text_structure.xml
22.1 KB
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<teiCorpus xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0" xmlns:xi="http://www.w3.org/2001/XInclude">
<xi:include href="PPC_header.xml"/>
<TEI>
<xi:include href="header.xml"/>
<text>
<body>
<div xml:id="div-1">
<u xml:id="u-1.0" who="#PosełAdamSzejnfeld">Otwieram posiedzenie Komisji Gospodarki. Porządek obrad składa się z trzech punktów. Obrady rozpoczniemy od rozpatrzenia projektu dezyderatu Komisji w sprawie sytuacji gospodarczej polskich przedsiębiorców działających na rynku medialnym. Ten temat jest nam dobrze znany, gdyż dwukrotnie przeprowadziliśmy dyskusję nad poprzednią wersją projektu dezyderatu. Sądzę więc, że podjęcie ostatecznej decyzji nie zajmie nam dużo czasu, natomiast spodziewam się, iż dyskusję wywoła raport o pomocy publicznej, udzielonej przedsiębiorcom w 2001 r. W trzecim punkcie porządku obrad jest przewidziane rozpatrzenie opinii Komisji Gospodarki dla Komisji do Spraw Kontroli Państwowej w sprawie informacji Najwyższej Izby Kontroli o wynikach przeglądu przepisów prawnych w zakresie zwalczania korupcji. Prezydium Komisji przygotowało projekt tej opinii i gdy dojdziemy do tego punktu porządku obrad, to będzie on przedmiotem dyskusji Czy są uwagi do porządku obrad? Nie ma uwag. Uznaję, że Komisja przyjęła porządek obrad. Przystępujemy do jego realizacji. Przypominam, że Komisja nie przyjęła poprzedniej wersji projektu dezyderatu Komisji w sprawie sytuacji gospodarczej polskich przedsiębiorców działających na rynku medialnym. Wówczas zgłoszona została prośba, aby prezydium Komisji wprowadziło do tego projektu zmiany, wynikające z przebiegu dyskusji. Członkowie prezydium podczas trzech spotkań uzgodnili treść projektu i przygotowali jego nową wersję, którą członkowie Komisji otrzymali przed dzisiejszym posiedzeniem. Otwieram dyskusję. Czy są uwagi, pytania lub poprawki do treści projektu dezyderatu?</u>
</div>
<div xml:id="div-2">
<u xml:id="u-2.0" who="#PosełAdamSosnowski">Z treści projektu dezyderatu wynika, iż Komisja Gospodarki zwraca się do prezesa Rady Ministrów z postulatem o przedstawienie skutków finansowych dla nadawców i operatorów kablowych, które spowoduje wejście w życie trzech ustaw, w tym znowelizowanej ustawy o radiofonii i telewizji. Uważam, że analiza skutków gospodarczych i ekonomicznych tej ustawy jest przedwczesna, ponieważ jeszcze trwa proces jej nowelizacji. Jeśli na tym etapie zostaną oszacowane skutki gospodarcze i ekonomiczne, to każda zmiana, która zostanie wprowadzona do projektu, będzie wymagała korekty tych skutków. Dlatego ten postulat pod adresem prezesa Rady Ministrów uważam za niewłaściwy. Poza tym chcę zauważyć, że w dalszym ciągu chcemy, jako Komisja Gospodarki, wpisać się w dyskusję o nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji, której projekt budzi kontrowersje. Uważam, że jest to nie do przyjęcia.</u>
</div>
<div xml:id="div-3">
<u xml:id="u-3.0" who="#PosełAdamSzejnfeld">Trudno uznać za prawdziwą tezę, że Komisja Gospodarki niepotrzebnie wpisuje się w tę dyskusję, bowiem zostaliśmy w nią wpisani z mocy marszałka Sejmu pana Marka Borowskiego, który rok temu skierował do Komisji Gospodarki projekt nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji w celu zaopiniowania tego projektu. W tym samym celu marszałek skierował do tej Komisji autopoprawkę do projektu rządowego. Proszę zwrócić uwagę na to, że w projekcie dezyderatu jest mowa o trzech ustawach, które dotyczą rynku medialnego, czyli przedsiębiorstw