text_structure.xml
29.6 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml" />
<TEI>
<xi:include href="header.xml" />
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#BohdanKopczyński">Otwieram posiedzenie Komisji Ustawodawczej. Jest to ostatnie posiedzenie naszej Komisji w tej kadencji Sejmu i będzie się ono składało z dwóch punktów: 1. Wyrażenie opinii w sprawach przed Trybunałem Konstytucyjnym o sygn. akt: P 17/04, SK 13/05 i K 38/04, 2. Przyjęcie Sprawozdania z działalności Komisji Ustawodawczej w IV kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Tekst sprawozdania wszyscy państwo otrzymaliście, a więc jest ono znane. Czy jest akceptacja dla zaproponowanego porządku dzisiejszych obrad? Sprzeciwu nie słyszę, a zatem przystępujemy do zapoznania się z kolejnymi sprawami, jakie będą rozpatrywane w najbliższym czasie przez Trybunał Konstytucyjny. Pierwsza z nich ma sygn. akt P 17/04, a przed TK będzie tę sprawę przedstawiał poseł Tomasz Markowski. Pana posła nie ma na sali, proszę zatem przedstawiciela Biura Legislacyjnego o zapoznanie nas z istotą tej sprawy i proponowanym stanowiskiem.</u>
</div>
<div xml:id="div-2">
<u xml:id="u-2.0" who="#UrszulaSęk">Przedmiotem pytania prawnego o sygn. akt P 17/04 są przepisy dotyczące prawa do wcześniejszej emerytury nauczycielskiej. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, rozpatrując sprawę Elżbiety Górnej przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie o wcześniejszą emeryturę, powziął wątpliwość, czy art. 91b ust. 2 pkt 2 Karty Nauczyciela (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 sierpnia 2004 r., a więc w dniu złożenia przez zainteresowaną wniosku o emeryturę) oraz art. 91b ust. 2 pkt 4 Karty Nauczyciela, w zakresie wyłączającym prawo nauczyciela zatrudnionego w placówce niepublicznej w wymiarze co najmniej? etatu obowiązującego wymiaru zajęć z grupy nauczycieli uprawnionych do wcześniejszej emerytury bez względu na wiek, jest zgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji RP. Generalne przesłanki uzyskania przez nauczycieli prawa do wcześniejszej emerytury określone zostały w art. 88 Karty Nauczyciela, który przewiduje, iż nauczyciele mający 30-letni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze mogą, po rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy, przejść na emeryturę. Z art. 86 Karty Nauczyciela wynika, iż pod pojęciem pracy w szczególnym charakterze należy rozumieć pracę w charakterze nauczyciela. Jednakże art. 91b Karty Nauczyciela, który określa zakres stosowania Karty wobec poszczególnych grup nauczycieli, w przypadku nauczycieli zatrudnionych w placówkach niepublicznych nie przewiduje stosowania wobec nich przepisów art. 86 i art. 88 Karty Nauczyciela. Mamy więc do czynienia ze zróżnicowaniem w zakresie prawa nauczycieli do wcześniejszej emerytury w zależności od tego, czy dany nauczyciel jest zatrudniony w placówce publicznej czy niepublicznej. Zgodnie z ustalonym przez Trybunał Konstytucyjny orzecznictwem zasada równości polega na tym, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu, powinny być traktowane równo, tj. bez zróżnicowań zarówno faworyzujących jak i dyskryminujących. Oczywiście, zawsze trzeba ustalić, czy taka cecha istnieje. Z konstrukcji prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 88 Karty Nauczyciela wynika, że cechą relewantną jest konieczność świadczenia przez co najmniej 20 lat pracy w szczególnym charakterze, a za taką, w świetle art. 86 Karty Nauczyciela, uznana