text_structure.xml
26.9 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml"/>
<TEI>
<xi:include href="header.xml"/>
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#">W dniu 1 grudnia 1965 r. Komisja Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów kontynuowała obrady poświęcone omówieniu referatów zespołów problemowych Komisji opracowanych na podstawie własnej analizy projektu uchwały o NPG na 1966 r. oraz podstawowych założeń planu na 1967 r. i projektu ustawy budżetowej na 1966 r. oraz w oparciu o wyniki prac komisji sejmowych.</u>
<u xml:id="u-1.1" who="#">Przedmiotem prac Komisji były następujące problemy:</u>
<u xml:id="u-1.2" who="#">- postęp techniczny, - koszty, akumulacja i normatywy finansowe, - projekt budżetu na 1966 r. w częściach dotyczących Komitetu Nauki i Techniki oraz Ministerstwa Finansów.</u>
<u xml:id="u-1.3" who="#">Obradom przewodniczył poseł Józef Kulesza (PZPR).</u>
<u xml:id="u-1.4" who="#">W obradach udział wzięli:</u>
<u xml:id="u-1.5" who="#">- przedstawiciele Komisji Planowania przy Radzie Ministrów z Przewodniczącym - Stefanem Jędrychowskim i I zastępcą Przewodniczącego - Tadeuszem Gede, - przedstawiciele Komitetu Nauki i Techniki z Przewodniczącym Komitetu, wiceprezesem Rady Ministrów - Eugeniuszem Szyrem, - przedstawiciele Ministerstwa Finansów z Ministrem - Jerzym Albrechtem i podsekretarzem stanu - Józefem Trendotą, - Prezes Narodowego Banku Polskiego - Stanisław Majewski, - przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli z Prezesem - Konstantym Dąbrowskim i wiceprezesem - Bolesławem Szlązakiem.</u>
<u xml:id="u-1.6" who="#">Opracowany przez podkomisję referat o planie rozwoju techniki na lata 1966-1967 oraz o projekcie budżetu Komitetu Nauki i Techniki na rok 1966 przedstawił poseł Wiktor Obolewicz (PZPR). W skład podkomisji wchodzili ponadto posłowie: Jan Kołder (PZPR), Józef Łastowski (PZPR).</u>
<u xml:id="u-1.7" who="#">Projekt planu prac naukowo-badawczych w dziedzinie przygotowania nowej techniki stanowi kontynuację i dalsze pogłębienie metod planowania zastosowanych w planie na lata 1965-1966. Plan ten opracowany został w układzie kierunkowym i przewiduje kompleksowe opracowanie zadań i koordynację prac w ramach poszczególnych problemów. Pozwala to na bardziej racjonalne wykorzystanie całego potencjału badawczego poszczególnych resortów, Polskiej Akademii Nauk i szkolnictwa wyższego.</u>
<u xml:id="u-1.8" who="#">Projekt planu ważniejszych prac naukowo-badawczych obejmuje 36 kierunków o charakterze ogólnym, w ramach których wyodrębniono 425 problemów, z czego 333 kontynuowanych i 92 nowo rozpoczynanych.</u>
<u xml:id="u-1.9" who="#">Zadania w zakresie wprowadzenia nowej techniki do praktyki produkcyjnej obejmuje 461 zadań, z tego 188 dotyczących uruchomienia produkcji nowych maszyn, urządzeń i wyrobów, 167 zadań w zakresie wprowadzenia i rozszerzenia mechanizacji, automatyzacji oraz rozszerzenia postępowych metod technologicznych oraz 106 zadań w zakresie zaprzestania produkcji maszyn i urządzeń o konstrukcji przestarzałej. Zadania w zakresie wycofania z produkcji maszyn i urządzeń o konstrukcji przestarzałej zostały do projektu planu wprowadzone po raz pierwszy.</u>
