text_structure.xml
23.2 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml"/>
<TEI>
<xi:include href="header.xml"/>
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#">W dniach 29 i 30 listopada 1965 r. Komisja Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów rozpoczęła cykl posiedzeń poświęconych omówieniu referatów zespołów problemowych Komisji opracowanych na podstawie własnej analizy projektu uchwały o NPG 1966 r. oraz podstawowych założeń planu na 1967 r. i projektu ustawy budżetowej na 1966 r. oraz w oparciu o wyniki prac komisji sejmowych.</u>
<u xml:id="u-1.1" who="#">Przedmiotem prac Komisji były następujące problemy:</u>
<u xml:id="u-1.2" who="#">- dochód narodowy i główne proporcje jego podziału, rozwój produkcji materialnej, ze szczególnym uwzględnieniem zadań eksportowych;</u>
<u xml:id="u-1.3" who="#">- rolnictwo.</u>
<u xml:id="u-1.4" who="#">Obradom przewodniczył poseł Józef Kulesza (PZPR).</u>
<u xml:id="u-1.5" who="#">W obradach udział wzięli:</u>
<u xml:id="u-1.6" who="#">- przedstawiciele Komisji planowania przy Radzie Ministrów z Przewodniczącym - Stefanem Jędrychowskim, I zastępcą Przewodniczącego Tadeuszem Gede oraz zastępcami Przewodniczącego - Władysławem Jagusztynem, Zbigniewem Januszko, Józefem Olszewskim, Kazimierzem Secomskim i Edmundem Sznajderem;</u>
<u xml:id="u-1.7" who="#">- przedstawiciele Ministerstwa Finansów z Ministrem - Jerzym Albrechtem i podsekretarzami stanu - Janem Duszą, Julianem Kole i Józefem Trendotą;</u>
<u xml:id="u-1.8" who="#">- przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli z wiceprezesem - Bolesławem Szlązakiem.</u>
<u xml:id="u-1.9" who="#">Referat podkomisji na temat: „Dochód narodowy i główne proporcje jego podziału w projekcie Narodowego Planu Gospodarczego na rok 1966 oraz w podstawowych założeniach na rok 1967” przedstawił poseł Zdzisław Balicki (PZPR). W skład podkomisji wchodzili ponadto posłowie: Bolesław Bednarek (PZPR), Jan Dąb Kocioł (ZSL), Jan Dziemba (PZPR), Władysław Kuszyk (PZPR), Stanisław Kuziński (PZPR) i Józef Raźny (SD).</u>
<u xml:id="u-1.10" who="#">Projekt Narodowego Planu Gospodarczego na rok 1966 konkretnie odzwierciedla szereg zaleceń IV Plenum KC PZPR w zagadnieniach, o których niejednokrotnie dyskutowano również w Sejmie, uwidacznia duży wysiłek rządu włożony w doskonalenie systemu planowania. Po raz pierwszy projekt planu rocznego został przedłożony łącznie z wiążącymi wytycznymi na rok następny. Według projektu planu, w roku 1966, zapoczątkowane zostanie tworzenie rozgałęzionego systemu rezerw, które stają się ważnym instrumentem polityki gospodarczej państwa. Projekt odznacza się dużym stopniem wewnętrznego zharmonizowania i zrównoważenia.</u>
<u xml:id="u-1.11" who="#">Stwierdzić można, że projekt planu na 1966 r. i podstawowe założenia na 1967 r. stanowią kolejne szczeble konkretnej realizacji ogólnych kierunków rozwoju społeczno-ekonomicznego naszego kraju wytyczonych przez IV Zjazd Partii.</u>