działających na tym rynku. Uważam, że w tym przypadku, jak i w każdym innym przypadku, gdy trwają prace nad projektem ustawy dotyczącej gospodarki, wniosek Komisji Gospodarki o przedstawienie skutków projektowanych regulacji prawnych, jest wnioskiem właściwym. Komisja Gospodarki powinna interesować się, jakie skutki będzie wywoływała ustawa po wejściu jej w życie. Prezydium Komisji, w którym są reprezentowane wszystkie kluby parlamentarne, przedstawiło projekt dezyderatu, ale jego merytoryczną zawartość ukształtuje Komisja, więc jeśli budzi zastrzeżenia jakiś wyraz, całe zdanie lub fragment projektu, to proszę zgłosić stosowny wniosek.</u>
</div>
<div xml:id="div-4">
<u xml:id="u-4.0" who="#PosełArturZawisza">Treść projektu dezyderatu budzi u mnie wątpliwość, ale jest ona inna od wątpliwości, z którą podzielił się pan poseł Adam Sosnowski. Uważam bowiem, że ta wersja projektu, znacznie okrojona w stosunku do poprzedniej wersji, nie oddaje w pełni intencji, które były wypowiadane podczas posiedzenia Komisji z udziałem przedstawicieli prywatnych nadawców radiowych i telewizyjnych. W głosowaniu opowiem się za przyjęciem projektu dezyderatu, ale dużo chętniej głosowałbym za poprzednią wersją. Szkoda, że zostały skreślone różne zapisy, które dobitnie i w jednoznaczny sposób wyrażały wszystkie wątpliwości, które rodzi projekt nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji. Czy Komisja Gospodarki powinna zabrać głos w sprawie tego projektu ustawy? To pytanie wynika z faktu, iż na forum Sejmu wciąż jeszcze w mediach elektronicznych dostrzega się głównie aspekt kulturotwórczy. Przyzwyczailiśmy się do tego, że Komisja Kultury i Środków Przekazu zajmuje się tymi mediami, natomiast naszej uwadze umyka fakt, że w wysokonakładowej prasie sprawy rynku mediów są omawiane na stronach poświęconych gospodarce. Podmioty działające na rynku mediów są elementem rzeczywistości gospodarczej, a wobec tego Komisja Gospodarki powinna zajmować się tym rynkiem i unormowaniami prawnymi, które regulują funkcjonowanie tego rynku. Wobec tego zasadny jest postulat dotyczący oszacowania skutków gospodarczych projektowanych regulacji prawnych, tym bardziej że powinny one zostać zamieszczone w uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji. Zgodnie z przyjętymi zasadami, każdej propozycji ustawowej powinien towarzyszyć rachunek skutków finansowych dla budżetu państwa i dla podmiotów, których dotyczy dana ustawa. Konkludując, poprę projekt dezyderatu, choć uważam, że jego wymowa jest słabsza niż poprzedniej wersji projektu.</u>
</div>
<div xml:id="div-5">
<u xml:id="u-5.0" who="#PosełAdamSzejnfeld">Jak już powiedziałem, odbyły się trzy posiedzenia prezydium Komisji i ich efektem jest kompromisowa wersja projektu dezyderatu. Powiem szczerze: znając opinie na temat tej wersji, także negatywne, nie wyobrażam sobie, aby można było znaleźć coś, co byłoby racjonalnym powodem do jej zakwestionowania. Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, to uznam, że Komisja przyjęła dezyderat w sprawie sytuacji gospodarczej polskich przedsiębiorców działających na rynku medialnym.</u>
</div>
<div xml:id="div-6">
<u xml:id="u-6.0" who="#PosełAdamSosnowski">Zgłaszam sprzeciw.</u>
</div>
<div xml:id="div-7">