<u xml:id="u-1.10" who="#">Projekt planu podstawowych zadań normalizacyjnych na lata 1966-1967 opracowany jest po raz pierwszy w układzie problemowym obejmującym węzłowe zadania normalizacyjne. Cechą charakterystyczną tego planu jest ściślejsze powiązanie normalizacji z zadaniami rozwoju nauki i techniki, zwłaszcza na odcinku unowocześnienia produkcji i poprawy jej jakości.</u>
<u xml:id="u-1.11" who="#">W stosunku do roku 1965 wpłaty przedsiębiorstw na fundusz postępu technicznego wzrosną w roku 1966 o 11,9 proc., a na fundusz nowych uruchomień o 10 proc. W roku 1967 wskaźnik ten wyniesie odpowiednio - 11,2 proc. i 10,1 proc.</u>
<u xml:id="u-1.12" who="#">Planowany wzrost zatrudnienia w instytucjach i centralnych laboratoriach badawczych wyniesie 2.560 osób, co uzasadnione jest koniecznością intensyfikacji pracy tych placówek w kierunku poprawy jakości produkcji i unowocześnienia wyrobów.</u>
<u xml:id="u-1.13" who="#">W niektórych resortach przewiduje się przejęcie w 1966 r. z inwestycji nowych obiektów oraz utworzenie szeregu placówek naukowo-badawczych, w związku z rozszerzeniem lub podjęciem badań w nowych dziedzinach.</u>
<u xml:id="u-1.14" who="#">Ponadto w dyspozycji przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki pozostaje - podobnie jak w roku 1965 - rezerwą 1000 etatów z przeznaczeniem na regulowanie ewentualnych nieprawidłowości wzrostu zatrudnienia i pokrywania potrzeb wynikających z zadań dodatkowych włączonych w ciągu roku do planów placówek naukowo-badawczych.</u>
<u xml:id="u-1.15" who="#">Zakłada się, że ogólne nakłady na inwestycje związane z rozwojem nauki i techniki wzrosną w roku 1966 w stosunku do 1965 r. - o 20,8 proc., a w 1967 r. - o 9,6 proc. Niezależnie od nakładów inwestycyjnych przewiduje się wydatki pozainwestycyjne na zakup aparatury naukowo-badawczej specjalnej: w roku 1966 - 115 mln zł i w roku 1967 - 135 mln zł.</u>
<u xml:id="u-1.16" who="#">Ponadto przewidziane są nakłady w postaci środków dewizowych na zakup licencji w krajach kapitalistycznych oraz na opłaty za licencje dotychczas nabyte oraz rezerwa środków dewizowych na ponadplanowe zakupy aparatury naukowo-badawczej.</u>
<u xml:id="u-1.17" who="#">W projekcie planu na 1966 r. i podstawowych założeń na rok 1967 zawarto zobowiązanie dla ministrów (kierowników urzędów centralnych) do zabezpieczenia w ramach limitów przeznaczonych na import towarów w latach 1966-1967 odpowiednich kwot na, związany z zakupami licencji, import kooperacyjny i inwestycyjny niezbędny do zastosowania nabytych licencji.</u>
<u xml:id="u-1.18" who="#">Po raz pierwszy przy opracowywaniu projektu planu rozwoju nauki i techniki na lata 1966-1967 podjęto próby ustalenia efektów ekonomicznych w formie rachunkowej i określenia okresu zwrotu nakładów na poszczególne prace w dziedzinie rozwoju nauki i techniki. Przy ustalaniu tej efektywności w szerokim jeszcze zakresie stosowano metodę opisową. Dla wielu problemów matematyczne ustalenie efektów okazało się niemożliwe bez przeprowadzenia prac studialnych, bądź rozwiązania postawionego zadania badawczego. Do takich należą w szczególności problemy, których celem jest np. dokonanie optymalnego wyboru wśród wielu możliwych surowców, metod technologicznych lub konstrukcji. W odniesieniu do niektórych problemów wyliczenie efektywności okazało się niemożliwe wobec niewymierności efektów jak np. w problematyce rozwoju transportu, gdzie dominuje problematyka bezpieczeństwa ruchu itp.</u>