<u xml:id="u-1.12" who="#">W wyniku założonego dalszego uprzemysłowienia kraju, udział przemysłu w tworzeniu dochodu narodowego wzrośnie z 48,6 proc. w 1965 r. do 50,9 proc. w 1967 r. Przyjęty kierunek na unowocześnianie gospodarki znajduje swój plastyczny wyraz w zwiększaniu udziału tych gałęzi przemysłu, które decydują o nowoczesności, np. przemysłu elektrotechnicznego i chemicznego. Projekt planu realizuje konsekwentnie założenia polityki rolnej państwa, przewidując dalszy wzrost nakładów na intensyfikację produkcji rolnej - o 7,6 proc. w. 1966 r. i 6,7 proc. w 1967 r., kontynuuje kierunek aktywizacji i bardziej prawidłowego kształtowania struktury eksportu. Zakłada wyważone rozdysponowanie przyrostu dochodu narodowego na fundusz spożycia i fundusz akumulacji.</u>
<u xml:id="u-1.13" who="#">W planie na 1966 r., z uwagi na poważne uzależnienie produkcji rolnej od warunków atmosferycznych, zastosowana została metoda polegająca na oparciu wskaźników produkcji rolnej na poziomie średniej 4-letnich plonów upraw roślinnych. W wyniku, planowany na rok 1966 poziom produkcji globalnej rolnictwa będzie o 3,6 proc. wyższy od średniego poziomu tej produkcji w ciągu ostatnich 4 lat, ale równocześnie o około 3 proc. niższy niż w 1965 r.</u>
<u xml:id="u-1.14" who="#">Oparte na tym wyliczeniu ostrożne szacunki w zakresie surowców rolnych zdecydowały o obniżeniu tempa wzrostu produkcji przemysłu spożywczego na 1966 r. (o 2,7 proc.), co wobec dużego udziału tej gałęzi produkcji w produkcji ogółem wpływa na wskaźnik dynamiki rozwoju całej produkcji przemysłowej, a zwłaszcza na wskaźnik dynamiki wzrostu produkcji przedmiotów spożycia.</u>
<u xml:id="u-1.15" who="#">W związku z tym, zmniejszająca się w okresie ostatnich 2 lat różnica między tempem wzrostu produkcji grupy A i grupy B ulega w planie pewnemu zwiększeniu na rzecz tej pierwszej.</u>
<u xml:id="u-1.16" who="#">O ile więc przewidywany w roku bieżącym dochód narodowy wytworzony osiągnie stopę przyrostu 5,9 proc., to na rok 1966 planuje się ten przyrost na poziomie 3,7 proc. a na rok 1967 - 6,4 proc. Stopa prostu dochodu narodowego do podziała będzie jednak nieco wyższa i osiągnie około 4 proc.</u>
<u xml:id="u-1.17" who="#">Podstawowe założenia planu na lata 1966-1967 wskazują na istnienie w nim szeregu potencjalnych rezerw. Można oczekiwać, że nawet w przypadku przeciętnych warunków klimatycznych, zbiory podstawowych upraw roślinnych jak również produkcja przemysłowa będą wyższe od założeń, dzięki czemu tempo wzrostu dochodu narodowego może być szybsze, niż zaplanowane.</u>
<u xml:id="u-1.18" who="#">Założone umiarkowane wskaźniki wzrostu ilościowego powinny w szczególności być wykorzystane dla skoncentrowania uwagi wszystkich jednostek gospodarczych na problemach jakościowych, na doskonaleniu wartości użytkowej produktów.</u>
<u xml:id="u-1.19" who="#">Przewiduje się, że fundusz spożycia w dochodzie narodowym wzrośnie w 1966 r. o 4,7 proc., w tym na spożycie indywidualne - o około 4,5 proc. Odpowiada to w przybliżeniu średniemu tempu wzrostu spożycia osiąganemu od 1961 roku z wyjątkiem niepomyślnego roku 1962.</u>
<u xml:id="u-1.20" who="#">Tempo wzrostu spożycia zbiorowego wyniesie w 1966 r. 6,2 proc., w 1967 r. - 5,8 proc., kształtując się również na średnim wieloletnim poziomie i wyprzedzając nieco tempo spożycia indywidualnego.</u>