<u xml:id="u-7.0" who="#PosełAdamSzejnfeld">Przystępujemy do głosowania. Kto jest za przyjęciem dezyderatu Komisji Gospodarki do Prezesa Rady Ministrów w sprawie sytuacji gospodarczej polskich przedsiębiorców działających na rynku medialnym? Stwierdzam, że Komisja 11 głosami za, przy 8 przeciwnych i 2 wstrzymujących się, przyjęła ten dezyderat. Przystępujemy do rozpatrzenia raportu o pomocy publicznej w Polsce, udzielonej przedsiębiorcom w 2001 r. Pomoc publiczna jest dopuszczalna w gospodarce wolnorynkowej. Wiemy, że są takie sektory i podmioty, którym trzeba pomagać, przy czym ich wsparcie środkami publicznymi musi odbywać się według jasno określonych regulacji prawnych. Jednak nawet zgodna z prawem działalność w zakresie pomocy publicznej wywołuje kontrowersje. Wystarczy bowiem porównać wartość pomocy publicznej, której beneficjantami były podmioty niektórych sektorów przemysłu ciężkiego z wartością pomocy publicznej, która została udzielona małym i średnim przedsiębiorstwom. Niewątpliwie tego rodzaju działalność musi być pod nadzorem organów kontroli oraz Sejmu. Informacje na temat pomocy publicznej, udzielonej przedsiębiorcom w 2001 r., przedstawi pani prezes Elżbieta Ostrowska.</u>
</div>
<div xml:id="div-8">
<u xml:id="u-8.0" who="#WiceprezesUrzęduOchronyKonkurencjiiKonsumentówElżbietaOstrowska">Zasady udzielania pomocy publicznej w Polsce reguluje ustawa z lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Zastąpiła ona ustawę o tym samym tytule, która obowiązywała od 1 stycznia 2001 r. Ustawa precyzuje pojęcie pomocy publicznej, określa ogólne warunki jej dopuszczalności oraz rodzaje pomocy, takie jak: horyzontalna, sektorowa i regionalna. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w ustawie, organem nadzoru jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Przez pomoc publiczną rozumie się przysporzenie przedsiębiorcy korzyści finansowej, pochodzącej bezpośrednio lub pośrednio ze środków publicznych, w następstwie której uprzywilejowuje się przedsiębiorcę w stosunku do innych uczestników rynku. Pomoc publiczna może być realizowana w formie: - dotacji oraz ulg podatkowych, - dokapitalizowania przedsiębiorców w sytuacjach lub na warunkach odbiegających od normalnych praktyk inwestycyjnych, jakie stosują prywatni przedsiębiorcy w gospodarce rynkowej, - pożyczek lub kredytów udzielanych na warunkach korzystniejszych od ferowanych na rynku, - poręczeń i gwarancji kredytowych na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku, - zaniechania poboru podatku, umorzenia zaległości podatkowej, odroczenia płatności, rozłożenia na raty podatku lub zaległości podatkowej, - umorzenia, odroczenia lub rozłożenia na raty innych należnych od przedsiębiorcy świadczeń pieniężnych stanowiących środki publiczne, - zbycia lub oddania do korzystania mienia będącego własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku. Ustawa o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców wprowadza zakaz udzielania pomocy publicznej, przy czym ma on charakter względny, tzn. zakazana jest pomoc publiczna udzielana w sposób niezgodny z wymogami określonymi w tej ustawie oraz z ratyfikowanymi przez Polskę umowami międzynarodowymi. Chcę podkreślić, iż ustawa tworzy tylko ogólne ramy dla różnych form pomocowych, natomiast pomoc publiczna jest udzielana na podstawie kilkunastu innych aktów prawnych. Zadaniem Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jako organu nadzorującego pomoc publiczną, jest opiniowanie projektów programów pomocowych i innych form udzielania pomocy oraz monitorowanie pomocy publicznej poprzez gromadzenie, rejestrowanie i przetwarzanie informacji o udzielonej pomocy publicznej przez organy administracji publicznej oraz inne podmioty dysponujące środkami publicznymi. Na podstawie tych informacji są przygotowywane sprawozdania, w tym roczny raport w uzgodnieniu z ministrem finansów, obrazujący wartość, formy i beneficjantów pomocy publicznej. Raporty o pomocy publicznej były opracowywane od 1995 r., początkowo przez Ministerstwo Gospodarki, a następnie przez Urząd Konkurencji i Konsumentów. Raport dotyczący 2001 r. różni się od poprzednich tym, że został przygotowany pod rządami ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.</u>