<u xml:id="u-1.19" who="#">Na tle przeprowadzonej analizy projektu planu postępu technicznego, podkomisja zwraca uwagę na:</u>
<u xml:id="u-1.20" who="#">- prawidłowość podstawowych kierunków planu postępu technicznego;</u>
<u xml:id="u-1.21" who="#">- konieczność dalszego zaostrzenia dyscypliny w zakresie realizacji planów postępu technicznego i doskonalenia metod kontroli tej realizacji przez Komitet Nauki i Techniki;</u>
<u xml:id="u-1.22" who="#">- konieczność dalszego wzmocnienia zaplecza naukowo-badawczego i wzrostu efektywności prac tego zaplecza;</u>
<u xml:id="u-1.23" who="#">- badanie możliwości stałego zwiększania nakładów na postęp nauki i techniki, - położenie większego nacisku na prace w zakresie rekonstrukcji i uprzywilejowywanie najważniejszych dziedzin i gałęzi życia gospodarczego w zakresie prac rekonstrukcyjnych dążąc do zmniejszania dystansu między poziomem technicznym w świecie i u nas w kraju;</u>
<u xml:id="u-1.24" who="#">- lepsze wykorzystanie i wdrażanie wynalazków, a przede wszystkim szersze zaangażowanie zaplecza naukowo technicznego w tym zakresie;</u>
<u xml:id="u-1.25" who="#">- zacieśnienie współpracy z Urzędem Patentowym i Głównym Urzędem Miar zwłaszcza w wyniku rozszerzenia zakresu jego działalności.</u>
<u xml:id="u-1.26" who="#">Budżet Komitetu Nauki i Techniki na 1966 r. przewiduje wydatki w kwocie 292.170 tys. zł.</u>
<u xml:id="u-1.27" who="#">Podkreślić należy, że podstawowe zamierzenia Komitetu Nauki i Techniki na 1966 r. w dużym stopniu uwzględniają uwagi Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów ubiegłej kadencji Sejmu. Zakładają one m. in. wzmocnienie działalności koordynacyjnej Komitetu Nauki i Techniki, pełniejsze wykorzystanie doświadczeń zagranicznych oraz dokonanie szeregu zmian strukturalnych w zapleczu naukowo-technicznym i lepsze wykorzystanie tego zaplecza dla realizacji zadań w dziedzinie rozwoju techniki.</u>
<u xml:id="u-1.28" who="#">Udział Komitetu w realizacji planu postępu technicznego będzie się przejawiał zarówno w kontroli jego wykonania, w usuwaniu ewentualnych przeszkód i hamulców, doskonaleniu systemu bodźców ekonomicznych, usprawnianiu współdziałania poszczególnych jednostek gospodarczych wykonujących zadania planu.</u>
<u xml:id="u-1.29" who="#">Komitet stawia sobie szereg szczegółowych zadań w poszczególnych dziedzinach gospodarki narodowej. I tak np. w dziedzinie hutnictwa problem zastosowania paliw zastępujących część koksu w procesach wielkopiecowych, wzbogacenie metod przerobu rud i koncentratów miedzi itp. W dziedzinie górnictwa i geologii wysuwa się problematykę usprawnienia robót prowadzonych w warunkach zagrożenia wodnego w kopalniach okręgu miedziowego oraz opanowanie techniki głębokich wierceń. Poważne zadania wysuwa się w zakresie rozwoju energetyki w długofalowym planie do r. 1985, jak również w zakresie budownictwa uprzemysłowionego szersze zastosowanie nowych tworzyw i prefabrykatów itd.</u>
