowiedzi na dezyderaty.</u>
<u xml:id="u-8.8" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Komisja nie przyjęła odpowiedzi rządu na dezyderat w sprawie przekształcenia domu wypoczynkowego „Bałtyk” w Kołobrzegu na sanatorium matki i dziecka, gdyż uznała, że odpowiedź ta jest niezadowalająca.</u>
<u xml:id="u-8.9" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Komisja zwróciła się do odpowiedniego zespołu Najwyższej Izby Kontroli z prośbą o zbadanie tej sprawy bezpośrednio w Kołobrzegu. Obecny na posiedzeniu dyrektor Zespołu NIK Klemens Romanowski przyjął zlecenie Komisji.</u>
<u xml:id="u-8.10" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Komisja rozpatrzyła i przyjęła odpowiedź na dezyderat w sprawie realizacji inwestycji służby zdrowia, ze szczególnym uwzględnieniem lecznictwa psychiatrycznego.</u>
<u xml:id="u-8.11" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Uznano za słuszny wniosek zawarty w odpowiedzi, ażeby wszystkie wojewódzkie zespoły poselskie poświęciły jedno ze swoich posiedzeń sprawom opieki psychiatrycznej na swoim terenie.</u>
<u xml:id="u-8.12" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Wiceminister Zdrowia i Opieki Społecznej Stanisław Gura zwrócił się do Komisji z prośbą o zaopiniowanie niektórych przedsięwzięć podejmowanych przez resort w zakresie szkolenia kierowniczej kadry służby zdrowia. Chodzi m.in. o to, ażeby obywatele posłowie wyrazili w specjalnej ankiecie swoją opinię na temat racjonalizacji gospodarki lekami oraz w sprawach usprawnienia działania otwartej pomocy lekarskiej.</u>
<u xml:id="u-8.13" who="#PrzedstawicielMinisterstwaFinansów">Na posiedzeniu dostarczono posłom druki ankiet.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>