<u xml:id="u-8.1" who="#WiceprezesUrzęduOchronyKonkurencjiiKonsumentówElżbietaOstrowska">Z tego faktu wynika przełomowy charakter raportu, gdyż jego treść będzie punktem odniesienia dla przyszłych sprawozdań. Zamieszczone w tym raporcie informacje pochodzą od organów udzielających pomocy publicznej, ale nie jest to pełny jej obraz, ponieważ nie wszystkie organy dopełniły obowiązku przekazania Urzędowi sprawozdań z udzielonej pomocy publicznej. Niemniej jednak na podstawie tych informacji można wyrobić sobie zdanie o źródłach pomocy publicznej, formach, w jakich została udzielona, beneficjantach tej pomocy oraz jej efektywności. W raporcie porównaliśmy wartość i formy pomocy publicznej, która została udzielona w 2001 r. z analogicznymi danymi za poprzednie lata, ale od razu zaznaczam, że porównywalność tych danych jest ograniczona, gdyż nie były one obliczane według metodologii wynikającej z ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Dla potrzeb prezentacji wyodrębnione zostały cztery grupy pomocy publicznej, które oznaczyliśmy literami A-D. Grupa A obejmuje dotacje i ulgi podatkowe, grupa B subsydia kapitałowo-inwestycyjne, grupa C formy „miękkiego” kredytowania i grupa D poręczenia i gwarancje kredytowe. Łączna wartość pomocy, udzielonej przedsiębiorcom w 2001 r., wyniosła 10.860 mln zł (około 3 mld euro). Kwota ta stanowiła 1,5 proc. produktu krajowego brutto, a w stosunku do 2000 r. wzrosła o 0,4 proc., ale przypominam, że porównywalność danych jest ograniczona. Struktura form pomocy publicznej przedstawia się następująco. W 2001 r., podobnie jak w 2000 r., najczęściej stosowane instrumenty pomocy należały do grupy A. Suma dotacji i ulg podatkowych wyniosła około 6 mld zł i stanowiła 55,2 proc. ogółu wykorzystanych środków pomocowych. Pomoc publiczna w ramach grupy B (subsydia kapitałowo-inwestycyjne) była znacznie mniejsza, bowiem wyniosła niespełna 20 mln zł i stanowiła 0,2 proc. łącznej kwoty udzielonej pomocy. Pomoc finansowa z tytułu pożyczek preferencyjnych, dopłat do oprocentowania kredytów, oraz z tytułu odroczenia, rozłożenia na raty płatności podatku, zaległości podatkowych i innych płatności (grupa C) wyniosła 2272 mln zł, a kwota ta stanowi 21 proc. wartości pomocy ogółem. Pomoc w ramach grupy D, polegająca na gwarancjach i poręczeniach udzielonych kredytodawcom za zobowiązania zaciągnięte przez przedsiębiorstwa, wyniosła 1802 mln zł. Kwota ta stanowiła 16,6 proc. wartości pomocy ogółem. Inne formy pomocy publicznej zostały oszacowane w kwocie 771 mln zł. W porównaniu do poprzednich lat, zauważalny jest wzrost udziału w pomocy publicznej grup C i D przy relatywnie malejącym udziale grupy A. W 2001 r. bezpośrednie wydatki na rzecz przedsiębiorców oraz uszczuplenia wpływów do budżetu z tytułu ulg podatkowych, umorzeń itd. stanowiły odpowiednio 26,5 proc. i 73,5 proc. wartości udzielonej pomocy publicznej. W porównaniu do lat 2000–1997 nastąpiło obniżenie wydatków bezpośrednich na rzecz uszczuplenia wpływów do budżetu państwa. Pomoc publiczna ze względu na kryterium jej przeznaczenia została podzielona na: pomoc horyzontalną (badania i rozwój, ochrona środowiska, inwestycje energooszczędne, mali i średni przedsiębiorcy itd.), pomoc sektorową, pomoc regionalną, rolnictwo i inne tytuły. Szczególne znaczenie ma pomoc horyzontalna. Wartość tej pomocy wyniosła w 2001 r. 3569 mln zł i ta kwota stanowiła prawie 33 proc. ogólnej wartości pomocy publicznej. Gros środków przeznaczono na restrukturyzację przedsiębiorców (2123 mln zł).</u>