<u xml:id="u-1.30" who="#">Podkreślić należy, że w ramach prac nad problemami jakości i nowoczesności produkcji przewidziane jest:</u>
<u xml:id="u-1.31" who="#">- stworzenie warunków do oceny i klasyfikacji poziomu technicznego i jakości wyrobów;</u>
<u xml:id="u-1.32" who="#">- wprowadzenie świadectw dopuszczania wyrobów przemysłu maszynowego do seryjnej produkcji;</u>
<u xml:id="u-1.33" who="#">- kontynuowanie prac nad rozwojem zaplecza naukowo-technicznego;</u>
<u xml:id="u-1.34" who="#">- wzmocnienie ochrony patentowej polskich rozwiązań technicznych;</u>
<u xml:id="u-1.35" who="#">- opracowanie programu doskonalenia kadr z wyższym i średnim wykształceniem w latach 1966-70.</u>
<u xml:id="u-1.36" who="#">Wiele uwagi poświęcone będzie problemowi rekonstrukcji przede wszystkim poprzez opracowanie programu rekonstrukcji generalnych założeń inwestycji i planów perspektywicznych oraz dokonanie oceny opracowanych już programów. W roku 1966 Komitet rozpocznie wstępne prace nad opracowaniem perspektywicznego planu rozwoju nauki i techniki.</u>
<u xml:id="u-1.37" who="#">Referent uznał, że budżet Komitetu Nauki i Techniki zaspakaja niezbędne potrzeby i wniósł o przyjęcie go w brzmieniu przedłożenia rządowego.</u>
<u xml:id="u-1.38" who="#">W dyskusji udział wzięli posłowie: Franciszek Blinowski (PZPR), Józef Łastowski (PZPR), Ewa Trojanowska (bezp.), Stanisław Cieślak (ZSL), Michalina Tatarkówna-Majkowska (PZPR), Jan Kołder (PZPR), Zdzisław Siedlewski (SD), Jan Dziemba (PZPR), Czesław Burski (ZSL), Ryszard Reiff (bezp. „PAX”), Igor Łopatyński (PZPR), Józef Kulesza (PZPR), dodatkowych wyjaśnień udzielili: Przewodniczący Komitetu Nauki i Techniki, wiceprezes Rady Ministrów - Eugeniusz Szyr oraz podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów - Józef Trendota.</u>
<u xml:id="u-1.39" who="#">W dyskusji wskazywano, że rosnące z roku na rok w budżecie centralnym i w budżetach poszczególnych resortów nakłady na rozwój nauki i postępu technicznego są wymownym świadectwem wagi, jaką do tych zagadnień przywiązują władne państwowej w rozwoju zaplecza techniczno-naukowego w ostatnim dziesiątku lat dokonany został w Polsce poważny skok, tym niemniej w wielu dziedzinach jesteśmy zapóźnieni, co stwarza konieczność koncentrowania wysiłków i zwiększania środków na te cele.</u>
<u xml:id="u-1.40" who="#">Plan rozwoju techniki na następne lata zakłada poważne zwiększenie zatrudnienia w zapleczu techniczno-naukowym. W związku z tym niezbędne staje się jak najbardziej prawidłowe rozmieszczenie kadr; niezbędne byłoby opracowanie programu działania w tej dziedzinie, uwzględniającego nie tylko prawidłowe wykorzystanie nowozatrudnionych, lecz również przemieszczenie zatrudnionej w produkcji kadry inżynieryjno-technicznej, której doświadczenie i kwalifikacje mogą okazać się niezwykle przydatne dla rozwoju prac naukowo-badawczych. W programowaniu zatrudnienia nie może być żywiołowości, procesy te powinny być kierowane centralnie przez Komitet Nauki i Techniki; bez zachowania tego warunku nie uzyska się dostatecznej efektywności rosnących nakładów na rozwój nauki i techniki.</u>