<u xml:id="u-1.21" who="#">Przewiduje się w latach 1966-1967 pewne przyspieszenie wzrostu nakładów inwestycyjnych i ich udziału w dochodzie narodowym z 17,2 proc. w 1965 r. do około 17,8 proc. w 1966 r. i około 18,3 proc. w 1967 r. Ten stosunkowo wysoki udział wymaga dużej ostrości i konsekwencji w dziedzinie doskonalenia procesu inwestycyjnego. Niedociągnięcia w zakresie cykli, testów inwestycji i uruchamiania wywołują ujemne skutki dla całej gospodarki narodowej.</u>
<u xml:id="u-1.22" who="#">Produkcja globalna przemysłu zwiększy w roku 1966 o około 6,5 proc., w roku 1967 - o ok. 6,6 proc., przy czym najszybsze tempo wzrostu przewidziane jest dla przemysłu maszynowego, chemicznego i energetyki. Dynamika rozwoju przemysłu maszynowego nie będzie jednak tak silna jak w latach poprzednich, co wynika z możliwości zaopatrzeniowych. Przemysł ten, jak i cała gospodarka, odczuć mogą w latach najbliższych deficyt wyrobów walcowanych, w związku z czym szczególną uwagę należy poświęcić hutnictwu i zużyciu materiałów hutniczych.</u>
<u xml:id="u-1.23" who="#">Wzrost eksportu w latach 1966 i 1967 wyniesie odpowiednio 5,4 proc. i 9,6 proc. i będzie wyższy od dynamiki wzrostu dochodu narodowego i wzrostu produkcji przemysłowej. Jednakże nie dynamika wzrostu obrotów jest najbardziej charakterystyczna dla założeń eksportowych w tych latach; najbardziej znamienne i godne pozytywnego podkreślenia jest założenie daleko idącej poprawy struktury towarowej, poprawy polegającej na wzroście udziału w eksporcie maszyn i urządzeń oraz towarów przemysłowo-konsumpcyjnych przy jednoczesnym spadku udziału surowców i materiałów oraz artykułów rolno-spożywczych. Będzie to zadanie trudne do wykonania i wymagające uruchomienia szerokiego wachlarza dźwigni materialnych i moralnych, jak również dalszego doskonalenia mechanizmu handlu zagranicznego. Podkreślić trzeba, że projekt planu realizuje niezmiernie słuszną tendencję zwiększenia udziału eksportu wyrobów bardziej pracochłonnych i zmniejszenia udziału wyrobów materiałochłonnych.</u>
<u xml:id="u-1.24" who="#">Należy zaakcentować, że w dążeniu do poprawy zaopatrzenia rynku wewnętrznego, jak również uwzględniając nieopłacalność cen na niektóre artykuły, założono w planie na rok 1956 wydatne zmniejszenie - o 19 proc. eksportu artykułów rolno-spożywczych w porównaniu z przewidywanym wykonaniem 1965 r.</u>
<u xml:id="u-1.25" who="#">Reasumując, podstawowe założenia planu na lata 1966 i 1967 jakkolwiek oznaczają pewne zwolnienie tempa wzrostu produkcji i dochodu narodowego w stosunku do bieżącego roku, tworzą warunki dla bardziej zrównoważonego rozwoju gospodarczego kraju, zawierają w sobie znaczne rezerwy i możliwości, stanowiąc bazę dla wzmożenia aktywności produkcyjnej ludzi pracy i wszystkich jednostek gospodarczych.</u>
<u xml:id="u-1.26" who="#">W dyskusji zabrali głos posłowie: Franciszek Blinowski (PZPR), Tadeusz Jańczyk (PZPR), Stanisław Cieślak (ZSL), Ewa Trojanowska (bezp.), Michalina Tatarkówna-Majkowska (PZPR), Stanisław Hasiak (PZPR), Wiktor Obolewicz (PZPR), Czesław Burski (ZSL), Zdzisław Siedlewski (SD). Dodatkowych wyjaśnień udzielili: Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów - Stefan Jędrychowski i Minister Finansów - Jerzy Albrecht.</u>