została praca w charakterze nauczyciela. Skoro tak, to nie ulega wątpliwości, iż wszyscy pracownicy, którzy spełniają ten warunek, powinni być w zakresie prawa do wcześniejszej emerytury traktowani jednakowo. Tak więc, z punktu widzenia art. 32 Konstytucji RP, przepisy art. 91b ust. 2 należy uznać za sprzeczne z zasadą równości, gdyż stwarzają sytuację, w której nauczyciele zatrudnieni w placówkach niepublicznych pomimo wykonywania takiej samej pracy i spełniania takich samych warunków wymaganych do przejścia na emeryturę jak nauczyciele zatrudnieni w placówkach publicznych nie mogą skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury. Takie zróżnicowanie, z uwagi na formę własności zakładu pracy, nie znajduje uzasadnienia w zasadach polskiego prawa, a w szczególności w zasadach konstytucyjnych.</u>
<u xml:id="u-2.1" who="#UrszulaSęk">Jest to także sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości. Skoro bowiem uprawnienia do wcześniejszej emerytury łączy się wprost z rodzajem wykonywanej pracy, to intencją przepisu było zrekompensowanie pracownikowi szkodliwych warunków pracy, a więc za cechę relewantną należy uznać rodzaj i warunki wykonywanej pracy, a nie status pracodawcy. Zróżnicowanie, jakie wprowadzają przepisy objęte pytaniem prawnym, nie pozostaje w żadnej proporcji do wagi interesów, jakie zostały naruszone poprzez nierówne potraktowanie takich samych podmiotów i nie pozostaje ono w żadnym związku z innymi zasadami konstytucyjnymi, które by uzasadniały różne traktowanie takich samych podmiotów. Jedną z takich zasad konstytucyjnych jest też zasada sprawiedliwości społecznej i tu Trybunał wypowiadał się następująco w orzeczeniu z dnia 3 czerwca 1996 r.: „Różnicowanie sytuacji prawnej podmiotów podobnych ma więc znacznie większe szanse uznania za zgodne z konstytucją, jeżeli pozostaje w zgodzie z zasadami sprawiedliwości społecznej lub służy urzeczywistnieniu tych zasad. Zostaje ono natomiast uznane za niekonstytucyjną dyskryminację (uprzywilejowanie), jeżeli nie znajduje podtrzymania w zasadzie sprawiedliwości społecznej. W tym sensie zasady równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej w znacznym stopniu nakładają się na siebie”. Przepisy objęte pytaniem prawnym naruszają obie te zasady konstytucyjne i w związku z niemożnością znalezienia relewantnych kryteriów zróżnicowania w zakresie prawa do wcześniejszej emerytury nauczycielskiej oraz brakiem proporcjonalności i w związku z innymi wartościami konstytucyjnymi, w naszym przekonaniu art. 91b ust. 2 pkt 4 ustawy - Karta Nauczyciela, w zakresie w jakim pomija art. 86 i art. 88 Karty Nauczyciela w wykazie przepisów tej ustawy, które mają zastosowanie do nauczyciela zatrudnionego w placówce niepublicznej w wymiarze co najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć, przez co pozbawia takiego nauczyciela prawa do przejścia na wcześniejszą emeryturę na zasadach obowiązujących w odniesieniu do nauczycieli zatrudnionych w takim samym wymiarze w placówkach publicznych, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji RP.</u>
</div>
<div xml:id="div-3">
<u xml:id="u-3.0" who="#BohdanKopczyński">Czy są pytania dotyczące przedstawionego stanowiska? Nie słyszę. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja przyjęła wypracowaną przez Biuro Legislacyjne opinię w sprawie o sygn. akt P 17/04 i zgadza się też, aby Sejm reprezentował w tej sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym poseł Tomasz Markowski (PiS). Sprzeciwu nie słyszę, a zatem wystąpimy, w imieniu prezydium Komisji, do Marszałka o udzielenie panu posłowi stosownego pełnomocnictwa do reprezentowania Sejmu. Przechodzimy teraz do omówienia kolejnej sprawy. Ma ona sygn. akt SK 13/05, a stanowisko przygotować miał poseł Stanisław Rydzoń.</u>