<u xml:id="u-1.41" who="#">Poruszono problemy związane z wdrażaniem do produkcji nowej techniki, z rozwojem ruchu wynalazczości i racjonalizacji; stwierdzono, że mimo podjętych kroków, w dalszym ciągu droga od wynalazku do jego zastosowania w produkcji jest zbyt długa. W wielu zakładach pracy komórki wynalazczości i kluby NOT nie przejawiają dostatecznej aktywności, nie wszędzie stworzono klimat zachęcający do inicjatywy w tej dziedzinie, nie wszędzie należycie wykorzystuje się stworzony już system bodźców ekonomicznych. Nie jest w pełni realizowana uchwała rządu o organizacji służb ekonomicznych w zakładach pracy; w niektórych przedsiębiorstwach potraktowano tę sprawę formalnie, w niektórych występują trudności z zabezpieczeniem kadr dla tych służb.</u>
<u xml:id="u-1.42" who="#">Zastrzeżenia budzi część opracowanych przez zjednoczenia programów rekonstrukcji techniczno-organizacyjnej zakładów; w zbyt małym stopniu w programach tych uwzględnione są założenia perspektywicznego rozwoju zakładów.</u>
<u xml:id="u-1.43" who="#">Wskazywano na potrzebę stworzenia możliwości kadrom inżynieryjno-technicznym zatrudnionym w małych miastach i miasteczkach szerszego korzystania z dorobku naukowego.</u>
<u xml:id="u-1.44" who="#">Niedostateczne jest - zdaniem posłów - wprowadzanie zdobyczy postępu technicznego w dziedzinie mechanizacji szczególnie ciężkich pracochłonnych robót w transporcie, budownictwie itd., w zbyt małym stopniu wprowadza się tzw. mały postęp techniczny.</u>
<u xml:id="u-1.45" who="#">Dyskutowano związki nauki z przemysłem, stwierdzając pogłębienie współpracy wyższych uczelni z zakładami przemysłowymi; niezbędne jest jednak bliższe powiązanie planu Komitetu Nauki i Techniki z planami wyższych uczelni w dziedzinie rozwoju określonych, szczególnie ważnych kierunków badań.</u>
<u xml:id="u-1.46" who="#">Przewodniczący Komisji - poseł Józef Kulesza (PZPR):</u>
<u xml:id="u-1.47" who="#">Ilość środków angażowanych na rozwój postępu techniki i nauki stale się zwiększa; w stosunku do rosnących potrzeb nie są one we wszystkich pozycjach wystarczające, tym bardziej więc niezbędne jest celowe ich zagospodarowywanie, zachowanie właściwych proporcji wydatków na poszczególne dziedziny nauki i techniki.</u>
<u xml:id="u-1.48" who="#">Niezbędne jest wzmocnienie zaplecza naukowo-technicznego, lepsze wyposażenie go w maszyny i urządzenia, prowadzenie właściwej polityki kadrowej; dotąd zbyt wiele było żywiołowości w kształtowaniu rozwoju tego zaplecza; konieczne jest centralne nim sterowanie bez organizacyjnej centralizacji, na co Komitet Nauki i Techniki powinien zwrócić szczególną uwagę.</u>
<u xml:id="u-1.49" who="#">W związku z postępującym procesem chemizacji życia, zarówno Ministerstwo Przemysłu Chemicznego jak i Komitet Nauki i Techniki powinny w większym stopniu uwzględnić badania związane wykorzystaniem i stosowaniem wyrobów chemicznych przez przemysł i innych użytkowników.</u>
<u xml:id="u-1.50" who="#">Wykorzystanie aparatury kontrolno-pomiarowej w zakładach, jak i stan tej aparatury budzą poważne zastrzeżenia. Komisja w ubiegłej kadencji zwracała już uwagę na to zagadnienie; wydaje się niezbędne szczegółowe rozpatrzenie problemu przy opracowaniu projektu następnego planu 5-letniego.</u>
<u xml:id="u-1.51" who="#">Komisja przyjęła projekt budżetu na 1966 r. Komitetu Nauki i Techniki w brzmieniu przedłożenia rządowego.</u>