<u xml:id="u-8.2" who="#WiceprezesUrzęduOchronyKonkurencjiiKonsumentówElżbietaOstrowska">Niespełna jedna czwarta ogólnej wartości pomocy udzielonej w 2001 r., to pomoc sektorowa. Na ten cel wydatkowano 2,7 mld zł. Z tej kwoty najwięcej, bo 2649 mln zł otrzymali przedsiębiorcy działający w sektorze węgla kamiennego. Z pomocy publicznej skorzystały także sektory: hutnictwa żelaza i stali, budownictwa okrętowego, włókien syntetycznych, motoryzacyjny i żeglugi morskiej, ale była to pomoc na poziomie od 1 do 0,2 proc. wartości pomocy publicznej. Pomoc regionalna, w tym pomoc w celu wspierania nowych inwestycji, tworzenia nowych miejsc pracy oraz pomoc na pokrycie kosztów bieżącej działalności, została oszacowana w kwocie 48 mln zł, co stanowi 0,4 proc. ogólnej wartości pomocy publicznej. W porównaniu do 2000 r., pomoc regionalna była pięciokrotnie niższa. Pomoc w obszarze rolnictwa wyniosła 2383 mln zł. Kwota ta stanowiła 21,9 proc. wartości pomocy publicznej udzielonej w 2001 r., a ponieważ w poprzednich latach nie była ona rejestrowana, więc nie wiemy, czy nastąpiła jakaś zmiana pod względem udziału rolnictwa w strukturze pomocy publicznej. Beneficjantami pomocy publicznej w 2001 r. było 776 tys. przedsiębiorców, w tym 685 tys. przedsiębiorców funkcjonujących w obszarze rolnictwa, co wskazuje na znaczne rozproszenie środków pomocowych. Około 60 proc. całości środków pomocowych absorbowały duże przedsiębiorstwa, a zaledwie 17 proc. trafiło do małych i średnich przedsiębiorstw. Pomocy publicznej udzieliło około 3,5 tys. organów różnego szczebla, w tym 2,5 tys. gmin. Pod względem intensywności zaangażowania w pomoc publiczną należy wyróżnić: urzędy i izby skarbowe, Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Gospodarki, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa. Nie będę przedstawiała wszystkich bogato zilustrowanych w raporcie danych liczbowych, natomiast sformułuję ogólne tendencje, które wystąpiły w 2001 r. i poprzednich latach. W tym okresie następował wzrost pomocy publicznej w ujęciu wartościowym, a także w stosunku do produktu krajowego brutto. Utrzymywało się zjawisko rozproszenia pomocy publicznej, zarówno ze względu na bardzo dużą liczbę organów, które tej pomocy udzieliły, jak i bardzo dużą liczbę beneficjantów, co może rodzić pytania o skuteczność i efektywność pomocy publicznej. Można odnieść wrażenie, że instrumenty pomocowe były częściej wykorzystywane do rozwiązania bieżących problemów przedsiębiorców, niż jako sposób na wspieranie realizacji długofalowych programów rozwojowych, umożliwiających przedsiębiorcom i całym sektorom odzyskanie zdolności do funkcjonowania i konkurowania na rynku. Wskazać należy na bardzo duży, z tendencją do wzrostu, udział sektora górnictwa węgla kamiennego w wartości udzielonej pomocy publicznej. Natomiast zupełnie marginalne znaczenie miało wspieranie ze środków publicznych inwestycji proekologicznych, inwestycji infrastrukturalnych i inwestycji energooszczędnych, a więc takich przedsięwzięć, które tworzą podwalinę pod nowoczesną gospodarkę. Polskie prawo określające warunki dopuszczalności pomocy publicznej jest zgodne z regulacjami Unii Europejskiej.</u>