</div>
<div xml:id="div-4">
<u xml:id="u-4.0" who="#StanisławRydzoń">Tytułem wstępu powiem, że sprawa ta jest analogiczna do tej, w jakiej występowałem niespełna dwa miesiące temu. Chodzi tu o rażące naruszenie obowiązków pracowniczych. Zgadzam się z opinią wyrażoną na piśmie przez legislatorów z sejmowego Biura Legislacyjnego. Będę występował w tej sprawie przed Trybunałem, ale chciałbym jednocześnie, aby ze szczegółami zapoznał państwa właśnie legislator, bo z uwagi na kampanię wyborczą oraz inne jeszcze ważne sprawy nie miałem czasu, aby do końca przygotować się na dzisiejsze posiedzenie. Samą sprawę jednak znam, a przygotowane stanowisko jest całkowicie zgodne z moim odczuciem.</u>
</div>
<div xml:id="div-5">
<u xml:id="u-5.0" who="#BohdanKopczyński">Proszę zatem przedstawiciela Biura Legislacyjnego o zapoznanie nas z tą sprawą i opinią na jej temat.</u>
</div>
<div xml:id="div-6">
<u xml:id="u-6.0" who="#GrzegorzKozubski">Sprawa o sygn. akt SK 13/05 jest skargą konstytucyjną, z którą wystąpiła pani Dorota Gruszczyńska, zarzucając niezgodność z konstytucją przepisów art. 56 par. 2 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy. Skarżąca zarzuca niezgodność tego przepisu z art. 42 w związku z art. 2 Konstytucji RP, co ma związek z wyrokiem z dnia 18 czerwca 2004 r. Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, który utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią uznający skarżącą winną popełnienia przestępstwa z art. 56 par. 2 Kodeksu karnego skarbowego. Zdaniem skarżącej przepis ten jest przepisem niedookreślonym, posługującym się niemożliwymi do jednoznacznego zdefiniowania sformułowaniami albo też bardzo trudnymi dla ich należytego zrozumienia. Argumentacja ta dotyczy zawartego w art. 56 par. 2 pojęcia „nieprawdy”. Wskazała też, że niektóre przepisy Kodeksu karnego skarbowego, jak choćby art. 53 par. 22 i par. 23, wyraźnie zaznaczają różnicę między niezgodnością ze stanem rzeczywistym, a niezgodnością z przepisem prawa. Skarżąca twierdzi, że wypełniła zeznanie podatkowe niezgodnie z przepisem prawa, kwalifikując niektóre dochody w koszty działalności, czego, jak się okazuje, nie powinna zrobić. Twierdzi jednak, że penalizowanie w kwestionowanym przepisie faktu „podania nieprawdy” interpretować należy zgodnie z zasadami wykładni językowej, to jest jako brak zgodności z rzeczywistością, ze stanem faktycznym. W jej mniemaniu przepis ten nie penalizuje natomiast niezgodności zachowań podatnika z normą prawa podatkowego (w zakresie błędnego uznania poszczególnych wydatków za koszt uzyskania przychodu), do którego to zachowania skarżąca jedynie się, poczuwa. Nasza opinia jest taka, że podanie nieprawdy, bądź zatajenie prawdy, jest niezgodnością ze stanem faktycznym i ten przepis jasno określa tego typu zachowanie. W związku z tym należałoby tę skargę odrzucić, natomiast zaskarżony artykuł uznać za zgodny z art. 42 w związku z art. 2 Konstytucji RP.</u>
</div>
<div xml:id="div-7">
<u xml:id="u-7.0" who="#BohdanKopczyński">Czy są jakieś pytania dotyczące tak przedstawionego stanowiska wobec sprawy o sygn. akt SK 13/05? Nie słyszę. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja przyjęła to stanowisko i jednocześnie wyraża zgodę, aby w imieniu Sejmu przedstawił je Trybunałowi Konstytucyjnemu poseł Stanisław Rydzoń. Sprzeciwu nie słyszę, a zatem wystąpimy w imieniu prezydium do marszałka z prośbą o udzielenie panu posłowi stosownego pełnomocnictwa do stawiennictwa przed Trybunałem.</u>