<u xml:id="u-1.52" who="#">Projekt budżetu Ministerstwa Finansów na rok 1966 zreferował poseł Jan Dąb-Kocioł (ZSL).</u>
<u xml:id="u-1.53" who="#">Ministerstwo Finansów dokonało poważnej pracy w zakresie dostosowania systemu finansowego do zmian w systemie planowania i zarządzania gospodarką narodową. Nie mniej poważne zadania stają przed aparatem finansowym w 1966 r., jeśli chodzi o realizowanie zasad tego systemu.</u>
<u xml:id="u-1.54" who="#">Aby nowe zasady mogły być prawidłowo wcielane w życie od 1 stycznia 1966 r. niezbędne jest:</u>
<u xml:id="u-1.55" who="#">- ścisłe i pełne włączenie całego aparatu finansowego do szeroko podjętej akcji instruktażowej w resortach, zjednoczeniach i przedsiębiorstwach;</u>
<u xml:id="u-1.56" who="#">- systematyczna i wnikliwa analiza działania nowego systemu planowania i zarządzania oraz stosowanie środków zapobiegających występowaniu szkodliwych tendencji lub antybodźców;</u>
<u xml:id="u-1.57" who="#">- wzmocnienie oddziaływania poprzez system kredytowy na procesy produkcyjne, ze szczególnym uwzględnieniem kształtowania się zapasów;</u>
<u xml:id="u-1.58" who="#">- wnikliwa ocena zamierzeń inwestycyjnych na tle zdolności i rezerw produkcyjnych przedsiębiorstw;</u>
<u xml:id="u-1.59" who="#">- wykorzystanie nowoczesnej techniki obliczeniowej dla pogłębienia kompleksowej analizy ekonomicznej.</u>
<u xml:id="u-1.60" who="#">Na tym tle poważnie wzrastają zadania banków.</u>
<u xml:id="u-1.61" who="#">Główne zadania Narodowego Banku Polskiego to oddziaływanie na gospodarkę zjednoczeń, m. in. przez pogłębienie analizy i kontroli wykorzystania funduszów płac i limitów zatrudnienia; oddziaływanie na produkcję rynkową i zaopatrzenie rynku poprzez kontrolę przestrzegania umów i właściwego wykorzystania funduszu płac dla poprawy asortymentowej struktury produkcji oraz zwrócenie szczególnej uwagi na kształtowanie się stanu zapasów normatywnych.</u>
<u xml:id="u-1.62" who="#">Jednym z głównych zadań Banku Inwestycyjnego jest oddziaływanie na bardziej oszczędne inwestowanie w skali zjednoczeń a nie, jak dotychczas, w skali poszczególnych zadań inwestycyjnych.</u>
<u xml:id="u-1.63" who="#">Bank Rolny powinien pogłębić oddziaływanie na procesy produkcyjne w rolnictwie przez właściwą realizację pomocy kredytowej państwa dla gospodarki uspołecznionej i indywidualnej.</u>
<u xml:id="u-1.64" who="#">W zadaniach PKO na czoło wysuwa się szersze propagowanie wkładów na budownictwo spółdzielcze w zakładach pracy i wśród młodzieży oraz wkładów wieloletnich, jak również aktywizowanie ajencji PKO w zakładach pracy i w placówkach pocztowych.</u>
<u xml:id="u-1.65" who="#">Realizowanie od przyszłego roku przez gromadzkie rady narodowe zadań wymiaru i poboru świadczeń pieniężnych wsi wymagać będzie wzmożonego działania instruktażowo-inspekcyjnego ze strony nadrzędnych szczebli aparatu finansowego.</u>