<u xml:id="u-1.27" who="#">Podkreślano konieczność właściwego wykorzystania rezerw dla przekroczenia ostrożnie zaplanowanego planu produkcji w roku przyszłym. Rozważano podstawowe kierunki wykorzystania tych rezerw.</u>
<u xml:id="u-1.28" who="#">Jako jeden z czołowych problemów w roku 1966 należy uznać sprawę podnoszenia jakości produkcji. Podawano szereg przykładów wskazujących, że mimo widocznego postępu w zakresie dostaw nowoczesnych materiałów do produkcji, unowocześnienie asortymentu i dostosowanie wyrobów do gustu i zainteresowań konsumenta nie jest zadowalające.</u>
<u xml:id="u-1.29" who="#">Duże znaczenie dla poprawy jakości produkcji może mieć powołanie Głównego Urzędu Miar i Kontroli Jakości. Niezależnie jednak od działania tej instytucji, konieczne jest doskonalenie całego systemu kontroli produkcji w przemyśle. W szerszym niż dotychczas zakresie przy wprowadzeniu nowych systemów płac, jako jeden z elementów uzależniających osiągnięcie wyższych zarobków, należy wprowadzić element jakości. Niektóre przemysły opracowały już długofalowe programy poprawy jakości produkcji; programy te powinny być jak najszybciej realizowane i obejmować coraz większą ilość produkowanych wyrobów. Wydaje się, że istotne znaczenie miałoby uchwalenie ustawy o ochronie jakości produkcji.</u>
<u xml:id="u-1.30" who="#">Wiele uwagi poświęcono sprawom właściwego kształtowania proporcji między wydatkami przeznaczonymi na spożycie zbiorowe i spożycie indywidualne. Posłowie wskazywali, że należy stale śledzić układ tych proporcji i zachować właściwy stosunek pomiędzy obiema grupami tych wydatków.</u>
<u xml:id="u-1.31" who="#">Przekroczenie planu produkcji w znacznym stopniu może być uzyskane poprzez lepsze wykorzystanie istniejących jeszcze u nas rezerw mocy produkcyjnych. Konieczne jest prowadzenie stałej ewidencji niewykorzystanych mocy produkcyjnych i dokonywanie oceny możliwości w tym zakresie.</u>
<u xml:id="u-1.32" who="#">Usprawnienia wymaga praca central handlu zagranicznego, głównie poprzez ściślejsze powiązanie branżowe CHZ i przemysłem. Pierwszym z takich przedsięwzięć jest wyodrębnienie z poszczególnych CHZ biur branżowych. Nie należy jednak w pracach tych doprowadzić do zbyt dużego rozdrobnienia.</u>
<u xml:id="u-1.33" who="#">Fundusz aktywizacji eksportu należy w większym niż dotychczas zakresie wykorzystywać nie tylko na rozwijanie produkcji nowych asortymentów, ale również na uzyskiwanie tzw. produkcji trudnych; w tym zakresie powinny w większym stopniu działać bodźce ekonomiczne przy uruchamianiu produkcji eksportowej.</u>
<u xml:id="u-1.34" who="#">Przewodniczący Komisji - poseł Józef Kulesza (PZPR): Szczególnie przy dyskusji nad planem na rok 1966 należałoby zwrócić większą uwagę na doskonalenie systemu oddziaływania na rozwój produkcji ponadplanowej, a przede wszystkim na prawidłowe jej ukierunkowanie. W chwili obecnej nie dysponujemy jeszcze kompleksową oceną w jakim stopniu nowy system sterowania produkcją ponadplanową poprzez rezerwy funduszu płac jest odpowiednio wykorzystany, ale na podstawie wstępnych sygnałów można stwierdzić, że walory tego systemu nie zostały jeszcze w pełni wykorzystane. Uruchamianie dodatkowej produkcji nie musi zawsze wiązać się ze zwiększaniem planów zatrudnienia. Niejednokrotnie może o tym decydować zwiększenie zaopatrzenia materiałowego, likwidacja przestojów czy też uruchamianie innego rodzaju rezerw. W tym zakresie należałaby udoskonalić wskazania i praktyczne działanie.</u>