</div>
<div xml:id="div-8">
<u xml:id="u-8.0" who="#StanisławRydzoń">Chcę jeszcze dodać, że termin rozpatrzenia tej sprawy został już ustalony na 12 września.</u>
</div>
<div xml:id="div-9">
<u xml:id="u-9.0" who="#BohdanKopczyński">Przechodzimy teraz do omówienia kolejnej, trzeciej już sprawy. Ma ona sygn. akt K 38/04, a stanowisko przygotował poseł Adam Markiewicz.</u>
</div>
<div xml:id="div-10">
<u xml:id="u-10.0" who="#AdamMarkiewicz">Sprawa o sygn. akt K 38/04 dotyczy wniosku grupy posłów o stwierdzenie niezgodności z konstytucją art. 8 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim. Przedmiotem wniosku są przepisy dotyczące zawierania umów z udziałem konsumentów oraz umów z zakresu prawa pracy, w tym umów o pracę, w języku obcym. Jako wzorce wskazane zostały: art. 27, art. 32 i art. 83 Konstytucji RP. Art. 27 stanowi, iż w Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski oraz że przepis ten nie narusza praw mniejszości narodowych wynikających z ratyfikowanych umów międzynarodowych. Z art. 32 wynika natomiast, że wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne oraz nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Art. 83 stanowi natomiast, że każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Przypomnę też, że z zaskarżonego art. 2 ust. 2 ustawy o języku polskim wynika, iż dokumenty z zakresu prawa pracy, w tym umowy o pracę oraz umowy z udziałem konsumentów mogą być sporządzane w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Jeżeli jednak strony nie postanowiły inaczej, podstawą wykładni takich dokumentów jest ich wersja w języku polskim. Ust. 3 tegoż artykułu mówi, że „umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa, której stroną jest konsument, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę lub konsumenta, będącego obywatelem innego niż Rzeczypospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy w języku polskim. Ponadto umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę, niebędącej obywatelem polskim także w wypadku, gdy pracodawca ma obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub ma siedzibę w tym państwie. Wnioskodawcy obawiają się, że zgoda na to, aby umowy mogły być sporządzane w języku obcym, spowoduje problem dotyczący interpretacji poszczególnych przepisów zapisanych w takiej umowie. W moim przekonaniu, podobnie jak i legislatorów, art. 8 ust. 2 i 3 ustawy o języku polskim jest zgodny z wymienionymi przepisami konstytucji, ponieważ w ustawie wyraźnie mówi się, że umowę można sporządzić w języku obcym dopiero na wniosek strony. Praktyka wskazuje też, że umowy, nawet jeśli sporządzane są w języku polskim, to i tak są tłumaczone na język obcy dla strony, która jest zainteresowana tym, aby ją dokładnie rozumieć. Oczywiście, jeśli sprawa, dotycząca konkretnej umowy, stanie przed sądem polskim, będzie rozpatrywana w języku polskim, a jej zapisy będą interpretowane zgodnie z przepisami polskiego prawa. Wnoszę zatem o uznanie, iż zakwestionowane przepisy ustawy o języku polskim są zgodne ze wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi. Zachowana jest tu w pełni zasada równości, bowiem wszystkie strony zawierające umowę mają prawo do składania wniosków o sporządzenie jej w języku obcym, tak aby mogły lepiej się nią posługiwać. Podkreślić też należy, że normy zawarte w kwestionowanych przepisach adresowane są nie do organów władzy publicznej lecz do stron i stosunków prywatno-prawnych, cywilno-prawnych i z zakresu prawa pracy.</u>