<u xml:id="u-1.66" who="#">Z realizacją złożonych zadań wynikających z nowego systemu finansowego wiąże się problem kadr dla aparatu finansowego. Poza centralą Ministerstwa Finansów i bankami, dotkliwie odczuwa się niedobór kadr z wyższym wykształceniem ekonomicznym. Stosunkowo duży jest odpływ kadr wysokokwalifikowanych z terenowych ogniw resortu finansów do innych placówek, ze względu na bardziej atrakcyjne warunki pracy. Trudności pogłębia fakt, że kształcenie kadr ekonomistów na poziomie wyższym pozostaje w Polsce nadal znacznie w tyle za kształceniem w wielu innych kierunkach, pomimo że potrzeby w omawianej dziedzinie szybko rosną, zarówno w aparacie finansowym, jak i przemyśle.</u>
<u xml:id="u-1.67" who="#">W imieniu zespołu ds. kosztów, akumulacji i normatywów finansowych referat przedstawił poseł Bronisław Warowny (ZSL). W skład zespołu wchodzili ponadto posłowie: Franciszek Blinowski (PZPR), Konstanty Łubieński (bezp. „Znak”), Ewa Trojanowska (bezp.).</u>
<u xml:id="u-1.68" who="#">W roku 1965 przewiduje się uzyskanie przez przedsiębiorstwa uspołecznione ponadplanowej akumulacji finansowej w kwocie 3,2 mld zł, czyli przekroczenie planu akumulacji o 2 proc.</u>
<u xml:id="u-1.69" who="#">Przekroczenie planu akumulacji w roku 1965 pozwoli na utworzenie funduszu zakładowego o ponad 13 proc. w skali krajowej wyższego niż planowano.</u>
<u xml:id="u-1.70" who="#">W planie na 1966 r. zakłada się, że przedsiębiorstwa uspołecznione osiągną akumulację wyższą o 6,5 proc. w porównaniu z założeniami planu na rok 1965. Akumulacja w przemyśle powinna wzrosnąć o 10,3 proc. przy wzroście produkcji o 6,2 proc. Podstawowym elementem, który zapewni szybszy wzrost akumulacji niż produkcji w roku 1966 będzie obniżenie kosztów własnych.</u>
<u xml:id="u-1.71" who="#">W planie na 1966 r. szacuje się obniżenie poziomu kosztów w całym przemyśle na ok. 0,5 proc., co oznacza że wskaźnik udziału kosztów w wartości produkcji obniży się z 82,1 proc. w roku 1965 do 81,7 proc. w roku 1966. Przewiduje się, że najpoważniejsze obniżenie kosztów nastąpi w dziedzinie kosztów materiałowych. Największe tempo obniżenia poziomu kosztów założono w przemysłach: chemicznym - 1,7 proc., lekkim - 1,5 proc., ciężkim - 1,3 proc.</u>
<u xml:id="u-1.72" who="#">Przy wzroście globalnej akumulacji w roku 1966 - o 6,5 proc. wpłata do budżetu państwa wzrośnie tylko o 0,9 proc. w stosunku do wpłaty przewidzianej w roku 1965. Udział akumulacji przedsiębiorstw w budżecie państwa w roku 1966 zmniejszy się zatem do 78,9 proc. w stosunku do 83,3 proc. w roku 1965. Założenie tego spadku dochodów budżetu pochodzących z akumulacji przedsiębiorstw wynika przede wszystkim ze zmian w systemie finansowania przedsiębiorstw i zjednoczeń. Wzrasta natomiast poważnie, bo o 32,4 proc. część akumulacji przeznaczona na fundusz rozwoju przedsiębiorstw.</u>
<u xml:id="u-1.73" who="#">Zwiększenie funduszu rozwoju przedsiębiorstw spowodowane jest m. in. założeniem znacznego rozszerzenia rozmiarów inwestycji własnych przedsiębiorstw, które w nowym systemie będą dokonywane, głównie z wygospodarowanych zysków przedsiębiorstw. Istotną zmianą w systemie finansowania przedsiębiorstw będzie również przyjęcie zasady finansowania z funduszu rozwoju rzeczywistych zapasów, a nie ich normatywów; wpłynie to zapewne na zmniejszenie zapasów ponadnormatywnych.</u>