<u xml:id="u-8.3" who="#WiceprezesUrzęduOchronyKonkurencjiiKonsumentówElżbietaOstrowska">Powinniśmy jednak pamiętać o tym, że w momencie akcesji Polski do wspólnego rynku będzie nas obowiązywało bezpośrednio prawo wspólnotowe i organem nadzorującym udzielaną pomoc publiczną będzie Komisja Europejska, a nie Prezes Urzędu ochrony Konkurencji i Konsumentów. Wobec tego można się spodziewać, iż stawiane będą większe wymagania wobec przygotowywanych programów pomocowych, biznesplanów, i innych opracowań uzasadniających udzielenie pomocy publicznej. Polskie organy udzielające pomocy oraz jej beneficjanci będą musieli dostosować się do standardów europejskich. W Unii Europejskiej trwają prace i prowadzone są konsultacje zmierzające do zmniejszenia zakresu pomocy publicznej oraz skoncentrowania jej na wybranych obszarach, istotnych z punktu widzenia wspólnego rynku. Można temu kierunkowi nadać hasło: mniej pomocy, ale za to pomoc bardziej skuteczna i efektywna. Biorąc pod uwagę specyfikę polskiej gospodarki, rynku wewnętrznego, sytuację sektorów i pojedynczych przedsiębiorców, zapotrzebowanie na pomoc publiczną nie będzie mniejsze, niż dotychczas, ale na pewno powinna ona być bardziej efektywna, a więc skoncentrowana na istotnych programach, mogących zapewnić długofalowy rozwój regionów, sektorów i przedsiębiorców. Organ nadzoru będzie czuwał nad tym, aby udzielana była taka pomoc publiczna.</u>
</div>
<div xml:id="div-9">
<u xml:id="u-9.0" who="#PosełRomanJagieliński">Oddaję głos panu posłowi Markowi Sawickiemu, który przygotował koreferat.</u>
</div>
<div xml:id="div-10">
<u xml:id="u-10.0" who="#PosełMarekSawicki">Ustawa o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców jest stosunkowo nowym instrumentem prawnym regulującym tę sferę działalności państwa na rzecz wspierania przedsiębiorczości i należałoby się zastanowić, czy dotychczasowe doświadczenia nie wskazują na to, że niektóre regulacje prawne wymagają dopracowania. Pod rządami tej ustawy dochodzi do rozproszenia środków publicznych, traktowania pomocy publicznej głównie jako sposobu na chwilowe poprawienie płynności finansowej przedsiębiorstw, a dzieje się tak dlatego, że pomoc publiczna nie stanowi integralnej części regionalnych programów rozwoju i nie jest na tym szczeblu koordynowana, natomiast wpisuje się ją w mniejszym lub większym zakresie do programów restrukturyzacji sektorów. Jeśli chodzi o raport o pomocy publicznej udzielonej w 2001 r., to uważam, że został on opracowany prawidłowo.</u>
</div>
<div xml:id="div-11">
<u xml:id="u-11.0" who="#PosełRomanJagieliński">Czy ktoś chciałby zabrać głos na temat tego raportu? Nikt się nie zgłosił. Stwierdzam, że Komisja przyjęła dokument pt. Raport o pomocy publicznej w Polsce udzielonej przedsiębiorcom w 2001 r. Przystępujemy do realizacji trzeciego punktu porządku obrad. Członkowie Komisji otrzymali projekt opinii Komisji Gospodarki dla Komisji do Spraw Kontroli Państwowej w sprawie informacji Najwyższej Izby Kontroli o wynikach przeglądu przepisów prawnych w zakresie zwalczania korupcji. Czy są uwagi do tego projektu? Nikt się nie zgłosił. Przystępujemy do głosowania. Kto jest za przyjęciem projektu opinii? Stwierdzam, że Komisja jednogłośnie przyjęła opinię dla Komisji do Spraw Kontroli Państwowej w sprawie informacji NIK o wynikach przeglądu przepisów prawnych w zakresie zwalczania korupcji. Zamykam posiedzenie Komisji.</u>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
</teiCorpus>