<u xml:id="u-10.1" who="#AdamMarkiewicz">Mając powyższe na względzie, uważam, że art. 8 ust. 2 i 3 ustawy o języku polskim jest zgodny z art. 32 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 27 w związku z art. 83 Konstytucji RP.</u>
</div>
<div xml:id="div-11">
<u xml:id="u-11.0" who="#BohdanKopczyński">Czy są pytania dotyczące tak przedstawionej opinii?</u>
</div>
<div xml:id="div-12">
<u xml:id="u-12.0" who="#EugeniuszKłopotek">Chciałbym wiedzieć, kto wniósł tę skargę?</u>
</div>
<div xml:id="div-13">
<u xml:id="u-13.0" who="#AdamMarkiewicz">To jest wniosek grupy posłów.</u>
</div>
<div xml:id="div-14">
<u xml:id="u-14.0" who="#EugeniuszKłopotek">Nie chcę być złośliwy, bo mamy kampanię wyborczą, ale zapytałbym, z jakiego ugrupowania byli ci posłowie? Rozumiem, że kwestionują oni zapis ustawy o języku polskim, gdzie wyraźnie jest powiedziane, że określone typy umów generalnie mają być sporządzane w języku polskim, ale mogą być, na wniosek strony, sporządzone również w języku obcym. A ich zdaniem, jak powinno być?</u>
</div>
<div xml:id="div-15">
<u xml:id="u-15.0" who="#AdamMarkiewicz">Zdaniem wnioskodawców ten zapis narusza konstytucyjny zapis art. 32 mówiący o równości wszystkich wobec prawa. Zapis ten został wprowadzony do ustawy nowelizacją z dnia 2 kwietnia 2004 r., a w uzasadnieniu tej nowelizacji wskazano, iż jej celem jest dostosowanie ustawy o języku polskim do wymogów prawa Unii Europejskiej wynikających z art. 28 oraz art. 49 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (swoboda przepływu towarów i usług), a także art. 39 tego traktatu (swoboda przepływu osób). Podkreślono, iż projekt, opierając się na zasadach konieczności i proporcjonalności wskazanych w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, ogranicza odpowiednie wymogi językowe do obrotu z udziałem konsumentów oraz do sporządzania umów o pracę, znosząc dotychczasowe utrudnienia, jakie ustawa stawiała przedsiębiorcom, nie pozbawiając zarazem konsumentów ich uprawnień zapewnionych także przez prawo UE. Wnioskodawcy twierdzą jednak, że jest to dyskryminacja języka polskiego oraz że strony będą miały trudności w interpretowaniu przed sądem zawartej umowy. To jest ich główny powód zaskarżenia omawianych przepisów.</u>
</div>
<div xml:id="div-16">
<u xml:id="u-16.0" who="#EugeniuszKłopotek">Chciałbym się jeszcze upewnić, czy tej grupie posłów chodzi o to, iż dyskryminacją jest to, że obok języka polskiego dana umowa może być sporządzona także w języku obcym? Czy tak to należy odczytywać? Czy wnioskodawcy chcą, aby tego typu umowy były sporządzane tylko i wyłącznie w języku polskim?</u>
</div>
<div xml:id="div-17">
<u xml:id="u-17.0" who="#RadosławRadosławski">Istota tego zarzutu dotyczy kwestii interpretacji umowy w ewentualnym postępowaniu przed organami państwowymi. Chodzi o to, że jeżeli umowa ze stosunku pracy bądź też umowa między konsumentem a dostawcą usług będzie zapisana w języku obcym, innym niż polski, mogą się wówczas pojawić zwroty charakterystyczne dla systemu prawa zapisanego w danym języku lub też zwroty, którymi operuje tylko polski język prawniczy i wtedy mogą nastąpić różnice interpretacyjne. Art. 27 Konstytucji RP mówi jednak, że językiem urzędowym w Rzeczypospolitej Polskiej jest język polski. Nie