<u xml:id="u-1.35" who="#">W czasie dyskusji nad planem i budżetami na 1966 r. w poszczególnych komisjach sejmowych, jako jeden z istotnych problemów, podkreślano konieczność udoskonalenia i zacieśniania współpracy międzyresortowej. Sprawa ta powinna znaleźć swój pełniejszy wyraz w uchwale o NPG na rok przyszły. Np. rozwijająca się chemizacja naszej gospodarki narodowej w chwili obecnej wskazuje na konieczność bliższej współpracy resortu przemysłu chemicznego z innymi branżami, które użytkują i wykorzystują w produkcji wyroby przemysłu chemicznego.</u>
<u xml:id="u-1.36" who="#">W zakresie kształtowania wydatków na spożycie zbiorowe, konieczne jest badanie dłuższych okresów działania a także analiza poszczególnych pozycji spożycia zbiorowego.</u>
<u xml:id="u-1.37" who="#">Referat podkomisji nt. projektu Narodowego Planu Gospodarczego na rok 1966 i założeń na 1967 r. w zakresie rolnictwa przedstawił poseł Tomasz Malinowski (ZSL); w skład podkomisji wchodzili ponadto posłowie: Stanisław Kozioł (ZSL), Igor Łopatyński (PZPR), Władysław Piłatowski (PZPR) i Eugeniusz Witek (ZSL).</u>
<u xml:id="u-1.38" who="#">Po krótkim scharakteryzowaniu pomyślnych w roku bieżącym wyników rolnictwa i zwróceniu uwagi na pewne osiągnięcia i braki w dziedzinie realizacji zaplanowanych dla rolnictwa dostaw środków produkcji, sprawozdawca omówił podstawowe założenia przyszłorocznego planu.</u>
<u xml:id="u-1.39" who="#">Plan na rok 1966 przewiduje zwiększenie powierzchni upraw zbóż o 43 tys. ha do wysokości 8 700 tys. ha oraz dalsze zwiększenie upraw pszenicy i jęczmienia; uprawa buraków planowana jest na poziomie nieco niższym aniżeli w roku bieżącym; nieznacznie zmniejszy się areał ziemniaków, wzrośnie nieco areał uprawy warzyw. Tak ukształtowana struktura zasiewów ma na celu zabezpieczenie realizacji programu zbożowo-paszowego.</u>
<u xml:id="u-1.40" who="#">Założony poziom produkcji roślinnej zabezpieczony będzie wzrostem dostaw nawozów sztucznych o 8,5 proc. i nawozów wapniowych - o 15,9 proc. w stosunku do 1965 r.</u>
<u xml:id="u-1.41" who="#">Zakłada się, że dzięki znacznej poprawie sytuacji paszowej pogłowie bydła wzrosnąć powinno ogółem o 3,5 proc., przy utrwaleniu wysokiej tegorocznej mleczności krów; zakłada się też utrzymanie wysokiego tegorocznego poziomu produkcji żywca wieprzowego.</u>