<u xml:id="u-1.74" who="#">Wydaje się, że w związku z wprowadzeniem nowego systemu finansowania przedsiębiorstw, należałoby zwrócić uwagę jednostek gospodarczych na większą troskę o usuwanie nieprawidłowości objawiających się w formie tzw. strat nadzwyczajnych, szczególnie strat związanych z nieterminowymi dostawami, przetrzymywaniem wagonów itp.</u>
<u xml:id="u-1.75" who="#">Rozszerzenie znaczenia funduszów własnych przedsiębiorstw, a zwłaszcza funduszu rozwoju i związana z tym możliwość wyboru w przedsiębiorstwie przeznaczania środków na zapasy czy inwestycje - powinna wpłynąć na zwiększenie roli rachunku ekonomicznego w przedsiębiorstwach. Zwiększa to również odpowiedzialność organów nadrzędnych.</u>
<u xml:id="u-1.76" who="#">W roku 1966 wprowadza się również zmiany w systemie finansowania przedsiębiorstw budowlanych. Szereg elementów przebiega podobnie jak w przemyśle. Najważniejsze jednak znaczenie mają te zmiany systemu finansowania budownictwa, które prowadzą do obniżenia kosztów budowy i terminowego oddawania obiektów do użytku. W tym zakresie zasadnicze znaczenie będzie miało wprowadzanie pełnego kredytowania robót w toku, rozliczania się z przedsiębiorstwami budowlanymi za cały obiekt lub gotowe elementy. Przedłużenie wykonania robót oznaczać będzie wzrost oprocentowania, a więc pogorszenie wyników finansowych.</u>
<u xml:id="u-1.77" who="#">W łącznej dyskusji nad referatami udział wzięli posłowie: Czesław Burski (ZSL), Franciszek Blinowski (PZPR), Stanisław Cieślak (ZSL), Wiktor Obolewicz (PZPR), Władysław Kuszyk (PZPR), Feliks Starzec (ZSL) i Ryszard Reiff (bezp. „PAX”), wyjaśnień udzielili: Prezes Narodowego Banku Polskiego - Stanisław Gajewski, podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów - Józef Trendota, Minister Finansów - Jerzy Albrecht i przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów - Stefan Jędrychowski.</u>
<u xml:id="u-1.78" who="#">Z uznaniem podkreślano fakt, że po raz pierwszy projekt budżetu państwa przedstawiony został Sejmowi w nowym układzie uwzględniającym wyniki finansowe zjednoczeń przemysłowych. Uzyskuje się tym samym obraz rozwoju gospodarczego, którego bazę stanowią przedsiębiorstwa przemysłowe i ich zjednoczenia.</u>
<u xml:id="u-1.79" who="#">W sposób wyrazisty, bez nadmiernej szczegółowości, występują w budżecie poszczególne grupy wydatków. Po raz pierwszy również przedstawiony został (w ujęciu rocznym) plan kredytowy obejmujący całość systemu kredytowego w Polsce, w tym również kredytowanie inwestycji centralnych, inwestycji zjednoczeń i środków obrotowych.</u>
<u xml:id="u-1.80" who="#">Podkreślano jako słuszną przyjętą w nowym systemie finansowym zasadę, że decyzją Banku będzie mogło ulec ograniczeniu finansowanie środków obrotowych oraz inwestycji przedsiębiorstwa, w przypadku przyrostu zbędnych i nieprawidłowych zapasów. Komisja zwróciła uwagę na konieczność podejmowania dalszych kroków zmierzających do podnoszenia rentowności przedsiębiorstw, przy równoczesnym eliminowaniu niesłusznych, z punktu widzenia społeczno-ekonomicznego, przejawów (ceny, asortymenty). Uwaga działaczy gospodarczych powinna w szczególności skupić się na sprawie obniżki kosztów materiałowych.</u>
<u xml:id="u-1.81" who="#">Komisja przyjęła projekt budżetu państwa na rok 1966 w części dotyczącej Ministerstwa Finansów.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>