należy jednak pojęcia języka urzędowego utożsamiać z językiem państwowym, o ile bowiem konstytucja przesądza o tym, że organy państwa w stosunkach między organami i obywatelami polskimi oraz obywatele w stosunkach między obywatelami i organami państwowymi zobowiązani są do używania języka polskiego, to jednak nie przesądza to o tym, iż obywatele czy polscy, czy nie polscy mają obowiązek w relacjach między sobą używania wyłącznie języka polskiego. Trybunał Konstytucyjny dając wykładnię pojęcia „język urzędowy”, wyraźnie to właśnie stwierdził.</u>
</div>
<div xml:id="div-18">
<u xml:id="u-18.0" who="#BohdanKopczyński">Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Komisja przyjmuje opinię przedstawioną w sprawie o sygn. akt K 38/04, jak również wyraża zgodę, aby w tej sprawie Sejm reprezentował przed Trybunałem Konstytucyjnym poseł Adam Markiewicz. Sprzeciwu nie słyszę, a zatem wystąpimy w imieniu prezydium do marszałka o udzielenie panu posłowi stosownego pełnomocnictwa. W ten sposób zakończyliśmy omawianie punktu pierwszego porządku naszego posiedzenia. Przystępujemy do punktu drugiego, czyli przyjęcia Sprawozdania z działalności Komisji Ustawodawczej w IV kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Przypomnę, że mówi ono co następuje: „Do zakresu działania Komisji Ustawodawczej w trakcie IV kadencji Sejmu RP należało: 1. Rozpatrywanie projektów ustaw i uchwał o szczególnym znaczeniu prawnym lub o znacznym stopniu złożoności legislacyjnej, 2. rozpatrywanie spraw dotyczących problematyki legislacyjnej i spójności prawa, współdziałanie w organizowaniu procesu ustawodawczego i zapewnienie jego prawidłowości, 3. Rozpatrywanie spraw związanych z postępowaniem przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz wynikających z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, 4. Współudział w przeprowadzaniu kontroli wprowadzania w życie i wykonywania ustaw i uchwał Sejmu RP oraz koordynacja tych działań. Ad 1. Do najistotniejszych projektów ustaw, jakimi zajmowała się Komisja, należały prace nad projektami ustaw: o referendum ogólnopaństwowym, o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta, Prawo upadłościowe i naprawcze, ustawa o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej, o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw, a także blok ustaw dotyczących sądownictwa administracyjnego. Pakiet ustaw uchwalonych w 2002 r. dotyczących sądownictwa administracyjnego jest wykonaniem postanowień konstytucji, które nakazują uchwalenie ustaw wprowadzających dwuinstancyjne sądownictwo administracyjne. Ustawa z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta ma na celu wprowadzenie niezwykle ważnych dla samorządu terytorialnego rozstrzygnięć określających zasady i warunki bezpośredniego wyboru przewodniczącego zarządu gminy. Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze jest kompleksowym uregulowaniem tej sfery gospodarki, opartym na zasadzie wolnej konkurencji i swobodzie podejmowania działalności gospodarczej. Poprzednie prawo pochodziło z roku 1934 i nie odpowiadało już potrzebom współczesnego obrotu gospodarczego. Ustawa z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym, wniesiona do Sejmu z inicjatywy Prezydenta RP, reguluje zasady i tryb przeprowadzenia referendum ogólnokrajowego określonego w Konstytucji RP. Umożliwiła ona prawidłowe przeprowadzenie referendum poprzedzającego wejście Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Ustawa z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej usprawnia prace komisji śledczej, doprecyzowując tryb ich powołania i obradowania. Nowelizacja tej ustawy wynikała z dotychczasowej praktyki prac trzech komisji śledczych. Ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw wprowadza zmiany mające na celu poprawę dostępności do zawodu adwokata, radcy prawnego i notariusza. Ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa utworzyła centralny organ administracji państwowej, którego zadaniem będzie reprezentacja i ochrona interesów i praw majątkowych Skarbu Państwa. Ponadto Komisja Ustawodawcza podjęła szereg inicjatyw ustawodawczych służących spójności prawa, takich jak np.: nowelizacja Kodeksu karnego czy nowelizacja ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych. Komisja podejmowała również inicjatywy uchwałodawcze dotyczące m.in. uchwały o zarządzeniu ogólnokrajowego referendum w sprawie wyrażenia zgody na ratyfikację Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, a także uchwał powołujących dwie komisje śledcze oraz uchwał w sprawie wyrażenia zgody na ustanowienie przez Rzecznika Praw Obywatelskich pełnomocników terenowych. Ad 2. Sprawy dotyczące problematyki legislacyjnej i spójności prawa, współdziałanie w organizowaniu procesu ustawodawczego i zapewnienie jego prawidłowości realizowane były przez Komisję również poprzez opiniowanie projektów ustaw i uchwał kierowanych przez Marszałka Sejmu (po zasięgnięciu opinii Prezydium Sejmu), co do których istniała wątpliwość, czy nie są sprzeczne z prawem, w tym z prawem Unii Europejskiej (art. 34 ust. 8 regulaminu Sejmu). Komisja zapoznawała się z opiniami prawnymi na ich temat, wysłuchiwała przedstawicieli wnioskodawców oraz przedstawicieli rządu, przeprowadzała dyskusję i w drodze głosowania, większością 3/5 głosów, mogła zaopiniować niedopuszczalność prawną danego projektu. Ważnym elementem współdziałania w organizowaniu procesu ustawodawczego i zapewnienia jego prawidłowości była działalność Komisji Ustawodawczej w postępowaniu z projektami ustaw i uchwał, w przypadku nieskierowania projektu ustawy bezpośrednio do prac w tej Komisji. W takim przypadku prezydium Komisji mogło wyznaczyć spośród członków Komisji przedstawicieli, którzy uczestniczyli w posiedzeniach komisji „branżowych”, do których projekt był skierowany. Mogli oni zgłaszać wnioski lub propozycje poprawek w imieniu Komisji Ustawodawczej, bez prawa udziału w głosowaniu. Prezydium Komisji korzystało z tej procedury ponad sto razy. Ad 3. Praca związana z postępowaniem przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz wynikająca z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego zajmowała dużo miejsca w działalności Komisji Ustawodawczej. W zasadzie prawie na każdym posiedzeniu rozpatrywane były stanowiska do spraw trybunałowych. Posłowie przedstawiali je przed terminem rozprawy wyznaczonym przez TK, zawierając w konkluzji wniosek o zgodności lub niezgodności omawianej ustawy z Konstytucją RP. Po przedstawieniu wniosku odbywała się dyskusja o zarzutach, co do niezgodności ustawy z przepisami konstytucyjnymi, w trakcie której Komisja wniosek popierała lub decydowała o jego zmianie. Posłowie - członkowie Komisji reprezentowali Sejm przed Trybunałem Konstytucyjnym 226 razy. Corocznie Komisja Ustawodawcza, wspólnie z Komisją Sprawiedliwości i Praw Człowieka, rozpatrywała Informację Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Były to informacje za kolejne lata od 2001 do 2004. Ad 4. W ramach kontroli wprowadzania w