<u xml:id="u-1.42" who="#">Budżet rolnictwa na rok 1966 charakteryzuje się skoncentrowaniem większości środków budżetowych w radach narodowych: środków inwestycyjnych w 90 proc., a funduszów na wydatki bieżące w 72 proc. Największe sumy w budżetach terenowych przewidziano na finansowanie przedsiębiorstw rolnych. Wydatki na inwestycje w PGR wynoszą 6,5 mld zł; wzrastają one o 5 proc. i będą kierowane głównie na budownictwo gospodarcze i mieszkaniowe oraz na uzupełnienie parku traktorowo-maszynowego. Drugą co do wielkości jest suma przeznaczona na melioracje rolne; wynosi ona 1,4 mld zł i wzrasta o 13,8 proc. Na różne formy popierania produkcji zwierzęcej przeznacza się w budżetach rad narodowych 500 mln zł (wzrost o 20 proc.), a na popieranie produkcji roślinnej w różnych formach - 400 mln zł (wzrost o 13 proc.). Kredyty inwestycyjne dla rolnictwa osiągnąć mają w 1966 r. wielkość 5,1 mld zł., a kredyty na cele obrotowe - 14,8 mld zł.</u>
<u xml:id="u-1.43" who="#">Głównym kierunkiem inwestowania rolnictwa jest jego mechanizacja, której źródłem finansowania, oprócz środków państwowych, jest w poważnym stopniu Fundusz Rozwoju Rolnictwa i środki własne rolników. Projekt NPG na rok 1966 w części dotyczącej mechanizacji przewiduje wzrost zaopatrzenia w maszyny i sprzęt - o 8,5 proc. w stosunku do przewidywanego wykonania 1965 r. (założona wartość dostaw - 7,05 mld zł). Szczególna uwaga zwrócona została na asortyment maszyn, których dostawy od szeregu lat nie pokrywały potrzeb rolnictwa, jak również na zaspokojenie potrzeb indywidualnych gospodarstw chłopskich w niezbędne maszyny konne.</u>
<u xml:id="u-1.44" who="#">Umieszczenie większości wydatków inwestycyjnych i bieżących w budżetach terenowych wymaga zwrócenia szczególnej uwagi przez rady narodowe na racjonalną, skoordynowaną gospodarkę środkami finansowymi i ich efektywne wykorzystanie dla intensyfikacji produkcji rolnej.</u>
<u xml:id="u-1.45" who="#">Rozpatrując projekt NPG i budżetu państwa w części dotyczącej rolnictwa, sejmowa Komisja Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego uchwaliła szereg dezyderatów. Uwagi ogólne, jakie dotyczyć mogą sprawnej realizacji zadań przyszłorocznych tej gałęzi gospodarki narodowej, sprowadzają się do postulatu zapewnienia w toku realizacji planu pełnych, przewidzianych w planie dostaw materiałów i środków produkcji, prawidłowego wykonywania inwestycji melioracyjnych, zabezpieczenia rozwoju budownictwa rolniczego na różnych odcinkach, a także - co jest na danym etapie niezmiernie ważne - skoncentrowania uwagi na rozwoju różnorodnych produkcyjnych usług dla rolnictwa oraz usprawnienia skupu i odbioru produktów rolnych tak, aby problem ten nie stawał na przeszkodzie w osiąganiu dalszego postępu w rolnictwie.</u>
<u xml:id="u-1.46" who="#">W dyskusji udział wzięli posłowie: Tadeusz Jańczyk (PZPR), Stanisław Kozioł (ZSL), Franciszek Blinowski (PZPR), Czesław Domagała (PZPR), Czesław Burski (ZSL), Władysław Kuszyk (PZPR),~ ~Stanisław Hasiak (PZPR), Feliks Starzec (ZSL), Ewa Trojanowska (bezp.), Jan Kołder (PZPR), Jan Dziemba (PZPR), Jan Pysz (PZPR), Józef Raźny (SD), Michalina Tatarkówna-Majkowska (PZPR), Eugeniusz Witek (ZSL), Ryszard Reiff (bezp. „PAX”), Józef Łastowski (PZPR); dodatkowych wyjaśnień udzielili: zastępca Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów - Władysław Jagusztyn i Minister Finansów - Jerzy Albrecht.</u>