życie i wykonywania ustaw i uchwał odbyły się dwa posiedzenia wyjazdowe Komisji (w Raciborzu w 2004 r. i w Świdnicy w 2005 r.) poświęcone zagadnieniom związanym ze stanowieniem dobrego prawa. Były to debaty z udziałem środowisk prawniczych i samorządowych, w trakcie których dokonywano oceny działalności legislacyjnej Sejmu oraz wskazywano na problemy polskiego systemu prawnego wynikające z niedoskonałości prawa. Komisja przyjęła łącznie 409 opinii, głównie dotyczących stanowisk w sprawach toczących się przed Trybunałem Konstytucyjnym, ale także wyrażenia opinii o dopuszczalności prawnej projektów ustaw lub uchwał, skierowanych do Komisji w trybie art. 34 ust. 8 regulaminu Sejmu. Ogółem, w trakcie IV kadencji Sejmu odbyły się: - 234 posiedzenia Komisji. - 60 posiedzeń prezydium Komisji oraz - 177 posiedzeń podkomisji (w tym 20 posiedzeń podkomisji stałej ds. Trybunału Konstytucyjnego)”. Sprawozdanie to, które każdy z członków Komisji otrzymał na piśmie, nie zawiera, jak zapewne państwo zauważyliście, nic więcej niż zrobiliśmy w naszej Komisji, w ujęciu zbiorowym jak i indywidualnym. Sądzę, że nie będzie sprzeciwu, aby zgodnie ze zwyczajem przyjąć to sprawozdanie przez aklamację. Zanim jednak do tego przejdziemy, zapytam, czy są jakieś uwagi lub pytania dotyczące przedstawionego tekstu?</u>
</div>
<div xml:id="div-19">
<u xml:id="u-19.0" who="#EugeniuszKłopotek">Ja pragnę jedynie wyrazić ubolewanie, że poprzedni przewodniczący Komisji Ustawodawczej nie zrealizował jednego punktu, który był ujęty w rocznym planie. Jaki to był punkt, zapewne wszyscy państwo się domyślacie, więc nie będę tego mówił głośno.</u>
</div>
<div xml:id="div-20">
<u xml:id="u-20.0" who="#BohdanKopczyński">Przyjmujemy to ubolewanie, aczkolwiek jest ono nie do końca wypowiedziane. Rozumiem, że Komisja wyraża zgodę na przyjęcie zaproponowanej treści sprawozdania z działalności w IV kadencji, za co bardzo dziękuję. Na koniec chciałbym, w imieniu prezydium Komisji, w imieniu własnym i jak sądzę także wszystkich tu obecnych, złożyć wspólne podziękowanie tym posłankom i posłom, którzy w sposób sumienny i gorliwy w trakcie całej kadencji pracowali w naszej Komisji. Wykazywaliśmy wielką kulturę osobistą w stosunkach między sobą, jak również znakomitą postawę na zewnątrz, za co serdecznie wszystkim dziękuję. Wiemy, że są wśród nas ludzie o różnych charakterach i często powodowały nami silne emocje, ale zawsze staraliśmy się je hamować, dla wspólnego dobra i zrozumienia. Serdecznie chciałbym podziękować również, w imieniu własnym jak i prezydium Komisji, pracownikom sekretariatu oraz przedstawicielom Biura Legislacyjnego Kancelarii Sejmu, którzy wspomagali nas z pełnym oddaniem, współpracując z nami w każdej sytuacji, zręcznej czy też niezręcznej. Obecnie już rozstajemy się, choć zapewne część z nas wróci ponownie do parlamentu. Z góry gratuluję tym wszystkim posłankom i posłom, życząc sukcesów przez następne cztery lata. Na tym chciałbym zakończyć dzisiejsze posiedzenie, ale jeśli pan poseł musi jeszcze coś dodać, proszę bardzo.</u>
</div>
<div xml:id="div-21">
<u xml:id="u-21.0" who="#AdamMarkiewicz">Chciałbym podziękować panu przewodniczącemu Bohdanowi Kopczyńskiemu, który zawsze był na stanowisku, gdy sytuacja tego wymagała. Dziękuję w imieniu członków Komisji.</u>
</div>
<div xml:id="div-22">
<u xml:id="u-22.0" who="#BohdanKopczyński">I ja również dziękuję. Zamykam ostatnie posiedzenie Komisji Ustawodawczej w tej kadencji.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>