<u xml:id="u-1.47" who="#">Wartość środków przekazywanych rolnictwu rośnie z roku na rok. Dlatego też szczególną uwagę przywiązywać należy do jak najbardziej celowego ich wykorzystywania. Zwracano uwagę m. in. na niepełną realizację programu melioracyjnego w ubiegłym 5-leciu; efektywność nakładów w tej dziedzinie jest bardzo wielka, ale staje się ona odczuwalna dopiero w momencie pełnego zakończenia ostatniego etapu prac melioracyjnych, jakim jest zagospodarowanie zmeliorowanych terenów. Dlatego też proporcje nakładów na melioracje podstawowe, szczegółowo oraz na zagospodarowanie powinny być przedmiotem specjalnej troski.</u>
<u xml:id="u-1.48" who="#">Szczególnie wiele miejsca w dyskusji poświęcono problemowi efektywności nakładów na rolnictwo; wskazywano na konieczność kompleksowego rozpatrywania tego zagadnienia.</u>
<u xml:id="u-1.49" who="#">Z roku na rok rośnie park maszynowy na wsi; równocześnie jednak - jak wskazywali posłowie - obserwuje się niepełne wykorzystanie w kółkach rolniczych i w PGR posiadanego sprzętu. Pewną poprawę sytuacji przyniosła przeprowadzana ostatnio koncentracja maszyn. Zdecydowanych zmian nie osiągnie się jednak bez rozbudowy zaplecza remontowego, wzrostu dostaw części zamiennych, podniesienia stopnia konserwacji maszyn i poprawy ich obsługi.</u>
<u xml:id="u-1.50" who="#">Zdecydowanej poprawie uległo zaopatrzenie wsi w wiele podstawowych środków do produkcji rolnej. W dalszym ciągu jednak utrzymuje się napięta sytuacja w dziedzinie dostaw niektórych materiałów budowlanych, głównie ściennych, pokryciowych, wyrobów hutniczych itd. Dla wyrównania niedoboru cegły należy większy nacisk położyć na rozwijanie chłopskich zespołów wypału cegły, stworzyć korzystne warunki dla tej produkcji, rozbudzić zainteresowanie nią chłopów.</u>
<u xml:id="u-1.51" who="#">Wiele uwagi poświęcili posłowie sprawie bazy techniczno-materiałowej skupu i magazynowania, wskazując na niedostosowanie tej bazy do rosnącej ilości produktów rolnych i artykułów przemysłowych dostarczanych wsi. Zbyt mała sieć punktów skupu i magazynów, niedostatki organizacyjne w tej dziedzinie powodują straty oraz wpływają hamująco na rozwój niektórych kierunków produkcji. Odnosi się to szczególnie do przemysłu mleczarskiego, warzywniczego itp.</u>
<u xml:id="u-1.52" who="#">Zwracano uwagę na potrzebę przyspieszenia prac z zakresu klasyfikacji gruntów, jako niezbędnego warunku rozwinięcia na szeroką skalę programu komasacji; utrzymywanie na wielu terenach rozdrobnionych działek chłopskich wpływa hamująco na szerokie zastosowanie uprawy maszynowej.</u>
<u xml:id="u-1.53" who="#">Rozważano politykę kredytową na wsi; w 1965 r. udział kredytów długoterminowych w ogólnych nakładach inwestycyjnych wsi wzrósł do 53 proc. Zwracano uwagę na potrzebę przeanalizowania struktury tych kredytów i ich wykorzystania.</u>
<u xml:id="u-1.54" who="#">Rosnące zadania produkcyjne wsi nie są możliwe do wykonania bez rozwijania w szerokim stopniu oświaty rolniczej. W związku z tym zwracano uwagę na potrzebę większego zainteresowania Ministerstwa Rolnictwa szkołami przysposobienia rolniczego.</u>
<u xml:id="u-1.55" who="#">Poruszano również problemy dotyczące gospodarstw zaniedbanych, programu elektryfikacji wsi, budownictwa dróg na wsi, zaopatrzenia wsi w wodę, rozwoju nasiennictwa, pracy gminnych spółdzielni itp.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>